Ik ook! Mijn man doet naast zijn drukke baan heel veel thuis, echt super. Als hij weer eens een week weg is, dan ben ik behoorlijk gesloopt.
Alleenstaande ouders? WOW... ook diep respect! @Zogelukkig.. Ik herken wel wat in je verhaal. Ik heb dan een heel goeie bevalling gehad en een zeer makkelijk kind maar tijdens de zwangerschap begaf mijn rug het. Ik kon vanaf 28 weken eigenlijk niets meer, ook niet zitten (!) Ik was daar als de dood voor in mijn tweede zwangerschap. En? Ik heb 2 dagen dezelfde klachten gehad maar verder verliep het (op een klein uitstapje naar de cardioloog.. niets aan de hand bleek later) allemaal heel goed. Ik heb veel geluk gehad. Mijn reuma was tijdens beide zwangerschappen veel minder... dit had ook precies andersom kunnen zijn. En bij Kick kreeg ik na de bevalling heel veel last van darmkrampen (hormonen). Ik heb daar allemaal tegenop gezien.. en wat gebeurde er? De kleine meid ging op de 5e dag met spoed het ziekenhuis in....... We moesten wel en wat bleek? Het lukt ook allemaal prima. Natuurlijk zijn de eerste weken (2 -3 maanden) best heel zwaar geweest maar we regelden het. Volgens mij kunnen we dat omdat we een goeie relatie hebben. Ik krijg de indruk dat dit ook bij jullie het geval is. Het is gelukt omdat we ondanks de 'enge' dingen toch zeker waren van onszelf... volgen mij is dat bij jullie ook geen zorgenpunt etc etc Wel belangrijk: sla nooit hulp af en wees niet te trots om toch hulp te vragen. Ik neem nu één keer in de twee weken een halve dag vrij om mijn zwangere vriendinnetje te helpen (ook een tweede zwangerschap en een moeilijk lijf). Ik doe dat graag en geniet van haar en van haar dochter en kijk enorm uit naar de komst van haar zoontje! Ik probeer je niet over te halen hoor! Ik denk alleen dat als je in negatieve scenario's blijft denken dat je er dan nooit uitkomt... denk in wat goed is: - je relatie - je (zelf)vertrouwen - je zoontje vandaag - het feit dat de bv al 2 jaar loopt! - je hebt alles al een keer gezien etc etc! Enne... de klok tikt door.. Ik ben inmiddels 38 en denk - heel egoistisch - zelfs aan een 3e!
Fijne woorden! Dat geeft me weer even een positief gevoel over een nu nog even niet maar wel wenselijke volgende zwangerschap (ik ben al 40 he!).
meiden, ik heb het hele topic gelezen en word er toch wel onzeker door ben net zwanger van de tweede, er gaat straks 2 jaar tussen zitten. mijn vriend is alle werkdagen van sochtends vroeg tot 6 uur savonds weg en ik werk zelf ook nog 2 dagen. de tweede wil ik weer minstens zo lang bv geven, dat zal best pittig worden. om de 2 uur voeden die eerste 2 maanden, en meerdere malen snachts. helaas hoef ik hier niet op veel hulp te verwachten. onze ouders hebben zoiets van er zijn duizenden vrouwen die het zo doen, wij ook vroeger, en je hebt er zelf voor gekozen dus los je het zelf maar op. dat zeggen ze natuurlijk niet letterlijk maar ik voel en merk dat ze er zo over denken, heel jammer. ik vond het eerste jaar met mijn zoontje super zwaar, en dan vooral de eerste maanden. ik weet niet hoe het straks allemaal gaat lopen, zal vast wel goed komen. eerst nog 8 maanden zwanger zijn (als alles goed gaat) een tweede wilden we sowieso, en we hebben er lang en goed over nagedacht, maar zwaar wordt het toch wel. of er nou 2 of 4 jaar tussen zit.
Ik ook... Ik zie nu al zo op tegen de volgende trip van mijn man en ik een week alleen ben met 2 kinderen. @ madelon: dat was ook onze insteek. We willen nou eenmaal graag 2 kinderen en zwaar wordt het toch wel. Dus ophouden met piekeren en er gewoon voor gaan.
