Afgelopen maanden ging het slecht met me, heel slecht. Nu heb ik eindelijk de juiste hulp via de ggz. Wil er niet te veel over kwijt, maar aantal keer was het crisis hier vanwege mijzelf. Morgen heb ik een afspraak met mijn psychiater en de psychiatrisch verpleegkundige. Door een opmerking/vraag van de huisarts, en een trauma dat terug kwam door op werk het verhaal van een patiënt aan te horen, heb ik besloten iets te gaan delen met hen wat ik met niemand anders gedeeld heb. 17 jaar lang mijn geheim, van mij, niemand die ook maar iets ervan wist, zelfs mijn huidige partner niet. nu vroeg de psychiater of mijn partner mee kan komen. Juist nu ik op het punt sta alles is op tafel te gooien. Heb al gemeld dat ik alleen met ze wil spreken, afspraak is dat partner dan later via zoom inbelt om nog met ze te kunnen spreken. Hebben jullie tips, ervaringen? Ben nu al misselijk, en bang voor wat het gaat brengen. Mijn geheim, al zoveel gedeeld maar dit nog nooit. Moet ik nu mijn partner inlichten? Hem vragen mee te gaan, ik klap dicht, dat weet ik nu al. hoe dan? Pffff. Ik wilde mijn verhaal kwijt op een Facebook groep waarvan ik lid ben, maar dit gaat vanwege storing niet. Weet niet zo goed wat ik van jullie wil maar ben al 36 uur wakker zonder slaap en moet het kwijt…
Als het goed is mag een hulpverlener iets wat jij verteld niet zomaar met jouw partner bespreken.. Als jij dat " nu nog" niet wilt zou ik dat nogmaals heel goed aangeven.. Totdat jij er wel aan toe bent.. Heel goed dat je eerst alleen het gesprek aangaat .. Laat het op je af komen.. En lucht je hart... Gaat goed komen hoor!!! Sterkte en dikke knuffel Je bent sterker dan je denkt
Ik zou het eerst zonder partner bespreken. . Je partner kan toch ook een week of 2 later een keer mee gaan?
Ik weet niet waar het precies om gaat, maar ik ben nogal een binnenvetter en zou dit soort persoonlijke zaken ook absoluut niet met mijn partner erbij willen bespreken, totdat het voor mijzelf goed zou voelen. Ik zou dit dus ook zeker bij je psychiater aangeven. Het lijkt me sowieso zinvoller dat je eerst eens openlijk kan praten en de zaken proberen te verwerken op jóuw manier dan dat je dichtklapt omdat je partner 'gedwongen' mee moet luisteren.
Lieve ts, Wat ben je dapper. Sowieso dat je hulp vraagt maar vooral dat je nu op het punt staat je geheim te delen. Misschien voelt het nu nog niet zo, maar ik heb het ervaren als een hele grote molensteen van mijn nek af uiteindelijk. Hier was wel de nuance dat niemand er van wist, enkel mijn partner. En juist die had mega veel begrip. Wees niet bang voor veroordelingen oid. Dit is jouw verhaal. Jouw verdriet en verwerking. Jij hebt de regie. Dus als je het wilt vertellen; doen. Wil je het niet? Dan nog niet. Veel sterkte gewenst, je eerste stap is echt een hele goeie! ❤️
Wat een ontzettend nare situatie! Ik vind het heel knap dat jij je grootste geheim gaat delen en dat je aan jezelf gaat werken. Hier sta ik momenteel aan de andere kant. Mijn partner heeft een flinke crisis achter de rug en zit nu ook in een intensief GGZ traject. Ook bij hem is er sprake van een (jeugd) trauma en geheim dat hij tot heden niet mij kan/wil delen. Hij heeft zijn geheim wel bij de ggz neergelegd en gezegd dat hij eraan wil werken. De manier waarop dit ging was niet bepaald tactisch. Tijdens een intake, waar ik ook bij aanwezig was, werden er vragen gesteld. Toen gaf mijn partner aan dat hij 'iets' wilde delen waar hij mij liever niet bij wilde hebben. Er werd mij gevraagd de kamer te verlaten. Dat overviel mij en het deed ook echt wel even zeer. We zijn al 19 jaar samen en hebben lief en leed gedeeld. Je denkt en hoopt ook dat je partner je 100% vertrouwt. Ik trok ik het mij heel persoonlijk aan dat hij zijn grootste geheim (nog) niet met mij durft te delen (en wel met een ander...). Het klinkt misschien gek, maar achteraf had ik het fijner gevonden om nog geen weet te hebben van een geheim. Het nare gevoel is nu gelukkig wel weg. Ik zie het nu als een blokkade bij hem, waarschijnlijk uit onzekerheid of schaamte. Ik ben echt super trots op mijn partner, dat hij aan zijn trauma werkt en zijn geheim nu met een hulpverlener heeft gedeeld. Voor hem is dit echt een hele grote stap. Ik heb er alle vertrouwen dat hij met de juiste hulp en begeleiding uiteindelijk ook zijn geheim met mij durft te delen. LW85, doe vooral waar jij je goed bij voelt. Je moet dus helemaal niks. De psychiater zal heel discreet omgaan met hetgeen jij vertelt. Zonder jouw toestemming mogen ze niks delen. Heel moedig dat je hulp hebt gezocht en je op het staat om jouw geheim te delen! Je bent echt op de goede weg! Heel veel sterkte!
Onthoud : je moet niks. Als jij het niet wil vertellen, dan vertel je het niet. Als jij je daar veel prettiger bij voelt, waarom zou je jezelf, juist nu, dan in een situatie gaan wringen die voor jou totaal niet veilig en comfortabel voelt?
Kan het mss zo zijn dat je behandelaar niet weet dat jij wilt gaan praten en dat het een stomme samenloop van omstandigheden is dat net nu je man wordt uitgenodigd? Ik zou het gewoon daar benoemen, dat je het eerst met hen wilt bespreken en saarna dan met je man pas. Dat moet gewoon kunnen, het is jouw traject En sterkte, het klinkt zwaar en je komt van ver maar het klinkt ook alsof je heel erg op het goede pad zit
Ik heb zelf een keer gesprek gehad (voor eetstoornis) en toen kwam later mijn partner erbij en vroegen ze van te voren wat er wel of niet verteld mocht worden tegen hem. Vond ik een heel veilig gevoel hierdoor. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe