2,5 jaar geleden zijn we begonnen met het proberen verwezenlijken van onze grootste droom: een kindje van ons samen, uit liefde geboren. Wat was het fijn en bijzonder om daar met z'n tweetjes aan te beginnen, en wat kon ik dromen over hoe het zou gaan, hoe het zou zijn, hoe het zou voelen, hoe we hem of haar zouden gaan noemen enz. Gaandeweg werd onze droom steeds wat minder mooi: maand in maand uit teleurstellingen, en na een jaar naar huisarts, ziekenhuis en horen dat icsi ons zou moeten helpen bij onze grootste droom. Een flinke klap, maar tegelijkertijd ook een nieuw begin, een nieuwe mogelijkheid tot dromen. Nu zou onze droom vast gauw een keertje uitkomen, want 'ons probleem' zou overwonnen worden. Helaas werd het opnieuw een weg van maand in maand uit teleurstellingen. En merk ik dat het dromen steeds meer naar de achtergrond is geraakt. Het lijkt niet meer te gaan om een kindje van ons samen, maar om spuiten, naalden, hormonen, puncties en terugplaatsingen. Dat vind ik jammer, en geeft me momenteel niet de kracht om verder te gaan. Ik wil opnieuw op zoek naar mijn droom, maar hoe kom ik daar weer? Hoe zorgen jullie er voor dat je blijft dromen in de mmm?
Je verhaal is heel herkenbaar. Hier een 4 tal jaar moeten proberen. Ik geloofde er op een bepaald moment ook niet meer in. Iedereen die zegt van 'ja maar het komt goed!' ... Dan dacht ik van 'jaja... Zucht"... Maar zie mijn banner! Mirakels bestaan! Heel veel sterkte in deze *** periode!
Hoi Dreamer, spijtig om te lezen dat er nog geen zwangerschap uit de behandelingen is voortgekomen. Blijven dromen in de mmm... Toen wij voor de derde IVF poging stonden droomde ik niet meer. Ik was al bezig met een leven zonder kinderen, want dat leek mij nogal realistisch. Hoe gaan we ons leven straks indelen als we kinderloos blijven etc. De derde poging (eigenlijk 4e ronde...eentje is afgebroken) was gewoon een routine. Hup weer spuiten, echo's, punctie, tp. Ik had nog wel hoop, maar niet veel. Blijven dromen vond ik ook moeilijk. Ik heb dan ook geen advies. Is er een maatschappelijk werker verbonden aan de fertiliteits afdeling? Misschien kan hij/zij je advies/inzichten geven. Dikke knuffel en succes!
Dromen vind ik heel moeilijk! Een grote wens en steeds weer de teleurstelling als het niet lukt. Het lijkt alsof het om je heen zomaar gebeurd bij iedereen en dat doet dan nog meer pijn (al ken je ieders verhaal niet). En advies dat je moet loslaten, makkelijk zeggen als je vervolgens elke dag hormonen moet spuiten. Ik kan je helaas geen advies geven hoe je droom weer te vinden, dat zal ook een heel persoonlijk iets zijn. Ik ben momenteel zwanger en ook nu durf ik niet te dromen, de angst blijft gewoon erg aanwezig en durf ook nergens vanuit te gaan. Wat ik wel heb gemerkt tijdens de laatst ronde ivf is dat ik het wat minder nauw nam en gewoon alles deed waar ik zin in had, zodat die weken niet alleen uit spuiten en onderzoeken zou gaan en omdat ik er eigenlijk niet vanuit ging dat het ooit wel eens kon lukken. Ik noem het niet loslaten, maar leven. Ik wilde gewoon mijn ding doen en stapje voor stapje bekijken. Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen, onzekerheid is echt ontzettend vervelend!
Voor mij hielp het heel erg om ook met een andere droom bezig te zijn, hoe lastig ook te plannen en voelen naast alle ziekenhuisbezoeken. Voor ons betekende dat een nieuw huis. Het hielp enorm om met meer dan alleen zwanger worden bezig te zijn. Misschien heb je nog andere kleine of grote wensen die graag zou waarmaken? Sterkte!
