Hoe gaan jullie daar mee om? Soms grijpt me iets heel erg aan en dan voel ik me bijna schuldig omdat ik zo'n verdriet heb om het leed van een ander. En soms laat het me dan ook echt niet meer los. Vandaag bijvoorbeeld echt een heel naar bericht ontvangen..kindje (1,5) van een (goede) collega heeft een ernstig ongeluk gehad. Zoiets blijft dan de hele dag op mijn maag drukken, ik kan de hele dag wel huilen en slik dan ook de hele dag mijn tranen weg. Kan er ook bijna niet over praten omdat ik weet dat ik mijn emoties dan niet onder controle heb, terwijl het mijn verdriet niet is. Maar ik kan me zo goed inleven in mijn collega, haar verdriet, onmacht en woede. EN dat kleine meisje...wat in het ziekenhuis ligt, even oud als mijn dochter.....te vechten voor haar leven. Zo oneerlijk...
Herkenbaar. Ik kan het verdriet van een ander ook zelf gaan voelen. Soms is dat best moeilijk... Ik probeer me er zoveel mogelijk voor af te sluiten maar soms, vaak als mensen dichtbij me staan, lukt dat niet. Tips in dat geval heb ik dus niet... Sterkte, het is ook niet niks zoiets te horen.
Heel herkenbaar idd. Ik kan me ook nauwelijks van dat soort dingen afsluiten en kan er ook wel een flink tijdje mee blijven zitten.
Soms word ik wel eens moe van mezelf...dat ik me er niet voor kan afsluiten. Dat ik zo met een ander kan mee leven, dat ik er dagen, zo niet weken kapot van ben. Helemaal als het een bekende is, die wat is overkomen. Maar ik heb het ook met bijvoorbeeld beelden van het journaal ofzo.
Ik herken je helemaal helaas..gister te horen gekregen z'n lief vrouwtje helaas de strijd tegen kanker verloren heeft..speelt dan ook heel de dag in me hoofd rond hoe dat afscheid met dr dochter en man is gegaan en hoe die mensen zich hebben moet voelen wat een verdriet..of dat je in het nieuws hoord een vader of moeder hun kids wat hebben aangedaan..en wat die kindjes dan gevoelt hebben..ja je maakt jezelf gek zo maar trek me eigen alles ook zo aan zucht
Zeker herkenbaar. Ik trek me die dingen ook heel erg aan. Hoe goed ik iemand ken doet er dan niet toe. Het is soms zo vreselijk moeilijk om jezelf ervoor af te sluiten.
Hier ook wel. VOoral als het om bekende gaat idd. Maar meid, ik vind empathische mensen over het algemeen heel erg aardig, ik vind het in anderen een geweldige eigenschap. Maar bij jezelf ish et weleens irritant
Hahaha, ben inderdaad wel een eitje wat dat betreft. Heb het altijd ook wel gehad, maar sinds de kinderen er zijn, nog meer!
Ook ik herken het maar al te goed. En meestal omdat je zelf iemand kent (in dit geval je dochtertje) die je heel dierbaar is waarvan je niet zou durven dromen dat het met hem/haar gebeurt.
Verschrikkelijk herkenbaar. Ik schaam me er weleens voor. Zo zit ik soms tijdens een uitvaart van iemand die ver van me af staat (of een bewoner van mijn woongroep) te janken. Als ik die mensen dan allemaal zo'n verdriet zie hebben dan raakt het me en kan ik mijn tranen nooit bedwingen. Ik kan er dus ook echt niet tegen als ik iemand zie huilen, ik heb een medewerkster en die is ook heel gevoelig en als ik bij haar de tranen al in haar ogen zie staan, dan komen ze bij mij ook al opzetten. En dat terwijl ik soms ook bikkelhard kan zijn.
Pfff afgelopen jaren vaak van streek geraakt van het nieuws. Aanslag met koninginnedag, schietpartij in Alphen, berichten over de tsunamie, 9-11. Op die momenten vinden de mensen in mijn omgeving dat raar, maar nu ik het hier opschrijf zijn het ook gewoon heftige dingen...
Il heb dat ook en het is inderdaad nog erger geworden sinds il kinderen heb. Ik ben er soms echt fysiek niet goed van.
Maar hoe gaan jullie daar mee om? Ik probeer het altijd maar in te houden. Gister ook, hoorde van het ongeluk van het dochtertje van mijn collega. Dan voel ik de tranen al komen en mijn maag draait zich om...omdat het dan voor mijn gevoel niet juist is (het is niet mijn verdriet) om in huilen uit te barsten, hou ik me in. En dan heb ik letterlijk het zweet op mijn rug staan. Een andere collega zei ook al, kan zien dat het je aangrijpt, je bent er bleek over.
Heeel herkenbaar en heb ik ook. Ik zou serieus willen dat ik me dingen minder aantrok. Ik hoef ook geen filmpjes te kijken over mishandeling e.d want dan ben ik dagen van slag. Enge verhalen zijn aan mij ook niet besteed maar dan kijk ik wel weer horrorfilms. Misschien vind ik dat niet zo erg omdat ze nep zijn. Al heb ik wel mn grenzen. Sorry mama van Juul,kun je er niet goed tegen,zit ik hier mijn eigen ellende te posten
Hahaha, geeft niet hoor! Ik snap helemaal wat je bedoelt! Filmpjes op facebook kijk ik ook nooit, omdat het meestal van die erge filmpjes zijn en die blijven dan weer dagen op mijn netvlies hangen...
Ik kan me hier "gelukkig" goed voor afsluiten, anders zou ik het werk dat ik doe (in de jeugdzorg) nooit kunnen doen. Maar vraag me niet hoe ik het doe, volgens mij zit zoiets in je. Ben wel benieuwd of het verandert als ons kindje geboren is.