Ik denk dat ik er over zou praten. Ik ben iemand die die dingen lang onthoud en daar maandenlang of zelfs jarenlang mee rond kan lopen en het kan me dan echt dwars blijven zitten. Het helpt echt om je hart hierover te luchten.Ik zou het wel doen. En dan zou ik geen geld accepteren, mocht ze dat alsnog willen geven. Maar dat je dat inderdaad om het principe gaat. Dat jij net zo goed ook een (stief)dochter bent.
Hoe kunnen zulke dingen toch gebeuren? Ik kan mij niet voorstellen dat ik verschil zou maken tussen mijn kinderen, helemaal niet met dit soort grote zaken. En dan gaat het niet om het geld an sich, maar het hele gevoel van waardering en erkenning naar je kinderen rondom het geld. Mijn ouders zijn hier altijd heel strak in geweest, en dat hoeft ook weer niet (ik kreeg op mijn 16e een brommertje, die was 300,- euro, mijn broer van 29, getrouwd en werkend, kreeg 300 euro op zijn rekening gestort ). TS: Ik zou het gesprek aangaan, wetende dat je die erkenning toch niet krijgt. Het blijft anders broeien en elk ander 'probleem' dat je tegenkomt wordt op dezelfde stapel erbij gegooid en dan barst de bom en dat is ook zonde!
Ik denk dat topicstarter gewoon het van haar hart wil hebben... Een gesprekje zou ik als volgt starten: "Je moet je niet nader verklaren, maar ik vind het een beetje absurd dat het ene kind alles zelf heeft moeten uitzoeken en dat over het andere kind zorgen wordt gemaakt hoe financieel kan ondersteund worden." Als je vader zich nader wil verklaren, dan goed, indien niet, heb je het toch van je hart kunt schudden... Ik kan dit niet begrijpen dat binnenin een gezin zo een onderscheid kan gemaakt worden. Ik ben ook niet de dochter van mijn vader (noem hem wel zo want dat is hij al mijn hele leven geweest). Toen mijn oudere broer het financieel moeilijk had en mijn ouders hem hebben ondersteund, heeft mijn vader dit direkt aan me gemeld! Hij wou hetzelfde bedrag aan ons geven. Heb toen gezegd dat dit niet hoefde, maar dat het fijn is om te weten, moest ik ooit zelf problemen hebben dat ik op hen kan terugvallen. Toen ik en mijn man ons huis gebouwd hebben, hebben ze voor ons een paar leuke dingen dan betaald...
Ik wil mijn ouders absoluut niet zwart maken verder hoor! Dat is echt niet mijn bedoeling. Ze doen namelijk echt wel veel voor ons. Ik studeer nu nog steeds, heb 2 kinderen en een relatie. Ik snap heel goed dat ze me nu niet financieel ondersteunen, dat wil ik nu ook helemaal niet want we redden ons prima. Maar toen ik bijvoorbeeld begon met studeren was ik alleenstaand en had ik een zoon van 9 maanden. In die periode heb ik het financieel echt niet altijd makkelijk gehad, en dat wisten ze ook. Toen had ik wel wat financiële steun kunnen gebruiken. Misschien maakt het ook verschil dat ik op mijn 17e al uit huis was, ik vrij zelfstandig was en ze dachten dat ik het wel zou redden ofzo. Mijn broertje en zusje wonen nog thuis, en misschien hebben ze het idee dat ze hun daarom financieel nog moeten ondersteunen. Ik weet het niet.. Ik ben ook gewoon een beetje bang om ondankbaar over te komen, aangezien ze wel altijd voor ons klaar staan. Maar aan de andere kant weet ik dat ze ook altijd klaar staan voor mijn broertje en zusje.
Bij mij precies hetzelfde soort verhaal alleen dan zijn mn ouders nog samen. Voor mn broertje is alles betaald en ik ben vrieg uit huis gegaan en heb alles zelf betaald sinds mn 18e. Het steekt ook weleens maar denk nu ook wel van ik hoef het niet, want ik heb teminste altijd alles zelf kunnen doen en ben onafhankelijk van ze geweest.
Heel herkenbaar, ik heb nog steeds het gevoel dat mijn pa niet voor mij koos op het moment dat ik hem nodig had.. alleen heeft mijn pa daarna wel tot mijn 22e financiele verandwoordelijkheid genomen.. Ik denk als het je dwars zit dan moet je het uitspreken.. Mijn ouders waren sowieso moeilijker met mij dan voor mijn zusjes.. Mijn jongere zusje krijgt nu de zorgtoeslag terwijl mama er voor betaald.. (voor nu..) en die doet ook echt weinig, dat is echt een gevoelig kindje.. Leuk maar daardoor werd mijn ptss genegeerd waardoor ik echt een kut puber werd, ik vaak financieel in de problemen kwam en altijd en eeuwig maar moest werken voor een extra'tje.. Mijn mama weet dat nu maar met mijn pa doordat ik alleen maar buitenshuis met pa afspreek nog niet helemaal kunnen uitspreken.. Pa is ook degene die zich dan afsluit en dat ontloopt dus kans dat pa mij dan maanden gaat ontlopen.. Dus ik snap hoe lastig het kan zijn als er iets dwars zit waar je nu nog weinig aan kan doen..
