Toch nog mijn bevallingsverhaal, voor de geïnteresseerden :)

Dyami is inmiddels bijna 5 maanden, maar toch vond ik het leuk om mijn bevallingsverhaal nog even met jullie te delen. Misschien heb je er nog iets aan en zo niet, misschien leuk om te lezen

In de nacht van vrijdag 25 september op zaterdag 26 september begonnen de weeën, om half 2 ’s nachts. Ik was de avond ervoor nog bij mijn ouders wezen eten, en ik was om ongeveer 11 uur thuis. Om ongeveer 12 uur lag ik in bed na gedoucht te hebben, toen was er nog niets aan de hand. Ik denk dat ik hooguit een uurtje heb geslapen, toen ik wakker werd van de eerste wee. Ik vroeg me altijd af hoe je nou weet of het begonnen is, maar wat mensen tegen me zeiden was waar, dat weet je gewoon! Ik wist nu dus ook dat het begonnen was! Ik moest er even aan wennen omdat het natuurlijk een compleet nieuwe ervaring was, maar het was te doen. Ze kwamen om de 10 minuten. Elke keer doezelde ik even weg maar toen kwam er weer één, dus van slapen is die nacht weinig terechtgekomen. Ik moest nog even ontdekken hoe ik ze het beste op kon vangen. Zou ik in bed blijven liggen? Of zitten? Ik kwam erachter dat ik ze zittend beter op kon vangen dan liggend. Ook ben ik nog even achter de computer gaan zitten, maar toen toch maar weer terug naar bed gegaan. Ik had besloten mijn moeder nog niet te bellen. Dan zat zij ook alleen maar te wachten en dit zou nog wel even duren had ik al ingeschat. Het was ook eigenlijk best prettig om dit even alleen te doorstaan zonder dat iemand nog op de hoogte was. Rond half 6 kwamen de weeën sneller, toen om de 6/7 minuten. Maar het was al licht, en op de één of andere manier vond ik het overdag toch makkelijker te handelen dan ’s nachts. Ik was die dinsdag ervoor gestript, en ik zou die zaterdagochtend weer gestript worden. Ik moest tussen 9 en half 10 bellen voor een afspraak. Ik heb inderdaad tussen 9 en half 10 gebeld, maar nu met de mededeling dat het begonnen was en dat het strippen dus niet meer nodig was! De verloskundige zou om 11 uur langskomen om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Ook nu besloot ik mijn moeder nog even niet te bellen, ik wilde wachten tot de vk geweest was en ik haar precies kon vertellen waar ik aan toe was. Ik bleek om 11 uur al 4 cm ontsluiting te hebben, meer dan ik dacht! Die hele nacht pijn heeft in ieder geval al wat voorwerk verricht, dacht ik maar. De vk zou om 1 uur terug komen, om met me naar het ziekenhuis te gaan. Toen heb ik mijn moeder gebeld. Get ready, zei ik! Mijn ouders hebben zich klaar gemaakt en waren hier om half 1. Ik ben nog voor de 3e keer onder de douche gegaan, want dit werkte toch wel erg rustgevend. Ik merkte ook doordat ik nog een beetje rommelde voordat de vk en mijn ouders kwamen, ik afleiding had daardoor ook beter met de weeën om kon gaan. Om 1 uur kwam de vk inderdaad en na nog een keer toucheren bleek dat ik inmiddels 6 cm ontsluiting had. Om half 2 kwamen we in het ziekenhuis aan. Ik wilde nog wel zelf lopen, maar de vk zei dat ik beter in de rolstoel kon gaan zitten. Eenmaal geïnstalleerd in mijn kamer, werden om 2 uur mijn vliezen gebroken, want dit was nog niet vanzelf gebeurd. Gelukkig was het vruchtwater helder, helemaal goed dus. Toen werden de weeën sterker, en kwamen ze iets vaker. Omdat het toch vooral wachten