Hier vind ik het wel meevallen (over het algemeen dan he), maar dat komt omdat mijn zoontje erg pittig is en al vanaf zn geboorte veul aandacht nodig heeft. Mn dochter niet, dus dat kost me nauwelijks energie. (Behalve dan de gebroken nachten ) En wat anders is dat ik overdag wat minder tijd heb voor mezelf, omdat ze slaapjes afwisselen. (Mn dochtertje lig nu in de box te spelen) En nu bijv is het pittig, omdat mn zoontje diarree heeft en soms om het kwartier een schone luier aan moet. Maar ik kwam met mn zoontje al niet toe aan het huishouden (kan zich nog steeds maar 5 min zelf vermaken) en veel weg kon ik ook al niet vanwege buggy-krijs-drama's, alleen in zn bed kunnen slapen, (dus niet in de buggy) en constant weglopen. Mijn dochter slaapt heerlijk in de wagen, kan ook heerlijk rustig liggen kijken en loopt nog niet weg Dus heel anders is het nu niet met 2 kids. Enne, mijn vriend komt ook steeds meer tot de conclusie dat ie wat kan doen in huis of met de kids, dus ik heb meer hulp nu dan met 1 kind . Ik denk, dat als ik ze andersom had gehad, ik een heeel ander verhaal hier had verteld
ik moet zeggen dat het op dagen zoals vandaag (dat alyssa 2.5 alleen maar bij mij wil hangen en alles anders loopt dan ik in mn hoofd had) ik wel denk waar zijn we aan begonnen. ik moet zeggen dat daymian vandaag dan wel erg makkelijk is dus het ligt meer aan het gedrag van alyssa, maar dat maakt het dan niet makkelijker. tis soms wel puzzelen met een peuter en een baby, maar tis heel goed te doen. en op dagen dat alles lekker loopt ben ik zielsgelukkig met mn 2 schatten van kinderen. liefs doris
ik vind het wel vrij pittig (heb een peuter van 3.5 jaar en een dreumes van bijna 2) mijn oudste kan niet zo goed alleen spelen en vind het ook vrij moeiolijk om elke keer wat te bedenken ben dan ook alleenstaand dus alles moet 2x, en voel me dan best wel eens gestrest ik ben blij dat ik dan de avond en enkl weekend voor me zelf heb
haha herkenbaar - Fae dacht eerst ook: Zó mama heeft haar handen vol - ik ga lekker dit of dit doen (of juist iets niet) . Maar 1x heb ik met de jongste in m'n armen, iets afgepakt bij haar, wat ze niet mocht hebben.. en toen merkte ze in eens van.. heee... mama kan tóch nog iets. Scheelde gelijk . Verder: Ik heb afgelopen week m'n 1e hele dag alleen met de kinderen gehad, hoewel ik smiddags de oudste naar het kdv kon brengen. Gelijk wél even een gedoe met de jongste natuurlijk, een heel gesleep. Máár het viel me al met al niet tegen deze week. Ook de 2 halve daagjes niet. Komende week zullen we het weer gaan zien, want dan gaat m'n man weer veel aan het werk. Dus dan moet ik het écht alleen gaan doen (hoewel hij na z'n werk gelijk veel meehelpt etc) . Dingen die nu makkelijker zijn dan bij de 1e: Je kent en weet veel dingen al, met name qua verzorging. Verder zit je al in een ritme, dat moet je natuurlijk wel wat aanpassen- maar ik vind het wel enorm schelen, dat ik die omschakeling niet weer hoef te maken. Je maakt je iets minder druk om dingen, omdat je ze al een beetje herkent en weet dat het (bijvoorbeeld) over gaat - of niets ernstigs is... En tja, ik denk dat ik ook weer het voordeel heb, dat onze oudste vrij goed zelf kan spelen. Ze is ook al bijna 2,5 en kan zichzelf vrij goed verstaanbaar maken, zich al een beetje aankleden. Ze luistert goed en vind het helemaal leuk om tijdens het wandelen de wandelwagen vast te houden (ideaal !) , loopt dus ook niet weg. Overigens kan ik me wel vinden ook in de woorden van Sidmick: Je hormonen spreken nu vast ook nog . Geeft niets natuurlijk... en het is leuk om dit topic te lezen
Om eerlijk te zijn is het bij ons ook pittig. Ik heb een zoontje van 3.5 Hij kan wel veel alleen, zoals naar de wc gaan, tandenpoetsen maar aankleden is nog steeds een strijd. Ik moet over anderhalve week alweer werken en ik denk soms, pfewwww hoe moet dat straks? drukke baan, 2 kindjes een sociaal leven (die nu op een laag pitje staat) een huishouden en een man!! Pff effe doorbikkelen tot ons meisje weer wat groter is. Mijn zoontje is wel gek met haar, dat is wel fijn, er is weinig jaloezie. Alleen is mijn dochtertje overdag geen slaper... en ik zou zoooo graag overdag soms even willen rusten, even lekker liggen op de bank .... helaas... dat gaat voorlopig niet gebeuren, hahaha vanavond maar vroeg naar bed denk ik, hihi Maarrrr ik zou het zo weer doen een 2e! Ik verheug me er straks op dat ze samen spelen en lekker kletsen.
