Ik kan me er ook niks bij voorstellen dat je dit zo zou doen. En met welke reden dan? Maar goed eens met de rest, dan maar gewoon rechtstreeks zeggen. Ik zou alleen niet op begrip rekenen.
Als je uit ben op een familieruzie, zou ik het vooral doen. Zo niet, dan raad ik je aan om gewoon niets te doen en je ouders en schoonouders mee te laten genieten met jullie die eerste week. Maar stel dat je dit wel doorzet (de manier waarop zou me dan geen zier meer uitmaken, daar maak je het echt niet minder erg mee namelijk), zou ik ze groot gelijk geven als ze ook na die week niet meer komen en al helemaal niet voor je klaar zullen staan om op te passen of iets.
Sorry hier kan ik me ook niks bij voorstellen. De meest nabije familie en beste vrienden stonden hier de eerste dag/dagen op de stoep hoor. Een nieuw familielid is een feest voor de hele familie. Die van mij zijn thuis geboren, voor meerdere neefjes/nichtjes ben ik zelfs in t ziekenhuis langsgeweest in de eerste uren. En eerlijk, de aanwezigheid en ondersteuning van je eigen inner circle die dagen is heerlijk. De kraam doet niet alles en vertrekt om een uur of vier, en het is toch anders. Dus. Denk nog eens goed na wat je je ouders en jezelf ontzegt, en als je t echt zeker weet, dan gewoon in your face, van tevoren. Reken niet op begrip. Je bent niet alleen op een eilandje he, je bent onderdeel van een groter systeem dat je moet koesteren. (Oh en je zal hormonaal ook behoefte hebben aan samenzijn en eenheid. Baby's zijn geweldig, maar ook enorm vermoeiend, en jouw lichaam en psyche zijn volledig uit hun doen. Volg je instincten en deel deze vreugde en uitdaging met je clan) Kort gezegd: je ouders zijn geen "kraambezoek".
Ik denk dat je het misschien een beetje onderschat hoe het is als je je eerste kindje krijgt. Het is een prachtig moment, maar ook heel heftig vond ik het bij de eerste. Je leven staat op zijn kop. Mijn eerste bevalling was ook heel zwaar en wat was ik maar wat blij met de hulp van mijn moeder, schoonmoeder, familie en man.! Zelfs mijn man die soms niet altijd op goede voet staat met zijn schoonmoeder was heel blij dat ze soms hielp. Dit is natuurlijk weer het andere uiterste want mijn moeder was zelfs bij de bevalling Heel persoonlijk natuurlijk, maar ik denk echt dat je hier spijt van gaat krijgen. Misschien denk je zo door de hormonen, maar geloof mij, zodra je je kindje in je armen krijgt, wil je je kleintje echt aan iedereen laten zien. Want je bent zoooo trots op je kindje. Tenzij je echt een slechte band hebt met je ouders en / of schoonouders kan ik mij hier echt helemaal niks bij voorstellen.
Ik denk, als wij dit zouden doen, de band onherstelbaar beschadigd zou zijn. Hier is het andersom, toen onze zoon is geboren zijn schoonouders in het ziekenhuis geweest en toen we thuis kwamen, daarna pas op zijn eerste verjaardag. Ander kraambezoek weghouden zou ik nog snappen, maar dit snap ik echt niet.
Ik vind dit het ultieme voorbeeld van de ikke, ikke cultuur die steeds meer heerst. Tenzij er jndd een hele goede reden is snap ik niet hoe je dit de grootouders aan kunt doen. Van een uurtje ga je niet dood en als ze blijven plakken kun je er dan nog altijd ter plekke iets van zeggen. Je gaat de grootouders nog vaak genoeg nodig hebben. Denk daaraan voor je zo een boodschap dropt.
Ik zie hier veel reacties, en met alle respect lees ik die. Maar... Ik zou het bij een derde net zo aan pakken als TS. Dit gebaseerd door eerdere ervaringen in de kraamweken, maar dat terzijde. TS, ik zou als ik jou was dit bespreken voorafgaand, en dit face to face doen en met je uitleg waarom. Dat neemt wellicht al het eea weg. Doe wat voor jullie goed voelt.
Jeetje mijn moeder zou ik echt emotioneel kapot maken als ik zoiets zou zeggen. Ik zou er dan voor kiezen om een kort bezoekje te plannen met ze. Het is ook hun kleinkind en daar zullen ze enorm trots op zijn.
Wat een eensgezindheid. Waarom wil je de eerste week voor je gezinnetje houden? Kan het me bij een gespannen relatie met de toekomstige grootouders best voorstellen dat je er niet op zit te wachten de eerste week. Als er wel ( redelijk) goed contact is worden de toekomstige grootouders belangrijke personen in het leven van je kindje. Ik merk zelf dat ik nu vaker aan hun belangen denk en mijn eigen mening/wil aan de kant zet voor de band van mijn kinderen met hun opa’s en oma’s want ze zijn dol op elkaar. Mocht je het echt willen doorzetten dan zou ik het persoonlijk vertellen om mogelijke kou direct uit de lucht te kunnen halen.
