Hoe dit aan ouders en schoonouders vertellen?

Precies, wij lagen in een ziekenhuis 2 uur rijden van onze woonplaats. Dan ben je heel blij dat er opa’s en oma’s zijn die je kleren kunnen pakken en meenemen, eten klaar maken en bij 1 telefoontje weer voor 2 uur in de auto willen stappen.

Denk hier nog even heel goed over na voor je dit wilt doorzetten.

 

Ik zou dit echt nooit willen en ik zou mijn moeder en schoonouders enorm kwetsen met zo’n voorstel en dan ook nog per telefoon..
Ik wilde juist mijn kinderen showen toen ze net geboren waren, je bent dan zo trots en blij dat je dat gevoel wil delen.
Ik zou er nog maar eens goed over nadenken en ik ben ook wel benieuwd wat de achterliggende gedachte hierbij is als het verhaal al helemaal klopt

 

Ik zou je keus nog eens overdenken. Nodig ze uit wanneer de kraamhulp er ook is. Die kan ze namelijk net zo makkelijk ook weer wegsturen als je het genoeg vind. Dan houd je de eer aan jezelf. En heerlijk als er iemand voor je is die dan de koffie en beschuit met muisjes maakt, hoef je zelf niets te doen!

Bij onze eerste stond schoonmoeder al voor de deur te wachten toen we zelf nog niet eens uit het ziekenhuis thuis waren. Dat hoefde van mij nu ook weer niet, maar het liet mij wel inzien dat ze ontzettend trots waren, ook al was onze 1e niet hun eerste kleinkind.

 

Is dit een 1 april grap?

Kijk, ik vond bepaalde mensen ook niet nodig aan mijn prilste kraambed. Maar er zit wel verschil tussen het prilste kraambed (nog bloedend onder een bebloed laken liggen nog voordat je gedoucht hebt) en een paar uur nadat je gedoucht hebt.

Ik vind het plan klinken als een ‘niet goed bij je hoofd’ plan en zou je zeer zeker willen adviseren om het malle idee uit je hoofd te halen. Bel ze een paar uur na de bevalling pas op. Vertel dan dat je bevallen bent én laat ze even baby snuffelen. Na een uurtje gaan ze weer.
Bellen ze dat ze de volgende dag weer willen komen zeg dan dat je zo moe bent en graag even een dag helemaal niets wilt. Op die manier kun je ook wat rust als gezinnetje samen pakken.

Ik vind jouw idee harteloos en mocht je het willen doorzetten dan hoop ik dat je ouders en schoonouders goed zullen laten weten hoeveel pijn jullie ze aandoen.

 

Jeetje I kind dit ook heftig. Ik had echt geen behoefte aan kraamvisite de eerste weken en dat hebben we ook beperkt gehouden maar onze ouders, broers en zussen waren er toch echt heel snel. Ik heb wel als een wilde beer over m'n jong gewaakt  niet iedereen mocht hem vasthouden maargoed, hij had ook niet zo een goede bevalling achter de rug en was bont en blauw.

Ik zou eerder afspreken dat het kort is, ze hem of haar bijv niet gelijk vast kunnen houden oid. En tja willen jullie 't echt niet, dan moet je dat ook zo zeggen. Maar mijn ouders zouden e ht kapot zijn gegaan

 

Misschien is het ook het idee dat je het van te voren al wilt vastleggen. Ik kon zelf prima aangeven dat het nu niet uitkwam en dan was ook niemand gekwetst in onze familie, maar ze van te voren al ‘buitensluiten’ zou mij niet in dank worden afgenomen nee.

 

Ik vind het van je man wel heel erg zwak dat hij t liever via de telefoon afhandeld. Als je dan zo stoer bent om het anders te doen, zeg t dan ook gewoon face to face. Beetje zwak om dat moeilijk te vinden doordat ze misschien teleurgesteld gaan reageren. Dat is t risico wat jullie zelf over je afroepen.
En hou er ook rekening mee dat de opa's en oma's misschien ook niet meer zo enthousiast zijn als ze na een week wel welkom zijn.

 

Hebben jullie een goede band met jullie ouders? In dat geval denk ik dat je wat stuk gaat maken met het doorzetten van dit idee.
Met mijn schoonouders een zeer verstoorde band en die hoeven deze keer dan ook helemaal niet te komen.

