Ja echt precies zo hier. Ik moet zeggen dat hij inderdaad wat rustiger/beter te handhaven is sinds hij naar school gaat. Alleen zit hij nu door quarantaines enzo al 4 weken thuis dus hij breekt de tent weer af Hij is echt een handvol en ik heb natuurlijk het vergelijk met onze oudste. Die is het tegenovergestelde. Die is heel rustig, van de regels, extreem beleefd. We wisten niet wat ons overkwam haha. Maar het is ook wel een grappig en behulpzaam ventje. Helaas laat hij zich alleen niks vertellen. De oudste laat ik gerust overal spelen en bij de middelste denk ik steeds oh zal hij wel luisteren? Echt 2017 haha.
Maar misschien loopt het ook daarom wel. Ik doe het ook alleen in schoolweken. Als man er is is er chaos en drukte. Ben ik alleen is het voor de kinderen duidelijk "nee is nee, moet is moet". Er is geen andere ouder die B zegt als ik A zeg. En doordat ik alleen ben hou ik veel meer structuur en tijden erin wat ook helpt
Mijn vriend komt thuis tegen de tijd dat de kinderen naar bed gaan (vrachtwagenchauffeur) en dit is wel wat herkenbaar. Maar daardoor ben ik ook degene waarvan ze dingen moeten. Huiswerk en gelimiteerde schermtijd. Dat werkt ook niet altijd in mijn voordeel. Als vaders thuis is hoeven ze niet zo veel tot ik inspring omdat de chaos te wordt. Af en toe heb ik al vier kinderen
Haha ik zeg niet dat die er komt maar na een 4e zou het echt klaar zijn hier en komt er een knip in bij man!
Mijn ervaring is dat met ieder kind dat erbij komt er minder tijd is voor al het andere (voor je relatie, voor de andere kinderen en zeker ook voor jezelf). Dat hoeft zeker niet erg te zijn. Ik ken een moeder met een groot gezin en die gaat daar volledig in op. Heeft ook bergen energie. Een kind kost tijd en energie. En zeker een baby of klein kind heeft continue zorg en toezicht nodig. Die moet dus overal mee naar toe. Het zal natuurlijk ook afhankelijk zijn van jullie netwerk en financiën of je bijvoorbeeld huishoudelijke hulp kunt inschakelen, of je geld hebt voor dure opvang en of jullie kunnen blijven doen wat je nu ook doet qua leven (geld voor sport, vakantie, uitstapjes etc). Er zijn gezinnen waar dat op een gegeven moment gewoon geen optie meer is. En dat zou ik nooit willen. En los daarvan hoe ouder kinderen worden hoe duurder. Kunnen jullie 4 studies bekostigen? En de kosten van zaken als kleding, elektronica en hogere schoolkosten na de basisschool? Want dan beginnen de kosten vaak pas echt. Wij zijn bijvoorbeeld heel ondernemend (zowel in Nederland als daarbuiten). En vinden het belangrijk de kinderen dit mee te geven. Maar anderen vinden 1x per jaar dierentuin en 1 weekje met de tent in Nederland bijvoorbeeld prima. Je moet kijken wat bij jouw gezin past. En zo te lezen wil je niet alles opgeven (wat ik volledig begrijp!) Ik zou er trouwens niet teveel tijd tussen laten zitten. Dan moet je weer opnieuw beginnen en kinderen hebben vaak toch wat minder aan elkaar is mijn ervaring.
