Nog niet helemaal gelezen maar ik heb ineens overal bultjes.... Nee, das flauw, maar het is echt niet voor mij en ook echt niet voor mijn kinderen. Gut, de oudste ziet me al aankomen haha!
hahaha, tja, hoeven wij natuurlijk ook niet te doen he, schijnt veel gezonder te zijn. Je hebt mensen die alles rauw eten
Je kunt ook geen dingen doen die niet bij je passen, zo'n boodschap komt nooit over. Wat je er vanaf het begin in legt dat is wat je later tegen komt, dat denk ik. Toen ik daar net kennis mee maakte was ik er helemaal weg van. Ik had echt zoiets van 'dat is het' en ik raakte er ook een beetje benauwd door als ik eraan dacht dat ik onze dochter met een paar maanden al weg moest brengen. Maar inmiddels merk ik gewoon dat ik niet aan alles kan voldoen. Niet eens zozeer omdat ik dat dan niet wil ofzo, maar omdat ik het gewoon niet haalbaar vind. Ik wil graag een goede nachtrust, om die reden hebben wij onze dochter dus wel met een paar maanden naar haar eigen kamertje gedaan. Dat zogenaamde 'je went eraan' ging hier niet op. En ze heeft boven haar box een hele mooie tiny love hangen, dat zou je als je helemaal uit gaat van het natuurlijk ouderschap ook niet doen. Als ik dus kijk waar doe ik het wel, dan is het vooral de empathie. Ik vind dat gewoon belangrijk, ik wil gewoon lief zijn voor onze dochter, zoveel mogelijk. En ik heb ook liever dat zij lief is ipv persé heel assertief, ik wil natuurlijk wel dat ze goed voor zichzelf op komt hoor, maar het hoeft van mij zeker niet zo mondig als wat ik vaak om me heen zie. Dat mag best wat minder, ga maar gewoon stil je eigen weg denk ik dan.
Suenne, er lijkt me helemaal niks mis als je uit een methode of theorie dingen gebruikt die bij je passen en laat liggen wat niet bij je past. Daar zou ik natuurlijk nooit over oordelen want ik ben niet jij, simpel zat En ik vind het wel goed dat je je eigen weg kan zoeken in een methode die soms ook juist erg verlammend kan werken als je er niet een persoonlijk tintje aan geeft (maar dat geldt volgens mij voor alle theorieën die niet voor niks theorieën heten en niet praktijken ) Ik vind het gewoon ook weleens grappig om te zien, te merken, hoe anders ik erin sta. Ik ben juist een groot voorstander van het begeleiden van kleine mensjes (want tja, een kind is toch "gewoon" een klein mensje) in hun weg naar zelfstandigheid. Dat is uiteraard wat anders dan aan hun lot overlaten, maar ook weer heel wat anders dan de hele dag bij je dragen of hebben. Ik kan ook oprecht zeggen dat ik nooit een slecht gevoel heb gehad bij het wegbrengen van mijn kinderen naar kdv of logeren bij opa en oma. Dat komt omdat ik zowel kdv als opa en oma vertrouw en dus die omgeving zelf uitzoek (bijvoorbeeld bij andere opa en oma vind ik het niet veilig en daar mogen ze ook niet naartoe). Dat wil ook niet zeggen dat ik ze soms niet mis, maar dat is weer iets anders. Want dat lees ik ook vaak: "ik kan niet anders want er moet brood op de plank". Dat gevoel ken ik dus niet, ik werk voor mijn plezier. En wat assertieve kinderen betreft en lief zijn... Mijn oudste IS assertief, daar heb ik absoluut geen invloed op, maar ze is ook ontzettend lief. Ze heeft nog NOOIT geslagen, gebeten of geschopt. En ik ben ook heel lief voor haar, maar streng als ze het nodig heeft. Het één sluit het ander niet uit...
Mijn kinderen gaan naar het kdv vanaf 13 weken oud. Later heb ik wel gelezen dat baby's echt verhoogde niveaus van stresshormoon in hun lijf krijgen als ze al zo jong naar het kdv gaan. Dat vond ik niet leuk om te lezen, omdat langdurig verhoogde stress niet bepaald gezond is. Maar zou ik daar nú een andere keuze om maken? Ik moest (wilde, want alles is een keuze) terug aan het werk. Gastouderopvang spreekt me totaal niet aan, oma kwam in het begin wel één dag per week oppassen maar meer was ook niet haalbaar, dus kdv was een must voor ons. Als het nou écht heel opvallend schadelijk zou zijn voor een kind, dan zou je dat wel merken. Ik hou het er dus maar op dat de verschillen in welbevinden wel statistisch significant, maar niet enorm groot zijn. Al is het maar voor mijn eigen welbevinden... Ik wil ook niet achteraf het idee hebben dat ik ze voor het leven getekend zou hebben. Met mijn inmiddels 1- en 3-jarige kindjes heb ik geen seconde het idee dat het schadelijk voor ze zou zijn. Ze hebben het enorm naar hun zin, gaan met plezier naar het kdv en zijn aan het einde van de dag 'gewoon' blij om me weer te zien. Misschien waren ze wel nóg gelukkiger geweest als ik 24/7 bij ze zou zijn, maar dat zullen we nooit weten.
