Hallo, Binnenkort ga ik voor de tweede keer bevallen. Ik ben erg benieuwd hoe ons zoontje op zijn nieuwe broertje of zusje gaat reageren. Het is de bedoeling dat ik in het ziekenhuis ga bevallen. Maar ik verwacht dat ik vrij snel weer naar huis kan. Dus hoogstwaarschijnlijk ziet ons zoontje zijn broertje of zusje voor het eerst gewoon thuis. Hoe ging dat bij jullie? En hoe hebben jullie dat aangepakt? Hebben jullie nog tips voor ons? Groetjes, Hanna
Mijn zoon was helemaal verliefd op zijn zusje vanaf het eerste moment. Ik ben thuis bevallen en mijn zoon was opgehaald door mijn ouders. In de loop van de middag is hij weer thuis gekomen en heeft hij als eerste zijn zusje mogen ontmoeten en daarna pas andere mensen. Dat was een bijzonder moment. Hij is na 11 weken nog steeds lief voor haar
Ik beviel met een geplande ks ( vandaag precies 1 jaar geleden!!) en mijn oudste kwam de middag meteen naar het ZH. Wij hebben eerst een familiemomentje gedaan en toen de opa's en oma's erbij gehaald. Ze vond haar zusje meteen erg lief en was best knuffelig. Wel moesten we de 1e weken horen dat we HAAR ouders waren en steeds vertellen dat we nu ook de papa en mama van Tessa waren. Wat ontzettend belangrijk is, is dat je oudste ook tijd en aandacht van jullie krijgt. Ongemerkt gaat er veel aandacht naar de kleine, dus las bewust tijd in voor je oudste. Ook kan er even terugval zijn in gedrag.....
ik ben in het ziekenhuis bevallen, zoonlief was toen precies 1,5 jaar. een uur later kwamen mijn ouders hem brengen, hij vond het vreemd, was erg moe die dag omdat hij de hele dag bij mijn ouders was, en hij wist niet zo goed wat die baby daar in dat bedje deed en hij snapte ook niet waarom HIJ weer naar huis moest.... mee met opa en oma.... en waarom mag ZIJ blijven ?? ik moest 3 dagen blijven, (maand tevroeg geboren) en alle 3 de dagen is hij mee geweest met bezoekuur, maar wel een half uurtje per dag, omdat hij anders tevaak zou zien dat hij weer weg moest en zij mocht blijven. ook hebben we er voor gezorgd dat mama de baby niet vast heeft, toen we eenmaal thuis waren sloeg hij weer compleet om.... hij was helemaal gek op zijn zusje, kusjes geven, knuffelen, en iedereen trots vertellen dat hij een zusje had, ook hebben wij hem echt overal bij laten helpen, met naar brengen, uit bed halen, luier verschonen okee het duurt allemaal dan net wat langer... maar hij was echt zoooo trots op zichzelf, wel is hij de eerste 2 weken snachts wakker geworden op tijden dat zijn zusje ook wakker werd voor de fles.... hij snapte er niets van dat er opeens gehuil was midden in de nacht...dat hoorde toch niet ?? op dat moment ging 1 van ons voeden en de ander ging ons zoontje even troosten en uitleggen dat zijn zusje honger had, maar dat hij gewoon weer lekker verder kon slapen, na 2 weken sliep hij ook weer door. hij is nooit jaloers geweest, en vanaf het moment dat we dus eigenlijk thuis kwamen zijn ze echt 1....
Leuk om jullie verhalen te lezen. Ik begin er echt zin in te krijgen. Is al een goede tip om bijv. te zorgen dat ik de baby niet in m'n armen heb om er zo volledig (knuffelen) voor ons zoontje kan zijn. Bij de eerste bezoekjes.
