Het is ff offtopic Maar het kan echt een poosje duren voor het keeltje niet meer geïrriteerd is. Een week kan zeker. Aangezien ze pas sinds donderdag(?) de 'juiste' hoeveelheid krijgt moet je het misschien toch nog even aankijken? Als jou gevoel zegt dat er nog iets anders speelt dan moet je daar denk ik wel naar luisteren. Dan denken ze maar dat je hypochonder-moeder bent. Jij weet het vaak echt het best!
Sorry TS even offtopic. Bovenstaand stukje valt mij erg op in jouw tekst. Ik heb onlangs geprobeerd een discussie aan te gaan met een ka. Zij was heel stellig en zei; er is bijna nooit een medische oorzaak te vinden bij een huilbaby En ik denk dat de insteek van een ka (of verpleegkundige) het belangerijkste is voor hoe er omgegaan wordt met een baby. Heb je jouw insteek, dan kijk je anders naar de 'huilbaby' dan de ka die ik citeer. Alleen weet je nooit vooraf wie welke gedachte heeft.
Van 75% van de huilbabies wordt GEEN medische oorzaak vast gesteld en is het een kwestie van het doorbreken van een 'verkeerd' patroon. Wil je weten hoe men dit doet, vraag dit dan aan het ziekenhuis. Op internet en dus ook op ZP lees je alleen de slechtste verhalen... en vooral ook veel halve interpretaties en de baby-van-de-vriendin-van-de-buurvrouw-van-mijn-neef...
Hoe kom je aan die cijfers, Cyg? Ben benieuwd! On topic: TS, mijn kleintje lieten ze ook uren huilen in het ziekenhuis. Na een dag had ze geen stem meer over van het krijsen. Letterlijk elke keer dat we kwamen, 's ochtends, 's middags, 's avonds lag ze alleen op een kamertje te brullen. Ingebakerd en wel. Volslagen overstuur. Wij wisten niet dat ze in een huilbabyprotocol zat. Ze zeiden dat ze op zoek gingen naar een medische oorzaak. Maar dat gebeurde niet. En toen we haar na 5 dagen mee naar huis namen toen we tien minuten voor de afdelingsdeur hadden staan wachten tot iemand opendeed en ons kind wederom volkomen overstuur en ontroostbaar lag te krijsen op haar eigen kamertje met de deur dicht, waren we nog veel verder van huis dan eerst: ze was vanaf toen vaak thuis ook niet meer te troosten. Later bleek ze ernstige reflux te hebben die heel lang onderbehandeld bleef (de verdubbeling vd Nexium deed wonderen) en bleek ze benauwd te zijn door longproblemen die niet tijdig zijn onderkend. Ik geloof best dat er er kinderen zijn die veel meer huilen dan andere baby's, maar er zijn ook kinderen die dag en nacht krijsen omdat ze pijn hebben. Geloof me, dat klinkt heel anders. Als moeder hoor je dat verschil. Helaas wordt lang niet altijd goed onderzocht of er een medische oorzaak is, en wordt het protocol huilbaby uit de kast getrokken. En ja, dan laten ze je kind 'gecontroleerd huilen' om een patroon te doorbreken. Ik ben van mening dat dit protocol een laatste redmiddel is als medische oorzaken zijn uitgesloten. Maar de realiteit is nogal eens anders. Bij lange na te alleen in ons geval. Ik vrees ook omdat terecht bezorgde moeders nog te vaak worden bestempeld als overbelast en onvoldoende serieus worden genomen. Als ik toen had geweten wat ik later te weten kwam, had ik mijn kind van een paar maanden nooit alleen in het ziekenhuis achtergelaten.
En wie heeft dat onderzoek gedaan? Hoe is dat onderzoek gedaan? Een onderzoek word door mensen gedaan, mensen hebben een mening en mensen met een mening zullen altijd de uitkomst beinvloeden.
Niet te boek komen staan als overbezorgde moeder, bereik je vooral door EN goed naar je kindje te kijken en dat HEEL nauwkeurig aan de arts over te brengen. EN door vooral rustig te blijven als je bij de arts bent. Huilen en dergelijke, daar lijken artsen niet mee om te kunnen gaan en dan word je direct in de hoek van overbezorgd en labiel gezet. Zorgen dus dat je rustig blijft en heel nauwkeurig de symptomen kunt beschrijven van wat je ziet bij je kindje.
