Na heel lang geen contact te hebben gehad met een jeugdliefde heb ik hem nu decennia later weer gesproken (chat). Er komen al jaren steeds meer berichten bij over verwarde mensen. Steeds minder hulp die ze krijgen. Daar maakte ik mij al zorgen om. Maar nu is hij geen jongen meer maar een vader. En heel erg in de war. Zo in de war dat hij midden in de winter plots de deur uit is gelopen, en is blijven lopen. Dagen achtereen om uiteindelijk gevonden te worden met ijs in zijn haar en zwaar onderkoeld. Het zal je vader maar zijn. Dat het moment komt dat je beseft dat je niet weet wanneer hij weer iets gaat uithalen. Mijn hart huilt voor de onzekerheid die ze zullen gaan ervaren. Deze man is al heel lang bekend bij de hulpverlening maar na al die jaren is het er niet beter op geworden. Hij heeft geschreeuwd om hulp maar dat werd veelal niet gehoord. Het liefst zou ik de hele wereld willen helpen. Regelmatig ten koste van mijzelf. Ik heb geleerd om dat niet meer te doen. Maar het word er niet makkelijker op. Een vraagje aan de dames die ook vaak meer wilden helpen dan goed was: Hoe laat je het van je af glijden zonder schuldig te voelen?
Dat lijkt me moeilijk.. Je schrijft dat je het door de jaren heen wel geleerd hebt, maar dat het er niet gemakkelijker op wordt. Kun je aangeven wat dit precies is waardoor dat zo is? Ik snap je wel. Ik heb dit ook. Ik wil graag iedereen helpen. Dat lukt niet. Het is een leerproces die maar door lijkt te gaan. En ik probeer te bedenken waarom het mij wel lukt en soms ook niet. Ik heb dat niet duidelijk. Maar neem het jezelf niet kwalijk. Het maakt jou tot wie je bent. Dat is mooi.
Ik begrijp je wel. Ik wil ook altijd iedereen helpen en ook regelmatig ten koste van mezelf. Nu vind ik dat zelf niet zo erg, maar ik heb nu ook een gezin. Mijn vriend houdt me dus 'op het rechte pad' en wijst me erop als ik dingen wil doen die echt niet handig zijn voor het gezin en daar kan ik dan ook goed naar luisteren. Ik vind dat dan wel vervelelend voor degene die ik zou willen helpen maar echt schuldig voel ik me dan niet omdat mijn eerste prioriteit gewoon bij mijn gezin ligt... Voor wat betreft jouw verhaal; het klinkt alsof deze man te kampen heeft met psychiatrische problematiek. Dat is vaak zo enorm lastig en moeilijk mee om te gaan voor mensen in de omgeving. Probeer je niet schuldig te voelen, er is vaak weinig wat je kunt doen om zo iemand te 'redden'... Treurig is het wel... Succes!
Ik heb inderdaad vaak geleerd dat je meestal niks kunt doen dat echt verschil maakt. Om er iig nog het beste uit te halen moet diegene actie ondernemen. Met de komst van de oudste heb ik een streep gezet door alle mensen die bodemloos energie slurpen. Maar het was heel erg onderdeel van mij. En het voelt nog steeds niet okey.. Ja deze man is idd soort van heen. Veel mensen met psychische problematiek kunnen ver komen met een steuntje in de rug. Maar deze man is regelmatig echt verward met psychoses. Normaal als ik reacties lees van ... had nooit kinderen moeten krijgen dan denk ik wie ben jij om dat te bepalen. Maar in dit geval...
Het zijn natuurlijk wel hele heftige dingen die je benoemt in je vraag. Misschien helpt het om voor jezelf per keer een soort "scan" te doen m.b.t. het probleem waar je tegenaan loopt. Door te kijken naar het stukje wat jou eigenlijk dat gevoel geeft. Wat zit daaronder? Komt dat omdat hij een jeugdliefde was en je die connectie ergens nog hebt; hij staat dus dichterbij dan iemand die je niet kent. En in het algemene "ik maak me toch al snel druk om deze dingen" kun je ook proberen te kijken naar wat daar onder zit. Van mezelf herken ik daar ook wel dingen in hoor. Ik kan me heel druk maken om kindermishandeling bijvoorbeeld. Ik wil daar zoveel mogelijk aan doen en veranderen. De drang om in de jeugdzorg te willen werken werd ook steeds groter en dan ga je vragen krijgen als "waarom wil je dat?". En zo kwam ik bij een heel directe confrontatie; de kids van een van mijn broers die zoveel leed hebben ondergaan en waar ik toen weinig aan kon doen. Er kwam dus wel een oorzaak naar boven, daar ben ik mee aan het werk gegaan en op die manier heb ik iets kunnen verwerken en kwam ik er achter dat er een schuldgevoel schuil ging achter mijn drang elk kind te willen helpen. En dat is niet erg, dat willen, maar het niet kunnen en niet loslaten. Nu ik het kan plaatsen, verandert het niets aan de wil. Maar het schuldgevoel is weg en ik kan daardoor beter vertrouwen op dat wat ik weet, wat ik doe en kan doen en dat het voor dat moment goed is. Zoiets.