Hoe ga jij om met nieuwsgierige vragen/tactloze opmerkingen?

Ik zou het eigenlijk wel aan heel mijn familie willen vertellen dat wij zwanger proberen te worden. En dat we in de medische molen zitten. Dat klinkt heel simpel, maar zo ligt het niet.

Ik heb een tante die alles heel goed bedoeld, maar ook zo graag zou zien dat ik zwanger was, dat ze telkens zou vragen of ik al zwanger was. Daar heb ik dus geen zin in.
Dan heb ik nog een 'botte' neef (zoon van bovenstaande tante), die alles ook wel heel goed bedoeld, maar een beetje een andere kijk op de wereld heeft en nog niet toe is aan kinderen. Op opmerkingen van hem zit ik dus ook niet te wachten. Het is een goeie jongen hoor, maar maakt af en toe echt opmerkingen zonder er bij na te denken en kwetst daar ook regelmatig mensen mee.

Mijn ouders weten het en mijn nichtje (van die tante en neef), omdat ik weet dat ze begripvol zijn en ook zo reageren. Ook op mijn werk weet iedereen het, zodat ik geen scheve gezichten krijg als ik 3x per week naar het ziekenhuis moet.

groetjes,
Snoopy

 

Wij zij nog niet zolang bezig maar krijg al jaren de vraag wanneer ik nu aan baby's begin, denk omdat mijn broertje 22 was toen hij zijn eerste dochter kreeg en er inmiddels al een tweede is. Ik probeer open te zijn over de wens en laat het daarbij. Vertel aan kennissen niet dat we bezig zijn. Alleen onze ouders weten het!

 

Inderdaad zijn er menen die heel tactloos zijn, dat blijft vervelend. Ik lach tot nu toe vriendelijk als iemand weer eens zegt "nou, wat is dat nou, ben je nu nog niet zwanger", of "toch wat meer oefenen"
Heel vaak vragen mensen direct als ze me zien, "en hoe staat het met eeh...* wijzend naar hun buik*" en dat komt omdat ik het er al heel lang over heb dat ik zwanger wil worden. Ik weet dat mensen dat niet doen om te kwetsen, maar het kan van binnen erg steken. Ik weet dat het enige tijd kan duren voordat we zwanger zijn, maar ik word er nog steeds onzeker van.

Heel veel sterkte meid. Laat je de kop niet gek maken!

 

ik wordt altijd beledigd terwijl ik niet zwanger ben. Ik sta op de een of andere manier gewoon fout met mijn buik naar voren ofzo. zelfs toen ik 20 kg was afgevallen vloeg een stewardess nog aan me of ik zwanger was. Zelfs op mijn bruiloft vroeg de ambtenaar van de gemeente het!

ook tactloos, ik vraag er dus nooit bij iemand naar

 

Dat ken inderdaad. Er werd laatst door een wildvreemde op een feest aan me gevraagt of er een baby in mijn buik zat, omdat ik over mijn buik aaide. ik had slecht buikkramp, vandaar de aaibewegingen...

 

Wat ik altijd zeg bij mensen die nog kinderen willen in de toekomst. Ik wacht tot jullie een kind hebben. Werkt altijd. Ze zeggen meteen niks meer.

 

Ik ben er heel eerlijk over, ja we zouden heel graag kinderen willen en we zijn druk aan het oefenen en zodra het raak is dat we het hun zullen vertellen maar tot die tijd graag niet meer naar vragen.

Vooral omdat we vorig jaar een mk hebben gehad weten meer mensen van onze kinderwens.

Soms valt het verkeerd als iemand het vraagt maar dat komt ook omdat ik dan zal niet lekker in mijn velletje zit of last van mijn hormonen heb. Maar ik probeer gewoon eerlijk te zijn en als ik er geen zin heb om over te praten dan zeg ik dat ook.

Martinii, als jouw collega het gevraagd had op een dag dat jij lekker in je vel zat dan had je waarschijnlijk ook anders gereageerd. Maar wanneer je dat niet zit is het logisch dat je emotioneler reageerd. Mensen bedoelen het vaak niet verkeerd en als ze zelf niet in die positie hebben gezeten zullen ze het ook nooit snappen. Probeer eerlijk te zijn. En tegen je collega gewoon dat ze of hij wel op een heel verkeerd moment en op een hele verkeerde manier jouw die vraag stelde.

