Lieve meiden, Ik weet gewoon niet hoe ik hiermee moet omgaan. Een vriendin van mij heeft vlak na mijn positieve test 2 maanden geleden een vroege miskraam gehad en ze was er 'blij' mee omdat ze nog niet toe was aan een 3e kindje. Ze wilde dan ook nog wachten tot begin 2015 met weer zwanger worden. Nu vanmorgen verteld ze mij ineens over what's app ( 1,5 week na mijn curretage) dat ze zwanger is en dat ze dat eigenlijk dus na die vroege miskraam al wilde. Al die weken heeft ze me niks verteld terwijl het gaat om een van mijn beste vriendinnen. En ze had het met al weken kunnen vertellen want toen was mijn miskraam nog geeneens aan de orde. Hoe pakken jullie zoiets aan? Natuurlijk vind ik het super voor haar dat ze zwanger is maar aan de andere kant voel ik me voorgelogen doordat ze me al die weken niet heeft verteld dat ze het al probeerde te worden.. Al dat verdriet komt ook ineens weer naar boven nu.. Bah bah..
Je kunt dit vanuit twee mensen bekijken, vanuit je zelf: Je had liever gehad dat ze jou de waarheid had verteld en dat ze je op de hoogte had gehouden. Nu voel jij je voorgelogen en je verdriet komt weer naar boven. Allemaal vervelende gevoelens waar je niet op zit te wachten. Vanuit haar: Ze wilde misschien eerst zeker weten dat het goed zat? Kan me voorstellen dat het voor haar ook heel spannend is geweest. Je hoeft het toch niet te vertellen als je bezig bent? Wellicht is ze toch van gedachten veranderd en je weet natuurlijk nooit hoe snel het raak is. Je hebt het over een vriendin, wat voor een vriendschap hebben jullie? Je hebt vriendinnen in verschillende gradaties Als jullie goed bevriend zijn kun je dit gevoel wellicht ook met haar delen zonder met een vinger de 'schuld' bij haar neer te leggen?
Mijn beste vriendin heeft ook nooit verteld wanneer ze bezig was, dat is echt aan de persoon zelf. Terwijl we echt alles bespreken. Ik vind niet dat je het oneerlijk mag vinden, ze mag zelf kiezen wat ze verteld en wat niet. De reden bijv dat mijn vriendin nooit vertelde was omdat ze graag zelf op een leuke manier wou vertellen ipv een berichtje.
Dit is wel de soort vriendin waarmee ik alles deel. Ze is bij mijn bevalling geweest van mijn zoontje. Was haar getuige op haar bruiloft. Dus we delen echt alles. En ze heeft vandaag haar test gedaan.
Iedereen gaat op zn eigen manier met een mk om. Misschien was ze er zelf nog niet helemaal uit of ze het wel of niet wilde voorkomen tot januari. Soms kan je dingen ook onbewust doen zonder te weten wat je nou eigenlijk helemaal wilt.
Is ook zeker zo! Het was gewoon heel pijnlijk juist omdat we echt alles delen. Alle kleine details van wanneer je gaat testen en eisprong gehad denkt te hebben enzo. Maar het ging mij er meer om dat ik haar wel wil zeggen dat het voor mij pijnlijk is hoe ze ermee om is gegaan. Maar daarnaast ook niet het gevoel wil geven dat ik niet blij voor haar ben. Want natuurlijk ben ik dat wel, tuurlijk is het prachtig dat ze zwanger mag zijn.
Toen ik in februari een miskraam kreeg stortte mijn wereld echt in,het was mijn eerste zwangerschap en wij waren superblij. Veel mensen wisten ook gelijk dat ik zwanger was. Toen moest ik dus iedereen gaan vertellen dat het fout gegaan was en dat vond ik zo moeilijk. Toen ik begin juli een zwangerschapstest deed omdat ik over tijd was stond ik even gek te kijken toen bleek dat ik zo snel weer zwanger was. Ik was helemaal in de wolken. Maar uit pure angst heb ik niemand iets verteld behalve mijn moeder. Rond de 12 weken durfde ik pas echt blij te zijn en had ik er zelf pas wat vertrouwen in. Toen heb ik het pas verteld ook mensen die dicht bij mij stonden wisten helemaal niks. Het was een keuze van mijn man en mij, we voelden ons daar het prettigst bij. Hoop dat je iets hebt aan mijn gedachtengang
Snap jou gedachtengang helemaal denk dat ik dat als ik weer zwanger mag zijn ook zou doen. Omdat na deze miskraam ik heel bang ben en pas durf te genieten als ik weet dat echt goed zit. Alleen mijn vriendin was juist blij dat mis was gegaan was bij haar omdat ze echt nog niet zwanger wilde worden. En dat maakt dat ik het zo moeilijk vind nu dat ze me niks gezegd heeft..
Ik snap jou ook wel hoor. Het voelt dan toch een beetje alsof je aan de kant gezet bent, en ook jij zit nu in in hele moeilijke tijd. Het is niet niks wat je nu doormaakt en dan kunnen de emoties ook erg hoog opspelen. En misschien was je vriendin wel helemaal niet zo blij dat het fout gegaan was en hield ze zich groot, ik weet het ook niet. Ik hoop dat je snel een beetje rust vind meid.
Misschien is mijn verhaal een beetje vergelijkbaar. Ik heb een hoge BMI en meer redenen waarom ik volgens de norm samen met mijn vriend niet zo goed vruchtbaar zou zijn. Er was zo vaak iets mis gegaan met de pil waardoor ik zelfs bijna overtuigd was dat ik niet vruchtbaar zou zijn. We deden onvoorzichtig en ik werd zwanger. Na 7 weken kreeg ik afgelopen januari een miskraam. Erg genoeg voelde het als een opluchting. Die opluchting duurde 1 of 2 weken en daarna voelde ik me geestelijk klaar om zwanger te worden. Februari was ik weer zwanger. Ben nu 33+6. Ik snap dat je het gevoel hebt dat ze niet zo close met je is als jij je voelt naar haar. Maar ik ken bijna geen enkel mens dat echt dichtbij zichzelf staat en zichzelf helemaal snapt. Misschien helpt het om samen met je vriendin te praten en de vriendschap te definiëren. En evt ook vragen hoe ze je ziet en wat je voor haar betekend.