Ik zit ergens meer en ik weer niet goed wat ik er mee moet. Ik moet binnenkort geopereerd worden (kijkoperatie van ongeveer een uur algehele narcose) maar de doomdenker die ik ben raakt niet uitgepiekerd en ik bem ondertussen zo ver om gewoon te zeggen dat ik nog wel even verder loop met mijn problemen. De rede ik ben bang om dood te gaan. Niet zo zeer het dood gaan want daar merk ik toch niets van. Maar het feit dat ik mijn kinderen niet verder zie opgroeien en ik ze achter laat zonder moeder. De kans om te sterven bij deze ingreep is 0,03% een op 3000 meer laat ik dan net die ene zijn. Wie praat me moed in.
Vervelend dat je dit zo ervaart. Misschien voorleggen aan de anesthesioloog. Misschien heeft hij/zij tips. Is een blokverdoving een optie?
Heel herkenbaar. Ik ben 2,5 maand geleden geopereerd aan m'n kaak. Een operatie van 4 uur. Voor de operatie was ik al redelijk bang maar op de dag van de operatie flipte ik 'm helemaal. Zowel de anesthesist als de chirurg waren heel fijn in de omgang. Hebben me heel rustig uitgelegd dat het vrijwel nooit fout gaat en ze dat vandaag ook niet van plan waren (beetje humor erbij ) Ik kalmeerde niet echt (maar dat lag echt niet aan hun) en toen hebben ze me iets gegeven, nog voor ik op de operatiezaal was. Daarna weet ik niks meer en werd ik weer wakker op de uitslaapkamer. Ik zou echt je angst bespreekbaar maken. Ik had het achteraf al eerder aan willen geven, maar ook 'last minute' is er hier goed opgereageerd. Succes en sterkte!
Ik snap je gevoel, maar realiseer je dat de risico's bij het leven horen zonder dat je je daar normaal gesproken van bewust bent, bv deelname aan het verkeer op een drukke dag... Zo moet je dit ook zien. Bespreek het met de anesthesist. Sterkte!!!
Ik moet er niet aan denken om ooit geopereerd te worden om precies dezelfde reden die jij aangeeft dus ik snap je angst heel goed! Maak het inderdaad bespreekbaar, ook daar zijn artsen op getraind. Succes en het komt echt wel helemaal goed hoor!
Wil je toch even succeswensen. Zelf nu 5 x geopereerd. Laatste operatie duurde 8 uur ( rug vast zetten) en heb nog nooit zo lekker geslapen. Je krijgt voor de operatie een kalmeringspil. Daarna kom je in een ruimte waar je infuus krijgt en wordt je klaar gemaakt. Daarna ga je door naar de ok. Hoe meer ontspannen je de ok aan gaat hoe beter je er uit komt. De kans op overlijden is er maar zou de angst toch proberen te onderdrukken. Het komt allemaal goed daar moet je vanuit gaan.
Ik begrijp je angst heel goed. Ik ben ook zo'n doemdenker. Wat hierboven al gezegd is, maak het bespreekbaar. Misschien kunnen ze jou iets kalmerends o.i.d. geven. Zeg de operatie niet af, daar krijg je later spijt van. Als de operatie straks achter de rug is ben je vast hartstikke opgelucht dat het gebeurd is want zoiets onderga je niet voor de lol. Sterkte!
stel je niet aan joh... Grapje, dikke kus! Wat naar, ik herken dat gevoel wel.. Ik denk dat je het maar gewoon over je heen moet laten komen, even doorbijten. Komt echt goed, ze willen je daar boven nog niet hebben, je moet eerst nog een berg taarten bakken!
De eerste keer dat ik geopereerd ben kwam erg onverwacht en raakte in de OK ook wel een beetje in paniek. Niet zozeer de angst om dood te gaan (voor zover ik weet was dat risico niet aanwezig bij die operatie) maar wel om ondanks de narcose alles toch te voelen.
Ik herken je helemaal. Bijna 2 jaar geleden tijdens de curretage flipte ik hem op de ok. Was overtuigd dat ik net als jou verhaal dood zou gaan tijdens de operatie dat ik mijn zoontje nooit meer zou zien. De verpleegkundige heeft mij hierin heel goed geholpen door eerst een aantal ontspanningsoefeningen te doen voor ik onder narcose ging. Dat was wel echt een redding en vind jk wel echt een tip. Probeer via youtube even wat oefeningen uit die je daar kunt door voor je onder narcos gaat. Desondanks ging jk later toch weer hyperventileren en waren ze al begonnen met de narcose dus ik kwam heel naar uit de narcose. Maak het bespreekbaar en probeer oefeningen uit die je kunnen helpen
0.03% is zelfs 1 op 30.000.. Ik snap je angst, maar het is niet reëel. Probeer daar aan te blijven denken en ga ervoor. Praat desnoods met de artsen hierover, zei kunnen je angsten omzetten in realiteit. En ze zijn niet betrokken bij jouw emoties, dat is ook handiger met dit soort gesprekken.
Ik vind de tip van de ademhalingsoefeningen wel goed ja. Komt altijd van pas. En bespreek het. Je zult vast niet de enige zijn.