Sinds K 1 maand oud is wil ik ook een 4e. K was een suprise baby en ik geniet zo van hem. Is ook een heel lief ventje, slaapt al door en overdag is hij ook zo braaf. Een echt knuffelbeertje ❤️ . Alleen ML wil geen 4e . Hij verklaart mij zit dat ik een 4e keer HG wil meemaken. Ahja we zien wel
Niet hele topic gelezen. Ik heb altijd 4 kinderen gewild, maar dan wel thuisblijf mama. Ben niet zo carrière mens. Helaas blijft het hier bij 1 Maar ik ken iemand die werkt via een gastouderbureau bij een gezin thuis met 3 kinderen. Ze past op de kinderen en alles wat daar bij komt kijken. En ze doet licht huishoudelijk werk: was opvouwen, vaatwasser in/uit ruimen, eten voorbereiden, de vuilnis, etc. Dus een nanny zou zeker een optie kunnen zijn. Ik zou dat al bij 3 kinderen overwegen. Scheelt veel gesleep vso/bso/kdv. Als je meer info wilt een vriendin heeft haar eigen gastouderbureau. Boodschappen laten bezorgen deed je al. Huidhoudelijke hulp. Onderling een goede taakverdeling hebben. En voor alles is een oplossing
dit sowieso hoor! Als mijn man er is is het altijd eerst een hoop geruzie tussen hem en de kinderen omdat hij alles anders doet dan ik. En dat is natuurlijk prima vanuit hem gezien maar voor hun is dat heel verwarrend. Als ze ziek zijn vind ik het wel soms vervelend dat ie er niet is. Zoals nu heeft L de waterpokken en slaapt slecht, veel huilen enz. En dan gaat op dat moment (in de nacht) D ook gillen omdat ze honger heeft. Dan mis je dat extra paar handen wel hoor
En ook niet jaarlijks op vakantie is prima. De opvoeding en geluk is daar niet volledig afhankelijk van.
Goed om te lezen, de ervaringen. Voor alles is een oplossing absoluut. Het is maar net wat je er ook voor over hebt. Mbt financiën is het geen probleem. Wij hebben het goed en een meer of minder zal het 'm niet doen . Daarbij ben ik ook heel pragmatisch hoor. Ik vind dat kinderen wanneer ze wat ouder zijn ook gewoon zelf moeten werken en denken in oplossingen. Tuurlijk, ze komen niets te kort en mogen niet klagen, maar ik wil ze ook zeker bijbrengen dat niets vanzelfsprekend is en dat ze altijd hun best moeten doen. Voor henzelf in de eerste plaats, maar ook de omgeving. Respectvol en met de nodige zorgzaamheid, maar zeker ook onafhankelijk en zelfredzaam. Dat betekent voor mij dat ze respectvol met de wereld omgaan, maar altijd met zorg voor henzelf en de ander. Wij sparen daarom voor elk kind 50 euro p.m. Als ze 18 zijn hebben ze ruim 10k te besteden. Het zal mij een zorg zijn waar ze het aan besteden, maar ik hoop voor ze dat ze er verstandig mee omgaan. Ik wil ze daarnaast best op weg helpen met studie / rijbewijs etc. maar no way dat ik alles voor ze ga betalen. Ze gaan gewoon werken en (kleine) dingen waarderen. Al had ik miljoenen op de bank, dan nog had ik het zo gedaan. Ikzelf moest er ook moeite voor doen en ben er echt niet slechter van geworden, maar er juist veel van geleerd. Mbt de emetofobie. Ja dat is wel een ding hoor. Die angst heb ik serieus al sinds mijn 6e en het is logisch dat ik er in bepaalde periodes, bijv. in tijden van onzekerheid of stress, meer last van heb. Zo ook na de geboorte van onze jongste. Ik merkte dat dingen natuurlijk echt anders werden. Goed te doen hoor, M is zo tevreden en eigenlijk gaat hij gewoon met het ritme mee van de andere 2 zonder gedoe. Toch speelden hormonen mee, mijn veranderende lichaam etc etc. Merkte dus dat ik weer meer last ging krijgen ervan. Maar bij mij kun je de emetofobie (de angst dus) absoluut niet los zien van een groter geheel. (@Beausecret jij vroeg dit, toch? Zo niet, sorry). Namelijk de drang naar controle (ik wil alle ballen hoog houden, alles moet perfect zijn en blijven en er is weinig ruimte voor een alternatief). Ik stel echt hoge eisen, in de eerste plaats aan mezelf. Ik moet zo veel, maar daardoor voer ik de druk naar anderen natuurlijk ook op. Naast controle ben ik ook niet heel snel tevreden met minder. Zodra ik eenmaal iets heb - zeker