Ik zat hoogzwanger op een verjaardag en toen begonnen er ook 2 vrouwen over hun bevalling te vertellen. Volgens mij is het gewoon natuurlijk dat vrouwen daarover beginnen als ze je zien, want het doet ze eraan denken en veel vrouwen praten er graag over. Zeker als het traumatisch was. Volgens mij ben jij gewoon de praatpaal voor hun onverwerkte bevallingstrauma op dat moment Maar goed, ik ben gewoon weggelopen midden in hun verhaal en toen zijn ze samen weggegaan hahaha gezegd dat ik moest plassen en nooit terug gekomen
Aan de vorige reacties te zien, kunnen mensen er heel verschillend in staan. Zelf heb ik een nare ervaring met mijn eerste bevalling, maar echt niet dat ik die dus ga vertellen aan iemand die voor het eerst zwanger is. Pas als vriendinnen minimaal 1 x zelf bevallen zijn, kunnen ze wat horen, als ze willen. Nu ik 9 jaar later zwanger ben van de tweede zijn er nog vriendinnen die niet weten hoe het is gegaan bij de eerste. Je schiet namelijk niks op met die kennis. Wat ik vaker zeg is dat van mijn toenmalige zwangerschapsgymclubje van de 14 er 2 een loeizware bevalling hadden, 2 of 3 een pittige en de rest het heftig tot goed te doen vond. Volgens mij heb je daar meer aan, het idee dat het bij de meesten toch wel te doen is.
Begrijpelijk hoor dat je van slag raakt door zo'n verhalen! Waarschijnlijk vindt die persoon het niet moeilijk om erover te praten en zal ze niet beseffen dat het misschien voor jou wel moeilijk is om aan te horen. Denk dat je best een keertje kunt zeggen dat je liever niet hoort wat er allemaal mis kan gaan omdat het je angstig maakt. Dan zal ze die verhalen vast wel achterwege laten in het vervolg. Verder verlopen bevallingen nou eenmaal heel uiteenlopend, het kan volgens mij echt bij iedereen heel anders zijn. Ik vind het niet aardig als mensen zeggen dat anderen zich aanstellen of overdrijven die hun bevalling heel zwaar/pijnlijk vonden, alleen omdat zij het zelf niet zo hebben ervaren. Gelukkig voor hun, maar je kunt nooit weten wat een ander voelt, dus oordeel er dan ook niet over vind ik. Ik beval zelf in het ziekenhuis omdat ik zwanger ben van een tweeling en vind dat wel zo fijn. Als je heel angstig bent zou ik het ook aanraden om sowieso in het ziekenhuis te bevallen, al is het maar voor je gemoedsrust!
Ik had niet zo'n moeite met dergelijke verhalen in die zin dat ik ze niet op mezelf betrok. Het irriteerde me altijd wel, dus ik kapte degene af of ik wuifde het weg. Nu ik zelf een spannende periode achter de rug heb komen mensen weer met zulke verhalen, positief bedoeld maar totaal niet gepast. Het roept veel angst bij me op. Ik zeg dit dan ook rechtuit en leg uit dat wij gebaat zijn bij positiviteit en vertrouwen en dat andermans ervaringen daarbij niet helpend zijn.
zelf ook beetje bang geworden door enge verhalen en daardoor wilde ik ook niet thuisbevallen, nu kon dat ook niet omdat madam het nodig vond om te poepen in het vruchtwater haha dus had ik toch geen keuze. nu weer gekozen voor het ziekenhuis. ik voelde me daar veilig. enne al met al moet ik zeggen, heb een erg vlotte makkelijke bevalling gehad. en zelfs al loopt het niet helemaal volgens het boekje, hoeft dat echt niet gelijk een ramp te zijn. zelfs met een bloeding (die heel snel opgelost was) en een klein knipje valt het echt nog reuze mee. dus denk ook dat het vaak nog aangedikt word. laat je niet gek maken. en zoals ik al zei, zelfs al gaat het misschien niet altijd even vlekkenloos, een ramp word het gelukkig vaak niet kan er iig heel goed op terugkijken. kantje boord komt gelukkig maar zelden voor iig
Snap best dat je je verhaal kwijt wilt enzo in dat soort situaties.. Maar moet dat perse bij iemand die zo pril zwanger is? Dat snap ik dan weer niet. Iedereen heeft toch in die situatie gezeten, of het nou is uitgedraaid op een miskraam of niet.. Iedere vrouw vind het spannend en is misschien wat onzeker. Waarom zou je dat erger maken alleen maar omdat je perse je verhaal met slechte afloop wilt vertellen? Ik zit zelf nu totaal niet te wachten op slechte verhalen. Heeft niks te maken met de realiteit niet onder ogen zien.
Vrouwen kunnen hun bevallingsverhaal niet zo vaak kwijt en als ze dan de kans krijgen... Tenmiste, dat denk ik weleens. Ik had een zware bevalling, maar dat is niet wat me er van bijgebleven is. En ik doe het graag nog eens 😉 Ik las het al eerder ergens: de beste voorbereiding die je kunt treffen, zijn ontspannings oefeningen die je op het moment dat het nodig is kunt doen. Mocht je dan aan nare dingen denken, wat écht niet nodig is, maar toch, dan help je jezelf met die oefeningen. Mss nu al, maar ook tijdens de bevalling.
