Zo zeg, die is zichzelf lekker aan het overschreeuwen. Ik geloof vaak dat mensen die dat doen het helemaal niet zo goed hebben en heb altijd best wat geduld met ze. Ik zou het van me af laten glijden en beleefd blijven.
Tja.....ik zal denk ik eens een gesprekje met haar aanknopen onder 4 ogen. En vertellen dat het best irritant is hoe zij over zichzelf praat en dat je je kan voorstellen dat anderen dat ook vinden. Misschien hou je o een spiegel voor en gaan haar ogen open en denkt ze er eens over na, want als iedereen maar niks zegt weet je zeker dat ze zo blijft doen.......
Ik doe er dan altijd een schepje bovenop. Niet over mezelf maar die persoon. 'Wat geweldig zeg' 'Je zal wel heel gelukkig zijn!' 'Wat doe je dat toch fantastisch, is er ook iets wat je niet kan? Vast niet!' Etc etc Het mooiste vind ik als ze er dan serieus op in gaan. Dan lach ik me een bult.
Ik zou me er veel minder aan storen dan aan mensen die denken dat ze niks kunnen/voorstellen en dat ze zoooooon zwaar leven hebben. Daar zou ik van mee in het putje gaan. Mensen die zichzelf ophemelen? tja moeten ze zelf weten, blijkbaar hebben ze het nodig. Ik negeer het en ga me er al helemaal niet druk om maken.
Heel herkenbaar. Ik heb een schoonzus die altijd over haar gezin/situatie praat. Jaren lang genegeerd maar toen kwam de bom. Zo perfect is haar situatie niet en haar kinderen eveneens niet. Mensen die zo doen hebben thuis alles niet zo perfect voor elkaar zoals je het voorgeschoteld krijgt qua verhalen. narcistische mensen zijn het. Hoe ik er op reageer? Ik ga graag met haar in discussie en pak dan wel een onderwerp waar zij geen verstand van heeft zodat ik haar ff kan inpeperen. Ik laat mijn leven niet bepalen door haar. Bij een collega zou ik het negeren hoe moeilijk het ook is. Familie vind ik anders.
ik reageer er eigenlijk nooit op en loop weg en denk bij mij zelf het zal allemaal wel kan me wel erg voorstellen dat je er eigen zo zwaar over kan irriteren bah
Hahah o jee tis net alsof jou collega de mijne is alleen is de mijne een man die zichzelf, zijn gezin, zijn leven en alles wat die doet perfect vind.. ook vind ie zichzelf ontzettend knap en moet ik dit zo'n 100x per dag aanhoren. Ik noemde em vandaag nog een kapsoneslijer recht in zijn gezicht, misschien niet zo aardig maar meneer heeft de rest van de dag geen woord meer gezegd over zijn "perfecte" situatie
Ook zo'n collega hier Ze vind zichzelf geweldig, loopt in super korte rokjes met d'r kont te draaien, gaat met de ideeen/werk van een ander aan de haal, heeft een fantastisch leven, super goed salaris, mooie auto.... Ze heeft niet alleen kapsonis, maar de rest van haar persoonlijkheid is ook gewoon niet leuk. Eigenlijk heeft iedereen een bloedhekel aan haar, maar haar manager wil niet zien dat ze gewoon niet in het team past en dat ze eigenlijk weinig zelf uitvoert (die korte rokjes he...). Soms is het echt lastig, maar ik probeer haar gewoon zoveel mogelijk te negeren.... Er komt een dag dat ze tegen de muur loopt.... (Hopelijk heel snel! )
Een nicht van mij heeft zo'n vriendenstel (vooral hij is erg). Op een of andere manier komen wij die telkens weer tegen (op verjaardagen enzo). Op nicht haar bruiloft hun voor het eerst ontmoet. Ik zat tegenover hem tijdens het eten. Het eten duurde lang door verschillende gangen en hij heeft geen 1x gevraagd wat wij deden in het dagelijks leven. Hij kon het alleen maar hebben over zijn werk, zijn hobby, zijn studie, zijn kind en de rest van zijn leven. Het is allemaal zo ge-wel-dig en hij heeft het zoooo goed voor elkaar (terwijl hij eigenlijk best een *piep*baan heeft). Als we elkaar weer zien begint ie altijd weer. Vaak ga ik er serieus op in en hemel hem helemaal op (Nee echt? Jeetje, wat goed van je. Dat was zeker niet makkelijk? Goh, dát heb jij goed voor elkaar) en daar hebben we dan de grootste lol om, vooral omdat ie nou ook weer niet zo'n superman is als ie zelf denkt/vindt. Hij heeft zelf niet eens door dat we er zo'n lol om hebben en na een tijdje ga ik ergens anders zitten/staan en klets ik lekker met anderen waar je wel een normaal gesprek mee kan voeren.
Ik ga dan opmerkingen maken waarvan mensen twijfelen of je het nou echt meent, ik hen straal in de zeik zit te nemen. Dat laatste dus altijd, maar dat weten zij niet. Zo reageer ik me af op die mensen. Vaak blijven ze daarna uit m'n buurt. Haha
Precies! Zo een collega heb ik ook. Oh zij is zo geweldig en dr kinderen ook, kunnen goed leren en zijn oh zo slim. Nou haar zoon kwam een keer bij ons werken, maar is weg gestuurd omdat ie geen flikker deed. Was te lui en zij vertelde maar dat er geen werk meer voor hem was wij wisten wel beter. Ik negeer het gewoon, lach vriendelijk knik af en toe en zeg 'hmm' op de juiste momenten en verder wens ik dr veel succes hahaha. Zo triest zulke mensen, zijn gewoon erg onzeker over zichzelf, of hebben zo een hoge eigen dunk dat ze zelf in die onzin geloven. Ik lach er altijd maar om met mn andere collega's
Ik vind het heerlijk om naar te luisteren, al die geweldige verhalen. Ach en ondertussen weet ik zelf ook wel beter, en lach ik in mijn vuistje.
Ach wij hebben er ook zo een, alleen zeurt die over hoe slecht ze het hebben (weinig te besteden). Verder heeft ze altijd wat op de kinderen van anderen aan te merken en over de opvoeding die anderen toepassen. Bij mijn andere collega en mij gaat het ene oor in, andere oor uit. Gelukkig is ze al een tijdje ziek en we missen haar gezwets helemaal niet.