Voor ons was opgeven domweg geen optie. Dromen deden we al heel lang niet meer. Het werd meer een kwestie van praktisch en automatische piloot.
Goed je weer eens hier op het forum te zien...hoop dat je je hart ook hier kunt luchten en dat je iets hebt aan de reacties van andere meiden! Weet dat je niet de enige bent voor zo ver je daar nu iets aan hebt! Dikke digi-knuffel!!!!!
Ik begrijp je gevoel heel goed.. Ook hier 2,5 jaar geleden begonnen mij met proberen voor een kindje.. Na een jaar zijn we doorverwezen naar de gyn (zomer 2015 was dit) en pas afgelopen zomer echt met medicatie begonnen (ik moest telkens wat aankomen omdat ik aan het randje van ondergewicht zat en mijn gyn was er van overtuigd dat mijn cyclus terug zou komen, nou, mooi niet dus). Daarvan zitten we nu alweer in ronde 5. Ik kan je ook geen advies geven, want ik heb wel een beetje hetzelfde gevoel. Afgelopen ronde hadden we echt een mooie kans, maar weer niet gelukt helaas. Deze ronde is nog maar afwachten, want ik had dinsdag een tegenvallende fm. óf ik reageer te goed (dus afbreken) of juist helemaal niet.. Dat is zo zuur! Pff, ik probeer gewoon maar lekker te doen waar ik zin in heb en iets relaxter te leven.. Die teleurstelling is ook zo vermoeiend steeds. Misschien helpt dat bij jou ook.
@jij82: dankjewel voor je reactie. Wat een lange weg heb jij afgelegd, maar super dat er voor jou een mirakel kwam! @pinkflower: helaas nog geen zwangerschap hier inderdaad. Maar ook 'pas' 1 behandeling gehad, dus er komen nog genoeg kansen hopelijk. Eerst de positiviteit weer een beetje zien terug te vinden. Ik heb via het ziekenhuis al eens contact gehad met een psycholoog, maar helaas had ik daar geen klik mee. Buiten het ziekenhuis om zelf op zoek geweest, en daar wel hulp gekregen. Dus helemaal alleen hoef ik het niet te doen, maar zwaar vind ik het wel! Hoe gaat het met jou en je meiden? Wat ik me altijd af vraag na zo'n traject.... Hoe is het dan als je kindjes er zijn? Kan je er echt van genieten, of heeft het traject nog zijn sporen nagelaten? @hagedisje: herkenbaar! In je omgeving lijkt het overal zomaar te gebeuren, zie je kindjes groter worden, de tijd voorbij gaan.... Fijn dat het bij jou ook gelukt is! Jammer dat je nu nog moeilijk kan genieten, hopelijk kan je de angst steeds een beetje meer loslaten. Wel mooi hoe je het schrijft van meer je ding doen, en dus leven. Dit heb ik een tijdje wel gedaan tijdens de terugplaatsingen, maar momenteel is dat stuk bij mij wel zoek geraakt. Ook al zit ik in een pauze momenteel, misschien goed om hier weer meer naar op zoek te gaan. @Joycelyn: wel een goede tip! Wat ik hierboven al schreef... mijn focus lijkt weer te veel te schuiven naar mijn kinderwens, wel goed om mijn focus weer wat breder te maken misschien. @Rizzoli: dat lijkt me wel moeilijk! Ik heb dit in onze 1e poging heel erg gedaan, maand in maand uit door gaan, maar dat trek ik nu niet meer. Opgeven ga ik nog niet doen, maar ik heb wel lucht nodig en een stukje positiviteit om weer door te kunnen. @Dame: hoi! knuffel terug! Fijn inderdaad om wat meer verhalen en reactie te lezen hier. @Nina: ook bedankt voor je reactie. Moeilijk hè, al die teleurstellingen! Lastig ook als je steeds te goed, of juist weer niet reageert. Dan is veel van de moeite ook nog eens voor niks. Veel geluk voor jou gewenst! En relaxtheid... dat kan ik wel gebruiken! Meer reacties zijn altijd welkom!
