Op 9 december ben ik bevallen van een prachtige, gezonde dochter. De eerste twee dagen was ik in de zevende hemel maar daarna keerde het tij. Ik ga ervanuit dat dit de kraamtranen waren. Ik vind het zwaar en word zenuwachtig als ze wakker is, want dan ben ik bang dat ze gaat huilen en dat ze niet meer stopt. Ik weet dat ze mijn dochter is, maar als ik naar haar kijk, dan voelt dat niet automatisch zo. Kortom, ik vind er momenteel niets aan, aan het moederschap. Soms dan trekt ze een gezichtje en dan ben ik zo dol op haar. Maar andere momenten dan vraag ik me af waar ik aan begonnen ben. Herkent iemand dit?
hmmm even nadenken. Ik heb een prenatale depressie gehad die na de bevalling direct over was, gecombineerd met de hormonen was ik in de zevende hemel, een lange tijd. Maar ik heb heel goed kunnen wennen en in het begin hielp het ziekenhuis me want mijn dochter heeft 2 weken in de couveuse gelegen. Toen ze thuis kwam heb ik nog alleen maar gezweefd. Maar goed, ik kan me voorstellen dat alles nieuw en eng is en dat je moet wennen aan je kindje. Lijkt me niet heel raar. Als je echt negatieve gedachtes krijgt of je echt rot voelt zou ik wel even langs de huisarts gaan. Dat ze het even in de gaten houden en dat het geen ppd wordt.
ik herken wel wat je schrijft hoor! Maar volgens mij is het wel redelijk normaal om dat in het begin te hebben. Niet iedereen is verliefd vanaf dag 1 of voelt zich moeder vanaf dag 1. Ik was de eerste weken vooral bezig met herstellen van de bevalling en daardoor kon ik me niet meteen zo aan mijn kindje hechten. Pas toen mijn kindje na 6 weken echt ging lachen en ik weer helemaal op de been was wist ik dat het helemaal goed zat tussen ons. Probeer het zijn beloop te laten en probeer je niet schuldig te voelen of dingen te forceren, moederliefde moest bij mij gewoon echt groeien... als je je echt rot voelt wel naar de huisarts gaan hoor!
Hey, Ik heb gelukkig deze gevoelens niet gehad, maar ik vind het heel vervelend dat jij dit wel moet meemaken. Binnen mijn familie is dit wel voorgekomen. Ik wil je adviseren om veel met je partner/familie hierover te praten en eventueel contact op te nemen met je huisarts. Veel sterkte! Knuffel
IK vond de eerste 3 maanden vreselijk. Maar die eerste weken heb ik vaak gedacht waar ben ik aan begonnen. Ik kon me ineens voorstellen dat mensen hun baby,s iets aan doen vreselijke gedachte natuurlijk. Misschien een geluk bij een ongeluk kwam ik in het zh terecht. Sem kon bij de eerste opname 10 dagen bij me op de kraam blijven maar als ie dan veel huilde sliep ie gewoon bij de verpleegsters zodat ik ook me rust kreeg. Bij de 2de en 3de opname kon sem niet bij me blijven en zag ik hem maar 3 uur per dag. Maar ik kon zo wel er boven opkomen toen ik thuis was voelde ik me een stuk meer moeder en begon die roze wolk te komen. Maar pas na 6 maanden kan ik echt zeggen dat ik het leuk begin te vinden. Probeer met iemand te praten evt je ouders een keer te laten oppassen zodat jij er effe uit kan. Ik vond het bv heerlijk om s,avonds effe een half uur in bad te liggen
Heel knap dat je dit durft uit te spreken! Moederliefde is niet iets wat automatisch intreed na de bevalling... Je moet wennen aan de nieuwe situatie, je kindje, aan alles, en je hebt nog al eens heel wat te verwerken gekregen!! De eerste dagen was ik een beetje lamgeslagen, ik had een spoedkeizersnee gehad en lag in het ziekenhuis, ik vond het vreselijk! Mn man mocht geen hele dagen bij me zijn en ik was vrij afhankelijk van hulp ( Kon mn meisje niet zelf optillen etc ) Pas toen we naar huis mochten was ik echt blij, de dagen daarvoor was ik wel heel blij als ik mn meisje in mn armen had, maar geen roze wolk zeg maar. Maar ook de eerste dagen thuis durfden mn man en ik eerlijk tegen elkaar te zeggen; iedereen zegt dat de eerste weken met je kindje zwaar zijn, maar dat ze ZO zwaar zijn, dat wisten we niet! We waren totaal kapot, wisten nog niet hoe het werkte met de baby en alles. Uiteindelijk toen we op de fles overgingen, was ons kindje helemaal tevreden en konden wij ook volop genieten! ( Maar ik had door een borstoperatie onvoldoende borstvoeding ) Als je met voldoende rust niet weer tot jezelf kan komen, twijfel dan niet om hulp te zoeken! Mocht je een postpartum depressie hebben; dit is een hormonaal iets, dat betekend niet dat je niet van je kind houd of een slechte moeder bent!
