Haha ik gebruik dat woord nooit maar ik lees het hier zo vaak dat ik het aangehaald heb. Dus gaan slaan is niet nodig hoor Maar inderdaad, alles draait gewoon door. Alhoewel, ik las dat jij ook ergens aanhaalde dat het wel het meest bijzondere in je leven was een kind krijgen dus ergens staat de wereld wel een klein beetje stil natuurlijk. Overigens liep ik op dag 4 in de supermarkt en op dag 8 in een speeltuin. ik vond de wereld dus inderdaad prima doordraaien.
Idd. Bij de jongste was ik om de 1 of andere onverklaarbare reden een beetje groggy. Veel geluid en drukte was mij te veel dus ik was zelf minder fit en ben dus wel binnen gebleven een dag of 6. Maar we hadden al een kind van 4, die nog niet zo lang naar school ging en stond te trappelen dus die heeft mijn man naar school gebracht s middags, boodschappen enz. Maar bij de oudste ben ik rond middernacht bevallen en stond ik de volgende ochtend op zoals alle andere ochtenden (alleen met een baby haha) het is dat zij te klein was en zich nog niet goed kon warm houden anders had ik meteen naar de super gelopen
Whahahaha jaaaaaa heerlijk al die 'romantische' momentjes... Vooral als je baby de tweede nacht wakker is van 10 uur tot 3 uur.... volop de tijd om te 'coconnen' dan lijkt me Overigens lagen wij iedere avond van ellende om 19.30 uur in bed, zo bek af waren we
Natuurlijk waren de 2 geboortes het allerbelangrijkste maar ik krijg echt visioenen van zo'n stel dat zich een week in de slaapkamer opsluit en als 2 van die wolligen de hele tijd samen naar die baby liggen te staren.
Ja echt, ik wilde bij nummer drie de kaartjes zelf op de post gaan doen zodat ik even een loopje had maar mocht niet van de kraamhulp
Ik was persoonlijk dolblij elke ochtend als de kraamhulp aanbelde. Na een helse nacht zonder slaap en met veel baby gehuil iemand die ontbijt voor me maakte en mn bed verschoonde. Ik heb bij beide kids best heel veel genoten van de kraamweek, het knuffelen van mn kind, cocoonen, de hele mikmak. Maar man wat was ik moe. Ik had mn ouders graag weken in huis willen hebben zodat ze me hadden kunnen helpen. Maar helaas wonen ze 2 uur rijden verderop en heb ik toch echt alles zelf moeten doen samen met manlief. En nog steeds. Ik besef steeds meer hoe fijn het moet zijn als je ouders dichtbij wonen. Niet perse vanwege een oppas, maar omdat ze je kind(eren) dan vaker kunnen zien. De band tussen opa en oma en kleinkind is zo speciaal is mijn ervaring. Maar hulp is gewoon fijn. Als moeder kun je nooit ziek in bed liggen. Maar goed, ik raak nu off topic. Het is jouw kind, jouw kraamweek. Je moet zelf doen wat goed voelt. Ik ben geen oma maar zou zelf wel verdriet hebben als ik mn kleinkind niet zou mogen zien de eerste week. Wat is nou een uurtje in zo'n hele week? De kraamweek is een bijzondere week, maar je wordt echt geleefd en bent doodmoe. Misschien is het een idee om pas een beslissing te nemen als je bevallen bent?
Daar heeft ze inderdaad niet om gevraagd, maar ik denk dat het gewoon heel veel losmaakt bij mensen. Ik vind het zelf juist passen bij een forum om vanuit je eigen beleving te reageren. Anders kun je net zo goed Googlen ‘hoe voer ik een slecht nieuws gesprek’ (want dat is het).
Ben het helemaal met je eens hoor! Maar merk wel dat men hier gauw afwijkt van de hoofdvraag en mede daardoor met allerlei termen en eigen belevenissen gaat smijten. Onnodig in mijn ogen
Nee nog niet. Mijn man wil vasthouden aan het oorspronkelijke plan, terwijl ik er toch wel anders over ben gaan denken na de reacties hier. Dat wordt zoeken naar een compromis.
Laat hem dit topic maar lezen. Misschien helpt dat. Denk niet dat hij in de gaten heeft dat hij niet veel kan relaxen.
Ik zou dit dan zeker niet over de telefoon vertellen maar gewoon face 2 face. Dan kunnen jullie uitleggen waarom ze niet welkom zijn de eerste week en zien jullie hun reactie! Ik zou het echt nooit in me hoofd halen om dit te doen want ik zou hun hart hiermee breken.
Ik had het ook gewoon heel saai gevonden denk ik. Je man weet al precies wat er die dag gebeurd is als hij ook thuis is, de baby praat ook nog niet terug, verliefd samen naar de baby staren kan evenwel nog heel veel, wandelen gaat vaak de eerste week nog niet met de baby.. Ik vond (met mate) bezoek echt welkome afleiding!
En bv samen hier gewoon eens open met (schoon)ouders over praten? Dus bv met hoe jij er nu in staat, wat je man denkt, dat jullie daarin dus proberen een compromis te vinden en hoe zij daar over denken. Hier zou zo’n gesprek met mijn ouders bv prima kunnen, zonder dat we meteen regels vast gaan leggen op schrift enzo
Gaat hij dan ook alles doen, of denkt hij dat het een ‘zalige-ik-ga-niets-doen-alleen-maar-uitrusten-vooral-veel-uitslapen-lekker-Netflix-kijken-wijntje-en-kaasje-erbij-mijn-baby-slaapt-meteen-door-rustig-gezapig-kalm-relaxed’ weekje is? Je moet aan de bak meneer! Wat zegt hij eigenlijk als je hem vraagt waarom hij het wil?
Ha, er zijn zoveel reacties dat ik die niet allemaal ga lezen, maar ik wil toch even wat zeggen. Ik ben zelf ook erg van rust, moet in het dagelijks leven echt af en toe opladen zonder al te veel mensen om me heen. Zo zou je verwachten dat na een bevalling, start van je leven als mama en papa, rust wel op z’n plaats is. Niet dus! Het belangrijkste wat ik geleerd heb sinds ik moeder ben is dat je een netwerk nodig hebt. Mensen om je heen om dingen mee te delen, om je te laten helpen. Met van alles wat op je af komt. Praktisch en emotioneel (en hormonaal ). Het lastige van de babytijd vond ik juist de cocon waar ik in zat. Gevangen tussen (lastige) slaapjes, krampjes, slechte nachten en voedingen volgens een totaal onverwachts ritme. (Sorry, zo ging het gewoon na de kraamweek). Maar ook in de kraamweek is het zo fijn om alles wat je meemaakt een plaatsje te kunnen geven door met de mensen die dicht bij je staan te praten. Rust daar omheen creëren kan altijd. Mijn advies zou zijn: praat met ze over je zorgen. Je kunt ook gewoon uitleggen dat je bang bent dat mensen en drukte jullie overspoelen in de kraamweek en dat je hoopt dat ze begrijpen als je aan de bel trekt op dat moment. Maar goed, ik bedenk dit vanuit mijn situatie. Ik heb enorm betrokken ouders en schoonouders. Maar ze respecteren onze mening en kijk op onze eigen keuzes rondom het ouderschap (inmiddels) helemaal. Bij een hysterische schoonmoeder, die nu al over je heen walst zou ik iets anders adviseren