Is daar onderzoek naar gedaan? Zoja, heb je een link? Ik zou dat onderzoek wel eens willen zien, want ik geloof geen ene klap van die 75%. Vooral niet omdat ik zelf bij beide meiden en meerdere (kinder)artsen ervaren heb hoe enorm je moet strijden om erkenning te krijgen bij artsen en te bereiken dat er goed naar je kind gekeken wordt... En dat ligt bepaald niet aan mijn assertiviteit. Bij Caitlyn was ik er meer op bedacht, dus toen onze kinderarts op een gegeven moment in het dossier zette: buikpijn - vraagteken, heb ik heel direct gereageerd: Niks geen vraagteken, wilt u even van me horen wat ik aan haar zie als ze buikpijn heeft, wat ik zie als haar hart op hol slaat, wat ik aan haar zie als ze last heeft van opkomend maagzuur? En dan is onze arts nog eentje die je behoorlijk serieus neemt, dus die was wel bereid om even pas op de plaats te maken en te erkennen dat ik het toch echt wel goed zie allemaal. En volgens mij worden hier nogal veel directe ervaringen gegeven, niks geen de buurvrouw van mijn neef zijn overgrootvader-blabla ofzo...
Juist. Bij een KA die vooraf al gelooft dat er geen medische oorzaken zijn voor huilen bij een huilbaby, kun je praten als brugman, maar die gaat niet van zijn geloof afvallen. En dan sta je daar als ouder van een jonge baby die wel degelijk last heeft van medische klachten
Nou, ik kan heel goed mijn mannetje staan. Ik schrijf ook op wat ik zie bij mijn kind en bij de huisarts en kinderarts ben ik samen met mijn man geweest. We zijn beide rustig gebleven en hebben aangegeven wat we zagen bij ons kind. De kinderarts kon ons niet verstaan omdat ons kind zo hard krijsde, niet wij haha. We hebben ook aangegeven dat we dit huilen prima aan kunnen en dat ze echt niet voor onze rust moet worden opgenomen, maar dat we ons wel zorgen maakten omdat ze zo hard krijst. Hopelijk is het alleen maar de reflux en slaat het medicijn snel aan.
Hier duurde het wel even voor de nexium echt goed werkte. Zon anderhalf-twee weken voor we verschil merkten en pas echt rust toen we overgingen naar 2 keer een half zakje per dag, ipv 1 keer per dag.
Ook off-topic, maar ik wil graag ff reageren. Je hebt zeker gelijk! Het is net wie je treft. Zoals ik hierboven al zei, in mijn persoonlijke ervaring is er vaak wel iets medisch wat dwars zit, zoals reflux of KMA. Ik zie natuurlijk wel alleen de extreme gevallen, want een opname is in principe de laatste stap. Ik sta er dus waarschijnlijk gekleurd in, ik heb een ander referentiekader dan de kinderartsen die poliklinisch veel patiënten zien die nooit opgenomen hoeven te worden. Wat ik ook al eerder zei, het valt mij wel op dat deze kindjes vaak gemeen hebben dat het hele alerte baby's zijn die het liefste alles om zich heen mee maken en gevoelig zijn voor prikkels, niet willen toegeven aan de slaap. En juist omdat ze zo gevoelig zijn voor prikkels reageren ze heftig op hun medische klachten en komen ze vrij snel in een neerwaartse spiraal. Want niet elk kindje reageert zo heftig op bijvoorbeeld een reflux (om maar een voorbeeld te noemen). Dus ik denk dat karakter wel van invloed kan zijn. Wij volgen altijd een tweesporenbeleid, waarbij je je zowel op het verhelpen van medische oorzaken richt als op het doorbreken van het ontstane patroon. Bovenstaand stukje is natuurlijk generaliserend. Er zijn idd ook kindjes waarbij er geen medische oorzaak wordt gevonden en er inderdaad alleen het patroon doorbroken moet worden. En kinderen waarbij er alleen iets medisch is en die na de juiste behandeling omslaan als een blad aan een boom. Uiteindelijk is elk kind anders en is het uitzoeken welke combinatie van stappen tot verbetering leidt.
