Ga snel naar de huisarts, zowel voor je zoontje als voor jezelf. Hij kan je verder helpen! Je zoontje met de juiste hulp en jou met het verwerken van alles, want zoals het nu gaat is het voor jullie allebei, en voor je man, niet goed. Sterkte!
Oh lieve meid, allereerst een dikke knuffel! Er is denk ik weinig wat we kunnen zeggen wat helpt, maar bedenk dat je nu weet wat er (waarschijnlijk) is, dus dit is een nieuw begin! Je zegt dat je hem niet kent, omdat je hem al die tijd verkeerd hebt begrepen, maar nu is de kans om hem te léren kennen! Het zal niet makkelijk zijn, maar hopelijk helpt het als je straks concreet weet wat er aan de hand is en wat jullie kunnen doen. Heel veel sterkte!
Wat vreselijk zwaar dat jij dit moet dragen. Ik denk dat de meesten hier boven al hele goede adviezen hebben gegeven. Ik wil jou hetzelfde adviseren: Met je man praten, een afspraak bij je huisarts maken en informatie bij stichting MEE aanvragen. Daarnaast is het misschien verstandig om zo snel mogelijk een extra consult bij je psych aan te vragen voor extra hulp voor jou. Het is niet niets wat je nu door moet maken. Heel veel sterkte gewenst.
ik denk dat je hier het beste mee naar de ha kan gaan. die kan je weer doorverwijzen naar de mensen die je kunnen helpen. heel veel sterkte.
Heel veel sterkte! Ik voel de wanhoop als ik je stukje lees. Bespreek alles met je man, zoek samen hulp bij de huisarts. Even een digital knuffel voor jou TS!
Oh lieve aylen toch! Wat een verdriet en zorgen! Sluit je man niet buiten en bedenk samen wat nu te doen. Je hebt hier al heel goeie tips gekregen dus dat zal vast wel lukken. Ik hoop echt dat je het helemaal mis hebt! Maar zelfs al moest dat niet zijn dan is er nog zoveel moois dat je te wachten staat (naast de problemen die er ook zullen zijn). Ik zie dit ook bij mijn neefje! Meid, weet dat je niet alleen bent en er hulp mogelijk is! Dikke knuffel!
allereerst een knuffel voor jou want het is een beste heftige ontdekking denk ik zo in het begin. zelf heb ik geen ervaring maar kennisen van ons wel. hun zoon deed ook alles laat. en moest echt rust en regelmaat hebben toen hij baby was. ze bleven er echt voor thuis. na veel onderzoeken weten zij nu ook hoe en wat. en hij zat dus al vroeg op een speciaal kinderdagverblijf en nu hij 4 is op een speciale school waar hij het super naar zijn zin heeft. hij praat ook zo goed als niks het enige woordje wat ik verstond was ja en mama. maar nu met hulp zijn kind en ouders een stuk vrolijker geworden het is een proces wat je door moet maken, die beter lukt met profesionele hulp en steun van vrienden en fam.
Een aantal dingen herken ik van het kindje van vrienden. Bij hem kwamen ze er met 2 achter dat hij bijna helemaal doof was. Bij de geboorte is dit waarschijnlijk niet zo geweest. Op de opvang werden ze gek van hem. Hij zei nooit wat, liep gewoon weg en werd dan boos als ze hem ophaalden... Hij had geen flauw benul van de wereld om zich heen. Nu hij op een speciale school zit en gebarentaal kent herken je hem niet terug.. Maar ook ik ben geen dokter. Ik zou echt liever nog vandaag dan morgen contact opnemen met de huisarts. Je vecht nu tegen een onbekende vijand, of het nu autisme, down, doofheid of iets anders is, jij hebt passende hulp nodig! Weet je baas hoe het gaat, ik weet niet welke lessen je geeft, maar kun je zo wel voor de klas staan? Heel veel sterkte, dikke knuffel.
Ik wil ook niet zomaar op 'volgend onderwerp' klikken zonder je eerst ontzettend veel sterkte te wensen.. Heel veel sterkte en kracht toegwenst meid
Alle opties zijn eigenlijk al genoemd. Het meest belangrijke om mee te beginnen is denk ik toch wel praten het je man, dan de dokter en dan verdere hulp. Voor jou is het misschien niet verkeerd om wat extra consulten bij je psychiater te hebben. Hele dikke digi knuffel.
Enorm veel sterkte gewenst en zoek inderdaad hulp voor jou en je zoontje! Je verhaal is enorm herkenbaar voor mij. Ik heb een nicht met hetzelfde probleem alleen wilt zij het niet zien en geloven en zit erg in de ontken-fase. Momenteel is haar zoontje nu 3 jaar en spreekt nog steeds geen woord maar brabbelt en neuriet de hele dag door. Naar zijn oren is gekeken en hier is niks mee aan de hand. Ze weigert naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing omdat, zij vindt dat haar zoontje alle tijd nodig heeft om zichzelf te kunnen ontwikkelen. Daarom vindt ik het goed van jou dat je het wel onder ogen wilt zien en er iets aan gaat doen zodat, je meer duidelijkheid gaat krijgen. Knuffel voor je!
Heel veel sterkte! Ga naar de dokter en laat jullie helpen en begeleiden en praat met je man, jullie maken dit samen mee.
Heel herkenbaar wat je beschrijft. Mijn zoon was precies zo en we zijn er met 2,5 achter gekomen dat hij klassiek autisme heeft en een verstandelijke beperking. Heb je jullie zoon al aangemeld voor een diagnose traject? Als er duidelijkheid komt en daarmee de hulp en opvang/behandeling die jullie zoon nodig heeft dan geeft dit echt heel veel rust en je zult zien dat je zoon stapjes gaat maken! Wij zijn ook door een hel gegaan. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als de weken na de officiële diagnose. De eerste 2 jaar denk je een gezond kind te hebben, dan gaan wat dingen opvallen maar je denkt dat het wel bijtrekt en opeens staat je wereld op zijn kop. Het besef dat het nooit meer echt 'goed' komt vond en vind ik keihard. Ook het besef dat heel veel dingen niet meer vanzelfsprekend zijn zoals gaan praten vind ik verschrikkelijk. Maar, en dat is echt echt waar, er komen weer betere tijden. De scherpe randjes van het verdriet gaan er langzaam af en je gaat je zoon straks ook weer zien zoals je hem zag voor je dit allemaal wist. De eerste tijd kon ik ook alleen maar het autisme zien, alle dingen die hij deed die blijkbaar dus niet normaal waren en alles wat hij niet deed. Maar op een gegeven moment, wanneer alle hulp opgang komt en er duidelijkheid en rust ontstaat, ga je weer alle dingen zien die hij wel kan en waar hij wel in groeit en is elke ontwikkeling een feestje. Dan zie je hem weer als je kind voor je dit allemaal wist en ga je hem langzaam ook beter begrijpen. Dit weekend heeft mijn zoon, hij is bijna 4, voor het eerst met mij overgegooid met een bal! We waren zo trots dat ik ervan moest huilen. Echt, de mooie momenten komen weer. En bij tijd en wijle ben ik enorm boos en verdrietig en schop ik even tegen alles aan wat ik kan vinden. En dan zakt het weer en gaan we weer verder met de dag. Veel sterkte met alles. Ik hoop dat jullie snel duidelijkheid krijgen en de nodige hulp. Ga ook eens kijken op het forum kind met autisme. Daar vind je veel herkenning en steun! Als je iets wilt vragen pb me maar! O en mocht je nog niet op weg zijn met de hulp...je kunt contact leggen met stichting vroeghulp. Zij kunnen helpen met doorverwijzen naar de juiste instanties.