Is vaak zo he, dat verwende kinderen geen leuke "grote" kinderen worden.. (volwassenen dus).. Ouders bedoelen het allemaal zo goed, maar ze beseffen niet wat ze aanrichten. Even ontopic, ik vind het erg kwetsend vooral. Ik weet zelf niet of ik er over zou beginnen. Helemaal als het word weggewuifd, dan denk ik, maak jij je druk, voor de rest niemand. Ik vind het maar weer apart.. verdrietig dit soort dingen.
Ik ben er niet zo zeer verdrietig over, ik snap het alleen gewoon niet. Ik zou als moeder zijnde niet meer goed kunnen slapen denk ik. Maar goed, misschien zit er een goede reden achter. Alleen kan ik zelf niet zo snel een reden bedenken die het goed praat.
Ik snap je gevoel wel. Hier een beetje vergelijkbaar maar dan in de familie van mijn man. Zijn zus heeft het moeilijk, is wel haar eigen schuld, maar haar ouders helpen haar wel, ook financieel. Wij krijgen niets. Maar wij hebben ook niets nodig, zijn ouders geven dat ook aan dat wij het zo goed voor elkaar hebben. Als wij in de problemen zouden komen zouden zij ons ook helpen denk ik. Ik neem het ze niet kwalijk, snap het wel en vind het ook prima zo. Heb het idee dat schoonouders het wel eens lastig vinden maar ze zien ook dat hun dochter het niet redt alleen en in de knoop zit en dan biedt je hulp, niet aan iemand bij wie het allemaal goed loopt. In jouw geval is het wel wat 'erger' denk ik, omdat jij het geld wel goed kan gebruiken. Of helpen ze je nu veel met opvang waardoor ze dat genoeg vinden? Eerlijk gezegd denk ik dat ze er gewoon helemaal niet bij stilstaan. Of trekt je stiefmoeder misschien haar kinderen voor? Of is dat te vergezocht?
Nee ze helpen niet met opvang. Ze passen wel eens op als dat nodig is, maar dan heb ik het over max 1 a 2 keer in de maand. Ik denk deels dat ze er niet bij stil staan inderdaad. Maar ik zie wel een heel verschil in hoe mijn stiefmoeder met mij is omgegaan toen ik jonger was en nog thuis woonde en hoe ze nu om gaat met haar eigen kinderen. Ze was voor mij echt veel strenger, ik mocht stukken minder, kreeg heel wat minder kleedgeld etc etc. En tuurlijk heb ik daar wel eens wat over gezegd in het verleden, maar dat wordt dan weggewuifd onder het mom van "de oudste moet de weg vrij maken voor de kinderen die daarna komen". Met andere woorden, voor de oudste ben je altijd veel strenger dan voor de kinderen die daarna komen omdat je alles met een oudste kind voor het eerst mee maakt. Ik denk dat dat deels waar is, maar er zijn ook wat situaties waarbij ik vind dat die vlieger niet op gaat (zoals bijvoorbeeld bijdragen aan studiekosten).
Ik kan me dit gevoel heel goed voorstellen, heb dit zelf ook gehad bij iemand, dat ik wilde dat er zou worden toegegeven dat ik oneerlijk behandeld was. Uiteindelijk heb ik me moeten neerleggen bij het feit dat dit in ieder geval voorlopig, maar waarschijnlijk zelfs nooit gaat gebeuren. Dat heeft me wel rust gebracht, als je geen verwachtingen hebt kun je ook niet teleurgesteld worden. En hoewel ik nog steeds heel slecht tegen onrecht kan, ben ik blij dat ik niet meer op zoek ben naar die erkenning. Als je voor jezelf weet/vermoed dat je de erkenning waarschijnlijk niet gaat krijgen, dan zou ik je vader en stiefmoeder er niet op aanspreken. Niet om hen te sparen, maar simpelweg omdat je anders zelf alleen maar met meer verdriet/frustratie blijft zitten. En dat heb je zeker niet verdiend.! Overigens is dit voor mij ook een proces geweest (nog steeds wel eigenlijk) en weet ik dat het niet zo makkelijk is in de praktijk als ik het nu op papier zet.. Sterkte! knuff