Hallo dames, Onze jongste van 2.5 jaar is erg aan het puberen volgens mij. Ze heeft er een strot op van heb ik jou daar en laat absoluut geen kaas van haar brood eten. Nu ben ik een beetje de wanhoop nabij. Ze gilt, slaat, gooit met spullen als het haar niet zint. Het gillen gaat door merg en been. We hebben uitgelegd wat niet mag en ook waarom iets niet mag. We hebben het genegeerd, straf gegeven, consequent zijn wij (volgens mij wel). Nee = nee en blijft nee. Ze is zo enorm pittig naar niet alleen mij toe. Ook haar broer moet het ontgelden en vriendjes/vriendinnetjes van dochterlief. Het hoort vast bij de leeftijd, maar onze zoon was veel minder pittig. Ik hou mijn hart vast wanneer we een jaar verder zijn. Iemand ervaring met pittige tantes, die geen kaas van hun brood laten eten? En hoe hou je het in het gareel? Ik word knettergek bij de gedachte dat dit nog maar de pré puberteit is. En ze kan o zo lief zijn! Speelt ook heel leuk met haar vriendjes/vriendinnetjes. Grote broer zit op school en gaan regelmatig moeder-dochter dingen doen. Gaan lekker zwemmen, kinderboerderij, winkelen, spelen met leeftijdsgenootjes, indoor-speeltuin etc. Het is ook lang niet altijd zo. Maar de buien lijken van kwaad tot erger te gaan. Haar broer gaat het traject intergrale vroeghulp in vanwege vermoeden autisme. Ik ben bang dat ook wij met dochter het traject in gaan. Maar meer omdat ik mijn dochter straks niet kan handelen, ik wil dit voor zijn. Groetjes
Heel duidelijk zijn in waar jouw grens is en verder rustig praten en aangeven dat je dit gedrag niet zo netjes of wat dan ook vind. Wij zijn deze fase net een beetje door (op school was hij ook te fel naar andere kindjes) en hebben zelf geleerd dat door onze communicatie met hem te veranderen hij ook in zijn gedrag veranderde.
We hebben hier twee pittige tantes en ik geef uiteraard aan wat ik niet wil zien, maar daarbij vooral ook heel duidelijk wat ik wel wil zien. Enkel begrenzen betekent vaak dat je kind zich niet begrepen en gehoord voelt. Het idee heeft dat jij niet snapt wat het wil, en dus harder gaat gillen om wel gehoord te worden. Zorg dus dat je heel actief, en liefst eigenlijk al pro-actief, dus VOORDAT het mis gaat, aangeeft hoe ze zich kenbaar kan en mag maken. En zorg dat je situaties die problemen opleveren, voor bent. Niet door jezelf voortdurend in bochten te wringen, maar wel door steeds even dichtbij te zijn als je weet dat dingen problemen op kunnen leveren, zodat je direct weer kunt sturen op hoe je het wel wilt.
Hier ook een pittige dame van 3,5 als ze haar zin niet krijgt gillen. En om alles kan ze huilen. Vind het vooral vervelend als ik in de winkel ben ofzo. Ze heeft er ook een handje van om weg terennen 😡
Pick your battles, dat is bij mij een belangrijke, ik probeer altijd te bekijken hoe 'belangrijk' ik iets vindt, of het strijd waard is. Sommige dingen niet, sommige dingen wel. De 'wel' dingen, daar dan inderdaad consequent en duidelijk in zijn en idd vooral ook benoemen/voordoen wat je wel wilt zien en dan ook (veel) complimenten uitdelen (positief bekrachtigen heet dit geloof ik? Werkt beter dan straffen). Je mag niet aan deze knopjes, maar wel aan deze. Zo, wat ben je leuk aan het spelen zeg, dat vindt mama fijn! Je mag geen sap, maar je mag wel water. Zullen we eens kijken wat voor leuke bekers we hebben, dan mag jij kiezen! Etc. Mijn ervaring is wel dat peuterpuberteit van een autistisch kind een andere aanpak vergt dan van een 'normaal' kind. Mijn oudste (met autisme dus) had een heel pittige peuterpuberteit met enorme gedragsproblemen en wij moesten dit heel anders aanpakken dan de 'geijkte' opvoedadviezen. Dus ik weet niet in hoeverre 'verdenking' bij je dochter er is, maar een beoordeling IVH kan wellicht wel helpen als je echt met je handen in haar blijft zitten... (ik heb een hele tijd gedacht dat ik ongeschikt was als moeder, omdat ik met alle 'normale' opvoedtechnieken 0,0 resultaat bereikte. Hoe doen die andere moeders dat toch, wat is er mis met mij? vroeg ik me dan af, maar het lag helemaal niet aan mij...)
