Ik heb zoveel verschillende gedachten en gevoelens... momenteel heb ik een week bloedverlies. Ik zou gister 7 weken zwanger zijn. Bij controle vorige week bleek dat het vruchtje vermoedelijk wat te klein was voor de 6 weken die het toen hadden moeten zijn; ergens in week 5 gestopt met groeien. Aankomende donderdag weer controle, maar de kans op een kloppend hartje is natuurlijk nagenoeg nihil. De controle is dus ook bedoeld om te kijken of alles inmiddels weg is. Maar... een week bloedverlies. En niet weinig. Gewoon een goede menstruatie. Niet idioot veel, maar wel meerdere maandverbanden per dag. Maar nauwelijks tot geen stolsels. Als ik alle 'klontjes en sliertjes' meereken, zit ik nog steeds aan maar een paar stolsetjes van een of twee millimeter in omvang. Naar mijn gevoel moet er dus nog heel veel zitten wat er nog uit moet. Dus... ergens hou ik toch hoop, ook al weet ik dat dat vergeefs zal zijn. En ergens voel ik me schuldig. We zijn het ivf-traject ingegaan met het gevoel van 'als we het nu niet doen komt het er nooit meer van' (we hebben al een kindje en we zijn geen 20 meer). Dus niet meer die echte overtuiging als voor ons eerste kindje. Maar zeker erg welkom. Heb ik mijn kindje niet genoeg verwelkomd? Moeten we daarom nog een rondje wachten tot we er echt van overtuigd zijn? Onze vruchtbaarheidsproblemen liggen vooral bij mijn man... maar misschien nu toch wel bij mij? Rationeel weet ik wel dat dit vast allemaal onzin is, maar ik word toch heen en weer geslingerd tussen gevoelens, gedachten. En ik ben gewoon verdrietig. Ik had net geconstateerd dat frummeltje armpjes zou moeten beginnen te krijgen. Het ging net een kindje worden in mijn beleving. Maar ja... met mijn zoontje (die natuurlijk echt een peuter is) durf ik prutsje nog geen kindje te noemen. Maar aan de andere kant is prutsje toch al wel een beetje een kindje. Ik merk ook dat het voor mijn man heel anders is. Ik voel mijn lichaam de hele dag. Iedere keer dat ik naar de wc ga vraag ik me af wat ik zal aantreffen... Ik kan het nu al een week niet uit mijn hoofd zetten en ik zou het graag af sluiten, maar dat kan niet... Hoe geef je dit een plekje?
Ik denk dat iedereen het op zijn eigen manier een plekje geeft en nooit vergeet. Verwerking is voor iedereen anders, bij de me miskraam was ik helemaal kapot en bij de andere deed ik alsof het leven gewoon doorging. De dingen die jij in je gedachte hebben klinken niet vreemd, ik heb van alles door mijn hoofd heen gehaald. Vooral mijn man snapte mij niet en dat gaf hij ook toe en zei jij was er al mee verbonden met lichaam en geest en ik niet. Voor mannen is het behoorlijk lastig. Door alle miskramen die ik heb gehad durf ik me nu totaal niet te hechten aan het kindje wat ik in m'n draag of zelfs maar beetje kunnen genieten kan ik niet , soort zelfverdediging denk ik . Nogmaals verwerken doet iedereen op z'n eigen manier, iedereen heeft z'n eigen manier om plekje te geven . Sommige hebben gedenk plaatsje of een sieraad , een andere een tatoo enz enz. Sterkte met jou verlies en verwerking en ik hoop dat je een prachtige broertje of zusje op de wereld mag zetten voor jullie kindje ❤️
Ai.... klinkt allemaal heel herkenbaar hoor. Helaas is je intuïtie vaak goed en als jij denkt dat het niet goed meer zit, klopt dit vaak. Ik zit ook in mk van 6 weken. Mijn 3e mk zoals je kunt zien. Variërend van 6-12 weken. ik heb gewoon veel bloed vanaf dinsdag en geen stolsels. Ook geen pijn. Ik wist dat t mis zou gaan door aflopende testen. 2 dagen flink gejankt en mezelf de schuld gegeven want toen t meteen raak was dacht ik heel even: oei wel erg snel een baby en 1 van 15 maanden (mijn dochter is niet zo gemakkelijk, kan haar vrijwel nergens brengen of ze huilt dus we hebben het er druk mee....) En toen ging t mis net alsof ik t over mezelf heb afgeroepen. Dit is natuurlijk niet zo. Ik heb een verleden met miskramen en we weten waarom. Als jij wat ouder bent dan is de kans gewoon groter. Dan is er niets mis met jou maar je eicellen zijn gewoon jong belegen ipv jong en is t wat lastiger. Ik ben meteen weer aan t werk gegaan, vanaf de bloeding tot nu. Niemand weet ervan en zelfs op de dag dat wij wisten dat t mis was, hebben wij visite gehad van mijn ouders in de avond.knop gaat om ofzo.... en door.... toch ziekenhuis in en daar alles voor regelen. Dit helpt mij, maar er zijn ook vrouwen die hele altaartjes bouwen, je moet kijken wat jou goed doet.... Sterkte meid... Kus