Lieve moedertjes, hoe doen jullie dat toch? Even kort: Wij hebben een dochtertje van bijna 14 maanden, ik werk 4/5 en volg 1 dag een opleiding... Het moederschap viel me best wel zwaar, om niet te zeggen dat ik zowaar een postnatale depressie had. De laatste maanden valt ons leventje weer in z'n plooi, we hebben een superactieve eigenzinnige dochter, maar wat is ze een schat! We hebben het goed samen onder ons 3'tjes, maar natuurlijk steekt toch de twijfel op of er dan al dan niet een brusje voor onze meid komt.. Dit houdt me al maanden bezig en ik wil zeker geen onbezonnen keuze maken.. De 1e moment denk ik JA we gaan er gewoon voor! Als ik weer een zwangere vrouw zie (want iedereen is zwanger!), als ik denk aan de band die ik met mijn broer heb, als ik denk aan wat een pracht van een dochter wij hebben en er zo nog eentje kan komen... De andere moment krijg ik bij de gedachte alleen al een spontane paniekaanval We hebben gezien wat 1 kindje teweeg brengt, ik ben ook heel snel weer gaan werken en dat eerste halfjaar was ik niet bepaald gelukkig, ik heb bang dat dit weer zal gebeuren.. Dan zie ik een moeder met een jengelende kleuter aan de hand en een huilende baby in de koets en ik weet gewoon niet of ik dat aankan? Sorry ik moest dit even kwijt... Misschien zijn er hier nog dames die met deze twijfels zitten en even willen meekletsen? Of moeders die JA (of NEE) gezegd hebben en er nog geen seconde spijt van hadden?
Onze dochter was 18 maanden toen ik zwanger werd van ons zoontje. Nu wordt mijn dochter in maart 3 jaar en mijn zoontje is 6 maanden en ik vind het heerlijk, het is ontzettend gezellig en die interactie is zo leuk, maar... Ik vond het de eerste 3 maanden ontzettend pittig en het is nu ook periodes heel erg druk. Zeker als ze allebei iets willen of allebei erg moe zijn. Ik heb er geen moment spijt van. Alle leeftijden geven voor en nadelen. Het is altijd wennen of je oudste kindje nu 2, 3 of 4 jaar is een tweede kindje veranderd gewoon weer je leven. Het is zo gezellig!
Ik vind 2 kindjes veel zwaarder dan 1 kindje en heb vaak het gevoel dat ik het allemaal even niet meer trek terwijl de eerste (jongen 4) zo makkelijk was. Onze tweede (meisje 1,5) vraagt mega veel aandacht. Ik zou het zo weer over doen,daar is geen twijfel over mogelijk maar ik vind het reuze pittig. Ik werk overigens 3 dagen in de week, maar manlief is veel weg en vaak pas laat thuis. 2 dagen in de week zijn we samen van 7 tot 7 van huis en kunnen de kinderen gelukkig bij mijn moeder eten. Het ligt er ook heel veel aan denk ik of je makkelijke of iets minder makkelijke kids hebt.
@Bloempje83: Daar heb je wel gelijk in! Wij hadden bij de eerste een hele pittige baby. Veel slapeloze nachten en overdag ook veel huilen. Ze heeft ook ontzettend last gehad van haar tandjes. Dit is omgeslagen toen ze 1,5 jaar was en kon praten. Sindsdien is het een heerlijke meid, met uiteraard haar peuter streken. Ons tweede kindje is echt heel relaxed. Nu 6,5 maand oud en nog geen slapeloze nacht gehad *klopt af* Hij lacht naar iedereen en heeft nu 3 tandjes waar hij weinig last van heeft gehad. En ik moet zeggen dit scheelt uiteraard enorm... als onze tweede net zo pittig was geweest als de eerste had ik nu een ander berichtje gepost denk ik.