Wat een egoïstische actie. Tenzij je (schoon)ouders monsters zijn zou ik dit echt een enorm egoïstische rot streek vinden. Mijn ouders zouden het verschrikkelijk vinden als ik zoiets zou doen. Je gaat heus niet dood van een uurtje bezoek van de trotse opa en oma. Als mijn dochter later zoiets zou flikken zou ik uit principe de rest van het jaar ook niet langskomen denk ik. Stik maar in je bubbel met je gezinnetje dan
Oh en als je zulk shit nieuws gaan vertellen moet je het wel persoonlijk doen en niet laf via de telefoon. Dan moet je ook gewoon ballen hebben.
Jeetje ik vind het best vreemd eigenlijk. Mijn schoonouders wonen in het buitenland en daardoor zagrn ze de kinderen pas later. Maar het zou nooit bij me opkomen om onze ouders weg te houden. Ik vond het juist fijn dat m’n moeder er was. Sterker nog, ik vond juist dat er te weinig bezoek kwam . Ik zou echt gekwetst zijn als mijn kinderen later met zo’n idee aankomen.
Ik kan mij hier ook niets van voorstellen en wil je ook meegeven dat je ze misschien nog heel hard nodig gaat hebben, bijv. Als het een keizersnede betreft en je moet langer rust houden dan voorzien en je man moet weer werken en de kraamhulp is weg, dus ik zou hier heel voorzichtig mee zijn. Ander bezoek moet je zelf weten, maar opa’s en oma’s zou ik echt hun kleinkind laten ontmoeten. Anders zou de band hier onherstelbaar beschadigd zijn. Uitgaande van een goede band: Zij hebben voor je gezorgd toen jullie klein waren, voor jullie klaar gestaan tijdens de diepste dalen (bij ons in ieder geval wel), mogen ze dan niet meegenieten van een gezamenlijk geluksmoment?
Gewoon zeggen zoals je het hier zegt. Jij staat er toch achter? Waarom dan moeilijk doen met vertellen?
Ik vind de reacties hier wel erg negatief eigenlijk. Ik denk dat het sowieso lastig is te voorspellen hoe je je op dat moment voelt. Dat gezegd hebbende, vind ik dat je moet doen wat je zelf prettig vindt. Het is geen recht van grootouders om hun klein kind binnen de eerste week te kunnen zien hè. Het is jullie huis en jullie kind, dus als jullie dat niet prettig vinden, dan vind ik dat je dat wel moet kunnen zeggen, ook al zullen ze verdrietig zijn, de reacties hier vind ik erg overtrokken. Wij hebben met beide opa's en oma's een heel goeie band en zij kwamen dan ook binnen enkele dagen altijd. Toch vond ik dat erg vermoeiend en bleven ze allemaal echt maximaal een half uur boven zitten, daarna nog even beneden bij mijn man. Hoe dan ook zou ik dit soort dingen altijd in persoon bespreken!
Tja..ik zou wel even heel goed nadenken wat de gevolgen kunnen zijn en of het je dat waard is voor dat ene uurtje bezoek. Waarom willen jullie hiervoor kiezen? Hoe is het contact normaal gesproken? Past die keuze daar in of is er best veel betrokkenheid van de ouders? Als dit is wat je wil, zou ik het persoonlijk vertellen en niet per telefoon of mail. Maar nogmaals: drnk gord na over wat het los kan maken. Straks heb je die eerste week alleen, maar voel je je rot omdat je mensen kwetst en wellicht verdrietig maakt.
Met de billen bloot. Gewoon face tot face vertellen. En er misschien rekening mee houden dat ze erna ook niet gelijk op de stoep staan. Het zou mijn band met onze ouders in ieder geval ernstig verstoren. En mogelijk (onterecht, maar ja, emotie) met het kleinkind. Tenzij het een medische reden heeft natuurlijk.
Precies dit inderdaad. Wij hebben drie te vroeg geboren dochters gehad en hadden alle hulp nodig die we konden krijgen. Als je dan van te voren tegen je ouders zegt dat ze kunnen stikken de eerste week verwacht ik dat je weinig hulp kan verwachten
Zo zie ik hem ook. Misschien kun je nog zeggen, dat je belt als jullie er eerder klaar voor zijn? Maar dat je gevoel nu zegt dat je dit het fijnste vind. Ik heb hier met mijn moeder meerdere gesprekken over gehad, en die zei op ten duur zelf; geef aan wat je nodig hebt. Mijn trots is er niet minder om of door. En als je een echte goede band hebt, lijkt mij toch ook dat ze een beetje kunnen meedenken in jouw proces? Ik vond het best heftig. Het wennen, het schakelen, de omgang, iedereen die van alles van je verwacht en wil.