Hoi! Ik ben er echt Net.. net achter dat ik (weer) zwanger ben. Het verhaal is lang, maar ik zal proberen het kort samen te vatten. M. is onze oudste zoon, we hebben er 2 jaar over gedaan voordat we zwanger waren van hem. daarna kwam L. we waren relatief snel zwanger van haar, binnen het half jaar. Toen kwam A*. ook dat duurde ruim 1,5 jaar, en is met behulp van zelfinseminatie gelukt. Daarna kwam K, onze jongste zoon, ook met behulp van zelfinseminatie, en daar deden we ongeveer 9 maanden over (uit mijn hoofd, ik weet het niet meer zo precies) Inmiddels hebben de vader van mijn kinderen en ik besloten om niet meer bij elkaar te wonen. We hebben geen ruzie, er is geen haat en nijd. Het ligt complexer dan dat. Hij heeft veel psychische problemen, waardoor het thuis vaak erg onrustig is/was en er tussen ons een ongezonde relatie is ontstaan. We wonen sinds deze week apart, voor de rust van iedereen. In de weekenden, vakanties e.d. zijn we gewoon een gezin. De scheiding licht nu bij de advocaat ter review. Onze jongste zoon is 9 maanden. Ik heb tot ongeveer 7 maanden borstvoeding gegeven en werd daarna 1 keer ongesteld. We zijn met z'n allen op vakantie geweest. Wij hebben toen twee keer seks gehad. (Voor het eerst in ik denk wel een jaar!!) En ja, ik had gezien dat het mogelijk was dat ik mijn eisprong in de vakantie zou hebben.. Maar serieus.... Wie had verwacht dat we van 1 keer seks in de vakantie, zomaar, spontaan, zwanger zouden raken? Ik kan er niet helemaal bij nog met mijn hoofd.... Maar ik had het gevoel dat ik moest testen. Dus ik ben vanmiddag naar de kruidvat geweest om een test te kopen. Met middagurine getest en een knaltest! Dus duidelijker kan niet. Overigens weet ik natuurlijk dat er nog heel veel mis kan gaan, ook daar hebben we ervaring mee. Maar ik weet even niet zo goed waar ik het zoeken moet. Ik heb altijd gezegd dat elk kind welkom was. Maar ook heb ik na de laatste gezegd, dat dit in principe de laatste was ( maar zeg nooit nooit). Ik geloof, diep in mijn binnenste dat dingen moeten zijn zoals ze zijn, dus dat er een soort 'reden' is dat dit gebeurd... Maar ondanks dat.... Ben ik straks een alleenstaande moeder met misschien wel 4 kinderen. Dat was niet wat ik van tevoren bedacht had. Ik weet ook niet zo goed wat ik mijn (nu nog) man moet vertellen en wanneer. Ja, natuurlijk moet hij het weten... Maar ik ben bang dat als ik het nu meteen vertel er juist weer heel veel onrust komt, terwijl we juist nu net opzoek zijn naar die rust. Maar wachten tot de eerste echo voelt ook als een soort liegen. Pfff... zoveel gedachten.. Ik weet ook niet zogoed wat ik met deze post wil hoor.... Sorry voor het warrige verhaal. Edit; Ik bedenk me ju dat dit zo gek is. Op alle kinderen hebben we zo lang en vol verwachting op gehoopt.. het was elke keer zo'n teleurstelling als ik negatief testte. En nu.. ik kan (nog) niet blij zijn met de positieve test. En dat steekt.
Hoi, ik lees dit nu pas, erg lastige situatie, weet je man het inmiddels? Is al weer even geleden dat je dit bericht postte.
Gefeliciteerd! Je zit nog in de luiers dus you got this! Alles valt hopelijk snel op z'n plek.het is al even geleden..hoe gaat het nu?
Oh @Nixter, Wat een moeilijke situatie.. zeker omdat het zo in contrast staat met je gevoel met de vorige zwangerschappen. Snap dat het heel dubbel moet voelen en je daardoor even niet weet wat te doen/denken. Hopelijk is je gevoel nu al duidelijker sinds je je post gedaan hebt (zit nog weinig op het forum, dus had deze even gemist). Ik lees tussen de lijnen door dat dit kindje wel heel welkom is, maar de timing vooral heel erg tegensteekt? Heb je al met je man kunnen praten? Ik hoop voor je dat er snel duidelijkheid komt. Succes nog en hopelijk kan je snel genieten van je zwangerschap of op zijn minst een beetje rust vinden in de situatie.