Onze eerste was een huilbaby, 18 uur per dag !! 5 maanden lang Daarna begon hij overdag vrolijk te worden maar in de nachten gespookt tot 15 maanden, Bang dat een tweede net zo zou zijn waren we niet want voor de eerste moesten we er ook nog uit.... Maar 3 maand voor de geboorte begon de oudste opeens door te slapen door dat hij in een groot bed ging slapen, hij was toen dus 15 maand, 18 maand toen de tweede geboren werd, zij huilde ook veel, bij haar werd al snel KMA geconstateerd en met de juiste voeding ging het prima, ze sliep door vanaf 12 weken van 8 tot 8 en het heerlijke was dat de oudste 18 maand was en dus ook nog zijn middag slaapje had, heeeerlijk vond ik het om ze zo kort op elkaar te hebben Nu hebben we 3 kinderen onder de 5 jaar, de oudste word 5 over 3 weken de middelste is 3,5 en de jongste is bijna 4 maand Haar doen we er zo bij, appeltje eitje, ik ben druk, de een moet naar school de ander bij een vriendje spelen die moet naar logopedie de ander heeft een afspraak in het ziekenhuis of zwemles, en de jongste word overal maar mee naartoe gesleurd maar het is echt appeltje eitje, ik had het zoveel zwaarder voorgesteld, De overgang naar 1 kind vond ik zwaarder dan van 1 naar 2 of van 2 naar 3 kinderen maar misschien komt dat wel omdat de oudste gewoon het " moeilijkste" was als baby zijnde, Waardoor We het nu als makkelijk ervaren
Ik denk dat elke moeder deze twijfel wel heeft. Ons meisje is nu 5 maanden, alles, van zwangerschap tot geboorte en tijd daarna is verlopen volgens het boekje, tuurlijk wel met de ups en downs die er zijn, maar we mogen niet klagen. En toch wil ik bewust een jaar of 2 wachten met een 2e. Ik wil mijn dochter ook niet alleen laten opgroeien, of dat ze later als volwassene er helemaal alleen voor staat als wij uit de tijd zijn. Maar zwanger zijn vind ik niks aan, en de 1e 3 maanden na geboorte vond ik ook zwaar. Ik wil weer even tot mezelf komen, ik ben dan wel moeder, maar ook nog gewoon IK! dus even adempauze, lekker genieten van onze dochter, veel ervaring op doen voor de volgende, haha!
mijn dochter huilde de eerste 5 a 6 maanden ook zn 13 uur ..en sliep amper. dat waren toch wel wat zware dagen haha , maar nadat we ontdekt hadden dat het hier om reflux en kma ging en medicijnen en pepti aan hadden geschaft kregen we een ander meisje terug die door begon te slapen van 7 - 9 . Echter was een huilbaby nog niet eens mijn grootste zorg, ik ben erg ziek geweest de eerste maanden na mijn bevalling, viel door onbekende oorzaak kilos af.. van 73 ging ik naar 43 .. Gelukkig na veel dokters onderzoeken ben ik in november weer gezond verklaard haha , waardes waren weer goed en we kregen toen ook groen licht als we eventueel een tweede wilden. en dat wilde we heel graag, we hebben de knoop gewoon doorgehakt . ik lees hier en hoor vaak dat het met een tweede wel zwaarder is maar dat het zich uit eindelijk allemaal voegt. Wij willen het liefst ook geen groot leeftijdsverschil, vandaar dat we nu weer begonnen zijn.
Onze dochter was/is ook een zeer pittige dame, lijkt alsof ze altijd wel in een of andere sprong of puberteitsfase zit Daarom als ik denk aan het nu, lijkt het me iets te pittig nog een baby erbij... Misschien is het wel een tweeling! HELP! Maar als ik denk aan de toekomst, we zijn sowieso al een jaar verder voor die kleine uk erbij komt. Dan is het even doorbijten en als die baby-periode weer voorbij is en ze enkele jaartjes ouder zijn lijkt het me zo genieten! Veranderd er financieel eigenlijk veel? Op het eerste zicht lijkt het me allemaal mee te vallen, maar nadien is het toch moeilijker om 2 kindjes alles te geven?