als ik er zelf voor gezorgd heb - doe ik niet gauw een stap terug. Want ja, het lukte me eerder ook, waarom nu dan niet. Stuk karakter ook wel, maar jullie begrijpen dat er op een gegeven moment natuurlijk wel een moment komt waarop ik écht realiseer dat er wat moet gebeuren. Want leven met angst, die de boel overheerst, terwijl je daarnaast feitelijk superwoman wilt zijn en continu druk voelt om alles perfect te doen (dit leg ik mezelf op he), tsja. Is zo vermoeiend. Ik zeg expres nu niet dat het ook invloed heeft op mijn gezin, want natuurlijk is dat ook zo. Maar in eerste instantie moet ik met mezelf aan de slag gaan en dingen in context zien. En dat vind ik niet egoïstisch, maar ik denk dat je eerst zelf waardering en geluk moet vinden bij jezelf voordat je dit een ander kan geven. En het is zo zonde, want daardoor speelde die fobie dus veel meer op én waardeer ik de mooiste dingen niet meer / minder. De afgelopen maanden heb ik echt op mijn gemak nagedacht over wat ik echt wil en welke stappen ik denk te moeten zetten om dat te bereiken. Weet je wat grappig is? Ik weet het gewoon nog niet Maar ik heb wel het geluk dat ik mezelf heel goed ken en me dus ook heel bewust ben van mijn gedrag en interne / externe factoren daarop. Ik weet precies welke stressfactoren bij mij mee spelen, maar ook welke bschermende factoren er zijn die ervoor zorgen dat het telkens nog goed blijft gaan en ik nog wel even op dezelfde manier kan doorgaan. Punt is wel dat ik zelf nu heb besloten dat ik wat dingen anders wil. Klinkt super zwaar en dramatisch, maar zo ervaar ik dat dus helemaal niet Ik vind het helemaal niet erg om toe te geven dat de hoge lat misschien wel iets té hoog ligt en dat ik nog een beetje zoekende ben naar meer rust. En die rot fobie, dat moet echt anders hoor. Al die angst die daarbij komt kijken wil ik omzetten in kracht. Vruchtbaarheidstrajecten, zwanger worden, bevallen. Horror hoor als je emetofobie hebt. Over angst en spanning gesproken. Maar toch heb ik nooit mijn kinderwens opzij gezet voor die fobie. Heel veel heb ik er al voor opgegeven, maar dat niet. Gek genoeg voelde ik me op dat soort momenten juist wél heel sterk en kon ik het even loslaten. Soort beschermingsmechanisme? Geen id. Maar ik hoop oprecht dat mensen die ook heel erg emetofobie hebben, zich nooit tegen laten houden in de wens voor een baby. Zeg nooit dat het niet kan vanwege die angst voor misselijk zijn of kotsen, want het kan altijd. Die kracht/moed zit er altijd al, alleen soms moet je die weer opnieuw vinden. Dus ik koop af en toe kleine dingen waar ik blij van word, die me rust geven. Een mooie bos bloemen, geurkaarsen, een boek over het vergroten van je mentale weerbaarheid. Maak af en toe (ALEEN!) een wandeling waarbij ik heel goed let op mijn ademhaling (probeer het eens, dit dwingt je om echt naar binnen te keren, je voelt letterlijk de druk afzwakken. Ik was hier eerst sceptisch over, maar het geeft weer focus) en kies soms bewust voor verstilling waarbij ik meer stil sta bij het moment zelf. Daardoor heb ik ook de stap durven nemen om contact op te nemen met een psycholoog. Daar heb ik vorige week de intake bij gehad (toevallig vanmiddag de 2e sessie). Dit traject loopt tot en met mei. Ik ben zó blij dat ik deze stap heb gezet. Ik ben echt héél open geweest en weet zeker dat deze kleine stapjes mij gaan helpen weer dichterbij mijzelf te komen, zodat ik onvoorwaardelijke liefde kan geven én ontvangen. Daarmee stel ik groei boven comfort. En ja, of er dan wel of geen vierde komt, dat maakt dan geen verschil. Genoeg liefde is er sowieso Ohhh mijn monoloog is weer eens veel te lang. Ook kenmerkend voor mij hoor. Als ik eenmaal begin, dan stop ik niet meer (ik ben van oorsprong dan ook een 'schrijver'). Ik moet nu gauw wat werk verrichten (lees: delegeren haha). Ik heb mijn oudste daarna beloofd om samen wat tijd door te brengen want hij gaat later vandaag logeren bij oma. Meld me later weer!