Dreamer29, Ik wil graag even reageren op je vraag hoe het dan uiteindelijk is als je zo lang verwachte en gehoopte kindje er is.. Wij hebben na 7jaar het geluk mogen hebben zwanger te worden van onze 1ste cryo (1ste verse ivf was mislukt) Heel vaak zeggen mijn man en ik (zelfs nu nog en onze dochter is al 11) tegen elkaar dat je toch wel duidelijk het verschil ziet en voelt tussen onze band en de ban met bv m'n zus of schoonzus met hun kinderen.. Niet dat de onze beter is maar het is toch anders. Ik heb heel vaak het gevoel (zeker toen ze nog babay was) dat wij veel dankbaarder waren.. Dat wij maar al te goed beseften wat een geluk en wonder we in onze armen mochten houden. Gewoon op kleine domme dingen.. zo staat onze dochter steeds op de eerste plaats (vond ik altijd zo logisch maar blijkbaar is dat niet zo voor iedereen) Zo heeft het zeker 2 jaar geduurd voordat ik klaar was om haar te laten logeren (en dan savonds afzetten en smorgens zo snel mogelijk gaan halen) Mijn zus haar zoontje was amper 6weekjes toen die bij oma ging slapen omdat m'n zus rust nodig had.. (ze was zelfs nog in bevallingsverlof) Dat snapte ik helemaal niet.. Hoe kun je na 6weken je kindje al zo lang missen?? Nuja, elk zijn eigen gevoel natuurlijk maar dat zijn zo die kleine dingen waar ik nu nog van denk.. "makkelijk als voor jullie de kindjes aan de bomen groeien" Na 6jaar terug proberen voor een tweede kindje hebben we terug het geluk mogen vinden. Onze 1ste poging was al raak met ivf/ICSI... En terug zijn we nu al ondenkbaar dankbaar.. Ik ben er nu al terug van overtuigd dat ook deze kleine meid haar eigen luxeleventje hier bij ons zal hebben.. luxe in de betekenis van overweldigd worden met heel veel liefde, genegenheid en alles daarrond.. Ps. Ik ben er ook van overtuigd dat er mensen zijn die niet in de mmm zaten maar ook hun kids onvoorwaardelijk graag zien.. (volgens mij ziet iedereen zijn kids toch onvoorwaardelijk keizot graag) maar in mijn dichte omgeving voel ik toch het verschil tss mensen die er iets langer over deden en de mensen bij wie het zo maar voor het grijpen lag.. Ik wil je nog heel veel succes wensen en ik hoop dat je de hoop en de droom niet opgeeft.. Bljven gaan,meid.. uiteindelijk is het het waard..
Hoi dreamer, In de medische molen ging het dromen bij mij ook al snel over in piekeren en slapeloze nachten.. Ik ben uiteindelijk naar de huisarts gegaan en heb gesprekken gehad met de praktijk ondersteuner (poh ggz). Daarnaast ben ik naar acupunctuur geweest. Ik was in het begin sceptisch maar na elke behandeling was er weer even rust in mijn hoofd ook voelde ik mij lichamelijk beter.
