Ik zou niet gauw spontaan op het vliegtuig stappen, maar bij het eten besluiten dat we wel zin hebben om vanavond een filmpje te pakken? Geen probleem.
Nee helaas ben ik erg van het plannen. Zou willen dat ik wat spontaner ben daar in. Maar is ook omdat ik gewoon niet weet wat te doen. Zou straks met een kleintje anders zijn, zou het leuk vinden om dan spontaan te gaan zwemmen of naar het strand. Veel plannen zijn toch wel een dag van te voren gepland, weet graag waar ik aan toe ben.
Ik ben absoluut niet bang om te doen wat ik wil en waar ik zin in heb. Het moet natuurlijk kunnen, qua verantwoordelijkheden en afspraken. Maar als het kan en ik heb zin, dan doe ik het.
Dat ligt aan de situatie. Uit stapjes met vrienden plan ik vaak wel van te voren, omdat we allemaal druk met van alles zijn. Zo ligt het vast en komen we er niet meer onderuit. Uitjes met het gezin doen we als er tijd, geld en zin is en dat kan dan ook zomaar last minute zijn.
Als ik alleen ben of alleen met mijn dochter en ik heb de mogelijkheid dan doe ik wat ik op dat moment bedenk om te gaan doen. Mijn vriend daarentegen is ontzettend van het plannen. Als ik spontaan met een idee kom dan voeren we dat 9 van de 10 keer niet uit omdat hij daar een soort van ontregeld van raakt, hij wordt er echt chagrijnig van. Echt heel erg vervelend. Maar we verschillen daar gewoon erg in.
Ik moet altijd even een drempel over voor ik zoiets doe. Juist omdat ik me daar bewust van ben dat ik die heb, ben ik daar vaker overheen gegaan. Dus geef mezelf regelmatig n schop onder m'n kont. En als je dat eenmaal gaat doen wordt de drempel kleiner en doe je dat makkelijker. Ik heb daar dus nu niet meer zo'n moeite mee.
Dit. Ik bekijk zeg maar elke week m'n agenda waar ik die week aan toe ben. Als er bijzondere dingen in een week zitten zoals bv tandarts bezoek, ziekenhuisbezoek, een afspraak voor visite, iets op school kan ik daar soms best onrustig van worden. Het gaat mij het beste als ik m'n gewone dagelijkse ritme heb, m'n vaste sportmomenten, m'n vaste tijd om te studeren etc. Rare trek misschien maar ik voel me er goed bij. Wel doen we op zondag gewoon vaak in de ochtend pas besluiten wat we die dag gaan doen met de kinderen. Daar heb ik dan geen moeite mee verder
De laatste jaren eigenlijk wel. Ben altijd van het plannen en voorbereiden geweest omdat ik het gevoel had anders de situatie niet te kunnen overzien. Nu doe ik dat niet meer zo. Als iets wat in m'n hoofd opkomt kan, dan doen we het gewoon. Merk dat ik dan ook veel meer kan genieten. Ik leef maar 1 keer, en wil meer genieten van spontane situaties ipv slaaf te worden van mijn eigen regeltjes en twijfels.
Ik ben het type dat veel piekert en daardoor kan afhaken. Het hangt er dan vanaf hoe graag ik iets wil of nodig vindt om toch te gaan. Het grootste deel van mijn leven heb ik in angst geleefd en het is moeilijk dit los te laten. Ik durf best toe te geven dat ik in mijn leven erg veel links heb laten liggen vanwege die angst, en daar heb ik soms enorme spijt van. Inmiddels stap ik wel iets gemakkelijker over de angst heen moet ik zeggen, maar het heeft vaak nog wel een aanloop nodig. Daarentegen ben ik wél spontaan en impulsief als het om mensen/ situaties gaat waarmee ik bekend ben. Veilige kaders zijn erg belangrijk voor me.
Wij plannen het gewoon vooraf. Sommige dingen 'ver vooraf', zoals dat we zaterdagmiddag visite krijgen of dat we over anderhalve maand een afspraak hebben voor een middagje feest wegens een jubileum; maar op andere dagen zeggen we gewoon tegen elkaar: Hee, het is nu dinsdag en we hebben geen tijd, maar ik heb zin om te gaan zwemmen; zullen we dat anders zaterdag gaan doen? En op een ander moment: het was saai vandaag; zullen we morgen naar Ballorig gaan? Kortom; we plannen het, tenzij het echt in de buurt is zoals een rondje speeltuin of het park. Iets waarbij je binnen een kwartier/half uur terug kunt zijn. Alles daarbuiten is toch wel aan planning gebonden. Het middagslaapje is nog steeds tussen half 1 en 3; zaterdag slaapt mijn partner uit, zondag slaap ik uit. We hebben de wekelijkse boodschappen, de overige afspraken staan en wil je dan verder nog quality time met het gezin, moet dat gewoon gepland worden. Vooral met betrekking tot slaapjes, maaltijden (onze peuter eet langzaam), zindelijkheid/potjestraining, energie, etc. We laten ons overigens nooit weerhouden. Nou ja, financieel gezien soms - maar op zich valt dat ook best wel mee. We gaan geregeld leuke dingen doen
Nope als ik zin heb gaan de kindjes de auto/bakfiets of op hun eigen (loop)fietsen en ga ik met ze op pad. Met mijn man alleen komt er nooit wat van. Zodra wij eenmaal samen thuis zijn dan komen wij niet verder dan familiebezoek en nieuwe dingen bakken/koken met de kindjes. Oppas vinden voor 3 kinderen waarvan de oudste 5 is... Zacht uitgedrukt erg lastig hier!
