natuurlijk ouderschap; strijd!

Beste Mar9,

Ik heb eigenlijk geen tips voor je, alleen herken ik wel veel van je manier van "opvoeden". Je bent niet alleen, ik probeer ook op mijn gevoel af te gaan. Mijn dochter (7,5 maand) slaapt pas een week op haar eigen kamer en ze zit nog steeds regelmatig in de draagzak. Geef ook nog steeds borstvoeding en troost haar als ze huilt. Probeer vast te houden aan je eigen gevoel, ik hoop dat je man je hier in kan steunen. Veel succes!

 

Ken je de beurs natuurlijk ouderschap? Worden veel lezingen gehouden hierover, dit jaar op 25 mei
Ouders Natuurlijk Beurs | Bewust natuurlijk van kinderwens tot minimens

Verder herken ik het wel, al neemt het geluid over de tijd wel af gelukkig Ik dnek dat je altijd commentaar krijgt, welke 'methode' je ook kiest.

 

Misschien dat het Dragen en Voeden forum wat voor je is.. Daar zitten alleen maar moeders die het natuurlijk ouderschap "aanhangen" en die meer dan eens met dit bijltje hebben moeten hakken. Misschien kun je daar ook wat steun en bemoediging vinden.

Verder; Hou vol! Volg je moederinstinct; je hebt het niet voor niets. Luister naar je kindje en naar je hart. Je doet het goed.

 

Wat voor jou goed voelt, is goed! Dat is het mooie aan natuurlijk ouderschap. Jij kent je kindje het beste en weet wat ze nodig heeft, dus luister ALTIJD naar jezelf en je onderbuikgevoel of je hart. Mensen die roepen aan de zijlijn hebben makkelijk praten. Je schoonmoeder heeft dan wel 5 kinderen grootgebracht, dat was in een andere tijd. Nu weten we veel meer over het belang van hechting en de natuurlijke ontwikkelingsfases van een kind en is het alleen maar normaal dat je daar als jonge ouder je voordeel mee doet.
Bovendien roepen mensen wel, ik denk niet dat er echt moeders zijn geweest die hun kinderen uren hebben laten huilen. Mijn moeder bijv. heeft ons ook nooit laten huilen (dat waren toch de jaren '80 en '90) en als ik in mijn groeiboekje kijk zie je opvallend veel advies over je kindje voeden op verzoek en reageren op zijn signalen, en als hij niet in zijn bedje wil slapen de eerste weken of maanden dit volkomen normaal is.

Mensen roepen dus veel, is mijn ervaring.

Tot 1, 1,5 jaar kun je een kind niet verwennen met aandacht,dus reageren op huilen is alleen maar normaal en je kind krijgt daar een heel veilig gevoel van. Ook zijn er ontwikkelingssprongen of fasen (bijv verlatingsangst rond 8 maanden) wanneer ze weer dichter bij mama willen zijn. Daaraan toegeven is het beste dat je kan doen om haar door die fases heen te helpen.

Met niet reageren op huilen, strakke tijden aanhouden etc. doe je een kind tekort. Het leert alleen maar dat als hij huilt, er niemand komt. Tja, dan gaat hij misschien wel slapen, maar met een verslagen gevoel, 'ik geef het op'. Heel slecht voor de hechting. De band met de ouders wordt juist in het eerste jaar gevormd. Bij je dragen, veel aandacht geven, reageren op huilen, eten geven wanneer ze honger heeft, etc. doet veel meer recht aan het natuurlijke groeiproces van een baby. Die Ria Blom-methodes zijn misschien makkelijk voor de ouders, een baby heeft daar echt niets aan. Natuurlijk kun je rust en regelmaat bieden, dat is iets heel anders dan op de klok kijken en je kind in een schema proberen te dwingen. Een baby leeft niet op de klok, het is een mens, geen machine!

Misschien een idee om dat de volgende keer te zeggen tegen je schoonouders?

Persoonlijk zou ik iemand die niet luistert naar mijn ideeën over verzorging en laten huilen enzo niet op laten passen.

Misschien moet je man ook eens iets over de ontwikkeling van baby's leren en dat 'verwennen' echt niet kan met 3 maanden. En dat het zelfs gevaarlijk is niet te reageren op haar signalen!