Succes!

 

Ik krijg vaak het idee dat het zo van zelfsprekend is om kinderen te krijgen. Alsof je ze zo koopt bij de supermarkt, met koopzegels en airmiles erbij....
Tot een jaar geleden wilde ik niet eens kinderen en dat was nog harder te verkroppen voor sommige mensen. Iedereen wil toch kinderen? Alsof je geen echte vrouw bent als je geen kinderen wilt, of je wilt verbergen dat jij of je partner niet vruchtbaar is.
Er werd me zelfs verteld dat kinderen een verrijking zijn, dat je leven anders niets inhoud. Dank u wel...
Mensen oordelen/veroordelen heel snel of gaan zelf verhalen verzinnen waarom jij nog niet aan de kids bent.
Wij willen er graag een, niet meer en ook dat geeft stof tot discussie.
"Alleen is zo zielig", krijg ik dan te horen.

 

Wow dat is pijnlijk. Maar helemaal als je ook nog bezig bent met zwanger worden.

Ik zie mensen wel eens kijken omdat ik sommige kleding heel leuk vind die strak bij de borsten zit en dan in een A-lijntje loopt (ideaal voor positiekleding). Ik vind dat gewoon goed bij mijn figuur staan maar ik zie ze gluren. Dan trek ik het maar even strak of mijn shirtje op voordat er een lullige opmerking uitkomt.
Jaaaaaaah sommige mensen missen een beetje takt.

Helemaal op je trouwdag! tjonge jonge zeg.

 

oh ja, zo ken k ze ook wel.
Ik ben erg lang 1.84 en altijd erg mager geweest. Eindelijk zit ik aan de ondergrens van wat i kzou moeten wegen (70 kilo) en heb nu ook al de eerste missers binnen. Ik sta vaak wat in elkaar gedoken (kweet t, slechte gewoonte) en heb al 3x tde vraag gehad of ik zwanger was.
Snap niet dat vreemden dat zomaar vragen, voor het zelfde geweld KAN je helemaal niet zwanger worden.
De laatste keer had ik 's ochtends net een negatieve test gehad en was ik opgeblazen en moest ik echt moeite doen om niet in tranen uit te barsten.

 

Al die vragen zijn inderdaad erg IRRI.... Wij hebben ook gereageerd met "nou voorlopig nog niet hoor....". Wij voelde ons ook lullig om te liegen hierover echter ervaarden wij dit als fijner dan wanneer mensen elke keer vragen : "Is het nou nog niet gelukt." (Wat fam van mij had.) Zeker als je de medische molen in moet en men belt 'hoe is het met de zaaduitslag' of bij terugzetting x dagen erna, "En zit het er nog?"

Als mensen niet weten dat je er actief mee bezig bent krijg je niet bij elk bezoek zo'n opmerking en dat heb ik als prettig ervaren. En dat mensen dan toch vreselijk verrast waren is ook wel erg leuk!

 

tja, dat mensen soms tactloos zijn, zegt meer over hen dan over mij denk ik maar. Maar soms kan het wel pijnlijk zijn, dat herken ik wel. Het heeft ook wel veel met je eigen opstelling te maken. Een vriendin dacht dat dat wij er nog niet mee bezig waren (had ik ook gezegd) en maakte ook opmerkingen van 'wordt gewoon lekker zwanger!' Dan kan ik niet boos worden, ik laat ze namelijk ook geloven dat we er nog niet mee bezig zijn en daar kies ik zelf voor.

Soms is het heerlijk om het door de ogen van een kind te bekijken......m'n driejarige nichtje vroeg mijn zus waarom wij geen kinderen hebben...m'n zus reageerd dat we nog niet lang samen waren....antwoord van mijn nichtje: dan ga ik toch bij hen wonen, dan hebben ze ook kinderen. Heerlijk toch!

 

Hoi,

ik zeg altijd: "Je hoort het echt wel hoor, als het zo ver is"

Of: "Je bent toch niet bang dat ik je iets vergeet te vertellen?"