Ik herken het niet, maar kan je wel het boek "Veilig door de kraamtijd" van Beatrijs Smulders aanraden. Daarin wordt dit ook besproken en uitgelegd dat het heel normaal is. Overigens had ik de 4de dag de kraamtranen en was zeker wel 2 weken onstabiel/huilerig. Dat ging gelukkig vanzelf over. Wellicht heb je daar ook wat last van wat het wel zwaarder maakt.
knap dat je dit herkent bij jezelf en er over post! echt petje af! Zorg goed voor jezelf en als het je teveel wordt gewoon even gaan praten met de huisarts of vk hoor. Zij hebben veel ervaring. dikke knuf
Lieve dames, allemaal hartelijk dank. Het doet me zo goed jullie reacties te lezen. Ik denk dat dit inderdaad nog onder de noemer kraamtranen valt en dat ik er gewoon even doorheen moet. Ik ben ook niet heel goed in "rust nemen" dus daar ga ik ook wat beter op letten. Dikke kus aan jullie allemaal!
Op ongeveer de 5de dag dacht ik alleen maar laat hem alsjeblieft niet gaan huilen, want ik ben zo moe. Ik heb toen eerlijk tegen de kraamhulp gezegd dat ik het even heel zwaar had en hem even niet wilde. Zij heeft toen heel eerlijk tegen mij gezegd dat dat een heel normaal gevoel is, en er ook rekening mee gehouden. Bijvoorbeeld me ook even alleen op de bank laten zitten zonder hem meteen te brengen. Na een dag of twee was het ergste ervan af. Tegelijkertijd, ik behoor tot de groep moeders die erg blij was dat ik weer mocht gaan werken. Eindelijk een kop koffie helemaal op kunnen drinken zonder gestoord te worden was een grote luxe. Dat betekent niet dat ik niet zielsveel van mijn mannetje houd. Als er iets is laat ik ter plekke alles uit mijn handen vallen. En inmiddels is hij leuker dan ik ooit had verwacht. Maar het is wel een gevoel dat een beetje moest groeien, en dat is helemaal niet erg. Je mag best even de tijd krijgen om aan elkaar te wennen.
Goh je bent zelf na een bevalling niet op en top. En alles is nog nieuw en je moet elkaar nog leren kennen. Zowel jouw kindje jou als jij jouw kindje. Dat gaat wel voorbij normaal gezien maar probeer tussendoor toch mee te rusten als uw kleintje slaapt. Zo kom je er weer meer bovenop en kan je meer gaan genieten. Het is een hele verandering, dat weet iedereen en iedereen moet een beetje wennen. In het begin dacht ik bijvoorbeeld van: hoe kan ik toch horen aan het gehuil van de baby of hij nu honger heeft of niet. Ik dacht echt dat ik dit nooit zou herkennen maar geloof me, paar weken later was het wel zover en begon ik mijn kleintje beter en beter te kennen Als je down blijft, zou ik toch met iemand daarover praten. Ale, dat je niet depressief wordt eh... Veel sterkte
Ik vond het begin ook zwaar hoor! Na 3 maanden ging het een stuk beter al vind ik het nog wel pittig. HIer slaapt ze dan nog niet door, 3x per nacht nog je bed uit en vaak maar 4-6u slaap breekt wel een beetje op.
