Hallo dames, Mijn zoon zit sinds 2 jaar op speciaal basisonderwijs. Hij heeft het daar redelijk naar zijn zin. Er is ook een tijd geweest dat hij het niet naar zijn zin heeft gehad. Hij is namelijk een lange tijd gepest door een klasgenoot. Op zijn school komen de kinderen uit heel de omgeving. Dus niet vanuit het eigen dorp. Als hij met iemand wil spelen, moet ik als moeder altijd het initiatief nemen. Ze hebben het allemaal druk, sommige kinderen mogen niet alleen naar buiten op straat en dan hebben we het over kinderen die 7,8 zijn. Als hij bij iemand gaat spelen willen ze achter de switc. Mijn zoon wil lekker buiten spelen. Hij heeft niet echt een klik met iemand uit zijn klas. In de buurt wonen er ook niet heel veel kinderen. Hebben jullie hier ook last van? Mijn zoon is nu 10 jaar.
Kent hij wel kinderen uit de buurt waarmee hij kan spelen? Zit hij op een sport in het dorp waar hij kinderen kan leren kennen waarmee hij kan spelen?
Hier kinderen op HB onderwijs dus ook vanuit de hele omgeving. Ja dat kost soms wat meer initiatief vanuit de ouders, omdat er ook veel kinderen met de taxi komen waardoor je niet makkelijk op school zelf af kunt spreken. Maar dat is dan ook de enige herkenning. Beide hebben een groepje vrienden/vriendinnen waar de jongste die op regulier niet echt had. En aan de switch zijn hier duidelijk regels en dat is max een half uur aan het einde van de speelafspraak. De rest van de tijd doen ze maar iets anders.
Onze zoon zit ook op sbo, vanaf groep 1. Hij spreekt nauwelijks af met klasgenoten maar heeft wel kinderen uit de buurt waar hij mee buitenspeelt. En dat gaat eigenlijk prima, hij speelt meestal met zijn broertje erbij. Gamen doet hij het liefste, ook begrijpelijk want daar heb je weinig sociale skills voor nodig, het is een begrijpelijk spel en voorspelbaar.
Onze oudste zit ook op het sbo, erg lastig want hij kan ook niet met klasgenootjes afspreken omdat ze allemaal niet in de buurt wonen. Hij gaat ook met leerlingenvervoer naar school net als 80% daar dus dat maakt het ook heel lastig.
Ik denk dat het voor veel ouders ook lastig om te regelen. Wanneer je dus wel spelen moet je zelf al vaak je kind ophalen omdat ze niet met dezelfde taxi gaan, aangezien je aangeeft dat ze niet uit de buurt komen. Het initiatief bij jou kan ook liggen aan dat mensen geen rijbewijs hebben, na schooltijd ook nog werken, of het overzicht niet hebben. Ook in het weekend hebben ze misschien niet altijd de behoefte om af te spreken omdat ze dan samen met het gezin plannen hebben of kinderen op sporten en overal naar toe moeten. Heel vervelend dat je zoon geen aansluiting heeft me de klas ( herkenbaar) je zal dan kunnen kijken naar wat wel kan. Zit hij op een sportclub, scoutinggroep, muziekvereniging en misschien dat hij daar kinderen leert kennen. De denigrerende toon over kinderen van 7/8 die niet op straat mogen spelen is spijtig. Met die leeftijd ging hij ook niet door de wijk heen. Niet elk kind heeft dat overzicht. Je kan toch ook spelen op een plek wat die ouders wel prettig bij voelen. Zoon gaat nog steeds niet alleen op pad. Hij is 10, onzeker door pestgedrag (nu nog steeds door gaat op school) en heeft het overzicht niet. Wij zijn er hard mee aan het werk dat hij die zelfstandigheid krijgt. Jammer als andere ouders vinden dat hij dat al had moeten kunnen.
Mijn buurjongen zit op het sbo en die speelt gewoon mee met buurtkinderen. Met klasgenoten is dat erg lastig te organiseren. Die komen van verder weg. En ouders hebben weinig tot geen onderling contact. Dus ze kennen elkaar ook niet. Daarnaast zit een kind niet zomaar op het sbo. Die moeten vaak echt bijkomen na school en extra reistijd. Een speelafspraak geeft teveel prikkels. Veel ouders willen dat niet.
Mijn dochter mocht met 7 jaar ook niet alleen naar buiten. Intelligent, verantwoordelijk meisje...... in een grote stadswijk met behoorlijk wat criminaliteit, vanuit ons appartement dat ingeklemd lag tussen een grote verkeersader en een grote doorgaande vaarroute, de route naar het niet zo frisse speeltuintje die geen oversteek vereiste ging door het metrostation, en ze konden niet zelf terug naar boven tenzij je ze een sleutel meegaf, het bellenbord was te hoog en te stug voor ze. Toen we verhuisden, konden we ze ineens wel vrij laten in de wijk, het speeltuintje was op de kop van het huizenblok, en het was een landtong, 30 km gebied waar alleen bestemmingsverkeer kwam. Wat ik maar wil zeggen, er is geen eenduidige leeftijd waarop kinderen al dan niet alleen naar buiten kunnen. Verder wonen/woonden op de basisschool de meeste klasgenootjes in de stad, maximaal een km of 4, en gaan ze daar met 10 jaar overwegend zelfstandig heen.
Dochter van 11 zit ook op het SBO. Ze speelt heel vaak met een meisje uit een klas lager en spreken ook regelmatig in vakanties enzo af. Vaak gaan we dan een middag wat samen met de meiden doen (ouder van vriendin, vriendin, dochter en ik) en na schooltijd spelen ze vaak ook nog even in het parkje of op het schoolplein. Soms gaan we samen een ijsje eten met ze... Of ze spreken af met elkaar en dan gaat de een bij de ander spelen. Ja, ik moet haar dan een paar dorpen verder weg ophalen, maar vind dat zelf niet zo spannend. Kind heeft er zelf tenslotte niet voor gekozen om op een SBO te komen waar de kindjes wat verder weg wonen. Mijn dochter ging met 8 jaar ook echt nog niet alleen naar buiten spelen. We zijn langzaam aan begonnen met naar een speeltuintje in de buurt met een vriendinnetje... Heeeeeeel langzaam uitgebreid omdat ze gewoon nog niet 'ver genoeg' was die verantwoordelijkheid alleen te dragen. Nu gaat het prima. Ze gaat ook alleen naar de winkel (supermarkt) of loopt alleen naar oma. En over het initiatief nemen... Ik moet dat ook nog vaak. Of een andere ouder. Ik vind wel altijd dat ze het uiteindelijk zélf moet vragen aan het kind of hij/zij wil en dat het kind het dan met de ouder moet overleggen. Je hebt ook heel veel ouders die zelf de speeldates van hun kind bepalen en bespreken met de andere ouder. Maar daar vind ik haar oud genoeg voor om dat zelf te regelen (en is ook goed om zo'n dingen zelf te leren en ook eens te leren dat 'nee' ook een antwoord is).