Ik zou overigens echt niet weten wat officiële percentages zijn.... Puur vanuit mijn persoonlijke ervaring gesproken.
We moesten nu van ka 4 ml 1x. Maar hebben vandaag 2 x 2 ml geprobeerd. Ik heb zowaar het idee dat het iets helpt? Ze ligt nu al een uurtje boven in haar ledikantje. Ze slaapt nog niet en is nog onrustig maar ze huilt niet.... Woooooow! Eens kijken hoe dit allemaal gaat. We zijn ook echt van de rust & regelmaat: wakker worden, verschonen, flesje, knuffelen en op de arm (liefst natuurlijk in bed slapen maargoed dat werkt dus niet altijd!). Ik ga morgen proberen om haar meteen na het knuffelen weer boven in haar ledikant te leggen. Misschien zijn beneden toch teveel prikkels?? (Broertje, muziekjes speelgoed, televisie). Ik probeer maar van alles hé....
Dit idd. Wij zagen duidelijk dat er iets was met onze dochter, ze had duidelijk pijn, daar waren we ontzettend zeker van. Maar we hebben meerdere malen te horen gekregen van professionals dat baby's nu eenmaal huilen, dat daar geen oorzaak voor was in de meeste gevallen, dus waarschijnlijk bij onze dochter ook niet. En toen troffen we ineens een kinderarts die het ook zag ('Ja, ik zie het aan haar gezicht, ze heeft pijn.'), ons serieus nam en met ons meedacht. Zo dankbaar voor geweest! Maar als wij na de eerste arts niet hadden blijven doorzetten, was onze dochter ook 'gewoon' een huilbaby geweest zonder medische reden (terwijl ze dus kma en reflux had). Over opname is bij onze dochter wel gesproken, maar toen was al duidelijk dat ze niet zonder oorzaak huilde, dus wij hebben er voor gekozen thuis aan de slag te gaan met dieet + medicatie en het zo aan te kijken. Dat ging goed, gelukkig, duurde denk ik twee weken voor we écht een rustiger kindje zagen.
Te vroeg gejuiched haha. Nu alweer sinds half 1 met haar op arm... Dit toont, in mijn ogen althans, dus aan dat ze echt alleen slaapt als ze doodop is....
Ja, of ze krijgt nog te weinig. Wat is haar gewicht? De dosering in 2-en verdelen is sowieso erg aan te raden. Het kan geen kwaad, doet alleen maar goed, omdat de spiegel op peil blijft.
Ik kan ook meepraten over kinderen met reflux en KMA. Gelukkig ben ik door elke arts altijd serieus genomen, geloof dat dat uniek is. Ik heb ook moeten zoeken naar de juiste medicijnen en dosering maar gelukkig altijd gekregen wat ik dacht dat goed was. Ik heb met mijn handen in het haar gezeten omdat mijn dochter bijna niet sliep. Ze krijste ook de hele dag en ik ben zo lang op zoek geweest naar de oorzaak. Ze kreeg medicatie maar was simpelweg doodop en had niet geleerd hoe ze zelf kon slapen. Daar ben ik toen bij gaan helpen. In jouw geval denk ik dat de medicijnen nog even tijd nodig hebben en als het dan niet iets beter wordt, overgaan op nexium. Ik geloof dat dit medicijn bij de meeste kinderen goed aanslaat. Verder denk ik, is alleen ervaring van mijn dochter en gevoel, dat jouw dochter wel uit het patroon gehaald moet worden. Ik zou zeker geen opname wensen, denk dat dat traumatisch kan werken. Niet slapen verergert de klachten en het huilen. Noodzaak is dat ze dus gaat slapen. Ik zou haar niet laten huilen maar overgaan tot iets anders. Wat ik als enige oplossing zag was een soort vasthoud techniek. Klinkt vreemd en is nergens op gebaseerd maar het hielp hier. Ik hield vast aan de regelmaatvan voeden, spelen en knuffelen en legde haar daarna op bed. Ze lag op haar zij en ik praatte eerst