Ik hou me niet echt vast aan mijn schema maar aan die van mijn dochter. Dat we dan een keer om 7/8 uur eten of dat mijn eten koud word maakt me echt geen drol uit. Ik heb liever dat ons meisje zich veilig voelt en dat ze weet dat wij er voor haar zijn. Ik snap dat dit lastiger is als je 2 of meerdere kinderen hebt . Oh en dit is mijn gevoel hier over. ik vind dat ik op deze manier juist handel. wat andere ouders doen maakt mij niks uit. Als je er maar een goed gevoel bij hebt. Mijn moeder was ook van het laten huilen. En ik ben er echt niet slechter op geworden.
Toen ze nog jonger was at ik standaard mijn eten koud. Want met 1 hand eten ging niet best.... Maar haar laten huilen terwijl ik mijn eten at was ook niet relaxed. Maar dat gaat al een hele poos goed... Vaak zet ik haar in de wipper of op het speelkleed bij me. Ze koekeloert dan naar me of speelt wat terwijl ik kook en eet. Ze houdt ons goed inde smiezen en vindt het reuze-interessant. Huilen op die 'crusiale' momenten komt bijna niet meer voor... En als ze huilt dan probeer ik haar af te leiden met een muziekje of speeltje. En als ik even naar de wc moet of echt iets moet doen waar ik haar niet kan sussen, dan moet ze helaas een paar minuutjes wachten.
En ik ben een moeder die wel op vrijwel ieder huiltje reageert! Maar ik ga niet met mijn broek op mijn enkels, als ik naar de wc moet, boven de box hangen om haar a la minute te sussen. Ik vond het overigens ook nooit een ramp om dan maar koud te eten. Als zij zich maar happy voelde en voorbij dat 'verwerk-uurtje' kwam.
Ik kon en kan mijn kinderen niet laten huilen. Als ik kook, dan zet ik het gas even laag.. Moet wel zeggen, er is wel verschil tussen vedriet huilen en huilen van moeheid. Bij dat laatste kook ik op snel tempo even door...want dan is niets goed, ook niet bij mama zitten. De eerste maanden heeft de jongste bij me in de bondolino gebivakeerd. Tegen me aan. Heerlijk. Koken lag hij in de kinderwagen vlak bij me. Ik at ook vaak koud eten, en met de baby in mijn armen. Het is gewoon goochelen de eerste weken/maanden met de huiluurtjes aan het einde van de dag. Douchen deed ik of als mijn man thuis was of als ik ze in de badkamer had/heb geparkeerd met speelgoed. Wc gang is een luxe als ze slapen hahaha... De oudste is nu 4 en de jongste 10 maanden en het is nog ren-je-rot en verdeel je aandacht...maar ik reageer op het soort huil wat er is. Verdriet is direct oppakken, vermoeidheid is afleiden en even bezig houden desnoods even tv aan tijdens komen, niet lekker of fit is ook bij mij houden. En dan eten we maar een keer soep ofzo. Maar tis wel eens hectisch hoor, zeker als ze allebei moe of niet lekker zijn en je moet nog zoveel doen...maar laten huilen..nope..
Precies... dat denk ik ook. Vanaf 6 weken zijn wij meer gaan accepteren dat onze kleine soms wat jengelig huilt. En binnen 1,5 dag kon zij zichzelf in slaap krijgen zonder te huilen! Ik lees hier vele topics over heel gespannen moeders die hun kind door wat hier op het forum gezegd wordt nog geen seconde durven te laten huilen, bang dat ze een trauma oplopen. Wat heeft een kind nu aan een zeer gespannen ouder? Daar ze alleen maar sneller van huilen, want het lijkt dan niet veilig om te gaan slapen in hun ogen. Beetje gezond verstand komt dan om de hoek kijken. Kindjes kun je niet verwennen, maar wel laten wennen aan. Als je je kind in je arm in slaap laat vallen, logisch dat ze het dan niet zelf leren. Op een site over baby's leren slapen staat dat ook, kindjes die altijd in slaap gewiegd worden leren veel minder snel om zichzelf in slaap te laten vallen. Ik denk wel dat men ook verschil in interpretatie van huilen heeft. Wat is huilen? Ik lees hier ook: ik laat niet huilen, wel jengelen. Maar jengelen is ook een vorm van huilen vind ik. Jengelen is huilen met pauzes ertussen. Er is ook nog een soort gejengel wat ik meer zeuren noem. Geluidjes van ongenoegen moet ik eigenlijk zeggen, want baby's zeuren niet. Tuurlijk... absoluut niet te lang laten huilen (langer dan het liedje van de babyfoon, dat is 15 min, maar dat was alleen de eerste paar keer nodig) niet overstuur laten worden, niet bang laten worden en reageren als je kindje iets nodig heeft. Maar elkaar wat loslaten, langzaam opbouwen en niet van de 1 op de andere dag, en zo je kindje zelf dingen laten ontdekken is helemaal niet erg. Frustratie, mits niet te erg, hoort daar ook bij. PS: Als mijn kindje nu huilt als ze in bed ligt dan sta ik er meteen naast. 99 % kans dat ze dwars in bed ligt, op haar buik en dat ze zichzelf hier niet uit weet te bevrijden. Durf je kindje af en toe wel te laten huilen en luister, dan leer je de huiltjes herkennen en dan weet je wanneer er echt iets aan de hand is en wanneer niet. Je leert je kindje sneller kennen denk ik.