Ook hier een hele pittige peuterpubertijd achter de rug. Onze oudste dochter had vanaf 1,5 tot ongeveer 2,5 jaar een periode met ontzettend veel driftbuien en boosheid. Echt heel fel en heel pittig. Ze is nu ruim drie jaar en het gaat gelukkig een stuk beter. Ze was ook relatief laat met praten. En het is een dametje die precies weet wat ze wil en hoe ze het wil. Dus ik kan me voorstellen dat het niet kunnen uiten vaak een heel groot frustratiepunt voor haar was. Ze kon destijds zo boos worden, dat niks of niemand tot haar doordrong. Door de onmacht die daardoor bij mij ontstond, zat ik af en toe ook met mijn handen in het haar en bereikte ik ook wel eens een kookpunt waarbij ik mezelf nog maar net in kon houden om niet mee te gaan in die woede van haar. Ook hier benoemen we haar altijd wat ze wel mag ipv wat ze niet mag. Bijv.: 'Ga maar zitten op de bank', wanneer ze er op aan het springen was. Of: 'Leg dat maar eventjes neer', wanneer ze met speelgoed aan het rond zwaaien was. Wanneer de situatie het toe laat, dan leggen we ook altijd uit waarom we iets van haar vragen/ waarom iets niet mag/ waarom iets gevaarlijk is. Want zo klein als ze was, ze begreep bijna alles wat we haar vertelden of vroegen. Er waren ook situaties dat ze gewoon maar te luisteren had. Vaak zag ik ook bij haar wanneer ze iets wilde zeggen, maar dit niet kon. Dan vroeg ik haar altijd of ze me kon laten zien wat ze bedoelde en dat deed ze dan ook. Zonder echt te kunnen praten, kon ze ons op een gegeven moment toch heel veel vertellen en duidelijk maken. En soms lukte het niet en dan kon ze vreselijk boos worden. Prima, ik word ook wel eens boos. Ze kreeg de ruimte om boos te zijn maar op een gegeven moment was de maat vol en dan zette ik haar op de mat in de woonkamer, bij de schuifpui naar de tuin. Dan benoemde ik haar dat ze hier even verder boos mocht zijn en dan liet ik haar even twee minuten zitten. Bewust niet op de gang, dat maakte haar nog onrustiger en daarnaast wil ik haar niet buiten sluiten omdat ze een keer boos is, we zijn allemaal wel eens boos. Ging ze van de mat af, dan zette ik haar er weer op. Dit werkte goed, na een of twee keer bleef ze zitten en liet ik haar even boos zijn. Daarna ging ik bij haar zitten en dan vroeg ik haar of de boosheid nu over was en zei ik haar om haar traantjes te drogen, mama kusje en knuffel en dan is het over. Heel kort, maar erg duidelijk voor haar en het hielp haar om haar boosheid te doorbreken. Natuurlijk waren er ook situaties waarin dit niet hielp en je er echt niet doorheen kwam. Het enige wat dan hielp is om haar bij je te nemen en haar stevig vast te houden en samen de boosheid te doorstaan. En later deed ik eens totaal iets anders. Op een gegeven moment zat ze dus op de mat en wilde niets, ze bleef alleen maar heel erg boos. Vanuit het niets sommeerde ik toen haar kleertjes uit te trekken. Ineens viel er stilte en keek ze me met grote betraande ogen aan. quasi streng herhaalde ik nog eens wat ik zei en beteuterd voerde ze de opdracht uit. Weer op quasi strenge toon sommeerde ik haar nu naar boven te gaan, naar de badkamer. We gingen haar boosheid van haar afspoelen en samen uitzwaaien. Twijfelend liep ze in haar blote billetjes richting de trap en keek nog eens achterom of ik ook mee ging. Samen liepen we de trap op en boven begon ze weer te gillen. Maar zodra de warme stralen van de kraan haar bolletje raakte, liet ze alle spanning van zich afglijden. Ze spurtte nog wel wat na, maar toen ik haar met een washandje de boosheid van haar afwaste en we de boosheid samen door het putje weg zagen glijden en uitzwaaiden en de boosheid vertelde dat het niet meer terug moest komen, was de rust wedergekeerd. Geweldig! Toen ze eenmaal afgedroogd naast het bad stond, keek ze nog eens over de rand en zei haar boosheid nogmaals gedag. Daarna was het over. Dit heb ik daarna nog eens gedaan en weer werkte het. Vervolgens vroeg ze er de keer daar op gewoon zelf om. Blijkbaar hielp het haar dus heel goed om weer even tot zichzelf te komen. En ook mijn dochter kon enorm lief zijn. Bij haar was het denk ik echt puur dat ze zich niet of moeilijk kon uiten. Hoe is dit bij jouw dochter? Misschien dat je haar in dit aspect wat tegemoet kunt komen, zodat de frustratie en de woede wat minder wordt? Ze is nu drie jaar en nu pas begint haar spraak echt goed op gang te komen en merken we ook dat ze eigenlijk geen driftbuien meer heeft. En wanneer ze een keertje wel boos is, is dit veel minder uitbundig. Ze kan nu benoemen waarom ze boos is en wat er aan de hand is.
Andere reacties niet gelezen. tip; maak een huil/boos stoeltje. Spreek haar aan met (zoiets dan ) ik zie dat je boos bent en dat mag je zijn maar als je wilt huilen/boos zijn dan kan je even op het huil stoeltje gaan zitten. Wanneer jij zelf ( je dochter dus) klaar bent met huilen dan kom je maar naar mama en dan praten we er over. Wanneer ze dit niet wilt, dan pas aankijken/praten met haar als ze rustig is. Je kan het een paar keer benoemen maar niet te vaak. Kort maar krachtig. Totdat jij geen traantjes meer hebt of boos bent kan ik niet met je praten. Je geeft ze geen straf want ze mogen zelf kiezen of ze op het stoeltje blijven zitten of niet maar je "negeert" ze wel door haar niet toe te spreken.
Oops, dit topic helemaal vergeten . Dank jullie voor alle bruikbare tips! Het is 'fijn' om te horen dat wij niet de enigste zijn met een pittige dame en met jullie tips kan ik dus écht wat mee. Want negeren en straf werkt niet.