Dat is natuurlijk heel persoonlijk. Ik zou niet een huis vol kinderen willen hebben maar vervolgens geen kant meer op kunnen. Dat zou voor mij dus wel invloed hebben op mijn geluk. En ik zie ervaringen buitenshuis ook echt als onderdeel van de opvoeding. Daarmee bedoel ik niet dat mensen die het anders doen het verkeerd doen of minder zijn. Alleen dat je dat niet in het algemeen voor iedereen kunt stellen. Ik ken trouwens wel meer mensen die bewust kiezen voor een bepaald aantal kinderen omdat ze anders heel andere keuzes zouden moeten maken.
Klopt. Wilde gewoon even aanvulling geven iedere behoefte is anders. Als er op de eerste plaats maar liefde en voeding, in een veilige omgeving staat Ik zou bijv niet 1 kind willen met elk jaar 3x buitenland vakantie. Maar ook geen 10 waardoor er voor weekje camping in Regenland al jaren gespaard moet worden. Nu gaan we ook niet jaarlijks op vakantie maar ik besef dat dat ook komt omdat we varen en daardoor al veel weg zijn waardoor de behoefte ook minder is. Wellicht zou ik dat anders voelen als we alleen een huis hadden
Ik droom hier stiekem over een 3e Maar praktisch gezien weet ik dat het gewoon niet echt handig is momenteel. Ik ben ook iets te perfectionistisch als het om het huishouden gaat, kan niet tegen rommel en word bloed chagrijnig als ik de hele dag moet poetsen. Kon het na onze dochter wat makkelijker loslaten, maar het blijft een hekelpuntje. Qua kosten is het ook een 'nee'. Hebben dan o.a. een andere auto nodig, en willen ook nog verbouwen in huis. Zo'n riant loon hebben we niet dus voor alles tegelijk sparen lukt niet echt en een schoonmaakster inhuren zeker niet.. Ik zou meer kunnen gaan werken, maar dat betekent ook meer opvang en minder tijd met de kinderen.... Dan komt er ook nog bij dat we beide van onze vrijheid houden. Nu kunnen beide kinderen nog eens bij opa en oma logeren, 1 dag in de week passen opa en oma ook op (waar ze echt van genieten) maar met 3 wordt dat een ander verhaal. En dan duurde het ook ruim 1,5 jaar voor we zwanger waren van de 2e, dit was al een last voor onze relatie dus ik zou dat niet nogmaals willen.. Ook kan ik niet zo goed tegen prikkels en onze zoon is echt mega druk. Als zijn zusje ook zo gaat worden .... Dusja als ik dan naar de lijst van minpunten kijk, dan blijft er weinig over waarom we wel nog voor een derde zouden gaan. Het enige wat ik kan bedenken is dat ik gewoon hou van de magische periode zwanger zijn/ bevallen/ kraamweek, zo'n lief klein hummeltje in je armen, zo compleet afhankelijk van je, heerlijk! Maar kleine baby's worden ook groot en als ik het realistisch bekijk dan is het echt een nee.. Nouja wie weet wat de toekomst ons brengt. Ben 31 dus we hebben nog wat jaartjes de tijd
