Onze kleine man is duidelijk een peutertje aan het worden. Hij is nu 21 maanden oud en test mij echt enorm uit. Hij is echt een heel makkelijk, vrolijk en tevreden kind. Op het moment ook zo bijdehand, begrijpt alles wat je zegt en kletst de hele dag door. Nu zit ik met harde buiken thuis en kan en mag niks, hij gaat veel naar familie of ze komen hier als mijn man aan het werk is. Dit vind ie allemaal prima en zwaait mij ook vrolijk gedag als hij opgehaald wordt. Natuurlijk merkt ie dat ik minder kan met hem en maakt daar dan ook gretig gebruik van. Hij heeft er een handje van om te "slaan" als ie iets niet mag. Ik heb daar echt zo'n hekel aan!!! Als ik iets niet wil dat ie doet is slaan! Nu heb ik al van alles geprobeerd, rustig zeggen dat hij niet mag slaan, dat het pijn doet etc etc. Hem geprobeerd te straffen met een "strafplekje" in de keuken. Neerzetten, uitleggen waarom hij daar zit, na een minuut terug gaan en weer praten. Eerste paar keren ging het goed. Maar de laatste paar keren maakt het totaal geen indruk meer..... Als ik heb na 1 keer waarschuwen daar neer zet en er vervolgens heen ga en vraag: ga je mama nou niet meer slaan? Krijg ik geen antwoord meer... Begint gewoon te lachen. Dus dan geef ik aan dat ie daar nog een minuut moet blijven zitten omdat ie niet wilt stoppen. Weer huilen.... De keren erna weer hetzelfde antwoord... Uiteindelijk zegt ie wel dat ie het niet meer zal doen en daarna een dikke knuffel.... Merk echt dat mijn lontje een stuk korter is door de hormonen.... Maar probeer dit echt vast te houden. Het frustreerd mij alleen zo dat hij het maar niet af leert! Een "tik" terug geven wil en ga ik niet doen, ga niet iets doen wat ik hem juist wil afleren. Gaat zo tegen mijn principes in! Ben eigenlijk op zoek naar tips.....
Lastig. Het eerste wat nu bij me opkomt is dat je het al te veel aandacht hebt gegeven. Ik wil niet zeggen dat je het moet negeren, maar je maakt het wel echt "dingetje". Ik zou het niet zo uitgebreid bestraffen, het is toch een vorm van aandacht en ik denk dat hij daar op uit is. Maak het niet te groot, persoonlijk denk ik dan dat de "lol" er snel vanaf is. Zo ging het bij ons in ieder geval....
Bedankt voor je reactie! Daar heb ik ook vaak aan zitten denken inderdaad.... Hij doet het ook alleen bij mij. Soms denk ik dat het is omdat ie ook voelt dat mama niks kan etc.... Dus lekker de grens opzoeken.... Misschien moet ik dat maar eens proberen.... Hoe heb je dat gedaan? Gewoon negeren en doorgaan? Ook geen oogcontact maken etc?
Ik pakte dan zijn handje en zij dan "niet doen! Dat doet pijn/is niet lief/dat mag niet." Zoiets. En daar liet ik het dan bij. Hij keek me dan niet persé aan. Hij doet het nu nog wel eens, maar alleen als hij extreem boos/verdrietig is: dus als hij in iets zijn zin niet krijgt en ik hem bijvoorbeeld oppak om hem ergens weg te halen/mee te nemen. Dan zeg ik weer hetzelfde. Ik schrok er in het begin best van, maar dit hielp het beste. Ik had wel wat tips gegoogled .
Ik zou denk ik even goed duidelijk maken dat slaan niet getolereerd wordt en dat je daarom even niet meer met hem speelt/praat/knuffelt/etc. En dan eventjes een paar minuutjes geen aandacht geven. Als ie dan toch bij je komt om aandacht te vragen nogmaals uitleggen waarom je even niet meer met hem speelt. Dat werkt meestal wel hier. Maar alle kindjes zijn anders natuurlijk dus vind het altijd lastig om daar advies in te geven. Succes!
