Wij wonen nu op 85m2 (3 slaapkamers) met z'n zessen. We gaan wel verhuizen, maar daar zullen er toch ook 2 een kamer delen. Gelukkig zijn ze dat gewend en vinden dat heelfijn Voor mij is dat niet zo heel belangrijk. Maar goed, ik snap dat iedereen zijn eigen grenzen heeft. Op een gegeven moment speelt verstand toch een belangrijke/doorslaggevende rol om er niet voor te gaan.
Ik heb het ook heel sterk. Wij twijfelen hier al een tijdje over een 3e. Terwijl ik het vaak al best heel zwaar vind met 2. Maar toch.... Ik vind zwanger zijn heerlijk. Om mij heen zoveel vriendinnen zwanger. Het kriebelt enorm. Mocht er een 3e komen dan weet ik 100 procent zeker dat we daarna compleet zijn. Maar ik zie zooooo tegen de gebroken nachten op. Dat is wat mij het meeste tegen houdt na 2 kinderen die echt jarenlang ons wakker hielden, élke nacht soms elk kwartier wakker, ik werd er een enorm labiele zombie van. We slapen nu eindelijk weer redelijk normaal, het permanente gevoel van watten in mn hoofd is nog maar een paar maanden weg. Waarom zou ik dat weer willen? Maar toch.... oooh de keuze is zo moeilijk want het lijkt me ook zo leuk een broertje of zusje er bij voor mn kinderen. Lastig. Ik lees mee
Hier helaas de keuze moeten maken om het bij 2 kindjes te houden. Puur om het feit dat ik niet weet of mijn lichaam een 3e zwangerschap aan zou kunnen. Ben ergens blij dat we deze keuze gemaakt hebben tijdens mijn zwangerschap, zodat het afscheid nemen ervan alleen maar gemakkelijker zal verlopen. (hopelijk) Proberen nu van ieder moment bewust van te genieten. En zodra de kleine uit iets gegroeid is, doen we het gelijk weg.
Hier wil mijn man echt niet meer en probeer het te laten rusten. Onze jongste slaapt niet door en er zijn meer dingen die spelen met hem. Hij zuigt alle energie weg van me, zo erg dat ik met een burn-out zit. Het is gewoon beter als het bij 2 blijft denk ik. Qua liefde zou ik er meer willen maar ben bang dat ik de energie niet op kan brengen om weer de gebroken babynachten en de rotfases door te gaan. Bovendien weet je niet wat voor kind je krijgt. Nog zo'n exemplaar als de jongste en je kan me wegbrengen. Terwijl ik van de oudste er makkelijk 3 zou kunnen hebben. Voelt wel als een soort rouw waar ik doorheen moet al besef ik ook hoe rijk ik al ben met Eigenwijsje en Ukje.
Hier blijft het waarschijnlijk bij 2. Ik zeg waarschijnlijk omdat het voor mij nog niet helemaal afgesloten is. Man wil geen derde, lichamelijk kan ik niet nog een zwangerschap aan, mijn zwangerschappen verlopen alles behalve normaal, we hebben geen kamer meer voor een derde enz enz Verstandelijk weet ik dat we onszelf gelukkig mogen prijzen als we straks 2 kinderen hebben maar gevoelsmatig moet ik nog wel wennen eraan.
Hier 5 kids (net 7, net 6, bijna 5, en 20 maanden en 6 maanden) en eindelijk het gevoel dat het echt klaar is. Over 3 weken krijgt mijn man een vasectomie dus dan is het ook echt klaar. In april gaan we verhuizen en daarna gaan we eens heel bewust genieten van wat we hebben ipv in de rollercoaster te leven wat we de afgelopen jaren gedaan hebben.
Bij mij ging het wel makkelijk. Ik heb wel een traan gelaten om het afscheid nemen van de baby kleertjes en spullen. Maar heb ook erg kunnen genieten van de kinderen als baby en wist bij de tweede dat dat mijn laatste zou zijn. Dus ik ben er bewust mee bezig geweest. Ik weet ook 1000% zeker dat het goed is met deze 2, en dat ik geen 3de kindje meer wil. Als vriendinnen nu zwanger zijn van een derde denk ik alleen maar, poeh wat fijn dat ik niet weer opnieuw die hele periode door hoef.
Jij omschrijft precies waar wij ook tegenaan lopen. Ik vind nu twee jongere kinderen ook zwaar. Vooral omdat veel van de verzorging en opvoeding op mij komt. En nu ik dus ook licht overspannen ben, denken wij dat het beter is om niet voor een derde te gaan. Maar dan zijn er weer een aantal in directe omgeving zwanger, begint het toch te kriebelen.