Oh meis.. ik herken het zo.. Je word geleefd in zo'n periode. En je denkt compleet aan niks anders meer dan dat. Dat had ik ook.. Ik ben gaan praten praten praten en nog eens praten. Met m'n man. Met m'n moeder. Met mmm beste vriendin. En met een maatschappelijk werker.. die heeft me echt geholpen. Ik heb een aantal boeken ten gelezen (verborgen verlangen vond ik echt heel goed) en ik heb altijd hard m'n best gedaan om hoop te houden. Ooit moest het gaan lukken. Bij icsi drie moet ik eerlijk zijn dat de moed mij wel wat in de schoenen was gezonken. Vooral omdat 1 en 2 amper wat opleverde.. ik ben eerst radicaal veranderd met m'n eten. Daardoor kwam ik beter in m'n vel. Plus dat we een pauze hebben genomen. Geen polonaise. Toen een pipelle, omdat ik alle kansen wou benutten voor icsi 3. Icsi 3 werd de beste poging. Van alle 3. En nu ben ik al ruim 27 weken zwanger van een kleine mini man. Elke dag nog moet ik hem smoren voelen en begin ik te stralen omdat ik nooit had gedacht dat dit zou lukken. Maar hij zit er wel.. Probeer te zoeken naar dingen waar je blij van wordt. Wat je aandacht afleidt. Doe leuke dingen met je man en vriendinnen Praat!! Alle liefde en geluk lieverd! Ik wens zo hard voor je!
Lieve dreamer en alle andere meiden, Mijn partner en ik zijn na 4 jaar, 13 TP's in 5 IVF pogingen eindelijk zwanger! Ik ben heeeeel blij dat ik heb volgehouden. Ik heb mezelf altijd gezegd; ik ga tot het gaatje en tot de arts letterlijk zegt; het heeft geen zin meer. Maar met mij had een arts goede hoop en nu ben ik zwanger! Ik ben wel uitgeweken naar Belgie, want in NL "konden ze niks meer". Dat voelde niet goed en in Belgie fantastisch geholpen. Het viel niet altijd mee en het drukt enorm op je relatie maar we've made it. Iedereen zegt altijd; jaaa het maakt je als stel ook sterker. Waar, maar men vergeet ook wat dit met je relatie doet. Ons leven stond letterlijk 4 jaar stil, draaide om ziekenhuisbezoeken, spuiten, teleurstellingen, etc! We konden niet vooruit kijken en plannen. Dus het is kei zwaar! Ik begrijp je helemaal en ik wil alleen zeggen dat ik heeeel blij ben dat ik heb voogehouden. Heel veel sterkte! Xx
@Chantal: moeilijk hè?! Wat een rot traject is het ook. Wil je nog voor een 3e poging gaan? @Lyzje: dankjewel voor het delen van je verhaal. Ga er zo nog even een apart topic over aan maken, ben benieuwd naar meer verhalen van mmm-mama's. Wat een lange weg hebben jullie moeten afleggen, maar wat mooi dat het dat waard is geweest voor jullie en jullie een 2e wondertje mogen gaan verwelkomen over een paar maanden. Hoop heb ik zeker nog wel, alleen wil ik zo graag weer wat kunnen gaan dromen. Het mooie ervan weer een beetje proberen terug te vinden voor we verder gaan met een nieuwe poging. @Madeline: mooi dat deze hulp jou geholpen heeft. Ik heb ook hulp gelukkig, maar het piekeren blijft op momenten erg aanwezig. Het blijft gewoon super zwaar! @Bubblez: dankjewel voor je lieve berichtje! Ik weet nog dat we samen schreven in een topic. Nu al 27 weken zwanger, mooi hoor! Praten, praten, praten... Ik weet dat het goed is, tegelijk vind ik het ook moeilijk! Voor mensen die dit niet hebben mee gemaakt, is het moeilijk te begrijpen en dat houdt mij soms tegen om er over te beginnen. Maar ik merk dat het in mijn hoofd een heel eigen leven gaat leiden en ik er dan alleen maar meer mee bezig ben, dus blijf het wel proberen. Delen helpt! Zo vind ik het ook al fijn hier te schrijven en ervaringen van anderen te lezen. @Marizje: wat een mooi verhaal! Na zoveel tp's gelukt, hoop dat het goed mag blijven gaan! Het geeft mij in elk geval weer wat nieuwe moed. Herkenbaar wat je schrijft over je relatie, en hoe je leven stil staat. Het maakt je sterker, ons wel ten minste, maar er zijn ook momenten dat het moeilijk is. Dat je gevoelens zo uiteen liggen en het moeilijk is om echt bij elkaar te komen. Gelukkig lukt dit wel steeds weer, maar het is ook hard werken.
