Nou het zit zo. 9 jaar geleden leerde ik mijn man kennen, hij woonde in een apartement, bijna een jaar later ben ik bij hem ingetrokken. We hebben daar nog een jaartje gewoond en toen kregen we de mogelijkheid om in dit dorp een nieuwbouwhuis te kopen. Dat zagen we natuurlijk wel zitten, maar ik wilde natuurlijk het liefste naar mijn eigen woonplaats. Nou ik had ik gehoopt dat ik mijn draai hier wel zou vinden. Ik heb het hier natuurlijk niet slecht, ik krijg regelmatig mensen op de koffie en ik kan ook naar genoeg mensen heen. Maar ik heb eigelijk al een tijdje niet zo'n goed gevoel hier. Ons huis is heerlijk, maar het dorp staat me niet aan. Ik heb altijd zo fijn in mijn eigen woonplaats gewoond, ik mis het ook echt heel erg. Ik heb ook nog mijn schoonouders heel erg dichtbij wonen, mijn schoonmoeder komt regelmatig over de vloer (eigelijk een beetje teveel) dat heb je er dan ook nog bij. Ik heb het er al met mijn man over gehad, hij is hier opgegroeid en woont hier al zijn hele leven. Ik ben iets makkelijker met veranderingen als hij. Hij is vroeger ook een beetje opgevoed volgens het boekje, hij heeft nog nooit veranderingen gekent, alles ging altijd hetzelfde. Ze aten iedere week hetzelfde op dezelfde dag, nog nooit verhuisd, nog nooit met zijn ouders op vakantie geweest. Ik zal zo zeggen alles ging volgens het boekje. Daardoor vindt hij het moeilijk om de stap te zetten om te gaan verhuizen. Verder houdt hij gelukkig wel van veranderingen en gaat lekker mee op vakantie, hij heeft gelukkig niks met zijn opvoeding gedaan. Hij heeft een zeer goede band met mijn ouders broers zus en aanhang. Maar toch durft hij de stap niet te nemen. Hij is ook bang voor de reactie van zijn moeder, die kan heel goed het slachtoffer uithangen, doordat mijn man weer een schuldgevoel krijgt. We hebben nu wel wat rond gekeken in mijn woonplaats, maar ze rade aan om ons huis nog niet tekoop te zetten. We hebben een mooie starters nieuwbouwwoning met veel ruimte. Maar de huizen worden hier op een of andere manier niet zo goed verkocht omdat het de tijd blijkbaar niet is. We hebben in mijn woonplaats een mooi huis zien staan wat ons aanspreekt maar dan moeten we eerst ons huis verkocht hebben, en ik ben bang dat dat huis dan verkocht is. Ik zit er echt zo erg mee nu. Nu wil ik toch proberen mijn draai te vinden, maar het lukt niet. Heeft iemand dit probleem ook? En hoe gaan jullie er dan mee om. Alle tips zijn natuurlijk welkom. Jeetje wat een verhaal zeg, maar ik moest dit echt even kwijt. Het zit me erg dwars.
Ik zou goed nadenken of je hier in de toekomst wel zou kunnen wennen. Als jullie kindje naar school gaat bijv. Is it niet het geval bespreek dan met je man de mogelijkheden. Zou hij het echt zien zitten te verhuizen. Als dat zo is zou ik het huis te koop zetten en pas wat kopen als je oude huis verkocht is (wij hebben een jaar dubbele lasten gehad en dat is niet fijn) probeer het wel rond te krijgen voor de kleine naar school gaat zodat ze niet dan school en vriendinnetjes hoeft te wisselen.
Alle respect natuurlijk voor mensen die een huis huren, maar we willen toch echt een huisje kopen. Als we gaan verhuizen, zorgen we zeker wel dat het rond is voordat ons dochtertje naar school gaat. Want dat vindt ik ook heel erg belangrijk.
Ik woon sinds 3,5 jaar in het dorp (stadje) waar mijn man is opgegroeid. Ik heb ook echt wel 3 jaar moeten wennen,eerst vond ik het helemaa niets,daarna had ik zoiets van "we blijven hier toch niet voor altijd" en sinds een halfjaartje voel ik me hier wel thuis. Zoiets moet groeien denk ik, vooral veel contact blijven met buurtgenoten etc.
Ja ik dacht dus ook dat zoiets moest groeien. Maar ik woon hier nu 8 jaar, dus ik zal er al aan gewend moeten zijn. Maar helaas ik krijg het niet voor elkaar.
hier net als mamamadelon. Ik heb nog steeds niet echt een band met deze woonplaats maar alle nodige voorzieningen zijn er en ik heb er ook geen last van. Doe mijn eigen ding en dat ik niet door jan en alleman wordt herkend op straat of aangesproken vind ik eigenlijk wel lekker. Scheelt ook dat we sinds een klein jaar in een geweldig huis wonen in een leuke jonge wijk. Ik voel me thuis in mijn huis. Waar dat huis staat maakt me niet zo uit.