Ik twijfel al een tijd over een 3e. Nu heeft mijn vriend een afspraak in maart voor een vasectomie. En eerst dacht ik oh nee dan is het echt defenitief. Maar steeds mee kan ik het loslaten. Een vriendin is gister bevallen en ik had voor het eerst het gevoel van opluchting dat ik niet in haar schoenen sta. Ik heb steeds meer vrijheid en probeer vooral niet steeds mijzelf te confronteren met zwangerschappen. Ik sla dat deel van het forum ook over.
Wij hebben gewoon alles babygerelateerd de deur uit gedaan en ons gefocused op alle leuke dingen die langzaam maar zeker weer kunnen en/of makkelijker worden. Ik ben nu 40 en vind mezelf te oud (niet qua leeftijd, maar qua energie ) om weer al die slapeloze nachten en temper tantrums door te moeten. Zou nog beste een biologisch kindje van mezelf en mn man van 3 willen hebben, maar juist die babyperiode, ik ben er helemaal klaar mee. Ik merk ook dat ik anders op andermans baby's reageer. Ik vind ze super lief en heerlijk om mee te knuffelen, maar ik voel niet meer die drang en die behoefte om zelf een minimensje te hebben. Vind het heerlijk dat mn midimensjes inmiddels hun eigen poepbillen kunnen afvegen!
Wat ik nog wilde toevoegen: toen wij twee kinderen hadden, en ik een sterkere wens had voor een derde dan mijn man, riep ik altijd dat het met drie kinderen wel zeker compleet zou voelen voor mij. Toen de derde er eenmaal was, bleek dit toch niet het geval en kwam er ruimte in mijn hoofd voor nog een vierde. Die ruimte kwam er niet bij mijn man en inmiddels weet ik verstandelijk echt wel dat drie voor ons goed is (qua tijd, ruimte en financieel). En toch droom ik nog wel eens weg bij de gedachte aan een vierde. Punt dat ik wil maken: misschien hoort het er vaker bij om door te dromen en voelt het voor sommigen van ons nooit compleet, dat er altijd ruimte blijft voor nog zo'n kleintje. Jullie jongste heeft nu ook wel een heel pittige leeftijd he. Van alles willen, maar nog niet alles (zelf) kunnen of mogen, met bijgaande frustraties. Lukt het je wel om nu je rust te pakken?
Toen we nog geen kinderen hadden zei ik wel dat ik 3 wilde. Hierna zou het dan echt klaar zijn. Ben nu 32 en na mijn 35ste hoef ik niet meer zwanger te raken. Uiteraard moet je dan nog steeds een periode afsluiten, denk dat je dat na 4, 5, 6 of 7 kinderen ook hebt. Ja hij heeft een pittige leeftijd, ik hoop dat het snel wat beter wordt met praten en dat hij echt goed gaat doorslapen. Hij is het afgelopen jaar veel ziek geweest, hielp ook niet mee. Nachten waren vaak ruk en de dagen ook. Gelukkig heeft een osteopaat een deel van zijn onrust kunnen wegnemen (was ik maar eerder heen gegaan). Probeer nu me erbij neer te leggen dat het hierbij blijft en dat het goed is zo, al is dat niet makkelijk wanneer je net hoort dat een vriendin er straks 3 heeft. Loslaten van een droom gaat langzaam denk ik.
het is natuurlijk ook verdrietig om een droom los te (moeten) laten. Dat verdriet moet er ook mogen zijn en de ruimte (en tijd) krijgen. Aan de andere kant, is dat juist niet ook waarom het dromen mogen zijn; het fantaseren over wat als.. Ik hoop in elk geval dat jullie mannetje snel beter zal slapen en lekker in zijn vel komt te zitten, en dat jij steun krijgt voor je burn-out. Ik heb bij ons pas achteraf echt beseft dat het inderdaad tropenjaren zijn.
Ik had altijd wel de gedachte aan drie kinderen. Maar mijn man wilde liefst twee kinderen. Tijdens en na tweede zwangerschap vond ik dat ook helemaal goed. Of ik er in toekomst anders of zou denken zou ik dan wel zien, heb toen deels bewust wel afscheid genomen van die fase. Nu is een derde geen optie meer; afgelopen jaar borstkanker, hormoongevoelig dus eierstokken worden platgelegd. oud worden voor de twee mooie wondertjes die ik heb is nu veel belangrijker.
Ik heb het al vaker gezegd: rouwen. Als de wens er is, maar je weet zeker dat er geen kindje meer komt, dan helpt rouwen echt. Dus niet wegduwen of rationaliseren,maar voel het verdriet. Zolang ik de (enorme!) wens voor een derde bleef wegduwen bleef het moeilijk, toen ik het toeliet en het gemis ging beleven kon ik het op een gegeven moment loslaten. Nu weten we: we zijn niet compleet,maar het is echt goed zo, het voelt afgesloten. Bij ons is de reden dat onze kinderen veel zorg nodig hebben. Voor hun belang en om onszelf te beschermen hebben we de wens voor 4 kinderen losgelaten.