was, is de vk even wat gaan eten en zou binnen een uurtje terugkomen. Ik had op dat moment 7 cm ontsluiting. Omdat de weeën nu wel erg heftig werden, raakte mijn maag ook van slag en moest ik spugen. Het spugen tegelijk met een wee vond ik erg heftig. Dit is ongeveer 3 keer gebeurd en toen was ik het gelukkig kwijt. Om 3 uur kreeg ik ineens een ander soort weeën, een drukkend gevoel wat ik van horen zeggen herkende als een perswee. De vk was nog niet terug, en ik wilde wel graag dat ze er was. Na nog even gewacht te hebben is mijn moeder gaan vragen of ze terug kon komen, en toen was ze er vrij snel. Om half 4 ben ik onder de douche gaan zitten. Dit heb ik iets van 3 kwartier volgehouden. Het is wel weeënverlichtend, maar nu pas merkte ik hoe moe ik eigenlijk was. Ik heb dan ook een paar keer gezegd dat ik wou slapen, maar dat ging natuurlijk even niet! Om kwart over 4 was ik ook de douche zat, en ben ik weer op bed gaan liggen. De persweeën werden nu wel erg vervelend en nadat de vk weer gevoeld had bleek dat ik inmiddels 8 cm ontsluiting had. Ik moest dus nog even doorzetten. Om kwart over 5 werd het behoorlijk ondraaglijk. Ik was uitgeput en ik kon dit niet lang meer volhouden. De vk zei: nog 2 weeën, en dan ga ik kijken wat ik voor je kan doen. Ze ging toen met de gynaecoloog overleggen wat het beste was. Die kwam er later bij om de opties te bekijken. Ze wilden me een pijnstillend middel en weeënversterkers geven. De assistent gynaecoloog legde me uit dat ze een kras op het hoofd van de baby gingen maken, om zijn conditie te bepalen en zo te kunnen zien of hij die versterkers nog aankon. Ik vond dit een heel naar idee maar ik was teveel van de wereld en ik had geen energie om hier tegenin te gaan. Hij bleek de versterkers niet aan te kunnen, Hij had last van het drukkend gevoel op zijn hoofd als ik een perswee had. Ook was het hartfilmpje niet echt optimaal meer. Omdat hij een sterrenkijker was wat we later hoorden, was zijn schedelomtrek groter, en kon zijn hoofdje daardoor niet verder zakken en lag hij ook te ver voor de pomp. Inmiddels stonden er behoorlijk wat mensen om me heen en werd er van alles met me gedaan wat gelukkig grotendeels langs me heen ging. Op een gegeven moment vroeg ik ook aan mijn moeder wat ze allemaal met me deden. Nadat de opties van de versterkers en de pomp waren besproken en niet bleken te kunnen, is om 6 uur accuut besloten over te gaan tot een spoedkeizersnede. Omdat ik zo uitgeput was heb ik me er vrij snel bij neergelegd, het enige wat ik wel riep is dat ik vond dat ik al die pijn voor niks had doorstaan. 10 cm ontsluiting bereikt en dan het laatste gedeelte niet kunnen volbrengen, is toch best een domper. De vk zei dat het niet voor niets was geweest en heeft later uitgelegd dat het voor een eventuele 2e bevalling goed is dat die 10 cm wel bereikt is, omdat het dan sneller zal gaan. Inmiddels werd het pas echt hectisch. De ene verpleegster deed mijn nachthemd uit en operatiejasje aan, de ander bracht een infuus in wat eerst niet lukte, en de gynaecoloog bracht een katheter in. Ik kreeg een middel toegediend om de weeën te stoppen, weeënremmers, maar dit werkte uiteraard niet meteen dus vlak voordat ik op de operatietafel werd getild had ik nog een laatste perswee. Dit was echt compleet nutteloos natuurlijk! Gelukkig mocht