@ bri: de onderzoekster van dat artikel heeft gemeld dat de gevolgen van dat verhoogde niveau niet duidelijk zijn. Het is dus niet bewezen schadelijk. Zo'n verhoogd cortisolniveau heb je geloof ik ook als je de slappe lach hebt. En zo'n verhoogd cortisolniveau geeft geen langdurige stress aan (wat inderdaad bewezen schadelijk is), maar geeft enkel momentopnames. Dus mogelijk is het enkel kortdurige stress, en daar is in principe niets mis mee. Kortom: het onderzoek geeft alleen aan dat er een verhoogd niveau wordt gemeten, maar niet wat dat vervolgens doet. En de reden van dat verhoogde niveau kan ik me wel indenken: ik reageer praktisch direct als mijn jongste gaat huilen. Ik weet dat hij op het KDV wel eens zal moeten wachten. En ja, dan zal hij ongetwijfeld op zo'n moment een verhoogd cortisolniveau hebben. Is dat dan ook direct schadelijk? Ik denk dat dat wel meevalt.
Dat over het cortisol heb ik ook niet alleen in dit artikel gelezen (dat ik nog best genuanceerd vind. volgens mij draait alles om de kwaliteit en stabiliteit van de kdv-leidsters op de groepen; als zij gezien kunnen worden als secundaire hechtingspersoon zit je kind daar prima! en ik geloof dat ik dit wel kan zeggen over de leidsters op het kdv van m'n kinderen, ze hebben gelukkig weinig wisselingen en ik zie hoe m'n kids reageren op hun eigen 'juffies'.). Ik heb een jaar geleden een klein artikeltje gelezen dat er ook aan het einde van de dag, dus als babylief weer thuis is, nog verhoogde cortisolniveaus zijn na bezoek van het kdv. Het is dus niet meteen weer over. Wat de exacte effecten zijn weet ik niet. Ik raak er niet van in paniek, ik voel me niet schuldig over het feit dat ik ze zo jong al naar het kdv heb gebracht, maar vind het wel de moeite waard dat dit verder wordt onderzocht. Als het nou écht beter zou zijn voor kindjes om bijvoorbeeld 6, 9 of 12 maanden 'thuis bij mama' te zijn, dan zou ik dat wel willen weten. (niet dat het nog relevante informatie voor mij oplevert, maar goed, voor andere ouders.)
@ bri: ik had het ook niet over dit artikel, maar volgens mij over hetzelfde artikel als jij. En de onderzoekster van dat artikel heeft dus gezegd dat de gevolgen niet duidelijk zijn, dat zij enkel naar dat verhoogde cortisolniveau heeft gekeken.
Wat ik denk? Ik denk dat de mens een flexibel wezen is die zich redelijk kan aanpassen aan de gang des tijds. TV is schadelijk, e-nummers zijn schadelijk, gescheiden ouders hebben is schadelijk, in het bos wonen is schadelijk, in de stad wonen is schadelijk, streng opvoeden is schadelijk, vrij opvoeden is schadelijk. Ik vind het allemaal ongelofelijk BS. Als ouder heb je één verantwoordelijkheid: het welzijn van je kinderen en dat welzijn bestaat uit veel elementen: de basisbehoeften (eten, onderdak, liefde) en andere zaken. De meeste ouders zijn prima in staat om die afweging te maken. In vroegere tijden werden alle kinderen bij elkaar gezet zodat men kon werken in het veld of fabriek.. de mensheid bestaat nog steeds! YEah... Waarom wil men toch zo graag overal 'achteraan zitten'? Ga eens leven zeg!
Heb niet alle reacties gelezen. Als ik het artikel goed heb gelezen denk ik dat de titel nogal overtrokken is. M.i. zou het beter zijn als er stond: verkeerde kinderopvang schaadt voor het leven, ipv te vroege. Ze geven zelf al aan dat als er een secundaire hechtingspersoon voor het kind kan zorgen er minder problemen komen? Nou waarom kan een gastouder die persoon dan niet zijn? En een lieve, betrokken leidster kan dit toch ook zijn... Heb attachment parenting niet heel uitgebreid bestudeerd maar uit het geen wat ik erover gelezen heb kan ik concluderen dat het niks voor mij is. (mijn kind is niet van suiker-gevoel, trouwens dat stuk op die site over die hoogslaper )
cygnet, ik kan me eigenlijk wel heel goed vinden in jouw post. Soms willen we het allemaal een beetje te perfect doen. Iedere volwassene heeft wel iets waarvan hij zegt: dat hadden m'n ouders misschien anders kunnen of moeten doen. Ach, hebben de psychiaters van de toekomst tenminste ook nog wat te doen
Precies. Als iemand (schoonmoeder) een opmerking maakt over wat ik 'fout' doe in haar ogen zeg ik altijd: 'ach, ik betaal later de therapie wel'
mijn zoon doet het vanaf begin af aan (12 weken) beter bij de gastouder dan thuis. hij eet en slaapt daar beter. ze is nu een maand op vakantie en hij mist haar ontzettend. lijkt me idd heel schadelijk voor hem, arm kind