Maar mijn ouders, vooral mijn moeder. Die wilde ik er destijds en ook nu weer snel bij hebben. Willen jullie meer kinderen? En verwachten jullie rondom de geboorte van eventuele volgende baby's steun en hulp van jullie ouders? Dan moet je ze vooral nu weg gaan houden van hun eerste kleinkind. Lijkt mij een slecht plan.

Als ik terugdenk aan de geboorte van mijn eerste en hoe gespannen en emotioneel mijn ouders waren. Het was gemeen en onmenselijk geweest om hen een week lang op afstand te houden.

Natuurlijk hebben jullie ook behoeftes en mag je zeker je grenzen aangeven. Heel verstandig juist! Maar is er geen middenweg mogelijk? Een kort bezoekje de dag na geboorte? Of twee of drie dagen samen en daarna opa's en oma's op visite? Maar een week is lang! Je ouders willen waarschijnlijk ook gewoon graag hun eigen kind zien en spreken na jouw bevalling. Weten en aanschouwen dat het goed met je gaat.

Als jullie echt achter dit plan staan dan vind ik idd ook dat je zo stoer moet zijn om dit persoonlijk te vertellen en ook de reactie te zien die je los gaat maken hiermee.

 

Wat bijzonder.. als de band goed is kan ik mijzelf hier niets bij voorstellen.
Al komen ze maar 1x, je bent toch trots en blij?

En wat als er iets mis gaat, hoop het niet maar stel dat.. mogen ze dan wel op komen draven?
Familie en in het bijzonder je ouders zijn er in goede en slechte tijden voor je.
Doe dit hun niet aan, opa en oma worden is zo bijzonder!

 

Poeh ik kan het mij niet voorstellen mijn moeder en vader weg te houden bij hun eerste kleinkind... mijn vader was al emotioneel toen ik vertelde dat ik met de pil was gestopt... denk dat ik de relatie met beiden verslechter dan.

Het is toch ook niet dat ze elke dag naast je gaan zitten tijdens de eerste week? Ik ga er van uit dat zij ook wel begrijpen dat een bevalling heftig is en dat je geen zin hebt in elke dag je ouders en schoonouders op bezoek. (en misschien heb je daar juist wel zin in als je eenmaal bevallen bent )

Maar inderdaad, zoals velen al zeggen, als je het zegt doe het dan face to face en kijk hoe ze erop reageren. Moeilijk word het toch wel, dus beter niet via mail of telefoon toch.

 

Ongeacht of ik het ook zo zou doen of niet, zulke dingen vertel je face to face en niet via een appje,mailtje of telefoontje

 

Pfoeh ik raad dat écht af. Ik vond de blijheid en emoties van mijn ouders en schoonouders juist bijdragen aan de magie van de kraamweek. Ze zijn de dag van de geboorte meteen kort op visite geweest en later in de week nog een keer. Ze waren zó blij en trots. En zelf wilde ik de baby heel graag laten zien en de bevalling van me af kletsen. De rest van het bezoek hebben we de eerste week wel afgehouden.

Maar als je het perse wilt: heb ballen en vertel het ze gewoon. En besef dat je ze echt verdriet doet.

 

Ik denk trouwens ook.dat je in je zwangerschap soms echt te beschermend kunt zijn. Ik deed het zelf ook en zalie het vaker. Ik werd al helemaal kriebelig van dat mn ouders een complete babykamer hadden neergezet, met mijn oude ledikant en commode gevuld met hydrofielen en badspulletjes. Ik vond het maar overdreven en ze moesten vooral niet denken dat hun kleinkind elke week kwam logeren.

En nu mn hormonen gedaald zijn denk ik elke keer dat ik daar ben: hoe chill dat we niks mee hoeven te nemen en onze kinderen daar hun eigen plekje hebben

 

Als je normaal nauwelijks tot geen contact hebt dan zou ik het kunnen begrijpen maar anders snap ik het echt niet. dat je ze niet elke dag van de kraamweek hoeft te zien ook prima dat als je net bevallen bent en de eerste paar uur alleen wilt doorbrengen ook (wij zelf ook pas na een paar uur gebeld) maar anders moet je dit echt niet willen daar krijg je spijt van en gaat echt ten koste van alles.