 

Haar oma's hebben dan misschien meer kinderen opgevoed dan jij, maar jij bent haar moeder en jij hebt de meeste ervaring met je eigen dochter dan wie dan ook. Dus ga niet aan jezelf twijfelen in ieder geval! Verder herken ik veel hoor, hier ook schoonouders die vinden dat een kind geen ritme kan/mag bepalen, de ouders zijn de baas en als je moet slapen, dan moet je maar huilen tot je slaapt. Daar ben ik het dus niet mee eens. Mijn schoonzus heeft ook al meerdere malen gezegd dat zij dingen héél anders zou doen, ook met het oog op slapen vooral trouwens.
Tjaa, ik zeg altijd maar dat onze aanpak de aanpak is waar mijn man en ik volledig achter staan en dat wij ook vertrouwen op wat onze dochter aangeeft nodig te hebben (dus bv als ze honger heeft, krijgt ze eten, als ze moe is, gaat ze slapen; geen 'het is 20 uur dus bedtijd'). Met de tijd wordt het ook minder trouwens, toen mijn dochter 4 maanden was kregen we veeel meer 'advies' dan nu ze bijna 11 maanden is.

 

Dit is precies de reden waarom opa's en oma's hier geen oppas zijn. Een kind is dan geen machine of leeft niet op de klok maar een kind heeft wel structuur en duidelijkheid nodig. Nou hebben wij het geluk dat de opa's en oma's ons wel volgen en zoveel mogelijk de belangrijke dingen doen zoals wij dat ook doen. Best lastig want ik zou toch echt proberen duidelijk te maken dat jullie de ouders zijn en bepalen dat het gebeurd zoals jullie dat willen. Zij hebben hun kans wat betreft opvoeden gehad en nu is het jullie beurt om het te doen zoals jullie het willen. En anders geen oppas meer zou mijn idee zijn maar dat zal vaak nog lastig zijn omdat je dan weer ander opvang moet regelen en het ook nog eens erg duur is.

 

Denk dat we kwa opvoed methodes wel aansluiten op elkaar. Maar zoals je vroeg, ga ik je niet zeggen dat ik vind dat je gelijk hebt

Ik zou zeker een andere oppas voor je kindje gaan overwegen. Het lijkt me niet de bedoeling dat er bij je sm zo ver van jullie opvoed manier afgeweken word. En ze zo te horen ook niet open staat voor gesprek. Zou me hier absoluut niet lekker bij voelen.

Denk dat het het belangerijkste is dat je met je man gaat praten. Wat jullie van de opvoeding en elkaar verwachten. Als jullie samen op een lijn zitten kan hij misschien een keer in gesprek met zijn moeder?

 

Niet echt ervaring hiermee moet ik zeggen.
Ik ben dan ook al moeder van 3 kinderen dus ik weet waarover ik het heb(grapje)!!.
Waarom maak je je zo druk over wat anderen zeggen en denken?.
Gewoon je eigen gevoel volgen zou ik zeggen.
Ik ben wel een moeder die ritme en regelmaat belangrijk vind maar ik houd niet hele strakke schema's aan mbt slaapjes en voedingen.Drinkt ze een keer een uurtje later of eerder dan maakt me dat niet uit maar dat is weer een voordeel van de BV.

Wat me wel altijd opvalt is dat er altijd zoveel kritiek is op opa/oma en familie maar we brengen wel allemaal ons kind daar om een hele dag op te passen.Een creche willen we dan niet en het is lekker goedkoop maar ondertussen wel bergen kritiek op opa/oma.Ik snap dat eerlijk gezegd niet helemaal.Als je denkwijzen zover uit elkaar liggen dan ga je daar toch niet je kind brengen want dat gaat sowieso een keer escaleren.Hier zijn mijn oudste kinderen altijd naar het kdv gegaan en de jongste gaat over een aantal weken ook weer.Opa/oma zijn geen opvoeders vind ik.Opa/oma zijn voor de leuke dingen en de logeerpartijtjes en dan krijg je ook geen scheve gezichten.
Is mijn mening.

Gr Ingrid.

 

lastig... wat je moeder en schoonmoeder betreft zou ik me niet zo druk maken. Over je man echter wel. Mijn man en ik kwamen in een strijd terecht over die opvoedingsdingen en hoewel we een geweldige relatie hadden is daar de verwijdering begonnen en zijn we nu mijn dochter 3 is uit elkaar. Dus praat met je man, bespreek wat hij wil en wat jij wil en sluit compromissen!

