Hoe blijf je positief als het wat langer duurt?

Klagen mag meid. Het is gewoon hartstikke zwaar als je weet dat het niet lukt om op de gebruikelijke manier zwanger te worden en je zo afhankelijk bent van anderen om het te laten slagen. En dan ook nog zonder garanties. En de medicijnen werken ook nog eens lekker in op de psyche.
Je gunt het anderen, maar jezelf ook. En te horen dat het iemand anders is gelukt om zwanger te worden is gewoon ontzettend confronterend.

Tips heb ik niet direct. Behalve, wees lief voor jezelf. En erken dat het gewoon zwaar is. Vecht er niet tegen.

 

Soms moet je even je frustratie lozen helemaal niet raar toch??

Zoals je weet schiet bij mij ook niet op. Ach shit happens het is eens gelukt en vast komt mijn tijd wel. Ondertussen verleg ik mijn focus op andere zaken..

Om mij heen ken ik stel wat veel langer probeert voor hun 1e en als ik dan haar struggles hoor denk ik shit man zit ik af en toe wat te miepen over een cyclus die nog niet komt (die zelf om zeep heb geholpen )
Maargoed dat betekent niet dat je er niet van mag balen he...

Hopelijk kunnen we snel een uitgerekend...... Groepje starten

 

Heel herkenbaar hoor. Hier nu 3 jaar bezig voor een tweede (manlief zijn eerste), 3 mislukte IUI's verder.. ik weet ook niet meer waar ik het zoeken moet. Die gedachte van 'waarom anderen wel, en lukt het ons niet' speelt ook vaak door mijn hoofd. Vind het ook moeilijk om blij te zijn voor anderen. Zeg het niet graag, maar ben een beetje een verbitterde heks aan het worden. Vind het zó vreselijk confronterend..

Maar inderdaad, je gevoel mag er zijn. Niet wegstoppen, want dan maak je het jezelf alleen maar zwaarder. Ik heb dus ook niet echt tips voor je, want ik voel me net zo, maar de gedachtes zijn wel heel herkenbaar.

 

Ik denk dat je vooral behoefte hebt aan begrip voor jezelf. Het is wél logisch dat je gedachten krijgt als “waarom zij wel en ik niet”. En hoewel je dat tegen die mensen beter niet kunt zeggen mag je het tegen jezelf wél zeggen en tegen je partner ook. Het helpt om gevoel wat je hebt juist te accepteren en er begrip voor te hebben. Dus niet altijd: ik moet niet zeuren, ik weet dat het allemaal wel meevalt en anderen nog veel langer wachten. Want zo voel je het nu eenmaal op sommige momenten niet. Dat is het enige wat ik kan bedenken wat je kan doen.

Ik hoop dat volgende ronde raak is!!

 

Heel herkenbaar. Ik had je graag een hele lading aan tips en goede adviezen gegeven maar helaas, ik heb ze niet.
Het is gewoon ontzettend klote als het langer duurt. Na elke ronde minder vertouwen en met een flinke deuk verder.

Hier zorg ik dat ik extra lief ben voor mijzelf. Gun mezelf een mooie bos bloemen of een lekkere fles wijn. Klaag en zeur bij mijn vriendinnen die me vervolgens weer wat hoop inpraten. Ooit komt dat moment ook voor ons.

Ik zal voor je mee duimen dat je op korte termijn zwanger mag zijn. Veel succes in de volgende ronde!

 

Herkenbaar, en het is moeilijk.

Toen het bij onze eerste niet vanzelf bleek te lukken en we uiteindelijk in de mmm terecht kwamen is het toen met de IUI snel gelukt.

Toch hadden we meteen een voorgevoel dat het bij een tweede misschien niet zo makkelijk zou gaan.
We hebben toen relatief snel de keuze gemaakt om voor een tweede te proberen en ons dus weer in het ziekenhuis gemeld.

Vol goede moed begonnen we, maar IUI na IUI was negatief ...
oh wat was het soms moeilijk om hoop te blijven houden.

Uiteindelijk zijn we met IVF gestart en gelukkig zijn we toen zwanger geraakt.


Hoe moeilijk ook, probeer moed te houden!
Heel veel succes en hopelijk mag jullie wens snel uitkomen.

 

Whahhaha heel herkenbaar!
Ik zeg soms dat hij best wel eens iets voor me mee mag nemen.
Dan krijg ik de volgende opmerking, met een dikke knipoog hè; Ik zorg toch dat je elke dag met een volle pinpas je dagelijkse alles kan kopen
Het zit er gewoon niet in maar verder is het echt de allerliefste hoor!

 

Wat bij mij sowieso heeft geholpen is los te laten dat er geen klein leeftijdsverschil maar tussen zit. Wij wilden dat ook graag en als alles volgens plan ging was dat iets minder dan 2 jaar verschil er tussen. Nu tikken we alweer bijna de 3.5 jaar aan mocht het ons gegund zijn deze maand. Ik kon daar zo over fantaseren maar het af ook zoveel druk en onrust. Ik denk nu dat het allebei wat heeft, kort op elkaar of tijd tussen.

Verder weinig tips want ik heb zelf totaal geen vertrouwen meer in mijn lichaam dus ik ben niet echt positief meer. Maar wel herkenning en ik hoop dat we allen zwanger raken.

