Van de week zag ik twee hoogzwangere buurvrouwen en bekroop me ineens het gevoel: hoe doen zij dat, dat zwanger raken? Hoe is het mogelijk een baby in je buik te krijgen? Ik snap gewoon helemaal niet meer hoe het is om zwanger te worden. Begrijp het hele concept van zwanger-zijn niet meer. Het gekke is dat ik al 2 kids heb van 10 en 9, dus dat ik weet dat het kan. Maar met mijn huidige man ben ik al sinds 2004 bezig. 6 ICSI-behandelingen, een miskraam en 3 KID-behandelingen hebben nog niet tot een (voldragen) zwangerschap geleid. Zit nu op het wachtbankje van de 4e KID en ben echt even 'de weg kwijt'. Als ik logisch nadenk weet ik allemaal wel dat het mogelijk is. Ik heb tenslotte al 2 gezonde kids. Maar m'n gevoel is helaas niet zo positief gestemd. Zwanger worden en blijven voelt als een onbereikbare droom. Zijn er meer dames die dit hebben of ben ik nu echt gek aan het worden? Zijn er dames die een dergelijk gevoel hadden en toch nog zwanger zijn geraakt? Kan wel een paar positieve berichten gebruiken nu.
Ik herken het gevoel wel degelijk, alleen heb ik nog helemaal niet mogen ervaren hoe het is om moeder te zijn. En dat doet pijn, elke dag weer....... Ik mag steeds proeven en dan wordt het me bruut afgenomen. Ik weet niet meer wat ik fout doe? Hope
Lieve Hope,... Zoals je w.s. diep in je hart wel weet is het geen kwestie van iets fout doen. Er gaat wel iets fout, maar dan in de natuur. Dit heeft echt niks met jou en/of je partner te maken. Knuffel ....ik vind het zo oneerlijk! Ik een tweede en meiden zoals jij....
Ik heb ook geen idee, het doet pijn, vind het soms ook moeilijk om aan te zien. Ik heb iemand in de omgeving die "per ongeluk" zwanger is geraakt, slikte de pil! Had ook al een miskraam gehad (per ongeluk zwanger) EN anders zoals wij, moeten al die ellende doorstaan en willen zo graag, maar is het niet gegund lijkt wel!
Ondanks dat mijn verdriet ook behoorlijk intens kan zijn, lijkt mij jouw situatie helemaal verschrikkelijk. Jij doet heus niets fout! Het is iets dat buiten jouw schuld om verkeerd gaat, maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Naast het feit dat het mijn grote wens is samen met mijn man een kindje te krijgen, voel ik me ook ontzettend rot t.o.v. mijn man. Hij wil zo ontzettend graag een kindje van hemzelf, al sinds zijn 15e. Zelfs al zal het biologisch niet van hem zijn, hij wil zo graag een kindje dat hem papa noemt, hij ook ziet als zijn kind, en ik vind het vreselijk dat het me maar niet lukt hem dat te geven. Maar ja, misschien moet ik niet zeuren, ik ben tenslotte toch moeder... Heel veel sterkte meid, ik hoop echt dat jij (en alle andere meiden hier natuurlijk) ook nog moeder wordt.
Ontzettend herkenbaar, BabsieG. Na 4 jaar, 6 mk, en 5 mislukte IUI, staat zwanger worden verder van mij af dan ooit tevoren. Ik snap soms niet dat het bestaat en ik kan mijzelf totaal niet voorstellen met een zwangere buik. Ook als ik zwangere vrouwen zie, dan is het voor mij oprecht onbegrijpelijk dat het bestaan om uberhaupt zwanger te worden, het te voldragen en om een gezond kind te krijgen. Het is alsof juist dat iets 'sience fiction-achtigs' is geworden, terwijl ik uiteraard degene ben waarbij de boel niet klopt. Een naar gevoel wat hopelijk ook doorbroken wordt.