Heel eerlijk gezegd is dit ook de reden dat wij rustig de tijd nemen voor er hier een tweede komt. Het lijkt me zo heftig! Nog even geduld hier dus
Die interactie komt misschien wel eerder dan je denkt . Vanavond zat Lisa zoals altijd op haar tafelblad te slaan en Eva ging meedoen. En een lol dat ze samen hadden! Geweldig om te zien! Maar ik verheug me er ook echt op dat ze straks samen door het huis rennen. En in de tussentijd natuurlijk lekker genieten nog van dat kleine baby'tje (nou ja, genieten, Lisa zit moment in een sprong, ik ben niet helemaal lekker... zucht )
Toen ik 1 kindje had, dacht ik ...... hoe moet dat ooit met een tweede kindje. Toen de tweede er was dacht ik ....... wat was het toch een luxe met één kindje. En toen kwam de derde en dacht ik ......... wat was het toch een makkie met twee kindjes. Acht het is dus maar waar je het mee vergelijkt. Toen de jongste geboren werd, waren nummer 2 en 2 respectievelijk twee jaar en vier jaar. In mijn kraamtijd hebben we een huis gekocht en na een half jaar zijn we verhuisd. En weet je wat ik geleerd heb: dat je gewoon mag zeggen dat het enorm druk is. Dat lucht al op. En daarna weer doorgaan en enorm genieten van je gezinnetje.
Wij willen ook graag een 2e, maar toch al ik dan weer ongesteld wordt denk ik.. Mooi weer een maandje later.. Tis gewoon dat ik er best tegenop ziet.. Ik zit ook allemaal van die dingen te bedenken: Hoe toch als je zoontje wegloopt en je heb de baby in je hande etc... Maar ik denk idd echt wel dat het goed komt. Kzie bijv. dan ook tegen het huishouden op enzo. Nu doe ik het als mijn zoontje op bed leg, maar dan zie je maar net dat de baby huilt of fles/bv moet of iets anders.. Daar ga je tijd dan.. Wanneer moet je het dan doen?? ETC ETC... Waar maak een mens zich druk om he!
Het is verstand op nul en doorgaan. Genieten van de mooie momenten, even balen van de mindere momenten en dan hup, weer doorgaan. Je hebt toch geen tijd om erover na te denken Ik ben wel ontzettend blij dat we uiteindelijk de keuze hebben gemaakt voor nummer 2. Hebben lang getwijfeld en nu is hij er. Dat geeft zoveel rust in mijn hoofd! Ik denk op momenten dat het zwaar is vaak 'het wordt alleen maar makkelijker'. De tijd gaat zo snel, over een paar jaar zitten ze allebei op school en verlang je weer naar dat kleine babietje
Ik denk vooral dat je er niet teveel over moet nadenken. Je kunt van te voren nooit weten hoe de 2 is en hoe de 1e op de 2e gaat reageren. Zoals je nu allerlei handigheidjes bedenkt rondom de verzoring e.d. zul je dat ook gaan doen als er een 2e bijkomt. Het zal alleen wat drukker zijn Ik vind het nu ook gewoon relaxt!!! En heb zeeen van tijd voor mezelf! Maar dat is dan natuurlijk anders als je al een andere uk hebt rondkruipen, lopen, rennen, spelen etc. Ik dacht 3 weken na mijn bevalling al na over een 2e Maar dat waren bij mij echt de hormonen
hier ook eentje die zich druk maakt om allerlei praktische dingen wanneer er een 2e bijkomt. helaas heb ik ook me gezondheid niet mee en dat is dan ook extra reden om me er nog drukker over te maken. mijn man had me het liefst allang weer zwanger gezien maar ja ik niet.ben gewoon nog veeel te bang,bang voor een zwangerschap weer zolang misselijk en dan NOG de zorg voor een peuter.bang voor de napijnen van de bevalling,bang om weer een huilbaby te hebben,bang dat ik het allemaal niet ga redden,geestelijk en lichamelijk niet...en zo kan ik nog wel even doorgaan en tuurlijk kan een 2e zwangerschap veel makkelijker zijn en een 2e kindje hoeft niet weer een huilbaby teworden maar ja al met al zit er de schrik hier toch nog wel erg goed in
toen mijn jongste werd geboren was mijn oudste dochter 16 mnd oud... het was even wennen maar had het al gauw onder de knie en heb dan de structuur erin gekregen en beide dames sliepen smiddags rond dezelfde tijd... samen badderen enzo.. je doet gewoon alles 2x... ipv 1x met 1 kindje... wat het wegbrengen en ophalen betreft van school.. ik neem mijn jongste altijd mee in de buggy... heb een duowagen dus als het lastig word zet ik ze er allebei in.. zo doen we ook vaak boodschappen en dat gaat prima! tuurlijk is het in sommige situaties ffe zweten maar ach je vind overal een oplossing voor en gaat je dan een beetje aanpassen in situaties... toen mijn jongste net geboren was vond ik het wel pittig met de flesjes en de momenten dat ze allebei evenveel aandacht nodig hadden... maar al gauw waren ze allebei gewend aan elkaar... betrok ik mijn oudste dochter overal bij wanneer ik doorhad dat ze er behoefte aan had. en nu... zijn ze 15 mnd en 2,5 jr... en zijn ze erg dol op elkaar en doenw e alles samen... net alsof het nooit anders is geweest... heerlijk!!!