 

Heel herkenbaar hoor alles wat je schrijft. Positief blijven is ontzettend moeilijk als je de zoveelste witte test hebt of ongi wordt. Mensen die dan roepen je moet positief blijven die kan ik soms echt wel slaan. Begrijpen er gewoon niks van. En ook het gevoel waarom zij wel en ik niet is zo herkenbaar. Ik gun het hen ook, maar vind het soms zo moeilijk om blij te zijn voor anderen, helemaal als het schijnbaar moeiteloos gegaan is en ze dat ook nog even ventileren. Bij vrouwen waar ik weet dat het ook niet vanzelf is gegaan heb ik dat veel minder/niet. Het is gewoon niet eerlijk en wel hartstikke zwaar. Dikke knuffel!

 

Ik kan je verder geen tips geven over hoe positief te blijven, maar ik kan wel even inhaken op het 'kleine leeftijdsverschil' dat je graag zou willen.

Mijn zusje en ik schelen 5 jaar (mijn moeder had een miskraam tussen ons in) en we hebben echt een hele sterke band. Ik word er altijd een beetje kriebelig van als mensen zeggen 'met veel leeftijd er tussen is de band niet zo sterk' . Bij deze vind ik dat dus onzin

Ik denk dat je inderdaad die wens van weinig leeftijdsverschil moet proberen los te laten. Je hebt er namelijk totaal geen invloed op wanneer het wel gaat lukken, al hoop ik natuurlijk dat dit zo snel mogelijk zal zijn!

En anders; veel wijntjes drinken wanneer het even moeilijk is. Straks kan het 9+maanden niet meer

 

Heel herkenbaar, 3 jaar geleden was onze zoon net 1 toen we voor een tweede gingen dit moest ook ivm keizersnede. Ik wilde niet te veel leeftijd verschil. Dit jaar word onze zoon 5 en ik twijfel steeds vaker of we wel door moeten gaan, of het mischien gewoon niet zo mag zijn.

 

Ja ik lees wel een dingen van je... ook op het wachtbankje. En dan kom je altijd heel sterk over. Van “ach, volgende maand weer een kans!” En hoe waar die gedachte ook is, ik kan me zo voorstellen dat je misschien een beetje te hard bent voor jezelf. Want ik kan me namelijk heel goed voorstellen dat het verschil in leeftijd voor verdriet zorgt. Dat is ook rot! En de onzekerheid wanneer het dan wel lukt... juist omdat je al weet hoeveel je van zo’n kleintje kunt houden.

Maar voor ik je alleen maar verder de put ik praat, die gevoelens zijn dus normaal. En het helpt als je jezelf dat gevoel ook gunt. En dus tegen jezelf zegt: wat ik voel is logisch, en ik mag me best eens benadeeld voelen. Het is niet eerlijk... en dan een uur op de bank klagen met chocola.

Daarna kan je dan wel weer zeggen: zo! En nu verder! Want kijk eens wat ik allemaal heb en al bereikt hebt! Volgende maand is hopelijk mijn maand!

 

Mij gaat het eigenlijk niet zo om de band. Maar meer een anderen levensfase waar we nu in zitten. Zoon gaat naar de basischool is zinnelijke word zelfstandiger in zijn doen en laten. Aan de ene kant natuurlijk ook ideaal want daar door heb je weer voor een evt baby veel tijd.

 

Mijn jongste is net 7 geworden en mijn oudste bijna 9. Super leuk het weinige leeftijdsverschil maar ik heb echt wel als heel pittig ervaren. Ik kijk nu juist heel erg uit om het grotere verschil te ervaren. Mijn zoon heeft bijv niks mee gekregen van de zwangerschap en de periode daarna. Daar was hij echt nog te jong voor. Hoe gaaf dat ze dat juist wel mee kunnen gaan maken, echt bewust mee maken.
Mijn ideale was geweest bij 5/6 jaar van mijn jongste maar het is nou eenmaal anders gelopen. Inmiddels heb ik dat verschil volledig geaccepteerd.

 

Omg hahaha moet echt lachen om dat stukje emetofobie... (nou eigenlijk is het om te huilen)
Maar ik heb dat dus ook en heb mijn man ook een keer bij zijn moeder afgeleverd toen hij een kotsvirus had
Eindelijk iemand gevonden die ook tot zoiets in staat is. Ik dacht echt dat ik de enige op deze aardbol was
Maar gelukkig gaat het nu beter met me wat dat betreft en heb ik iets minder van die aparte acties

Verder wil ik je veel sterkte wensen in deze periode van veel wachten!! Dat is soms echt zwaar!! Hoop dat je gauw zwanger bent!!
Ikzelf ben nu aan het wachten tot manlief klaar is voor nr 3! Dat is ook best lastig, want ik wil het er niet te vaak over hebben en hem het gevoel geven dat ik hem wil overhalen. Hij moet er echt aan toe zijn. Ik weet dat de deur op een kier staat, maar het is nu nog te snel voor hem. Het is best pittig met 2 boys vindt hij (ik ook hoor) dus hij ziet het nu nog niet zitten.
Ik kan zelf niet wachten!!