Allereerste ontmoeting: "baby!!! Ooh poeh poeh!!!!" (mobile winnie de poeh) Poeh was wat interessanter.. vanaf het begin heel lief geweest, heel beschermend, was haar zusje, en mocht niemand aan komen. Is nu bijna jaar later nog steeds zo, afspraken naar cb oid moet ik plannen zodat de oudste niet mee hoeft, want ze word gek als er een vreemde mevrouw/meneer aan haar zusje zit. Is zelf veranderd in een poppenmama, alles wat ik met baby deed, deed zij met haar baby, en nu jongste ook kan lopen en meer kan spelen zijn ze de hele dag samen. Tikkertje spelen, knuffelen op de bank. Eerste wat ze zegt als ze wakker is is naam zusje, deelt haar snoepjes, en zijn echt beste vriendinnetjes. Andersom ook, jongste kijkt enorm op tegen grote zus,als ze valt bijv is oudste degene die haar het best kan troosten, zodra ze haar zus al ziet begint ze te stralen, kijkt enorm tegen haar op. Maar het allermooiste, mijn oudste heeft mijn jongste leren lopen. Oefenen aan de hand, en stimuleren net een stapje extra los, kom maar zusje! enorm trots klappen als het lukte, waardoor jongste alleen maar meer ging stralen en haar best ging doen.
Hier net 6 dagen geleden bevallen. Zoonlief is 16,5 maand en begrijpt het waarschijnlijk dus nog niet volledig. Maar hij is superlief voor z'n broertje! De eerste keer dat hij met mijn man langskwam had ik overigens de kleine wel in m'n armen. Maar dat vond hij ook gewoon prima. Was erg geïnteresseerd en wilde gelijk kusjes geven enzo. En dat gaat nog steeds zo! Elke keer even bij z'n broertje kijken en kusjes geven, aaien, etc. Wij zorgen ervoor dat wanneer de 1 met de jongste bezig is de andere de oudste aandacht geeft. Maar ik moet zeggen dat hier geen extra aandacht of wat dan ook wordt gevraagd. Ook geen jaloezie als we bijv. de fles geven ofzo. Dus ook hier gaat het helemaal super tot nu toe!
Ik mag binnenkort ook voor de tweede keer. Leuk om te lezen hoe het bij andere is gegaan. Ons meid is 20/21 maanden als haar broertje komt. Ik wil ook echt dat zij hem als eerste ziet.
Mijn zoon was bij opa en oma toen ik thuis ben bevallen van zijn zusje. We hebben dus nog even lekker tijd met z'n 3-en gehad (ook erg fijn). De volgende ochtend kwam meneertje met papa op de slaapkamer. Ik had de baby naast me neergelegd zodat ik goed met de kleine man kon knuffelen. Dat wilde hij wel. Hij keek naar de baby en dat was het... Mijn man was hevig teleurgesteld dat er niet meer reactie kwam. De dag daarna ging het al heel anders.. OOOH, baby Po (haar naam is Pom maar de m viel er in het begin vaak af).. en kusjes geven. Hij is gewoon altijd harstikke lief voor haar geweest en wilde vanaf het begin ook gelijk met alles helpen. Badje, luier, voeden (beetje lastig met de bv...). We hebben we heel specifiek veel tijd ook hem alleen besteed ook toen de baby geboren was. Inmiddels zijn we 8,5 maand onderweg en ik geniet enorm van mijn twee kindjes maar ook enorm van hoe ze toch een soort 'geheime' verstandhouding al hebben met z'n tweeën! Ze snappen elkaar en hebben de grootste lol! Oja zoonlief was bijna 21 maanden toen zusje geboren werd.
Ik ben inmiddels bevallen van een meisje en dus een zusje voor ons zoontje. Hij zag haar voor het eerst in het ziekenhuis. Keek even in het wiegje en dat was het. En nu is ons dochtertje 10 dagen oud. Ons zoontje weet nu inmiddels wel dat ze er bij hoort. Als J. huilt, zegt ie: "J. uile..." of als J. de fles krijgt is het: "J. tlinke..." Hij durfde haar na 4 dagen voor het eerst een aai over haar hoofdje te geven. En J. op schoot.... dát is nog teveel gevraagd voor ons zoontje: "Neeeej....", zegt ie dan. Nou ja, dat komt vanzelf. Groetjes, Hanna
Leuk om jullie ervaringen te lezen! Ik ben ook heel benieuwd hoe het hier zal gaan! Mini is een heel zelfstandige dreumes die baby's heel erg leuk vindt. Maar of ze een baby 24/7 ook leuk zal vinden.... Vast wel, ik maak me er geen zorgen over. Wel heb ik geregeld dat mijn moeder of een vriendin hier naartoe komen want ik wil graag dat Mini's leven zo normaal mogelijk doorgaat en zij gewoon thuis kan blijven of eventueel naar het kdv kan gaan als het een kdv-dag is. Ik wil namelijk in het ziekenhuis bevallen en hoop dan gauw weer naar huis te kunnen met de kleine.