rustig en legde uit dat ze ging slapen. Mijn dochter was woest en overstuur maar inhield haar in een soort houdgreep op haar zij, met een speen en een hand op haar hoofd om de prikkels weg te halen. Ze ging echt vechten maar ik zag dat ze gewoon dood en doodmoe was. Ik hield haar dan vast en ze zakte dan langzaamaan weg. Alsof ze zich eindelijk kon overgeven aan de slaap. In de loop van de tijd ging dit steeds makkelijker en na een maand sliep ze als een roosje. Het klinkt misschien raar en bruut maar ik vond dat ze moest slapen. Alleen kon ze het niet en ik had alles geprobeerd. Wat voor mij belangrijk was, was het niet alleen laten. Ik was er dus bij en ze voelde mijn hand op haar gezicht. Ik ben het eens dat reflux kinderen vaak alert en gespannen zijn. Ze komen moeilijk in slaap en ze hebben het zo hard nodig. Of ze nu pijn heeft of niet, als ze wakker is krijst ze sowieso dus ik zou nu een andere manier zoeken dat ze gaat slapen. Mijn zoon van 15 weken kon ook lastig in slaap komen. Ik heb hem vorige week toch ingebakerd zodat hij niet zo wild kon doen. Ook een hand over zijn ogen gedaan en vastgehouden. Hij sliep, bijna een wonder hier. Het gaat nu steeds beter. Wie weet kun je het proberen? Belangrijk hier was dat ik zelf rustig bleef en kalm tegen haar praatte, ook al was zij hysterisch. Ik bleef herhalen dat ze lekker ging liggen en ik erbij bleef. Dan wreef ik over haar rug. Het vasthouden is even raar, maar noodzaak hier.
Wij hebben onze dochter (reflux en KMA) ook vaak in een houdgreep moeten houden om haar te dwingen te slapen. Klinkt inderdaad raar, maar hier was het ook het enige dat werkte.
Mijn zoontje is 2 keer opgenomen in zijn eerste levensmaanden. Mijn ervaring is dat zij vooral proberen om de OUDERS rust te geven, zodat zij er weer even tegen kunnen. Spanning bij ouders, draag je namelijk ook over op je kindje en dat hopen ze dan te doorbreken. Ze hebben mij de eerste keer naar huis gestuurd (na 3 nachten opname), met de opmerking dat het waarschijnlijk lag aan mij omdat ik gestresst was. Uiteindelijk huilde hij net zo veel (misschien wel nog meer als voorheen). Tweede opname (4 nachten ivm onderzoeken) heeft hij ook in het ziekenhuis veel gehuild. Dat kon ik zien op de "huillijst" die ze bijhouden. Ook had hij een heel schor stemmetje na 2 nachten, dus ze laten die kindjes écht wel lang huilen. Ik kreeg toen ook het advies van de pedagogisch medewerkster dat ik mijn zoon best 30 minuten steeds kon laten huilen (en dan pas hoefde te gaan kijken bij hem). Dit heb ik natuurlijk niet gedaan want hij was nog maar 2 maandjes oud. Ze hebben me toen weer naar huis laten gaan, met een net zo erge huilbaby. Ik was ten einde raad... Ze hebben me daarna nog een paar keer aangeboden hem op te laten nemen (als ik weer oververmoeid en gestresst op afspraak kwam), maar mijn idee is dat ze dit doen om bijvoorbeeld te voorkomen dat moeders overspannen raken en ze willen voorkomen dat het kind hier schade van ondervindt (dan zouden ze wel eens verantwoordelijk gehouden kunnen worden???) Ik ben er ook niet meer op ingegaan.... Mijn zoon is inmiddels 7 maanden oud, hij huilt niet meer zoveel maar is enorm onrustig. Het is zeg maar geen "tevreden baby". Misschien ook wel omdat je toch (uit nood; omdat je oververmoeid bent) hem dingen aan gaat leren die later moeilijk af te leren zijn (in slaap moeten wiegen bijvoorbeeld, of speentje)...