Hier 6 operaties verder in de afgelopen 1,5 haar. Nr 7 komt eraan en deze keer vind ik ook eng. Maar das meer omdat t in t buitenland zal zijn. Verder weet ik precies wat er gaat gebeuren. En echt die narcose is heerlijk. Ff geen zorgen aan je hoofd.
Ik snap je angst wel, ik was ook zo'n doemdenker. Totdat ik met spoed geopereerd moest worden. Tussen te horen krijgen dat een operatie nodig was en de operatie zelf zat amper 1,5 uur. Dat was heftig, totaal onvoorbereid en ik had geen idee wat me te wachten stond, maar daardoor ook weinig kans om me heel druk te maken. De enige tip die ik kan geven is; geef het aan dat je het eng vind! Ik ben heel goed opgevangen door de verpleegkundigen en het OK-personeel. Bijna iedereen vind het spannend, dus ze kunnen daar prima mee omgaan. De operatie zelf ging goed, ik heb er in ieder geval niets van meegekregen Ik kan me het moment dat ik onder narcose ging niet eens meer herinneren en toen was ik ineens weer wakker. Ik wist onmiddellijk waar ik was en wat er was gebeurd, dat was wel prettig wakker worden. Succes met de operatie, het komt helemaal goed!
Ik begrijp je wel hoor. Narcose is nooit tof. maar denk je ook dat je doodgaat iedere keer als je op de fiets stapt? Want volgens mij is de kans procentueel groter dat je dan het loodje legt. Met andere woorden: je bent verrekte veilig daar op tafel
Ik ben de gehele zwangerschap van mijn jongste doodsbang geweest om dood te gaan. Ik zat overdag op de wc te huilen zodat de oudste het niet zou zien. Ik moest een geplande keizersnede en ik dacht alleen maar aan doodgaan. Zag voor me hoe mijn zoontje aan mijn graf stond. Hoe hij niet kon slapen omdat hij zijn mama miste. Tering, ik kan weer janken als ik er aan denk Vreselijke zwangerschap was dat En toen was het 7 mei 2015 DE DAG. Ik ging om 11:00 naar de OK en om 12:02 is Tom geboren na een complicatieloze KS. Het herstel ging veel beter en sneller dan na de KS van de eerste. Na 10 dagen liep ik in Sprookjeswonderland (ik heb een erg hoog BMI en het was mijn tweede KS, dus er waren best wat risico's die ook uitdrukkelijk benoemd werden door de gyn, vandaar ook mijn angst. De zwangerschap was erg onverwacht en niet gepland, ik was aan het afvallen en net 10 kg kwijt.) Dus....ik leef nog Een beter verhaal kan ik je niet vertellen Ik heb destijds overigens wel hulp gehad van een medisch maatschappelijk werker. En na de KS heb ik er helaas hypochondrie aan overgehouden waarvoor ik onlangs ook hulp heb gezocht. Nog een succes: mijn vader heeft vorig jaar een maagverkleining laten doen en hij leeft ook nog Ik twijfel zelf ook over een GBP, maar idd de narcose vind ik ook heel eng! Ik heb een gyn én een anesthesist in opleiding in mijn omgeving en zij hebben mij beiden meerdere malen uitgelegd dat een narcose heel veilig is. Maar toch Oh ja, mijn tip (die ik van een hulpverlener kreeg): als je 0,03% kans hebt om dood te gaan aan die operatie is het dus ook reëel dat je 0,03% van je tijd daarover denkt/piekert en dus geen hele dagen Dit helpt mij heel erg als ik weer eens denk kanker te hebben Hoe groot is de kans? Is het dan reëel dat ik me daar de hele dag mee bezig houd? Nee
Zelf heb ik hier geen last van. 2 keer geopereerd met narcose en ook ik ben er nog. Wel denk ik dat het van belang is je angsten bespreekbaar te maken, zowel bij het verpleegkundig personeel als het personeel van de OK die je alvast voorbereiden op de operatie. Ze zorgen goed voor je. Het enige gekke vond ik wakker worden in de verkoever, ik wist niet waar ik was en wilde de plakkers van mijn borst afhalen tot ik besefte dat ik vast zat aan de plakkers/monitor. Dat was het enige wat ik raar vond, maar achteraf vond ik het wel grappig. Heel veel sterkte en succes toegewenst!
Ik herken het wel deels. Mijn schoonbroer van 30 jaar is de dag na mijn bruiloft vorig jaar niet meer wakker geworden gezond naar bed en wordt niet meer wakker. Achteraf was hij dus niet gezond maar dat wisten hij en ein dus niet. Ik heb me nooit druk gemaakt om dood gaan maar sinds afgelopen juni wel....ben ineens enorme doemdenker en denk bij kleinste bultje, vlekje of dingetje dat ik kanker heb en dood ga....ik probeer heel erg te relativeren maar lukt niet altijd. Baal er zelf ook vreselijk van. Ben ook bang mijn dochtertje niet te zien opgroeien en hoe dat dan allemaal moet zonder mij vreselijke gedachte die ik snel weer probeer te relativeren. Ben 2 keer geopereerd en gek genoeg heb ik dat toen niet gehad. Veel sterkte ik heb helaas geen opbeurend verhaal. Oh ja maak dit bespreekbaar in het zkh. Beterschap