Wij zitten zelf nu in ronde 10(?). Mijn hart breekt elke maand weer een klein beetje meer en lijkt steeds minder snel te helen. Iedereen om mij heen wordt zwanger, krijgt de ene baby na de andere. Geboortekaartjes gooi ik gelijk weg, op kraamvisite ben ik oncomfortabel en hoef ik geen baby vast te houden [tegenwoordig wordt je bijna gedwongen dit te doen]. Mijn beste vriendin zei zelfs net na haar bevalling: ''Ach houdt nu maar gewoon vast, jullie willen toch ook, jullie wachten al zo lang om wat vast te houden. Kun je alvast oefenen''. Bla, bla, bla... Zij heeft echt geen idee hoe ongepast die opmerkingen tegenover ons zijn, maar goed.
Wat wordt je geduld op de proef gesteld, moeilijk is dat. Als bij ons alles goed gaat, zit er straks bijna 5 jaar tussen de kinderen en dat terwijl ik 6 jaar geleden zwanger was van een tweeling, dichter op elkaar is onmogelijk. Door mijn high risk zwangerschap wilden we dat ons zoontje zelfstandig is en naar school gaat als ons nog een zwangerschap gegeven werd. Ik dacht 6 jaar geleden mijn eerste en laatste zwangerschap te hebben met de tweeling en nu ben ik voor de 4e keer zwanger. Ik hoop oprecht dat jullie spoedig een positieve zwangerschapstest hebben en je je liefde kan delen met nog een wondertje! Ik kijk naar de voordelen van dit verschil. Zoontje maakt het heel bewust mee, we hebben als hij naar school gaat veel tijd voor de baby en alles komt verspreid. Ik ben ervan overtuigd dat leeftijdsverschil niets zal zeggen over de band die je later met je broer of zus zal hebben.