Ik vind dat het 'probleem' in dit geval niet bij haar zit, maar bij jou. Jij kunt er niet mee omgaan en bij jou gaat het een grens over. En dus zul jij dat aan moeten geven of er wel mee dealen.
Houd je zelf voor dat alle mogelijkheden bestaan! Een droombevalling een horrorbevalling en alle maten er tussenin. Iedere keer verloopt totaal anders! Bereid je voor op een gemiddelde bevalling en vraag je af waar je het zelf wilt. Waar vertrouw je op? Verder hebben helaas je hormonen ook een aardige invloed erop hoe de verhalen binnenkomen. Geef aan wanneer jij zoiets hebt van sorry maar kunnen we dat nu even achterwege houden?! want alhoewel je zwanger /moeder bent de meeste willen hun verhaal graag delen en hebben zoiets van lekker onder elkaar er zijn mensen die dat helemaal niet willen weten. een fijne zwangerschap toegewenst!
Ik had er geen last van.. en horror verhalen vertel ik Zelf ook, haha.. uiteraard na t checken of iemand wel wil horen.. Weet je meid het meeste gaat wel goed, iedere bevalling is anders, de een gaat van zelf in zoverre dat dat kan en de andere kost veel energie, pijn tijd e.n nazorg... Hou je vast aan t feit dat er al zoooo veel vrouwen je voor gingen... Zo veeel... En, t meest gaat goed...
Nou ik weet het niet hoor. Ik vind het van weinig empathie getuigen om aan een zwangere vrouw je horrorverhaal te gaan ophangen. Ik ga aan mijn buurman met longkanker ook niet vertellen hoe mijn schoonmoeder daaraan overleden is.
Even afgezien van het feit hoe sociaal het is om een pas zwangere met horrorverhalen lastig te vallen... Fijn dat een goot deel van jullie een fijne bevalling heeft gehad en dat het allemaal reuze meeviel. Maar om dan maar te beweren dat al die verhalen dan wel aangedikt zullen zijn, dat vind ik een beetje cru. Hoe kun je nu weten wat iemand anders heeft gevoeld of ervaren?! Misschien hebben sommige vrouwen WEL helse pijnen. Iemand bang maken met horrorverhalen is erg, maar andersmans ervaringen bagatelliseren omdat het bij jou allemaal wel meeviel (dus dan zal die ander zich vast aanstellen) is ook erg.
Of het sjiek is of invoelend is vers 2. In basis ben ik met je eens dat je geen 'horrorverhalen' hoeft te vertellen. Maar het enige waar je invloed op hebt ben je zelf. Als jij ergens last van hebt, dan moet jij er wat aan doen. Namelijk: voor jezelf opkomen of jezelf niet nogmaals in zo'n situatie brengen met zo iemand. Of het je niet meer aantrekken. (maar da's de lastigste)
Ik hoor of lees over nare dingen, vind t heel vreselijk, maar verder laat ik t langs me heen gaan. Het kan natuurlijk fout gaan, maar ik weet wat ik voel (lichamelijk en gewoon een gevoel) en dat voelt goed aan. Maar ben dan wel blij als ik weer een echo heb gehad dat alles goed zit/is. Ik maak me verder dus geen zorgen en voel me niet gestrest. Ben ook vrij nuchter van mezelf, misschien helpt dat nog extra mee?
Ik hoop dat als ik verder in de zwangerschap kom, het allemaal kan handlen om zulke verhalen te horen. Maar nu ontwijk ik het liefst nog alle verhalen over miskramen, bloedingen etc... In de beginfase te moeten aanhoren van anderen wat er de eerste weken vd zwangerschap mis kan gaan kan ik niet horen. Dan maar oppervlakkig en kop in het zand steken. Het is allemaal al spannend en onzeker genoeg, eerst durven te genieten van het zwanger zijn.
Ik lees in veel antwoorden dat het niet gepast is om horrorverhalen te vertellen tegen een zwangere. Nu vind ik dat in dit geval niet opgaan, want ik lees dat ze zelf ook zwanger is. Dan is het toch logisch dat ze over eerdere ervaringen wil praten, denk dat ze zelf er ook meezit of deze bevalling misschien weer zo zal verlopen. Als je er echt zo bang van wordt, zou ik dat gewoon tegen haar zeggen, anders weet ze dat toch niet? En inderdaad, de meeste bevallingen gaan gewoon goed, een pretje is het denk ik bij niemand, maar het cliche van dat je het zo nog een keer zou doen als je je baby in je armen hebt klopt echt wel. Persoonlijk had ik niet een hele fijne bevalling (ook geen horrorverhaal hoor), maar ik kijk er deze keer heel erg naar uit, want ik vind de zwangerschap zelf duizend maal erger (negen maanden lijken echt oneindig als je je continu ziek voelt).
Ik concentreer me nu vooral op het kindje lekker binnen houden. Bevalling en dergelijke probeer ik nog zoveel mogelijk uit mijn gedachten te blokken. Ja, beetje struisvogelpolitiek, maar dat heb ik gewoon nodig om überhaupt een beetje fatsoenlijk de komende maanden in te kunnen gaan. Stress probeer ik zoveel mogelijk te mijden, horrorverhalen dus ook!