Hangt er helemaal vanaf. Ik kan prima spontaan naar een vriendin, of lekker lunchen in de stad met kind/gezin, of mijn vakantie aan de spontaniteit overlaten. Maar ik zit bijvoorbeeld al een jaar te suffen over klimmen. Er is een nieuwe klimhal vlakbij en ik wil heel graag, maar blijf het uitstellen ("straks kan ik het niet", "straks is iedereen daar heel cool", "straks voel ik me ongemakkelijk", "wat als het allemaal heel anders gaat dan ik had verwacht"). Ik kan mezelf ook lekker wat aanpraten dus . Soms zijn het de kleine dingen die ineens toch wel lastig zijn en best een drempel hebben. Als ik iets nieuws in mijn uppie wil doen, is het toch best even slikken soms.
Sorry, nog niet alles gelezen, gisteren weggeweest, gezwommen en het was heel leuk. Ik ben nogal goed in het zien van beren op de weg, vind het van te voren vaak eng als het ergens druk kan zijn, en ben daar dan heel nerveus om. Als ik er dan ben, vind ik het leuk en weet ik niet meer waar ik me druk om heb gemaakt. Maar ik ben gewoon altijd een beetje bang voor vreemde mensen. Ik vind veel mensen vaak zo goed gebekt, durven van alles te zeggen, grote monden etc, en dan voel ik me geïntimideerd, ik ben dan gewoon soms verbluft van hun verbale sterkte..als ik mensen langer ken gaat het wel maar ik zal ook niet snel onverwacht langs gaan bij mensen, bang voor afwijzing, dat ze niet op me zitten te wachten etc. Veel van jullie reageren ook gelijk zo van. " schijt aan anderen" maar ik wil dat zelf gewoon niet, ik wil niet zo agressief denken. Ik wil geen schijt hebben want ik wil ieder mens gelijkwaardig behandelen. En ik ben er goed in om dingen uit de weg te gaan.
Het heeft helemaal niet met plannen te maken. Het heeft te maken dat ik niet om kan gaan met verbale agressie, ik ben dan verbluft, voel me geïntimideerd. Ik vind het moeilijk als mensen boos naar mij lijken te kijken of van" raar dat die hier alleen is". Ik moet ermee leren omgaan dat er gewoon minder aardige mensen Zwijnaarde vind het heel moeilijk.
Nou zo dus. Ik moet echt een drempel over maar met mijn kleine denk ik er niet eens over na, dan ga ik gewoon
Ik ben erg van het spontane! Mijn man kan me er soms wel om vervloeken hahaha! Ik kan soms besluiten om ergens koffie te gaan drinken en dan laat ik gerust het huishouden schieten (niet dat het hier smerig is ofzo) maar ben niet altijd zo geweest. Was iemand die bv mijn hele carrière uitgestippeld had maar het liep helemaal anders dan ik dacht. Raakte zwanger van mijn dochter en heb hele andere keuzes moeten maken. Nu komen mijn kinderen als eerste en baan daarna ergens ik neem dingen zoals ze komen want je weet nooit wat er uit voortvloeit alleen grote beslissingen die ons allemaal aangaan plan ik goed vantevoren.
Ik ben daar nooit heel goed in geweest. Ik heb een paniek stoornis, en vroeger wilde ik alles van tevoren weten en wilde ik vaak ook echt niet gaan. Nu ben ik "alleen" nog maar heel erg claustrofobisch. Dus liften, bussen, treinen, vliegtuigen het zijn mijn dingen niet. Als ik alleen met dochter ga bereid ik me wel graag goed voor, maar heb geen schrik meer voor paniek aanvallen. En heb ik tegenwoordig vaak dat ik tegen mezelf zeg joh we zien het wel, het komt goed. Sindsdien gaat het een stuk beter! Ik durf vaker met dochter naar onbekende plekken (pretparken, dierentuinen, dagjes weg) en komende zomer gaan we samen met de auto naar Bosnië 2 weken. Dat had ik een aantal jaar geleden echt niet verwacht! We gaan eind dit jaar ook samen naar Disney land en volgend jaar mei naar een camping in Frankrijk. Dat zijn toch wel enorme overwinningen op mezelf!