Ik zou bij het slaan ook duidelijk zeggen dat het niet fijn is en niet mag. Maar! Dan ook laten zien wat wèl mag en wel fijn is. Aaien, knuffelen of kietelen! Zo draai je het naar iets positiefs. Maar het principe strafhoekje geloof ik niet zo in. Ik denk dat ze dan vooral begrijpen dat ze alleen zijn en je ze op deze manier juist niet leert hoe het wel moet. Negatief gedrag hoef je niet per se te straffen of te negeren. Want dan vertoon je zelf ook negatief gedrag! En dat kan je kindje dan 'mooi' weer van je overnemen. Want zijn wij niet juist degene die het grootste voorbeeld moeten zijn voor onze kinderen? Als je je lichamelijk niet prettig voelt, kun je dat ook zeggen tegen je kindje. Lees anders eens wat over 'voorleven'. Google is je vriend. Oh en een mooi artikel over dreumes/peutergedrag die het van de andere kant laat zien Respectvol communiceren met de Gordonmethode | Kiind Magazine
Eens met mijn voorgangers. Even benoemen dat slaan 'niet lief' oid is, maar verder niet te lang bij stilstaan. Hij lijkt me ook nog best jong om dan vragen als 'Zul je het niet meer doen?' te beantwoorden. Mijn eigen dochter van 23 maanden reageert hier ook niet op, maar vaak vraag ik daarna om een knuffel of kus, zodat ze het goed kan maken. @Samarinde: mooi artikel! Wel meer gericht op kinderen die al goed kunnen praten en gevoelens kunnen benoemen, lijkt me.
Bedankt voor jullie tips!! Ik ga maar eens proberen het wel te benoemen inderdaad en dan verder geen aandacht aan besteden of zeggen wat wel mag. Merk ook dat ie gewoon begint te lachen als ik boos ben, dus kan goed zijn dat het toch een vorm van aandacht is.
Mwah, ik begrijp waarom je dat zegt. Maar ik vind juist dat je deze visie op opgroeiende kinderen zeker al kunt naleven bij jonge kinderen. Als ik merk dat mijn (nauwelijks pratende) zoon van bijna 2 vervelend is en met zijn treintjes door de kamer gaat gooien, kan ik er voor kiezen hem daarin te corrigeren. De treintjes afpakken bijvoorbeeld of in een hoekje te zetten of hem te negeren. Ik kan ook verder kijken en me bedenken waar zijn stemming vandaan komt. En vooral naar hem communiceren door zijn gevoelens te erkennen. Want verdriet en boosheid mag er ook zijn. Alleen kunnen kinderen nog veel leren over hoe je dat kunt uitten. Gevoelens benoemen is voor volwassenen soms al moeilijk. Laat staan voor net of niet pratende kindjes. Daarom vind ik het heel belangrijk om er ook op die momenten voor hem te zijn. Niet dat het makkelijk is hoor. Maar mijn ervaring is dat het altijd een reden heeft. Moe zijn of veel te warm hebben of hysterische visite met veel prikkels. TS: succes! Hopelijk heb je een beetje aan onze tips gehad!
Hier ben ik het wel grotendeels mee eens, met een kleine kanttekening. Als mijn zoon aan het uitdagen is en daarom gaat slaan probeer ik het wel om te buigen naar aaien, maar als hij echt kwaad is doe ik dat niet. Als ik echt kwaad ben heb ik namelijk ook geen zin om lief te doen en te moeten aaien
Ik denk dat het idd een vorm van aandacht trekken is. Hij is als nu nog enig kind gewend om veel aandacht van je te krijgen. Door jouw harde buiken en meer oppas, krijgt hij logischerwijs minder aandacht. Dit haalt hij in door aandacht te vragen, negatieve aandacht helaas, maar ja, ti's wel aandacht! Ik zou hem laten merken dat je hem begrijpt. Jij mist mama! Slaan is klaar, dat mag niet. En als je boos bent, mag je met je voeten stampen, kijk zo. Samen voeten stampen. Slaat hij dan weer: jij bent boos. Stamp maar met je voeten, dan kan mama zien dat jij boos bent. Maar nog verder naar de oorzaak, zou ik voor jou rustige activiteiten gaan doen waarin je hem wel exclusieve aandacht kan geven, bv samen boekje lezen, samen filmpje kijken. Het beste op vaste tijden, bv na alle maaltijden, dan wordt het voorspelbaar en weet hij dat hij op jouw aandacht kan 'rekenen'. Oftewel, hem preventief positieve aandacht geven ipv negatieve. Dan vervalt het negatieve gedrag 'vanzelf' omdat het niet meer nodig is. Hij voelt zich door jou begrepen en weet dat je hem aandacht geeft. Succes!!
Je verwacht teveel en vooral te snel van je kind. Hij is 21 maanden. Gaat dus een tijd duren voor hij dit geleerd heeft. Dat leren ze niet even volledig af na een paar keer straf. Daarbij wel de tip: op wat voor momenten doet hij dit? Kun je het voor zijn door bepaalde dingen met hem in te zetten? Even verandering van spelen/omgeving op het moment dat je merkt: nu gaat hij vervelend worden?