 

Wij voeden ook op volgens ons gevoel, sliepen met onze dochter samen in 1 bed, mn zoon kan wel zelf in zijn wieg slapen. Laten huilen doen we niet aan, we gebruiken geen kookwekkers, ook niet voor de aardappels. Voeden op verzoek. Mn zoon heeft tot 4 maanden volgens mij niet eens in de box/wipstoel/speelkleed gelegen, alleen op schoot of slapend in de kinderwagenbak. Was hij wakker en moest ik iets doen, dan ging hij in de draagdoek maar hij sliep veel ( Of ik doe niet veel in 't huishouden, dat kan ook! )

Gelukkig krijgen we weinig commentaar of laat maar huilen tips van bekenden. En van onbekenden. Ik geef gewoon altijd aan bijvoorbeeld "Ja hij huilt soms zoveel, en ik ben allergisch voor huilen dus dan heb ik hem lekker in de draagdoek". Laatst zelfs mn man zijn opa; die belde 's ochtends vroeg en vroeg of hij mn man aan de telefoon mocht. Ik zei nou die slaapt nog even want de kindjes hebben om de beurt gefeest vannacht. Hij zei toen - hij heeft 8 kinderen groot gebracht- ik liep met je schoonmoeder soms ook uren op 's nachts, dan wou ik haar in de wieg leggen en werd ze weer wakker. Dan zat ik soms 's nachts op de rand van haar ledikant omdat ze anders wakker werd. Ik vond dat zo fijn om te horen van "die oude garde" die veel kinderen heeft gehad, dat die ook niet lieten huilen. Enkel mn buurvrouw laat haar kinderen echt veel huilen, vaste bedtijden, je kan je toch niet aan je kind aanpassen etc. Verschrikkelijk vind ik dat! Maar misschien juist omdat wij vanaf het begin af aan zo overtuigd waren van hoe we met onze kindjes om gaan, vroeg er niemand naar.

Blijf bij je gevoel, geef gewoon aan "Nee dat vind ik niet fijn"... En sterkte!

 

Hier ben ik het helemaal mee eens. Het scheelt volgens mij een hoop irritatie als opa's en oma's gewoon opa en oma zijn ipv medeopvoeders. En als ze wel die rol opnemen, is het logisch dat ze hun eigen ideeën/regels hebben.

 

Ik denk dat je gewoon meer van je af moet bijten naar al die mensen die het beter weten. Als je een keer rustig maar duidelijk uit legt dat jij de moeder bent en jij je kind op voedt zoals jij dat wil en niet zit te wachten op advies van anderen hoe zij het doen.

Het met een rot gevoel achter laten is een groter probleem. Van het advies kan je je ook gewoon niks aan trekken en denken: ene oor in andere oor uit! Maar dat je je druk maakt om haar bij je smoeder te brengen omdat je bijv. Bang bent dat ze haar laat huilen zou ik een serieus gesprek over aan gaan. Dat je respecteerd dat hun het vroeger zo deden en dat je. Ook best gelooft dat die opvoeding ook goed is alleen dat jij graag dit en dat wil. En dat je een rot gevoel hebt en je bang bent dat je kind de hele dag ligt te huilen daar en dat je je daar rot door voelt. Wellicht kan je op die manier duidelijk maken dat het jou gevoel is. En dat je heus niet van haar hoeft te horen dat je opvoed methode zo goed is maar dat je t wel fijn zou vinden als ze jou wensen respecteerd.

Als er iets dreigt te gebeuren wat ik niet wil dan zeg ik het meteen. Deze kerst lag onze kleine op bed en die werd net wakker. Dus mn smoeder die staat op en zegt:ik ga hem wel even halen. Ik heb toen gezegd: doe maar niet! Hij is net wakker, en hij heeft het even nodig om rustig wakker te worden. Dit respecteerde ze en ging meteen weer zitten.

Wat betreft je man is een heel ander verhaal. Dat je et hem op een lijn moet komen is heel belangrijk dus ik zou ook met hem eens een goed gesprek aan gaan, miss wat compromissen maken zodat jullie er samen over eens zijn, dat is het belangrijkste.

Ik denk dus echt dat praten belangrijk is (met degene waarbij het nut heeft dan zoals je smoeder die op past en je man) iedereen die zich er verder mee bemoeit lekker negeren. Mijn oma die roept ook altijd dat ik hem best nog even kan laten liggen omdat hij nog niet echt huilt. Ik negeer dat en pak hem toch. T is vervelend soms denk ik ook weleens mens hou je kop! Maar aan t eind van de rit bepaal ik wat er gebeurt.

Heel veel sterkte ermee!

 

Ik hou sowieso niet van boekjes die vertellen hoe je iets MOET doen. Nee hoor gewoon lekker doen wat bij je past en wat goed voelt. En een babie laten huilen? Dat heb ik echt nog nooit gedaan... vind het gewoon belachelijk dat dit geadviseerd wordt eigenlijk maar dat is mijn mening. Misschien is het anders als je een huilbaby hebt maar als je rustige babies hebt die normaal gesproken nooit een kick geven dan laat ik ze echt niet huilen hoor..