Financieel merk ik het vooral in de kinderopvang met 2 kindjes. De oudste gaat nu bijna naar school dus dat word ook minder. Vlak nadat de tweede was geboren was de eerste ook uit de luiers dus dat liep ook mooi in elkaar over. Met op vakantie gaan merk je financieel ook wel dat je er twee hebt maar verder vind ik het nu wel meevallen. Straks als ze gaan studeren worden ze pas echt duur. We zetten nu alvast maandelijks wat opzij voor ze.
En precies hierom (hoe doe je dat?!) wil ik geen tweede. Wij hebben een heel normaal beweeglijk mannetje, maar ik vind het moederschap nog steeds wennen. Pas sinds 2 weken slaapt Stijn door en 8 maanden bv. geven draagt ook niet bij aan je energie level. We hebben er nu handigheid in en ik geniet enorm van mijn mamadagen met mijn zoon, maar werk ook 4 dagen, net als mijn man. En in een sprong zijn wij regelmatig blij als wij ff naar ons werk mogen. In het weekend 'doet' de een vaak Stijn zodat de ander kan sporten of lunchen met vriendinnen of lekker lui de krant lezen, dingen waar we zelf blij van worden. Met 2 zie ik mezelf dat niet zo doen. 'S niet te pruimen? Dan gaan we een stukje lopen. Voordat ik er 2 startklaar heb, ik moet er niet aan denken.
Hier dezelfde twijfels... We hebben een pittig jaar gehad met dochterlief, reflux en kiss, dus veel huilen en weinig slapen. Inmiddels is alles prima met haar, slapen gaat steeds beter (regelmatig een nachtje door en in ieder geval geen voedingen meer 's nachts), maar ze heeft wel een pittig karakter. Als haar iets niet zint, laat ze dat goed merken en alleen spelen kan ze niet zo goed. Met andere woorden: ik heb mijn handen vol aan mijn lieve, schattige dochter! Dus hoe in hemelsnaam zouden we dat doen met 2?! We weten het nog niet. Manlief weet überhaupt nog niet of hij wel een 2e wil. Mijn wens is het wel, maar nu nog even niet. Eerst dochterlief maar wat groter en iets zelfstandiger laten worden, even zelf de tijd nemen om te bekomen van het afgelopen jaar en dan kijken we wel verder. Zelf denk ik eigenlijk, als we nog zo twijfelen, zijn we er nog niet aan toe.
Hier 1j9m tussen de oudste en de jongste. En tussen de jongste en de op komst zijnde (onverwachte) tweeling zit zelfs nog iets minder... Eerlijk? Loodzwaar gaat het worden. En dat vond ik de afgelopen 3 jaar al. Man en ik werken beiden 36 uur per week. Hoe we het (gaan) doen... Is gewoon een kwestie van doorbikkelen, regelmatig half instorten, relatie onder druk enz. Maar vooral jezelf voorhouden dat het écht beter wordt. Vanaf een jaar ben ik weer mezelf, heb je het ergste achter de rug, en heb je gewoon leuke lieve kindjes. Nu alleen ervoor zorgen dat ik dan niet weer zwanger word Hoe ouder ze worden hoe gelukkiger ik ga zijn dat we ze zo dicht op elkaar hebben gekregen, daarvan ben ik echt overtuigd. Succes met je beslissing!
