hoe denken jullie over een 2de

hier precies het zelfde, de eerste was ook zo zwaar, dat ik er heel erg over twijfel of we dit nog een keer zouden willen.
Ik heb ook heel heel veel gespuugd tijdens mijn zwangerschap, en mijn verloskundige heeft ook gemeld dat er een hele grote kand bestaat dat dat bij een 2de zwangerschap ook zou gebeuren, en mijn placenta wilde niet komen dus die is er operatief uit gehaald en er is 40 proocent kans dat dit weer gebeurd dus een thuis bevalling zit er voor mij ook niet meer in. Maar ja wie weet over een jaar of 2 misschien dat we het toch graag willen, eerst maar van dit wondertje genieten.

 

Ik wil heel graag een tweede kindje in de toekomst. Ik heb vorige week te horen gekregen dat ik 20 tot 30% kans heb om in een volgende zwangerschap opnieuw Hellp te krijgen. Dat vind ik wel veel. Ik weet nog niet of ik dat risico durf te nemen, al zal ik dan heel goed gecontroleerd worden.

Daarbij heeft mijn man een enorme dreun gekregen van het feit dat hij mij bijna kwijt was en ook onze zoon. Dit uit zich nu in een soort paniekklachten bij hem, met name als Patrick huilt.
Hij durft het dus nog niet een tweede keer aan. Hier zullen we nog veen over moeten praten.

De tijd zal het leren...

 

@ luuus: ik heb die zelfde gedachte ook gehad, terwijl ik altijd al heb geweten dat ik meer dan 1 kindje wil. De artsen hebben bij mij niet kunnen vinden waaraan het heeft gelegen dat Thomas zo vroeg is gekomen. Hoewel de grootste voorspeller van een vroeggeboorte een eerdere vroeggeboorte is, zei de arts tegen me dat ik wel in de 'categorie' val waarbij de kans 80% is dat het gewoon tot 40 weken blijft ziten.
Deze wetenschap en mijn grote wens voor een groot/groter gezin, maakt dat wij op een gegeven moment toch wel voor een tweede willen gaan.

Maar heel spannend is het wel.. Ik denk dan ook dat ik heel rustig aan ga doen bij een evt 2de zwangerschap, want heb me heel schuldig gevoeld over de verbouwing/verhuizing en drukte op het werk. Dus direct 50% werken en me laten verwennen...

@ miranda: weet jij of het altijd zo is dat er 40% kans is dat de placenta weer blijft zitten? Die van mij is ook op OK verwijderd, maar ik begreep eigenlijk dat dit kwam omdat er sprake was van een vroeggeboorte. Dus als ik een kindje 40 weken zou dragen dat hier dan geen sprake van zou zijn...

@ malaika: wat heftig van je man zeg! Ik hoop dat hij zijn angsten beter kan gaan reguleren, want dat lijkt me voor jou ook pittig: zodra je kleintje huilt dat je eigenlijk ook je man gerust moet stellen...

@ randi: 4 is idd een mooi getal!

 

ik zei de eerste weken dat ik nooit meer zwanger wou worden. maar nu twijfel ik. 2 is erg mooi en ben ik oook blij mee natuurlijk. maar vond het zwanger zijn ook zo heerlijk. al ben ik bang dat we misschien niet een 2e keer zoveel geluk kunnen hebben. ik weet het nog niet. de tijd zal het idd leren...

 

Ik weet het zelf ook nog niet..

Ik ben zwanger geworden door vruchtbaarheidsbehandelingen, dus die klap hadden we er ook nog voor..

Mijn gyneacoloog zei dat ik wel rekening moest houden met weer een vroeggeboorte als we voor een tweede willen gaan..
Hij zei ook dat ze wel zien dat het in de praktijk wel verschuift.. ik ben dus bevallen met 27 weken en hij dacht dat ik dan straks met +/- 30 weken rekening moest houden..
Het zou steeds een week of 3 opschuiven... dit hoeft natuurlijk niet, maar dit zagen ze wel vaak..

 

@ mariebel

MJ en ik zijn ook via MMM gegaan.