Dreamer; fijn dat je hulp hebt! Het is erg belangrijk om iemand te hebben waar je goed mee kunt praten. Lief dat je het vraagt; met de meiden gaat het prima! Ze groeien goed en het zijn lieverds. Door een lange tijd weinig te hebben gekund vanwege de zwangerschap ben ik nog lichamelijk aan het herstellen (spierkracht). Maar verder gaat het prima. Ik had ook gereageerd op je andere topic. Ik geniet zeker van mijn dochters! Ik ben zo blij dat ze er zijn en het was het traject zeker waard. Mochten we voor een derde gaan dan zie ik niet op tegen een nieuw IVF traject, ook al kan de uitkomst negatief zijn. Het heeft bij mij niet echt sporen nagelaten. Het was soms zwaar met alle teleurstellingen en verdriet, maar ondanks dat kijk ik er positief op terug. Ik ben ontzettend blij dat deze behandelingen bestaan.
Ik denk dat het dagdromen komt en gaat.. het ene moment durfde ik nog te denken aan de toekomst met kinderen. Maar het andere moment zag ik alleen maar die 3 lange jaren vol met mislukkelingen die we al achter de rug hadden. Wat bij mij heel goed heeft geholpen was vakanties en leuke dingen plannen. Proberen in te zien dat er meer is dan dat grote verlangen. Dat een leven zonder kinderen ook goed kan zijn. Na zo'n pauze was ik veel gelukkiger dan voor een pauze. En toen kwam na de derde terugplaatsing de positieve test.. De dagen voor de positieve test zat ik er compleet doorheen, ik zag echt niet hoe dit ooit nog ging lukken. Ik heb toen een heel verhaal opgeschreven in het MMM dagboek dat ik bij hield, dat ik geen enkele hoop meer had. En toen zat dit wondertje gewoon al in mijn buik! Inmiddels 22 weken zwanger en aan de MMM denk ik niet echt meer terug. De weg hiernaartoe was niet makkelijk maar het gaat om het resultaat. Ik voel de MMM jaren niet meer als verloren jaren. Ik ben er een stuk sterker door geworden en onze relatie is positief veranderd en echt onbreekbaar, samen kunnen we alles aan. Ik hoop dat je de kracht vindt om door te gaan en dat ook jouw geduld beloond gaat worden. Die verhalen dat vrouwen na jarenlang proberen nog zwanger worden bestaan en zijn zeker niet zeldzaam, ik dacht altijd dat dat niet voor mij was weggelegd..
Wat lees ik hier veel herkenning. Ook al zijn wij nog maar net in de MMM begonnen. Ik hoop zo dat het mag lukken. Maar ben soms wel eens bang dat het helemaal niet lukt.
Ik durfde zó niet meer te dromen dat ik het de eerste paar weken na mijn positieve test niet geloofde. Pas een dag nadat ik het hartje zag kloppen begon het een beetje door te dringen! Ben naar grote babywinkels geweest en dat hielp me een beetje, maar kan niet zeggen dat ik er nu al helemaal "ben" en dat vind ik jammer. Wordt wel elke week beter dus het komt vast, maar mijn advies: als het je lukt, blijf dan dromen! Want die kleine dromen die ik had maken mij nu extra blij, bijvoorbeeld dat ik af en toe mijn ogen durfde te sluiten en een kleine dreumes door de kamer zag rennen. Nu doe ik dat ook en dan voel ik me zo dankbaar! Zorgt dat ik de zware tijd die er aan vooraf ging wat makkelijker los kan laten. Niet dat ik zeur, oh nee ik zou niet durven! Ik voel me elke dag de grootste geluksvogel! En ik ben de laatste die zal zeggen dat je "gewoon" positief moet blijven want dat is echt soms zo'n onmogelijke taak. Maar die kleine momentjes dat er even een mooie fantasie naar boven komt, pak m aan en geniet er van!!