Zoals mijn voorganger zegt: jezelf voorhouden dat het eerste jaar druk is met meerdere kleine kinderen, en dat het rustige genieten pas later komt. Heel veel vrouwen lopen vaak jezelf helemaal voorbij omdat het nou eenmaal verwacht worust dat je meteen na de bevalling op die beruchte roze wolk klimt en gaat genieten. Al het andere is taboe en lijk je te falen als ouder. Met 2 kinderen heb je geen tijd om eindeloos met de baby op de bank te zitten, dutjes of je huishouden te doen als de baby slaapt, of je volledig te richten op 1 huilend kind. Maar de kleine kinderen weten snel niet anders en zullen gewend zijn ouders te delen. En als je zelf beseft dat alle dingen die je met 1 kind wel kon gewoon de luxe van die positie waren, is het halve werk. Het wordt makkelijker hoe ouder ze worden. Na het loodzware eerste 1,5 jaar met onze drieling zag ik mezelf ineens rustig zitten met een kop koffie in een speeltuin. Onze peuters hadden geen Mama nodig om overal mee naar toe te lopen, Ik hoefde ze niet te vermaken de hele tijd. Ze hebben elkaar en samen durven ze veel meer. Op die momenten kan ik zoo genieten van die (tijdelijke ) rust. En hoe groter ze worden hoe meer we dit zien.
Volgens mij ben ik een van de weinige die denkt: ach het zal wel meevallen? Ik ben nu bijna uitgeteld van nummer 2 en nummer 1 is net een jaar. Hele zware start gehad (geen bv kunnen geven, spoedsectio, kma) maarja dat waren de eerste 3 maanden. Toen besloot zoonlief pas met een maand of 9-10 te gaan doorslapen en had hij in de tussentijd ook nog eens 8 tandjes dus veel gehuil & hangerig. Overdag slaapjes doen is ook niet interessant, maargoed hij kan zich wel sinds een maandje zelf entertainen met speelgoed. Ondanks alles hebben wij na 3 maanden toch echt besloten voor een tweede (meteen raak dus). En ik weet zeker dat die eerste maanden heftig worden, maarja het lijkt mij juist veeeeel vermoeiender om na zoveel jaar weer luiers te gaan verschonen of naar de voorschoolse opvang de een te brengen en de ander naar de kinderopvang. Ik zie wel allemaal hoe het gaat, ik denk alleen joh erger kan het niet zijn het eerste jaar!
Hier zit er 14maanden tussen de 2. De eerste was een super makkeljke baby, die at, speelde en sliep. Had echt wel haar nukken maar goed te doen. Bij de 2e vond ik het erg wennen, die had van slapen de eerste 8weken niet gehoord, wilde niks, niet vastgehouden worden maar ook niet in de box liggen, best pittig vond ik dat. Nu gaat het een stuk beter en liggen ze regelmatig minimaal 1 keer per dag tegelijk in bed soms wel 2 keer. De oudste is nogal een slaapkop. Dus kan ook mijn rust soms pakken en het huishouden doen. Verder vind i, het echt genieten hoe ze op elkaar reageren zo leuk.. Dus ja het is even pittig de eerste jaar zal dat nog wel zijn maar ik merk als je het allemaal wat los laat komt het echt wel goed. En wat vandaag niet gebeurt komt morgen wel.
Interessant om jullie reacties te lezen. Ik kan er nog niet over oordelen. In mei verwachten wij onze tweede en de eerste is dan 2 jaar en 2 maanden. Ons zoontje is een vrolijk en lief jongetje dat het doorslapen langzaam maar zeker door begint te krijgen. Dus op slaapgebrek na, geen klagen hier. Hopelijk snapt zijn broertje eerder dat het heerlijk is die uurtjes 's nachts te maken en de rest?... Ik laat me verrassen! Ik heb er vooral zin in en ben heel dankbaar dat het ons gegund is.
Tussen mijn kinderen zit 14 maanden verschil. Zoontje is nu 8 weken en eigenlijk gaat het in 1 moeite door. Ik vond van 0 naar 1 veel moeilijker dan van 1 naar 2. Nu moet ik wel zeggen dat ik hele makkelijke kinderen heb die goed slapen, dus dat scheelt. Nu hebben ze nog weinig aan elkaar masr voor straks vind ikhet prettig dat ze in dezelfde leedtijdsfase zitten.
