Hallo lieve allemaal, helaas mag ook ik mijn verhaal nu hier delen. Na een turbulente korte zwangerschap werd bij onze 20 weken echo gezien dat ons meisje een aantal afwijkingen had aan oa haar hart en handjes. Ook had ze al een erge groeiachterstand en had ik erg weinig vruchtwater.. Dezelfde dag konden wij nog terecht in het UMCM en daar werd al heel snel duidelijk dat het niet goed was, ze dachten aan triploïdie en deden hiervoor een vruchtwaterpunctie. 4 dagen later kregen wij het telefoontje dat dit inderdaad het geval was. Hierna hebben wij met veel liefde voor ons meisje besloten de zwangerschap af te breken. In totaal 1,5 week voorbij gegaan vanaf de echo tot aan de inleiding was het een roller coaster van emoties. Verdriet want waarom nou wij? Maar ook opluchting want dit was “gelukkig” stomme pech en dus niet erfelijk. Erg opgekeken tegen de hele bevalling maar dit was gelukkig onnodig. Iedereen was heel erg lief, had zich van tevoren goed ingelezen. En ze deden alles om mijn wensen te kunnen voldoen. Heb na het inbrengen van de eerste dosis medicatie om 10 uur meteen een ruggenprik gekregen, dat was erg fijn. Uiteindelijk de 4e en laatste dosis medicatie van die dag begon pas iets te doen, en op 27 februari om 23:30 is onze mooie dochter Marley Alaïa stil geboren ❤️ We hebben haar mee naar huis genomen en haar door middel van de watermethode thuis neergezet. We hebben een erg fijn/mooi hoekje voor haar midden in de woonkamer gemaakt. Zo kan ze toch nog een paar dagen echt bij ons gezin thuis zijn. Dinsdag zal ze worden gecremeerd in een hele kleine besloten groep. Over 2 weken krijgen we evengoed nog de uitslagen van het totale chromosoom onderzoek van mijn man en mij.. mocht deze gewoon terugkomen zonder afwijkingen gaan wij binnen korte tijd toch weer een afspraak maken in het ziekenhuis om opnieuw te beginnen aan het fertiliteitstraject. Want onze grote jongen Reano Riley en ons kleine meisje Marley Alaïa gunnen we beide een broertje of zusje ❤️
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie mooie meisje Marley. ❤️ Wat vreselijk verdrietig dat jullie haar moeten hebben laten gaan. Ik wens jullie heel veel sterkte de komende tijd.
Wat een prachtige namen heeft jullie meisje gekregen. Heel veel sterkte, met dit grote verlies. En zodra jullie eraan toe zijn, hoop ik dat er snel een nieuw wondertje mag komen, wie jullie wel mogen zien opgroeien.
Heel veel sterkte! Ik hoop idd dat er een derde kindje komt als jullie daar aan toe zijn en als het jullie gegeven is.
Bedankt allemaal voor de reacties. Afgelopen dinsdag is ze gecremeerd, het was erg mooi. Nu zullen we moeten gaan proberen het een plekje te gaan geven, en door te gaan met ons normale leven..
Heel veel sterkte, gun jezelf wel de tijd om te rouwen.. Je hoeft echt niet meteen het gewone leven weer op te pakken.
Veel sterkte! Hopelijk gaat het goed met jullie na zo'n ingrijpende gebeurtenis. Toch is het bijzonder dat ze in jullie leven is gekomen en je haar hebt mogen dragen, jullie meisje. In jullie hart mag ze voor altijd voort leven. Veel sterkte en liefde gewenst.
Ach lieverd, wat een onmenselijke beslissing hebben jullie moeten maken. Om jullie prachtige meisje, dat zo geliefd en gewenst was, te laten gaan. Een besluit uit pure liefde gemaakt. Wat 'fijn' dat jullie haar toch een mooi afscheid hebben kunnen geven. Zij zal voor altijd bij je blijven, op dat speciale plekje in je hart. Ik wens je heel veel sterkte in deze ontzettend moeilijke tijd. Het normale leven kan best even wachten, gun jezelf en je gezin de tijd om te rouwen, ieder op zijn of haar eigen manier.
Dankjewel voor je bericht! Het gaat opzich wel redelijk met ons.. het scheelt dat ik alles kan relativeren en dat we na de bevalling ook echt hebben gezien wat de “situatie” was. Ik had maar 50cc vruchtwater dus het was uit zichzelf ook al aan het einde aan het komen, ze was ook zo mager gewoon zielig om te zien. We weten nu echt dat dit de enige juiste keuze was om te maken. gewoon heel onwerkelijk om je lichamelijk zó snel al zo goed te voelen, en dat je dan ineens realiseert wat je eigenlijk overkomen is. Ik ga komende week 2 dagen 3 uurtjes werken om te kijken hoe het gaat, dit heb ik zelf aangegeven omdat ik me eerlijk gezegd thuis ook wel verveel. Ben benieuwd hoe me dit afgaat.. Jij hebt zelf ook 2 mooie kindjes mogen dragen en helaas veels te vroeg afscheid van ze moeten nemen Hoe gaat het nu met jou/jullie?
Jeetje, wat vreselijk. Hopelijk heeft het jullie wel wat rust gebracht om te weten dat jullie keuze de enige juiste is geweest. Dat lijkt me zo moeilijk, om bewust te besluiten de zwangerschap af te breken en je kindje te laten gaan. Die onwerkelijkheid herken ik wel. Ik ben heel kwaad geweest op mijn lijf, omdat het mij en mijn kindjes zo heeft verraden en omdat het zo snel weer herstelde na de bevalling. Ik wilde helemaal niet herstellen, datgene wat mijn kindjes kapot had gemaakt verdiende geen goede gezondheid. Voor mij heeft het een tijd geduurd voordat ik die gedachte los kon laten. Ook omdat er bij ons geen oorzaak gevonden is en de bevalling dus eigenlijk totaal onverwacht op gang kwam. Als het voor jou goed voelt om naar je werk te gaan moet je dat vooral doen. Er is geen goed of fout in wat je doet, alleen jouw gevoel om te volgen. Mijn man is ook vrij snel weer gaan werken, ook om wat afleiding te hebben. Zelf had ik geen enkele behoefte om te werken, of om ook maar iemand te zien of te spreken. Ik heb er dus wat langer over gedaan. Wel heb ik veel steun gehad aan contact met mensen die ook een (of meer) kindje(s) hebben verloren, die weten hoe het voelt en waar je doorheen gaat. Inmiddels mag ik opnieuw een kindje dragen, ik ben nu 20 weken zwanger van een jongetje. Het verdriet om onze prachtige tweeling blijft en zal ook altijd bij mij blijven, maar er is ook weer ruimte voor stille en voorzichtige hoop. Voor hem probeer ik nu mijn leven weer op te pakken, want dit kleintje verdient een mamma die er voor hem is. Ik hoop dat je de komende tijd de steun, hoop of afleiding vindt die je nodig hebt. Mocht je eens willen spuien, dan mag je me altijd een pb sturen.