@ all

Ik zei nooit meer tot ze thuis kwam.
Maar toen ik zwanger bleek te zijn toen ze 3 maanden was vond ik het super.
Alleen ging het weer mis voor de 4de keer dus toen had(den) we onze buik er van vol.
De kans dat de volgende weer te vroeg komt zit er in en dat zie ik niet meer zitten.
Ook niet om weer de MMM in te gaan.
De hormonen en m'n diabetes vergroot ook de kans op miskramen en na 4 is dat wel genoeg.
Britt kwam zonder hormonen dat was heel mooi.
En die na Britt ook.
Maar ik ga het risico niet meer nemen.
Verder word ik heel misselijk dat ik in het ziekenhuis beland en wie moet er dan voor m'n meisje zorgen?
En wie zorgt er voor m'n meisje als we een 2de zouden krijgen en het komt weer te vroeg?
Familie zal heus wel oppassen maar ik had nu al heimwee naar m'n man dus dan is het helemaal een ramp denk ik.

 

ik heb na de geboorte van Jayden gedacht dat ik geen kinderen meer wilde.
maar vrij snel daarna wist ik dat het verlangen bij mij groter zou zijn dan de angst.

wel ga ik gelijk naar het AMC en niet naar ons eigen ziekenhuis en kan ik voordat ik zwanger wil worden een voorgesprek krijgen met een gyneacoloog.

ik denk dat wij over twee jaar voor een tweede gaan. eerst nog lekker wat tijd genieten van jayden

 

hoi.

dit verhaal ken ik.
ik lag al met 28 wk in het ziekenhuis.
ook met Help!
ben zo ziek geweest,dat ze mijn zoontje met 34 wk hebben gehaald.
wel met een spoed keizersnee!
is wist niet wat er ging gebeuren,rennen over de gangen naar de oka.
en binnen een min was mijn zoon er al.
we hebben beide het leven gered..
het had anders gekunt.
ik heb er soms nog heelerg moeilijk mee.
en ik wou ook heelerg graag een 2e en ook eingelijk vlot achter elkaar aan.
maar ik bedenk me eerste wel 100x.
heb nu een zoontje waar ik en mijn man heelerg blij mee zijn.
maar je zult maar een op de zoveelste zijn die het nog een keer krijgt.
toch wens ik iedereen heelveel geluk met dit kindje

 

@ joey: ik zie dat jayden ook 8,5 week te vroeg is geboren, net als Thomas. Ik ga dan ook direct naar een academisch ziekenhuis (VU). Er is daar een speciale poli voor mensen die een vroeggeboorte hebben gehad.
Helemaal herkenbaar wat je zegt over het verlangen groter dan de angst!

Ik denk dat wij al wat eerder voor een tweede gaan! Nu nog niet, maar ik denk over een maand of 10 oid..

 

het VU heeft mij 'verplicht' bij een 2e voor de zwangerschap al langs te komen om een aantal zaken te bekijken. Mijn kans op nog een vroeg geboorte is onduidelijk namelijk. misschien was het omdat het een 2-ling was en zou ik bij een 1-ling wel normaal bevallen. (ga er maar vanuit dat een eventuele volgende zwschap wel 1tje is)

 

@marywood mij is verteld dat het altijd 40 procent is, of ik nou weer een zwangerschap van 35 weken zou hebben of een zwangerschap van 42 weken.
En de kans op weer een vroeg geborene is ook erg hoog weet niet meer precies wat daar de percentage van waren maar dat was geloof ik nog hoger dan die 40 procent.

 

herkenbaar dilema! Alleen waren wij er snel uit, zie banner Mijn dochtertje heeft zojuist haar eerste verjaardag gevierd. Zij is ruim zeven weken te vroeg geboren en is vervolgens ernstig ziek geworden, heb er wel een trauma aan opgelopen maar heb dat misschien wel juist verwerkt door deze zwangerschap.
Hoewel ik 50% kans had op vroeggeboorte is dat nu dus niet gebeurt. Wel vanaf dag nul onder controle, houd al maanden rust en een paar keer weeenactiviteit en dus vette stress.. tja het blijft enorm spannend en welke keuze je maakt mbt volgend kindje is erg persoonlijk. Ik ben enorm blij dat mn verlangen het won van mn angst. Ookal was/is mn zwangerschap erg zwaar en hebben we flinke stress gehad door de ellendige tijd rondom de geboorte van onze dochter.

 

Ik wil zeker nog wel een 2e, maar wil pas beginnen als Kyra 2 is. wil nu echt kunnen genieten van haar!