 

Nu ik jou verhaal lees merk ik dat ik dus ook die methode gebruik

Mijn schoonouders zijn net zo. Vinden dat ik hem moet laten huilen en ELKE keer als ik naar hem toe ga zegt ze "laat toch even..."

Ik ben dwars en geef dan duidelijk aan dat ze in de hoogste boom kan gaan zitten maar dat ik het toch doe
(op een vriendelijke manier hoor, ik sta verder op goede voet met ze)

Ik merk echt dat ik er een tevreden en zeker kindje van krijg. Hij huilt nooit! Als hij jammert ga ik naar hem toe (wat nauwelijks gebeurt) en krijgt ie zijn speentje en een knuffeltje. Dan kan ik gelijk weer gaan want dan slaapt ie alweer. Hij lijkt zich écht geborgen te voelen.

Wij hebben gelukkig de positie dat ik nauwelijks hoef te werken, af en toe een nachtje maar dan doet mijn vriend de zorg.
Daarom passen schoonouders dus ook niet te vaak op.

Hij is onze manier gewent en om dan ineens een andere manier toe te passen zou hem alleen maar onzeker maken en het vertrouwen kapot maken.

 

Het enige wat ik wil adviseren is om je niet druk te maken wat mensen buiten je gezin vertellen. Je kind is er net, je moet nog je olifantenhuid kweken want als moeder zul je altijd opmerkingen krijgen, wat je ook doet. Er zijn altijd mensen die vinden dat ze de waarheid in petto hebben en deze aanandere moeders willen opdringen. Dat gaat alleen maar meer worden!

Overigens is het belangrijk dat ke samen met je man 1 opvoeding hanteert. Jij voedt je kind namelijk niet alleen op, dat doen jullie samen. En als jullie verschillende ideeen hebben is dat niet duidelijk voor he kind, wat gevolgen heeft voor haar veiligheidsgevoel.

 

Als jij ervoor kiest om opa en oma te laten oppassen moet je hen ook wat vrijheid geven. Zij kunnen het niet precies hetzelfde doen als jou, maar ze zullen zeker ook het beste voor hebben met je kindje. Laat de kleine dingen zoals ze zijn en geef de grote richtlijnen mee. Kun je je ergens niet overheen zetten bespreek dat dan maar durf wel los te laten en te vetrouwen. Ik denk altijd 'als zij dit doet wat heeft dit dan voor een gevolgen' als dat er geen zijn of als het nihil is laat ik het gaan.

Jij moet voor jezelf bepalen of je dat kan, dat is voor beide partijen prettiger. Kan je dit niet, dan zou ik een andere oppas zoeken.

Ik vind het trouwens wel belangrijk dat je man en jij op 1 lijn zitten. Daar zou ik als eerste aan werken als ik jou was.

 

Wat vervelend dat je je zo voelt en dat het lijkt dat je moet vechten om jou opvoeding te rechtvaarden.
Ik keur niets af of goed maar ik vind persoonlijk dat ouders een groot deel van de opvoeding doen maar dat andere naasten er wel een steentje in bijdragen. (Zoals bijv grootouders/tantes/peuterleidsers en straks ook de juffen/meesters) niet dat dat hun plicht is maar ze dragen wel een steentje bij. Ik vind het daarom persoonlijk niet erg als kleine zaken anders gaan bij opa en oma, en ik luister best naar hun adviezen maar doe er niet altijd iets mee.. Ze bedoelen het goed, en hun zijn net als jij over jou manier van opvoeden van hun methode zeker.. Je gaat hier straks wel wat makkelijker mee om, als baby ben je erg beschermend naar je kleintje. Over een paar maanden al zal je kleintje zelf duidelijkere signalen aan gaan geven van iets wel/niet leuk vinden. Je hoeft dan minder voor haar te strijden, ze laat zichzelf wel horen!
Wat ik echter wel belangrijk vind is dat je samen met je man op 1 lijn zit, dit is haar basis en vanuit daar bouw je de rest op..

Ps ik zelf ben niet van 1 methode, ik doe de opvoeding op gevoel en pak van verschillende methodes de tips waar ik achter sta.. Ik leg dus opa en oma's of mijn man geen methode uit maar vertel gewoon mijn/onze gedachten gang erachter.. Methodes komen uit boekjes, en al heb ik een droomkind, hij komt niet uit een catalogus