 

Stel de bevalling gaat niet helemaal zoals verwacht...je krijgt een spoedkeizersnede/ je kindje moet naar de baby afdeling want kan zich niet warm houden of heeft iets anders. En jij ligt op een kamer alleen, zonder baby.... Wil je ze dan nog steeds niet bij je hebben? Wil je dan ook geen hulp?

Niet alles gaat zoals je denkt bij een bevalling. En je hebt vaak alle hulp nodig die je kunt krijgen, ook als het wel goed gaat. Je kunt altijd dan nog aangeven dat ze niet te lang hoeven te blijven. Maar sluit ze niet op voorhand uit!

 

Ja mijn ouders, schoonouders zelfs kennissen had ik Rete hard nodig. Ks, kind 27km verderop in het ziekenhuis. Zo geweldig dat iedereen mij naar mijn dochter op de neonatologie wou brengen . Engelen geduld hadden en mij uren liet buidelen. En mijn schoonmoeder kon bellen om inleg kruisjes te halen
(haalt die schat 4 verschillende merken, soorten o. Dat ze niet wist wat ik wou, maar mij er niet voor wou bellen )
Wees inderdaad voorzichtig met afstoten de eerste week wie weet heb je ze hard nodig!

 

Poe, het is natuurlijk volledig jullie keuze en dan zou ik het zeker face to face vertellen. Helemaal niet via de telefoon.

Wij hebben 3 jaar moeten wachten op onze zoon en na de geboorte was ik echt een leeuwin en wilde ik het liefst dat niemand aan hem kwam. Hij was van mij! Ik verzon smoesjes als mensen hem wilde oppakken en de kraamvisite hield ik het liefst meters buiten de deur.

Nu terugkijkend heb ik daar echt wel mensen mee gekwetst en hoop dat ik bij de 2e daar veel makkelijker mee om kan gaan of in elk geval bespreekbaar kan maken.

Ook voor mensen in jouw omgeving is het een hele gebeurtenis dat er zo'n kleintje wordt geboren.

Bij ons had niemand een 2e aan zien komen, want ik heb altijd geroepen dat er geen 2e meer komt. Eenmaal zwanger zag ik de blijdschap in de ogen van onze ouders! Mijn moeder en schoonmoeder in tranen. Ook met hen doet zulk nieuws iets.

 

Eigenlijk is alles hierboven al gezegd. Ik snap echt niet dat je zoiets zou willen doen (tenzij het verschrikkelijke mensen zijn) maar vertel het dan gewoon eerlijk face to face ‘jullie zijn de eerste week niet welkom’ punt.

Mijn bevalling liep ook ff wat anders dan gepland en ons kind lag twee weken op de neonatologie. Wij hebben alle hulp zo nodig gehad en was zo welkom (eten verzorgen/kleertjes wassen/bepaalde spulletjes kopen/schoonmaken) zodat wij met alle aandacht er voor ons kindje konden zijn. Daarnaast waren onze(schoon)ouders zo trots en blij. Dat had ik ze nooit willen ontzeggen.

 

Oh nee ik zat ook niet echt op bezoek te wachten, maar bij voorbaat al afhouden? Lijkt me heel kwetsend voor opa’s en oma’s. Of de band moet echt heeeel kut zijn.
Kijk, na mijn 2e bevalling was ik de eerste 2 dagen meer dood dan levend. Heel veel bloed verloren, 2 operaties, bloedarmoede met helse hoofdpijnen. Toen heeft mijn man zijn ouders even afgehouden, die moeten van 200 km komen en verwachten dan ook dat ze lang mogen blijven. Mijn ouders wonen dichtbij en zijn zelfs niet geweest. Mijn ouders begrepen het, mijn schoonouders waren helaas woest.
Na 3 dagen was ik thuis en toen zijn langs gekomen. Ik lag op bed, ze zijn een uur of 3 gebleven en het was echt een TERINGzooi. In huis bellenblazen met de oudste, bediend willen worden. Mijn man was zo boos. Echt sneu ook, ik lag op bed en trok de deur gewoon dicht. Groetjes.