Wij hebben gewoon verteld dat er een baby in de buik zit. Hij is 3 jaar maar het besef is er niet echt merk ik. Hij zegt wel af en toe als hij een vrouw met een dikke buik ziet op tv, mama heeft ook baby in buik maar meer ook niet.
@toch3 haha, ik snap de vraag hoor. Het is inderdaad gepland. En bedankt! @Lotion ik ga het sowieso even navragen ja. Bij de verloskundige mogen ze wel mee weet ik (die zei zelf aan de telefoon het lijkt ons leuk om ze eens te zien), maar bij de echo weet ik het niet.
Ik heb het gelijk aan mijn 3.5 jarige zoontje verteld toen ik erachter kwam. Geen zin om stommetje te spelen, en ook niet om te "liegen" Ik leer hem om eerlijk te zijn, en dan ga ik niet bijvoorbeeld in het Engels praten of doen alsof ik gek ben ofzo. Daarbij, hij kent al zoveel Engelse woorden haha! Ik vertel hem wel dat het ook nog mis kan gaan, en de baby misschien niet goed groeit in mijn buik en er dan uit moet.
Tsja, iedere zwangere/zwangerschap is anders en ieder kind is anders qua wat het aankan/kan begrijpen. Nobel streven om niet tegen je kind te willen “liegen” maar vertel je hem nu ook al dat Sinterklaas niet bestaat etc?
Ik denk niet dat je het moet zien als liegen, maar meer om teleurstelling te voorkomen bij een kindje als het bij de 1e echo toch niet goed blijkt te zijn. Het niet vertellen is iets anders als liegen en zeker als ze nog zo klein zijn. Maargoed, het is natuurlijk ieders eigen keus wanneer ze het aan de kinderen vertellen en iedereen moet doen waar diegene zichzelf goed bij voelt.
Over de meeste dingen ben in inderdaad eerlijk. Over Sinterklaas niet, want zijn vader wilt daar liever niet eerlijk over zijn. Maar over Kerst wel, ik vertel hem dat wij die cadeautjes kopen en dat de Kerstman niet bestaat. Mocht hij trouwens maar 1 vraag hebben over de echtheid mbt Sinterklaas, zal ik hem zeker vertellen hoe het in elkaar steekt. (dan heeft papa pech)
Sowieso moet iedereen dat doen, maar ik vertel bijvoorbeeld ook eerlijk dat het ook mis kan gaan en geef hem daar uitleg over. Zulke dingen horen helaas bij het leven, en teleurstelling dus ook. Sommige willen hun kinderen daar voor behoeden, maar doen alsof ik teveel zou hebben gegeten en bijvoorbeeld daarom een dikke buik krijg ofzo ligt echt niet in mijn aard. Dat zie ik wel als liegen, maar er zullen er genoeg zijn die daar anders over denken en dat is natuurlijk ook helemaal goed.
Doen alsof Sinterklaas bestaat omdat een ander dat wil zie ik ook wel als liegen. Maar dan wel een leugen die wat mij betreft ook helemaal goed is hoor
Ik voed mijn zoon niet alleen op, dus ik heb soms ook rekening te houden met mijn partner. Ik snap wel dat hij het magische van Sinterklaas graag wilt behouden. Hij heeft dit vroeger niet gehad, want zijn ouders hadden het heel slecht dus kregen ze maar "weinig". Maar zodra mijn zoon er maar 1 vraag over heeft zal ik die eerlijk aan hem beantwoorden, met een kleine toelichting ivm het liegen.
Dan nog kan je je kind ook beschermen. Een teleurstelling zie ik meer als een snoepje of een cadeautje niet krijgen die hij graag wilt. Mijn zoontje wilde heel graag een broertje of zusje. Zijn broers zijn na een periode op de NICU overleden en daar heeft hij nog verdriet over. De eerste zwangerschap voor een broertje/ zusje was een miskraam, hij was toen 4, blij dat we nog niets hadden gezegd. Daarna hebben we het na de eerste goede echo gezegd.
Wij hebben gewacht tot na de 1e echo, die was rond de 11 weken bij ons. Toen we zeker wisten dat alles goed was hebben we het aan onze dochter verteld. En zij mocht het dan weer (via een filmpje) aan de rest vertellen dat we zwanger waren. Was ze er meteen helemaal bij betrokken
Haha, ja flauw hè! Phoe, als het zo had geweest dan was het zo, maar het was toch echt wel een enorme opluchting dat het er 1 is. Vooral voor m'n vriend.
Wat leuk dat je het vraagt. Heb het hem vorige week zondagochtend verteld toen hij lekker bij me in bed was gekropen. Hij was dolenthousiast! Nog wel… Heb de 20 weken echo vrij laat (vind ikzelf); volgende week maandag pas. Maar nu al doodzenuwachtig dus “voorpret” genoeg.
Awh wat leuk <3 ik ga voor je duimen, ik las je verhaal dus kan me echt voorstellen dat je zenuwachtig bent.
Mijn oudste was geen kleuter. Maar zijn begrip ging verder dan zijn leeftijd. Ik ben misschien soms wat opener dan anderen. Ik heb vrij snel verteld dat er een hoopje cellen was wat een kindje zou kunnen worden. Dat hoopje cellen had veel energie nodig om zich te ontwikkelen waardoor ik andere normale dingen even wat minder kon en 12 keer per dag naar de wc rende. Met elke echo heb ik de zekerheid wat aangepast. Dus gewoon echt de realiteit gevolgd. Van zwanger zijn word ik flink ziek. Hij had het besef dat dat lang duurde. En het besef dat een griepje niet lang duurt. Ik wilde hem daarin niet angstig maken. Hij liet merken dat hij zich zorgen maakte om mij. Maar ik wilde ook niet vertellen dat er een kindje zou komen voordat de 20 weken echo goed was. Van hem heb ik geleerd om het bij feiten te houden en dat zou ik zo weer doen. Maar als mijn kinderen niet zoveel verder zouden denken dan had ik denk ik gewacht met vertellen tot de 20 weken echo goed was.