Onze oudste was 2 jaar en 3 maand toen hij een broertje kreeg. Hij vond hem gelijk heel lief, en ik heb er ook alles aan gedaan om hem bij de nieuwe baby te betrekken. Hij mocht me de luier aangeven, en de kleertjes. Of een slokje uit het flesje drinken... Gelukkig is hij nooit jaloers geweest. Toen onze derde zoon geboren werd, waren de oudste jongens al 23 en 21 jaar, hahaha, dus van jaloezie was geen sprake. Wel zei ik vorig jaar eens een keertje tegen de kleine: ben je mama's allerliefste poesie? Zei de tweede zoon: zooo, en ík dan? Maar dat was natuurlijk gekscherend. Ze vinden hun broertje allebei geweldig!
Toen Evelien geboren werd was Angela 2jaar en 3 maanden, we hebben haar eigenlijk continue overal bij betrokken, mee naar de echo´s elke keer verteld wat er ging gebeuren, er kwam een baby....en direct na de bevalling is Angela met mijn schoonouders naar het ziekenhuis gekomen, en kwam Angela bij mama op bed zitten en mocht ze Evelien op schoot, dit was liefde op het eerste gezicht. Ook hebben we Angela in huis overal bij betrokken, helpen met de pamper enz, en genoeg tijd inlassen voor Angela, gelukkig is Evelien een hele goede slaper, waardoor er genoeg mama tijd over is met Angela. Nu Evelien bijna 7 maanden is spelen ze al samen op hun manier, als ze gegeten hebben zitten ze naast elkaar, Evelien in de kinderstoel en Angela op een gewone stoel, en Angela zit dan liedjes te zingen en Evelien lacht dan naar Angela, en samen met een speeltje spelen enz. Echt zuster liefde! Ben benieuwd hoe het straks gaat met 3 kindjes
Toen mijn tweede kwam was mijn oudste 17 maanden. We konden haar niet op de komst van haar zusje voorbereiden want ze was nog te jong. Toen we thuiskwamen met de kleine, was mijn oudste helemaal overstuur en huilen dat de deed. Arm kind had uit frustratie 2 dagen heel slecht gegeten en gedronken. Door haar heel veel bij de verzorging erbij te betrekken, fles geven etc. ging het gelukkig de goeie kant op. En nu kunnen ze niet zonder elkaar. Nu zijn ze beiden een stuk ouder 9-8 jaar en kunnen ze niet wachten op de baby
Heel leuk om te lezen! Ben benieuwd hoe mijn dochter het straks gaat doen met haar broertje/zusje, ze is dan 2,5 jaar!
Oh, wat ontzettend leuk om te lezen zeg! Ik heb er tranen van in mijn ogen. Ik ben nog maar net zwanger en ik moet nog heel erg wennen. We hadden eerst gedacht wat later voor een tweede te gaan, maar nu is ons dochtertje bijna 2 als de tweede komt. Ik heb ook vragen als: hoe gaat het straks en idd "hoe reageert de oudere broer/zus" Ik zie ze al helemaal samen zitten, mijn 2 wondertjes (nog even geduld, kan haast niet wachten!!!)
Toen de weeen begonnen lag Sam heerlijk naast me te slapen. En toen we vertelden dat de baby eraan kwam, glimlachte hij van oor tot oor. Oma kwam oppassen terwijl wij naar het ziekenhuis gingen. Het eerste wat Sam vroeg toen we thuiskwamen met Jay was: "Leef deze baby wel?" (Voordat ik zwanger was van Jay hebben we een zwangerschap moeten afbreken bij 23,5 week.) Hij was meteen vanaf dag 1 een grote trotse broer. En zeker om wat we al mee hebben gemaakt zijn we extra trots en dankbaar met de geboorte van Jay. En dat is ook duidelijk te merken bij Sam.