Of: "Begin jij nu ook al te zeuren, je lijkt mijn moeder wel"

Of (tegen een man): "Hoezo, bied je je genen aan?"

Etc.

Waar bemoeien al die lui zich toch altijd mee he?

 

Sommige mensen kunnen de dingen ook zo lekker tactisch brengen.

Zo waren we laatst met een stel vriendinnen, waarvan één haar dochtertje bij had, een weekendje weg.
Zegt ze op een gegeven moment tegen ons: 'ik kan wel zien dat jullie nog niet aan kinderen toe zijn'. Terwijl ze gewoon weet dat ik bezig ben met zwanger worden.
Op dat moment wilde ik zo graag een rotopmerking terug geven, maar heb het niet gedaan, omdat iedereen het dan gelijk zou weten.

Sommige mensen moeten eens een keer nadenken voordat ze iets zeggen.

 

Nou jaaaaaaaaaa

Dat vind ik nou een echte rotopmerking!

 

ik ben er heel open over.

heb gezegd dat we bezig zijn maar dat het niet wil lukken.

vinden ze het ook niet raar als ik veel van mijn werk weg ben als ik voor een onderzoekje moet of zo. en ik heb gemerkt dat mensen tactvoller zijn als ze weten wat je doormaakt.

toen ik mijn mk kreeg, was iedereen op mijn werk heel meelevend en kreeg ik niet zoveel vragen omdat ze ergens wel aanvoelden wat ik doormaakte.

heb er geen spijt van dat ik het heb verteld.

aoife

 

Ik heb vaak gezegd kinderen neem je niet maar krijg je en je kunt al helemaal niet bepalen of of wanneer je ze krijgt. Met daarbij een duidelijke gezichtsuitdrukking.
Dan zag je weleens vraagtekens op de gezichten maar die liet ik lekker zitten.

Veel sterkte

 

Gelukkig heb ik nooit echt moeite met directe vragen het zijn juist de steekjes onder water of vragende blikken die ik irritant vind.

Wat ik me helemaal kan voorstellen als je zwanger wilt worden en het lukt niet is de vraag wanneer je nou eindelijk eens zwanger bent, de enige oplossing is volgens mij een pakkend antwoord of een botte (aangezien mensen vaak toch een bord voor hun hoofd hebben hangen en tact vaak niet meer helpt. Ik vind die van Elmo (in de aanbieding) wel grappig, of je kan gewoon zeggen, wie zegt dat ik die wil of wie zegt dat wij kinderen kunnen krijgen (zie je het schaam bij hun al op de kaken staan, zo stom voelen ze zich dan)

Ik merk ook dat je eigen onzekerheid of juist zekerheid mensen met commentaar kan tegenhouden, ik wilde eerst zwanger worden met behulp van een donor en heb nog nooit naar commentaar gekregen erover terwijl je dat wel zou denken... je instelling achter je statement kan soms ook uitmaken, nu krijg ik weer de vraag of het toch van de spermabank is of dat ik een vriend heb inmiddels, ook wel een intieme vraag maar goed daar heb ik zelf om gevraagd een beetje met mijn vroegere plannen...

openheid werkt volgens mij ook (als je dat zelf wilt enkan)

 

Toen ik ging trouwen vond hubby het heerlijk om op de dansvloer over mijn buik te wrijven. Hij bedoelde er niks mee, maar de zanger van ons bandje begon wel te zinsspelen dat er een wonder aankwam...
Gelukkig dat hij zoveel sprak dat de gasten het niet door hadden en/of wisten dat het toch niet waar was... Was ook erg vervelend.
Ook bij de aankondiging dat we gingen trouwen, vroegen een aantal mensen of ik dan dus zwanger was... alsof dat de enige reden is om te trouwen met iemand . Ook hebben sommigen geprobeerd om via mijn moeder de boodschap door te geven dat ik nu (31) toch al heel erg oud begon te worden, en serieus maar aan kinderen moest beginnen. En vroegen ze aan mijn moeder of ze met dat wel duidelijk gemaakt had?

Ik heb een keer de fout gemaakt om aan een patiënte te vragen of ze zwanger was. Bleek ze een terminale leverziekte te hebben... Normaal vraag ik dat soort dingen ook nooit.