Meiden, Na nu bijna 5 jaar geleden onze zoon te hebben verloren,ons 1e kindje, voel ik me nog steeds erg rot en zeker rond deze tijd tot aan de geboorte/sterfdag op 18 april 5 jaar geleden begonnen de onderzoeken,de angst,te weten dat ons kindje niet goed groeit en de artsen niet wisten wat er aan de hand was. je herbeleefd alles weer,mensne in je omgeving snappen het niet en zeggen dan van 'je heb nu toch 2 gezonde kerels?' en dat doet pijn,te weten dat je omgeving er zo op reageert... mijn mannetje is er wel voor me maar toch zou je je verdriet toch willen delen met andere mensen en zeker met vrouwen die ook dit hebben moeten doorstaan.... stel ik me dan echt aan vraag ik me af,ben toch wel een nuchter persoon die weet dat het beter was voor ons kereltje,hij had geen kans van leven,en heb zelf de keus gemaakt de zwangerschap af te breken... Het slijt wel,maar de pijn en het gemis in mijn hart blijft... nu we bijna 5 jaar verder zijn vraag ik me gewoon af of hij op zijn broers zou lijken,hoe hij zou zijn zijn karaktertje en hoe hij het zou doen op school? dit is toch niet zo raar? wil een ieder die dit leest en in deze moeilijke situatie zit erg veel sterkte wensen!
weet dat dit heel normaal is dat je er telkens aan terugdenkt en dat je het er moeilijk mee hebt. het is ook niet niks wat je hebt meegemaakt, ik denk dat dit zal blijven tot je zelf sterft... van mij was het een bbz en ik krijg ook reacties zoals je bent niet de enige die dat meemaakt. dat doet pijn, maar ik probeer me erover te zetten. alvast heel veel sterkte gewenst jolien
Dit is helemaal niet raar! Het is en blijft je eerste kindje. Je eerste kindje zal áltijd bij je blijven, in je hart. Ik begrijp heel goed dat je blijft denken aan hoe het nu geweest zou zijn. Ik vraag me ook wel eens af hoe Nora haar oogjes uit zouden hebben gezien en hoe ze geworden was. Ze was zo mooi, ze moest wel een mooi kindje zijn geworden! Maar je zal het nooit weten. Dat is gewoon hard en dat blijft het denk ik ook. Hoeveel leuke, supergeweldige, fantastische kinderen je ook daarna nog krijgt. Dikke knuffel!
Je geeft aan dat je graag met lotgenoten wilt praten, omdat je nabije omgeving over je gevoelens heenstapt en dat ze vinden dat je "er maar eens overheen moet zijn". Is het dan niet iets om met een lotgenotengroep te gaan praten? Ondanks dat het inmiddels vijf jaar geleden is? Sterkte in deze lastige tijd.
Het is helaas herkenbaar. En nee meid, je stelt je niet aan. In de omgeving zitten gewoon een stel idioten helaas.
Zelf ben ik nog geen jaar verder. Wel hik ik nu op tegen bijvoorbeeld mijn uitgerekende datum. Ik kan het me goed voorstellen dat het iets is wat terug blijft komen.
Heel herkenbaar meid, Bij ons is het dit jaar 6 jaar gekeden dat ons manneke overleden is.. Maar de familie enzo denkt er niet meer aan. Ik heb tenminste 2 kinderen erna nog gekregen.. Zo cru hoe sommige er over denken. Elk jaar rond de periode zit ik ermee. Ik zal hem nooit vergeten! Hij is en blijft ons kind ook al is hij er niet meer. Sterkte en dikke knuffel voor iedereen.
Als je het zelf niet mee hebt gemaakt snap je toch niet echt hoe het is. Ik zal het ook nooit meer vergeten en een nieuw begin van het jaar zal nooit meer hetzelfde zijn. De rest van de wereld leeft zijn eigen leven en gaat door.
Nee dat dnek ik ook niet dat als je het zelf niet heb meegemaakt dan weet je niet hoe die ander zich kan voelen en hoe het is en hoe de zwangerschappen daarna voelen voor iemand die zoiets heb moeten doormaken,dat merk ik in mijn eigen omgeving ook wel En ze vragen er nooit meer naar,stoppen het in de doofpot... Zo jammer... Sterkte allemaal
Ik denk dat het toch iets is wat je voor de rest van je leven zal herbeleven.. het is toch een enorm heftige verdrietige intense hartverscheurende gebeurtenis dat je leven tekent. Daar ben je voor altijd mee bezig. Vooral op die bepaalde momenten, die bepaalde herinneringen oproepen. Het is nu eenmaal zo. Mijn tante is er na 25 jaar nog ieder jaar mee bezig rond diezelfde tijd, dan heeft ze het altijd zwaar.. en ja afgelopen jaar had ik dat zelf ook. Is ook logisch, het is je kind en een kind is onvervangbaar. Dat zou ik ook gelijk tegen iemand zeggen. Maakt niet uit of je daarna gezonde kinderen hebt gekregen. Tuurlijk ben je daar dankbaar voor, maar het vervangt je eerste kindje toch niet die je iedere seconde van de rest van je leven moet missen..