Ik snap ergens wel wat je bedoelt maar ik vind het ergens toch een rare reactie. Ik snap dat je over nare gebeurtenissen wilt praten en dat is ook heel goed. Maar je moet wel weten tegen wie je het zegt. Vooral als het gaat om een (prille) zwangerschap kun je mensen helemaal in de stress jagen. Dat is toch niet wat je wilt? Praat met een goede vriendin of iemand anders die vertrouwt. Ik heb zelf ook echt het één en ander meegemaakt maar ik ga anderen niet met doemscenario's opzadelen. Daar wordt niemand beter van.
Daar maak je het echt niet erger mee. Iemand maakt het zelf erger als ie andermans verhalen op zichzelf gaat betrekken en nooit geleerd heeft te relativeren. Zijn toch vrij essentiele life skills. En voor je het weet ben je alleen maar bezig met andermans eventuele weekhartigheid. En pril zwanger of niet, dat maakt natuurlijk niet uit... Sterker nog, ik vind dat de risico's stelselmatig worden onderbelicht, en dat veel mensen enigszins naïef aan het kinderen verhaal beginnen, omdat we er zo moeilijk over doen. Als we daar nu niet zulke taboes van zouden maken, ik heb soms echt het idee dat we in de jaren vijftig leven en kanker nog k noemen en doen of baby's als bij toverslag uit een kool komen. Niet van deze tijd.
Ik zeg niet dat ik daar zo graag over wil praten. En mijn scenario is niet andermans scenario. Dat zul je me nooit horen beweren. Maar sociaal contact is tweerichtingsverkeer en als de situatie erom vraagt wissel je ervaringen uit. Als iemand alleen z' n hart wil luchten zonder uitwisseling moet ie geen gesprek beginnen.
Het gaat hier vooral om ongevraagde verhalen! Dat gebeurt nogal vaak namelijk. Zo van "flinke buik heb je!" " dank je" " ik had ook zo'n buik maar ja niet zo gek die van mij bleek zo groot dat ie compleet vast zat nou totaalruptuur bla bla hechtingen bla bla verzakking" " .... Oké" Ik heb zelf een onwijs boek met ellende wat ik kan opentrekken maar ik vind niet dat ik dat maar op iedereen moet dumpen. Als iemand ernaar vraagt die zwanger is zeg ik joh het is niet zo'n leuk verhaal ik vertel het wel als je bevallen bent. De een zegt oké graag dank je en de ander zegt joh maakt me niks uit vertel op! Zo moeilijk is dat toch niet
Die 'vrij essentiële life skills' kunnen onder invloed van hormonen toch iets anders tot uiting komen denk ik. Heeft weinig te maken met nooit geleerd te relativeren.. Maar das mijn mening.... Verder ben ik het totaal niet met je eens ook... Met een flink leeftijdsverschil, en heel wat ervaringen rijker als iemand die voor het eerst zwanger is (en dat pas een paar dagen weet vooral ook!) verwacht ik toch wel enigszins dat er iets of wat rekening gehouden word met je gevoel... Dit voelde alsof mijn gevoel/gedachten enz er niet toe doen.. Het had in dit geval trouwens ook weinig te maken met hart luchten want wat voorgevallen was is al jaren geleden en ze zit er duidelijk niet meer mee... Daar is ze het type ook niet voor. Als iemand me wilt 'waarschuwen' of wilt vertellen dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is, (wat ik heus ook zelf wel begrijp, ik ben 28, geen 10) prima, maar wacht dan op z'n minst even tot iemand zelf gewent is aan het idee dat er een klein leventje in haar buik groeit, in plaats van gelijk de grond maar onder je voeten weg te maaien met niet-subtiel-geformuleerde horrorverhalen... Want dat is gewoon iemand angst aan jagen en erg gemeen.