Ik ga er echt niet gelijk heen we hebben een echte aansteller . Hangt de hele dag aan mijn benen te jengelen. Nou prima maar ik negeer het gewoon. Tenzij hij zich stoot ben ik er altijd als de kippe bij
Volgens mij geeft het gros van de moeders aan dat even jengelen om in slaap te komen best even mag, (=zeurtjes of korte huiltjes met steeds een pauze ook weer), maar dat bij langer huilen getroost wordt en bij krijsen direct opgepakt. En er zijn hier een hoop moeders, waaronder ik, die helaas baby's hebben die direct in de hoogste versnelling aan het krijsen gaan, gewoon omdat ze ergens last/pijn van hebben. Dan kun je weinig anders dan troosten. Verschil in huiltjes is er dan ook gewoon helemaal niet: er is dan maar 1 huil en dat is krijsen. En het 'grappige' is: moeders met dit soort kindjes worden van het 'je kind mag best even huilen' dus net zo onzeker, omdat dat dan niet werkt. Dus ja: goed om bewust zijn te kweken over verschillende soorten huiltjes, maar daarbij van mijn kant even de kanttekening dat als je kind maar 1 huil heeft en dat is krijsen, dan heeft je kind ergens last van en is het zaak om eerst de oorzaak daarvoor te achterhalen, voordat je overgaat tot even laten jengelen/huilen. Het boek van Stephanie Lampe is daarin trouwens weer een mooie: duidelijkheid over wat normaal is en wat niet. Zij geeft ook aan dat vanaf 6 weken een kind pas in staat is om een ritme aan te gaan leren, wat meer mooi aansluit bij jouw eerste opmerking
Sinds hij de 3 maanden gepasseerd is ben ik veel voorzichtiger met wat ik doe met hem hoor. Hij snapt het ook al zo goed dat als hij huilt er wel iemand naar hem komt. Nee hoor, hij moet maar even wachten en het eerst zelf even zien op te lossen. In 80% van de gevallen helpt dat wel
Ik merk aan het huiltje nu meestal wel wat er is. Rond flessen/etenstijd een beetje jengelen dan heeft ze honger. Op bepaalde tijden gaat ze huilen dan is ze moe. Of ze friemelt aan haar oren of haar pupillen worden extreem klein. Dan leg ik ze op bed. Ik moet ook eerlijk bekennen dat wij, sinds de verborgen reflux onder controle is, dat wij een extreem makkelijke baby hebben. We kunnen haar altijd meenemen, ze slaapt dan in de maxicosi ondeweg. Het enige wat ze dus NIET doet is: slapen in de box of op het speelkleed. Anderen proberen het wel bij mijn dochter: bijv. op een verjaardag haar in de box leggen. Dan is er teveel lawaai om haar heen en dan wordt ze zelf ook onrustig van. We hebben haar op zeer jonge leeftijd ingebakerd en dan moest ze dus naar bed. Ze kon dus ook niet in de box slapen! Als ik dus naar visite ga, vraag ik of ze daar in het bed van hun kind mag liggen. Zo niet, neem ik de reiswieg en dekentje mee. Bij overige familie mag ze altijd in het campingbedje of in het ledikantje. Terugkomen op het huilen: jengelen op zich vind ik niet erg, de fles maken is binnen 1,5 minuut gebeurd. Overig jengelen = zsm troosten en echt huilen = gelijk troosten. Onhoudbaar krijsen hebben we sinds de darmkrampen en maagzuur niet meer gehad *klopt af*