Lieve MVS, hartelijk dank voor de link. Echt heel herkenbaar!! Hoe komt het toch dat sommige vrouwen er wel last van hebben en anderen niet??? En heeft iemand tips hoe je het tij kan keren. Want ik wil echt genieten van deze periode, maar het lukt gewoon niet echt...
Meis, toevallig heb ik zelf dat stuk geschreven en de enige tip die ik je kan geven is dit: accepteer dat het je nu gewoon even zwaar valt en hou voor ogen dat het uiteindelijk makkelijker wordt. Probeer niet heel krampachtig het toch leuk te vinden of schone schijn te spelen! DIe fout maakte ik in eerste instantie wel, tot ik het niet meer kon en me tegenover mijn moeder liet ontvallen hoe ik me echt voelde. Toen bleek dat zij het vooral herkende van de periode na mijn geboorte (ik was haar tweede!!), voelde ik me gesterkt om er eerlijk over te zijn en dat maakte het ook al makkelijker. Geloof me: er komt zeker een periode dat je terugkijkt en denkt "waar maakte ik me eigenlijk zo druk over?", maar dat duurt gewoon bij sommige verse mama's even. Als je echt heel veel last hebt van je gevoelens, wil ik je wel adviseren hulp te zoeken. Misschien via je CB? Of je huisarts? Maar net bij wie je je het prettigst voelt. Sterkte, meis! Het is echt rot en moeilijk, maar openheid hierin kan echt wonderen doen voor hoe moeilijk je het hiermee hebt. Als je vragen hebt ofzo: PB me gerust!
Ik vond het in het begin ook dik tegenvallen. Tuurlijk, ik had gelezen over kraamtranen, labiel zijn etc. Maar je kunt je onmogelijk voorbereiden op de impact die een huilend kind op je heeft. Ik voelde me ook echt niet gelijk moeder, en heb me vaak afgevraagd waar ik aan begonnen was en of dit het nu was waar iedereen zo lyrisch over is. Ik denk dat ik het pas na een maand of 2 echt leuk begon te vinden, toen kregen we een beetje een ritme, kende ik mijn zoon wat beter en sliepen we allemaal wat meer. Want dat moet je ook niet vergeten, je relatie krijgt ook wel even een oplawaai. Ik kijk nmu uit naar de tweede maar zie er ook wel weer tegenop. Ik weet nu in ieder geval een beetje wat ik kan verwachten.
Ik denk dat her vooral bij een 1ste kind heel normala is hoor... niks, geen 1 boek en geen 1000 verhalen kunnen je voorbereiden op de veranderingen die een bevalling en baby met zich meenemen. Ik had bij de eerste mn handen behoorlijk vol aan mezelf om weer op adem te komen en de bevalling een plekje te geven en dan was er ook nog mn dochter die kwam zonder gebruiksaanwijzing. Maar het wordt beter, je groeit mee met je kindje en het zal je steeds beter af gaa en je zal het steeds leuker gaan vinden. Bij de 2de en 3de had ik van die gevoelens helemaal geen last. Ik ben al moeder, ben niet zo onzeker meer en er is veel minder verandert en ik wist wat te verwachten. Het komt wel goed..
Ik vond de eerste weken hartstikke zwaar. Alles was nieuw (Ayla is onze eerste) en soms als ze huilde dan werd ik het zo spuugzat. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik wel eens tegen haar geschreeuwd heb dat ze stom was, en dat ik haar op Marktplaats ging zetten. Om er als klap op de vuurpijl nog achteraan te zeggen dat het vast verspilde moeite was, want wie zou er nou zijn vervelend, jankend kind willen . Nu kan ik me niet meer voorstellen dat ik zo gedaan heb, maar soms trok ik het gewoon niet. Vergeet niet dat je natuurlijk ook nog tot over je oren in de hormonen zit. Het wordt echt makkelijker. Als de eerste paar weken voorbij zijn en je een lekker ritme te pakken hebt wordt het echt genieten. Zo heb ik het wel ervaren in ieder geval.