Hier is de 4e nu 6 maanden en vind het wel pittig. Maar dan heb ik er wel 3 onder de 4. De oudste is schoolgaand. Nummer 2 was een hele gemakkelijke baby. Nummer 3 kwam een jaar na nummer 2 en die was het eerste jaar lastig doordat hij veel ziek was. Nummer 4 kwam toen nummer 3 nog geen 2 jaar oud was. Is echt zwaar nu. Oudste kan zich gelukkig goed redden zelf, maar met de jongste 3 heb je continu je handen vol. Nummer 4 is (helaas) een echte huilbaby. Nu 7 maand oud, slaapt nagenoeg niet in de nacht en krijst nog steeds de hele dag. Met name dat maakt het heel zwaar. De zorg an sich is in verschil tussen 3 of 4 kinderen niet heel veel meer. Ondanks dat het zwaar is, vind ik hel wel heerlijk zoveel chaos en gezelligheid in huis. Altijd wel een kind wat wil/moet knuffelen, altijd reuring en altijd wat te doen. Daar hou ik van. Ik heb alleen niet het idee dat ik ooit nog weer grip op het huishouden ga krijgen . Nummer 5 en misschien wel 6 of 7 of 8 komen er waarschijnlijk ook nog wel. Maar nu eerst even 2 jaartjes rust ertussen voor mijn lijf en een klein beetje meer slaap
Wat grappig. Ik heb met 3 het idee dat ik dus nog overal grip op heb. Het enige waar ik wat minder grip op heb, is mezelf omdat ik zulke hoge eisen stel. Doe ik dat iets minder, dan is nog steeds alles onder controle. Ik besef wel dat we makkelijke kinderen hebben (behalve mini O en z’n eetproblemen) en dat mijn man ook gewoon alles bijhoudt in huis of qua kinderen. We zijn wat dat betreft echt een team. Druk? Jazeker. Maar echt wel te doen.
@Gruffalo123 haha wauw jullie zijn dus nog niet klaar. Wat leuk zeg. Man en ik weten wel 1000% zeker der mochten we een vierde krijgen, dit echt de Max is. Er gaat dan meteen een knip in bij man!
Ja maar heel eerlijk…tot 4 a 5 jaar had ik ook best nog grip. Tenminste bij de oudste. Goh als ze allemaal zijn zoals de oudste kan ik er wel 5 hebben. Maar de middelste werd enorm terror vanaf 3 en dat is hij met 4 nog steeds. Fantastisch kind hoor maar totaal een uitdaging om op te voeden. En nu hebben ze ineens ook eigen agenda’s en dingen die ze niet willen (bijv niet meer mee willen ergens heen maar met vriendje spelen, kinderfeestjes, sportclubs) nou ja, ik kan het lastig uitleggen maar toevallig vorige week zei ik nog tegen iemand dat ik de grip verlies naarmate ze ouder worden. Wat ook logisch en normaal is maar wat het soms ook intensiever voor ons maakt. Daarvoor was het opvang of met ons mee. Lekker overzichtelijk. Overigens doe ik de baby er nu nog easy bij. Maar ik weet ook dat dit ook nog wel zal gaan veranderen. Het is gewoon zo afhankelijk van de leeftijden, de interactie en de karakters. Als je kunt omgaan met het feit dat het mogelijk is dat bijv je kleintjes nu straks pittiger worden of je een vierde niet zo makkelijk kind krijgt en dat je wellicht grip gaat verliezen dan denk ik dat je prima een vierde kunt krijgen. Voor alles is een oplossing, voor iedereen is de draagkracht anders. Maar ik vind 3 kinderen, ieder 32 uur werken en af en toe eens even tijd voor mezelf maken intensief genoeg haha. Hier blijft het bij 3. Overigens zijn mijn man en ik ook echt een team en doet hij ook van alles met kids en huis (en hebben we een schoonmaakster )