mijn moeder bij de operatie zijn en ze was op dat moment speciale kleding aan het aantrekken. Eenmaal op de operatietafel kreeg ik een ruggenprik toegediend. De ruggenprik werkte meteen, en ik voelde tot boven mijn borst helemaal niks meer, totaal verlamd. Ik kon dit alleen maar als een verademing zien na 17 uur weeën gehad te hebben. Een traan van verlichting kon ik dan ook niet inhouden! Gelukkig was ik niet onder volledige narcose en kon ik dus de geboorte van mijn zoon wel meemaken. Er kwam een doek te hangen zodat mijn moeder en ik niet konden zien waar ze mee bezig waren. Mijn moeder moest ook achter dat doek bij mijn hoofd blijven, omdat het gedeelte daarachter steriel was. Ik voelde op dat moment natuurlijk helemaal niks meer en wist dus niet waar ze mee bezig waren. Ik vroeg dan ook op een gegeven moment of ze al begonnen waren, en toen zeiden ze dat hij er al bijna was! Het was zo ontzettend vreemd om daar niks van mee te krijgen. Om 18:25 hoorde ik vaag wat gehuil en ja hoor, daar was hij, mijn zoon! Eindelijk, 11 dagen te laat, was hij geboren! Ze probeerden hem boven mijn hoofd te houden maar vanwege de doek die er zat kon ik hem niet zien. Dit riep ik dan ook en ze probeerden hem hoger te houden, maar ik kon hem nog steeds niet zien. Mijn moeder had hem wel gezien. Ik barstte in tranen uit en toen werd hij meegenomen naar de kinderarts om hem na te kijken. Mijn moeder ging gelukkig mee. Toen brak een halfuur aan die eindeloos leek te duren. Ik werd ondertussen gehecht terwijl mijn zoon werd nagekeken. Rond 7 uur werd me verteld naar links te kijken, en toen kwam hij eindelijk aangereden. Maar wel in een couveuse, waar ik in eerste instantie natuurlijk van schrok. Hij bleek vruchtwater in zijn longen gehad te hebben en hij zag nogal wit, het was niets ernstigs maar hij moest even een uurtje bijkomen in de couveuse. Inmiddels was ik klaar om terug te gaan naar de zaal. Ze droegen me terug op een gewoon bed, en omdat ik een verlamd gevoel had voelde ik hier niets van en was het net of ik zweefde. Een heel raar en onbeschrijflijk gevoel. Eenmaal op zaal bleek mijn zoon er ook al te zijn, maar hij moest natuurlijk nog in de couveuse blijven. Ik lag te shaken als een rietje, dit heeft ook nog wel een uur geduurd. Anderhalf uur na de geboorte van mijn zoon mocht ik hem eindelijk vasthouden. Hij en ik allebei bloot, wat belangrijk is voor het eerste contact. Nu kon ik pas echt blij zijn! Inmiddels had ik veel mensen al via een smsje op de hoogte gebracht, en had al heel veel reacties teruggekregen. Erg leuk. Om half 9 stonden een trotse opa en oom bij mijn bed. Inmiddels was ik bijgekomen en trilde ik niet meer. Om een uur of 10 gingen mijn moeder, vader en broer naar huis. Ik was helemaal over mijn moeheid heen. Het is een rusteloze nacht geworden omdat ik geen kant op kon maar ook omdat ik wat er die dag gebeurd is constant opnieuw afspeelde in mijn hoofd. Ik heb deze bevalling als heel heftig ervaren maar ik heb er een wonder voor teruggekregen. Dit wonder heb ik Dyami Charly genoemd. En hij was het allemaal dubbel en dwars waard. Dus ik kan wel zeggen dat ik het zo weer zou doen!
Liefs, Sjors

 

zo heftig hoor!

maar gefeliciteerd met je zoon en wat een mooie naam!

 

Thanks voor jullie reacties, waarom had jij een algehele narcose kappiegirl?