Als je echt wilt verhuizen zou ik toch proberen je huis te verkopen, als je man dit natuurlijk ook wilt. Je kan het altijd proberen ook al is het nu niet de beste tijd.. Heb je verder wel veel kennissen/vrienden in het dorp waar je mee om gaat of een sportclub of iets? Misschien is dat anders een optie, al denk ik als je er echt niet graag woont dat ook niet zal helpen.
hiet hetzelfde probleem. Ben 3,5 jaar geleden verhuist van het westen naar een boerendorp in het oosten, 8 maanden later een app gekocht een dorp verder.. en ik heb er nogsteeds geen band mee. Ik kom alleen maar oude bessies tegen en buiten is er geen drol te doen..... Als ik dan weer een weekendje ouders in het westen achter de rug heb voel ik me weer helemaal happy daar... nu ben ik weer 3 dagen hier en pff.... ik mis mijn oude woonplaats.. uiteindelijk gaan we terug verhuizen maar om nu het huis te koop te zetten is geen optie..
Ik herken het probleem ook wel! Ik heb mijn man in 2007 leren kennen in mijn regio. Hij werkte op de kermis en eind van 2007 zijn we ook gaan samen wonen in Zutphen. Gelukkig maakt mijn man snel contact, dus die heeft met de overgang totaal geen moeite gehad. In 2009 hebben we besloten om te verhuizen naar Limburg, daar waar hij geboren en getogen is. Ook zijn hele familie woont hier. Hij wilde toch ook graag wat dichter bij zijn familie wonen en begrijpelijk natuurlijk! Gelukkig hadden we snel een baan gevonden, en ook een huisje... maar ik kon mijn draai niet vinden. Ik voelde me erg ongemakkelijk op mijn werkplek, en het voelde alsof ik als "hollandse" niet geaccepteerd werd in Limburg. In 2010 ben ik gewisseld van werk en daar kreeg ik zulke leuke collega's en daar door ben ik me wat meer thuis gaan voelen hier. Maar nu moet ik wel eerlijk zeggen, zowel ik als mijn man willen uit eindelijk wel graag weer terug naar Zutphen. Een paar maanden geleden reden we samen door Zutphen en we kregen allebei heimwee, dus ooit gaan we zeker weer terug... maar voorlopig zitten we nog wel even goed.
Oh ik had over die 8 jaar heen gelezen,ik dacht dat jullie er net woonden. In dit geval zeg ik dan; verhuizen meid,en jammer voor je schoonmoeder,het is jullie leven. je hebt het 8 jaar geprobeerd helaas lukte het niet,nu is het jouw tijd om het naar je zin te hebben!
ik weet er helaas alles van mijn huis is echt heel fijn en het dorp ook, alleen de mentaliteit van de mensen vind ik echt zoooo niet fijn. Als ik mijn huis op kon pakken deed ik het direct Want juist nu ik door school meer contact krijg met mensen gaat me de mentaliteit steeds meer tegenstaan..
Ja dat heb ik dus ook. Als ik ons huis op kon pakken had ik het ook meteen gedaan. Maar het is eigelijk maar 20 min van mijn oude woonplaats vandaan. Het verschil is alleen dat ze hier alles over elkaar weten, iedereen bemoeid zich met elkaar, en dat is in mijn oude woonplaats helemaal niet. Ik heb ooit eens met de meiden van onze vriendengroep erover gehad, en die zeiden meteen. Ja maar mijn man hoort hier blah blah blah. En hier is het toch heel leuk. En als je iemand tegenkomt is het altijd maar, ow heb je dat van die gehoord, ik haat dat zo erg. En mijn dochtertje heeft een ziekte ze is dus ook op leukemie getest, gelukkig was dat niet het geval. Maar hier in het dorp was het blijkbaar wel, want iedereen wist het beter dus strooide ze maar rond dat ze het wel heeft. Echt van die belachelijke dingen. Als we tegen mijn schoonmoeder zouden zeggen dat we weggingen dan denk ik dat ze even niet goed wordt. Ze is de laatste jaren niet helemaal goed dus dat zal een hele klap worden. Pffff ik wordt er soms zo gek van. Ik kan er wel goed met mijn man over praten, en hij begrijpt me ook zeker wel. Maar het is even een moeilijke situatie dit.
wij zijn hier in dit dorp samen gaan wonen, hebben 6 en half jaar hier gewoond, toen werkten we allebei fulltime Toen zijn we verhuisd naar een dorp hier 2 kilometer vandaan, daar 7 jaar gewoond, maar daar woonden we tussen de snelweg en de spoorlijn in. Dus mijn man zei laten we weer terug verhuizen naar ons oude dorp Inmiddels was onze oudste dochter 1 jaar oud, toen zijn we terug verhuisd Maar inmiddels na 8 jaar verlang ik naar die mensen terug, veel vriendelijker en gemoedelijker. Toen we de eerste keer hier woonden werkten we allebei veel, en had je met de mensen niet veel te maken. We deden vooral onze eigen dingen. Nu kom je bij school en heb je met veel meer mensen te maken... En ik ben eigenlijk helemaal klaar met die mensen hier Ze gunnen je niks, roddelen over je, en doen zelf of ze de koningin zelf zijn Maar het ergste vind ik dat ze dr kinderen ook die mentaliteit leren, jaloers en kinderen die afwijken negeren.... pfffff misschien heb je deze dingen overal ,maar ik irriteer me er mateloos aan.