 

Onze dochter was niet heel veel te vroeg; 3,5 weken, maar wel dysmatuur, want ik had pre eclampsie.
Ik heb de tijd rondom haar geboorte als erg traumatisch ervaren (hoe moeten jullie je dan wel niet voelen?), maar toen ze eenmaal thuis was (ze was op een laag gewicht na helemaal gezond en deed alles goed, behalve drinken, dus ze lag bijna 3 weken in het ziekenhuis, wat tegenover de meeste van jullie kindjes natuurlijk erg kort is), en de 1e 12 weken waren achter de rug (want die heeft ze huilend doorgebracht) is het genieten begonnen! Ik had een superbevalling en ook dat zorgde ervoor dat ik er een positieve wending aan kon geven. Zo'n 6 maanden na haar geboorte had ik allerlei vage klachten, en ik dacht even: 'Misschien ben ik zwanger'! Dat was niet zo (het was iets heel anders-> galblaasproblemen), maar vanaf dat moment is het wel gaan kriebelen...
Onze dochter was 10 maanden toen ik zwanger raakte van de 2e. En ik heb lichamelijk gezien een geweldige zwangerschap gehad! Helaas is bij de 20-weken echo een ernstige hartafwijking geconstateerd bij onze ongeboren zoon. Onze wereld is toen ingestort.
Uit de vruchtwaterpunctie is gebleken dat hij verder volkomen gezond is, en we hebben toen besloten om ervoor te gaan. De 2e helft van mijn zwangerschap was geestelijk heel zwaar. Maar ik was wel in staat om me voor te bereiden op: -weer geen leuke kraamtijd, -weer met lege handen naar huis, -weer een kindje wat na de geboorte wordt 'weggehaald', -weer.....(vul zelf maar in). Heel veel dingen wegen niet eens op tegen wat er met onze zoon aan de hand is, maar met alle hormonen die door je lijf gieren tijdens en na de zwangerschap, kan iets superkleins mij al van mijn stuk brengen... Ik was de 2e keer dus voorbereid op een moeilijke start.
Zoals al eerder gezegd: mijn zwangerschap was lichamelijk gezien een droom! Geen hoge bloeddruk, geen vocht, geen kwaaltjes en geen nare klachten. Met 38.4 weken is de inleiding begonnen, en met 39.1 weken is onze zoon geboren met een gewicht van 3400 gram.
Het begin was heel erg zwaar. Een klein kereltje op de volwassen IC-hartbewaking, in slaap gehouden, en er was niks wat wij voor hem konden betekenen. Na 5 dagen is hij geopereerd en er is een tijdelijke oplossing gemaakt (hij moet straks minstens 1 grote openhart operatie, dat houdt in dat zijn hart wordt stilgelegd en dat hij aan de hart-long-machine gaat). Onze zoon kwam net als zijn zus na bijna 3 weken ziekenhuis mee naar huis. (wat een kanjer he!).

Ik heb na de diagnose van de hartafwijking van onze zoon, niet eerder willen reageren in topics als dit. Omdat ik bang was mensen af te schrikken. Nu wil ik het verhaal wel graag met jullie delen, omdat ik nu echt kan vertellen hoe ik voor de 2e keer een slechte start na de geboorte heb ervaren.
Ik wist dat ze hem vrij snel zouden meenemen naar de IC. Hij mocht even op mijn buik, wat ikzelf erg spannend vond, maar ook wel heel erg fijn. Toen ze hem meenamen was ik daar heel rustig onder. We hadden samen een hele fijne start. Bij onze dochter was dat heel anders (het ene moment zeggen ze nog dat ze in een wiegje naast mijn bed zou komen en het volgende moment was er paniek en moest ze naar de couveuse). Ik heb me in alle rust gedoucht, en aangekleed en met mijn moeder nagepraat over de bevalling, terwijl mijn man met onze zoon mee was naar de IC. Na wat telefoontjes gepleegd te hebben, zijn we met z'n allen naar de IC gegaan, en daar kon ik direct alles vragen (ik heb me ontgzettend ingelezen in alles over zijn hartafwijking, dus ik snapte meteen alles, en kon echt communiceren met de verpleegkundigen en artsen). Direct aansluitend hadden we een gesprek met een kindercardioloog en ook daarbij was alles heel helder en duidelijk. Ik was erop voorbereid dat er geintubeerd zou gaan worden, dat de infusen zich op zouden bouwen, dat er naar alle waarschijnlijkheid geopereerd moest gaan worden....
Natuurlijk kun je je nooit helemaal voorbereiden, en weet je al helemaal niet hoe het voelt als je daar echt aan dat bedje staat. Maar op de een of andere manier was de klap minder hard (niet minder groot).

Ik ben geen supermens, mijn zwangerschapsverlof is inmiddels afgelopen, en ik zit nu in de ziektewet. Ik heb best wat ellende op mijn bordje gekregen de afgelopen tijd, dus ik trek het even niet allemaal. One thing at a time...
De toekomst van ons kleine mannetje is onzeker. Maar we hebben alle vertrouwen in hem en in de doktoren. We voel ik vaak die donkere wolken die ons nog boven het hoofd hangen van wat er nog allemaal te wachten staat...
Wanneer ik bij de dag leef, gaat alles helemaal super! Ik geniet heel erg van onze kindjes, onze zoon is een hele blije baby (dat maakt zo veel goed!), en onze dochter een geweldige grote zus.