Ik ben ongepland zwanger van de tweede (eerste via ivf). Heel welkom! Maar als we het hadden 'gepland' weet ik niet of we ooit het juiste moment voor een tweede hadden gevonden. Want inderdaad, alle redenen die jullie ook noemen. Nu hoeven we in elk geval niet meer te beslissen! Wij hebben ook een druk leven, man werkt ca 55 uur per week, ik vier dagen en lange reistijd. We hebben gelukkig veel steun van familie. Omdat het de eerste maanden met onze dochter zwaar was, heb ik nu ouderschapsverlof opgenomen achter mijn gewone verlof. Ik begin dus pas weer als de baby een half jaar is. En als dat te zwaar is, neem ik nog wat ouderschapsverlof op zodat ik maar drie dagen werk. Hoe lang duurt je opleiding nog? Misschien scheelt het als je daarmee klaar bent.
Ik ben tweemaal onverwachts zwanger geraakt dus ik had weinig te plannen Mijn eerste was een onwijs pittig kind. Veel huilen vanaf geboorte, zware reflux en een bijzonder karakter. Toen zij 11 maanden was, raakte ik zwanger van de tweede. Hij is nu 7 weken oud en ik vind het zo zwaar! Ook hij heeft reflux en KMA. Ook al drie weken aan het tobben met spruw.. Ik ben aan het overleven want mijn dochter is erg opstandig door de situatie en leeftijd. Ik zou er niet voor kiezen om twee kinderen snel na elkaar te hebben. Het kan heel goed gaan als je een rustig kind hebt, maar dat weet je niet van tevoren. Waar ik erg van baal is dat ik tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap en nu sinds de geboorte gewoon heel weinig tijd heb om te genieten van mijn dochter. Ze moet zo vaak wachten en plaats maken voor haar broertje. Natuurlijk spelen we en doen we leuke dingen maar ze is nu 22 maanden en ik zou er heel graag op uit gaan elke dag om te zwemmen! fietsen etc. Dat kan nu weinig. Ook vind ik het zwaar om twee kinderen te hebben die nog erg afhankelijk zijn. Twee in de luiers, dochter kan nog geen echt grote afstanden lopen. Het lijkt me makkelijker wanneer ze net een jaar ouder was geweest. Ik ben dolgelukkig met mijn twee kinderen maar ik vind het jammer dat ik er minder van kan genieten dan wanneer ze een groter leeftijdsverschil zouden hebben. Nu is het rennen en vliegen en vergeet je soms stil te staan bij wat je hebt.
Het gekke is dat er bij ons voor en tijdens de zwangerschap geen twijfel bestond, we waren ervan overtuigd dat wij een gezinnetje wilden met 2 kindjes. Zelfs zo snel mogelijk na elkaar! Tot ons eerste kindje er was... NIETS liep zoals gepland, het was/is een hele zoektocht naar het moederschap, een enorme realiteitsles en een ware relatietest.. En wat was ik jaloers op die stralende moeders die haast huppelend met hun pasgeborene door het leven gingen, waar alles vanzelf leek te gaan! Maar hej we hebben het overleefd Maar overleef ik dat nog een 2de keer? Volgens mij kan het echt niet erger, maar stel dat het toch erger kan!? Misschien valt het deze keer wel allemaal mee, ik ben deze keer ook niet meer onwetend, ik ben voorbereid en gewapend!? Ik zie ons over enkele jaren zitten knutselen of naar de speeltuin gaan met 2 kinderen en dat ze zoveel pret hebben samen! Maar die baby-periode schrikt ons zo af, ik denk dat we een licht trauma hebben opgelopen (Nogmaals sorry voor het zeuren, maar het doet echt goed mn hart eventjes te luchten)