Ik hoop voor je dat het inmiddels geland is. Je zegt alles gebeurt met een reden maar ook dat je seks hebt gehad rond je eisprong (en dus blijkbaar geen anticonceptie gebruikt?). Dan denk ik dat het kindje na de eerste schrik ook gewenst is?
Eerst helemaal geen reacties, en nu ineens een heleboel tegelijk. Ik zal een beetje proberen samen te vatten; Ik heb het mijn man eigenlijk vrij snel verteld, maar we hebben het er daarna eigenlijk niet over gehad. Vorige week vroeg hij ineens 'Houd je het?' wat voor mij bijna een non-existent vraag was. Natuurlijk houd ik het. Weghalen is voor mij geen optie. 'wel jammer dat het van mij is hè?' vroeg hij toen. "Nou nee, eigenlijk juist fijn dat alle kinderen dezelfde vader hebben." Tot zo ver de conversatie met mijn (ex)partner. Ik vind het allemaal nog steeds lastig. Een kind is MEER dan welkom, echt! Toen ik (wij) eenmaal koos voor kinderen droomde ik van een groot gezin. Maar de reden dat mijn partner en ik uit elkaar (zijn) (ge)gaan gaat grotendeels over het feit dat hij, door zijn problematiek geen goede vader kan zijn. De keuze voor de 3de was dan ook echt mijn keuze. Toen ging het eigenlijk niet al heel goed, hoewel er nog hoop was op verbetering. Ik heb me toen hardop afgevraagd; Als hij het niet beter wordt met (naam partner) wil ik dan nog steeds een derde? Waarop het antwoord ja was.... En nu. Ja, ook een vierde (vijfde) is heel erg welkom. Ook als alleenstaande moeder ga ik dat heus wel redden. Praktische zaken baren me wel wat zorgen (de auto, slaapkamers)... Maar dat zal wel los lopen. Dus ja, dit kindje is echt heel erg welkom! Maar de planning is ruk... Zowel qua scheiding, maar ook dat onze jongste nog zo jong is en ik straks (hoog)zwanger ben met een net-niet-meer baby. Ik merk dat ik het nog niet 'helemaal' geaccepteerd heb. ik ben inmiddels wel begonnen met foliumzuur, let op met caffeïne (alcohol drink ik sowieso niet) maar heb me nog niet ingeschreven bij de verloskundige. Dit komt denk ik omdat ik het nog niet helemaal wil accepteren, maar ook omdat ik de afgelopen 2 zwangerschappen als best zwaar heb ervaren en ik ergens hoop dat als ik er niet 'helemaal' aan toe geef, mijn klachten misschien wat minder zijn. Geen idee of het zo kan werken, maar ik kan het proberen Iemand stelde ook nog een vraag over de eisprong, daar kan ik nog wel kort iets over vertellen; Ja, ik wist dat er een mogelijkheid was. Maar, ik was pas 1 keer ongesteld geweest en ben bekend met een (zeer) onregelmatige cyclus. Daarnaast had ik de afgelopen jaren door endometriose ontzettend veel pijn rondom mijn eisprong, waardoor geslachtsgemeenschap eigenlijk onmogelijk was (vandaar de zelfinseminatie). Dus wat dat betreft had ik niet verwacht dat ik mijn eisprong zou hebben. Mijn verhaal is nog steeds warrig en chaotisch denk ik Maar dat is mijn hoofd eigenlijk ook nog steeds een beetje
Lastige situatie @Nixter. Ik zou zeggen: stap voor stap. Je klinkt flexibel. Je wilt dit kind en het komt allemaal wel goed, zo lees ik het. In ieder geval met de praktische zaken. En je houdt er al van. Je gaat je weg er wel in vinden. En dan kan stap voor stap en hoef je nu nog niet helemaal uit te denken. Ik zag laatst een documentaire over dat de maatschappij moeders eigenlijk een grote druk op legt om alles goed te doen en dat kinderen juist gebaat zijn aan meer belangrijke personen in hun leven. Zie dat als een mogelijkheid om ook als alleenstaande moeder hulp in te schakelen van mensen om je heen. Meestal willen mensen graag helpen. Dus: stap voor stap en dag voor dag ♡
Wat een mooi bericht. Dank daarvoor. Ik denk inderdaad dat ik wel flexibel ben. Ik denk graag in oplossingen, niet in problemen en zie heel veel mogelijkheden. Stap voor stap.. die ga ik in m'n hoofd prenten, als mantra.