Met mijn verhaal wil ik eigenlijk laten zien dat er ondanks weer een erg problematische start (en natuurlijk de nodige andere problemen) er ook nog heel veel mooie en waardevolle momenten zijn. Dat het heel erg veel kan schelen wanneer je voorbereid bent op het feit dat het wel eens anders zou kunnen lopen dan je gedacht/gehoopt/gewenst en gedroomd hebt. Ik merk aan mezelf dat dat vooral na de geboorte van onze dochter een rotgevoel heeft achtergelaten: de hele droom viel aan diggelen. Het hele idee wat ik had over een prachtige kraamtijd, over een blozend baby-tje in het bedje naast me, over verwend worden door iedereen en de kraamhulp, over...(vul zelf maar in), er kwam helemaal niks van uit...
De 2e keer was er maar tot de 20-weken echo een (heel voorzichtige) 'droom' van hoe de kraamtijd misschien zou kunnen zijn. Daarna heb ik dat los gelaten. Ook de 2e keer was de kraamtijd in 1 woord 'kl*te', maar het verschil is dat ik tranen in mijn ogen krijg als ik aan de kraamtijd van onze dochter denk, en dat ik dat niet heb wanneer ik aan de kraamtijd van onze zoon denk (dankzij het 'voorbereid zijn op').

Wat ook heel 'practisch' was: we wisten dat het 'ziekenhuis-tijd' ging worden de 2e keer, dus ik heb de opvang van de oudste heel erg goed kunnen regelen.

Jee wat een lap tekst....
Ik hoop dat iemand die twijflet over een 2e kindje er wat aan heeft!

 

Kiz, mooi verhaal heb jij gescheven. Het voorbereid zijn is denk ik wat een verschil maak. Ik hoop dat jouw zoon het goed blijft doen en dat hij snel helemaal beter is, Probeer alleen niet je angsten te onderdrukken. Het is behoorlijk heftig wat jij mee maakt en mee hebt gemaakt

 

Da's dan ook de reden waarom ik nog niet werk...Ik kan hem gewoon niet weg brengen....Ik mag hem behandelen als een gewone baby, maar dat lukt me niet... (hij is het namelijk ook niet). Ik raak in paniek als ik er aan denk dat ik hem aan de zorg van een ander moet overlaten. Echte paniek.... Niet alleen omdat ik denk dat er iets mis zal gaan, maar vooral ook omdat ik geen moment van hem wil missen...Niemand geeft mij de garantie dat het echt allemaal goed gaat straks. Er zijn hartekinderen die met hersenbeschadiging uit de grote operatie komen. De rillingen lopen over mijn rug als ik daar aan denk.
Angst genoeg dus hier en zeker ook niet altijd onderdrukt... Maar ik denk wel dat ik mijn kids te kort doe als ik daar continu mee bezig ben. We leven namelijk nu, in het heden, niet in die onzekere toekomst. Die toch hopelijk alleen maar goeds zal brengen!
Daarom 'one step at a time', en momenteel gaan de kinderen 'even' voor alles.

 

@ maja: wat goed om jouw succes-story te lezen! Dat doet me goed, want ik heb ook echt de wens om meer kinderen te krijgen! Succes met je aanstaande bevalling!

@ kiz: wat een heftig verhaal zeg! Ik hoop dat je zoon het goed blijft doen! En idd: een stap tegelijk.. Ben zelf ook wat langer thuisgebleven dan mijn officiele verlof (ZW), maar ga nu dinsdag weer werken. Zie er als een berg tegenop, maar misschien ook wel weer goed om weer te beginnen...

 

@kiz jeempie zeg wat een verhaal zeg.
Mijn mannetje is 4 en een halve week te vroeg geboren, hier door moest hij 2 weken blijven en ligt nu weer in het ziekenhuis, en kunnen niet echt vinden wat er is met hem, voel me hier al ellendig door, maar kan me echt niet voor stellen hoe jij je moet voelen, echt respect. Vindt het wel erg dapper van je na de eerste al niet super en dan toch aan de 2 de beginnen. Hoop ook echt dat je mannetje het goed zal blijven doen, zal voor je duimen.
Wens jou en je man en familie heel erg veel sterkte toe.
groetjes miranda