hoe gaan jullie om met de teleurstelling?

Net 1e ICSI mislukt maar heb hetzelfde: moe, teleurgesteld, verdrietig,... ook al had ik me er al op voorbereid dat het misschien niet zou lukken.
En nu, drie dagen na het slechte nieuws ben ik nog steeds teleurgesteld en denk ik er veel aan, maar tussendoor ben ik toch gelukkig ook weer al het positieve van dit leven voor mezelf aan het opsommen om weer van het leven (en de zon ) te kunnen genieten.

Ik denk dat het elke keer weer opnieuw moeilijk is als je slecht nieuws krijgt, en dan kan je alleen maar jezelf de tijd gunnen om het te verwerken...

Sterkte!

 

Wat rot dat jullie IUI poging is mislukt.

Mijn grootste teleurstelling was na ICSI poging 1 (heb nooit IUI gedaan). Ik ben er toen eigenlijk een paar weken kapot van geweest. Zo'n teleurstelling, zo'n ICSI duurt al met al twee maanden en dan is het zomaar over. Niet constant depri geweest, maar zo af en toe overviel me dat gevoel heel erg. Misschien ook nog de hormonen, maar ik voelde me even echt niet zo happy. Ik heb het eerst weggestopt en ben meteen doorgegaan met dagelijks leventje, ook op de testdag zelf nog ergens ingevallen met werken..niet handig.
Die van ons was mislukt op 2 november. Op oudjaarsdag heb ik echt nog een enorme 'inzinking' gehad, ik herinnerde me oud&nieuw ervoor toen ik toch echt dacht dat het vast in 2011 wel ging lukken...en was op zolder bezig waar ik plotseling iets vond wat ik al tijden geleden voor ons toekomstige kindje gekocht had (had ik een beetje weggestopt). Ik heb echt zooo hard gehuild en ben heel boos geworden etc. Al het verdriet kwam er uit, maar ook frustraties en boosheid.
Blijkbaar was dat wel goed, want daarna konden we echt verder voor mijn gevoel, misschien ook door het afsluiten van 2011.
In januari kwamen allebei de cryo's niet goed uit de vriezer, was ook echt een enorme teleurstelling. Ben daar een dag goed ziek van geweest, maar goed toen konden we gelijk verder met ICSI poging 2, dus dan krijg je weer hoop.
Ik zou niet weten hoe ik ermee om moest gaan als deze poging mislukt. Ik heb in ieder geval deze keer de testweek vrij genomen, dat geeft wel rust. Als ik dan een dag bij wijze van huilend op bed wil liggen, dan kan dat.
Ik denk dat je dus het beste jezelf de tijd kunt geven om het te verwerken, maar iedereen doet dat anders en soms komt het verdriet pas een week later heel hard binnen en niet gelijk.

 

Hey deb, allereerst superverdrietig dat t is mislukt.
Omgaan met de teleurstelling hoor er idd bij. De ene keer gaat dat beter als de andere.

Onze eerste IUI had ik echt gedacht dat t zou lukken, was er vast van overtuigd. Omdat je op dag 3 van je ongi alweer gaat spuiten voor de 2e poging, heb je ook maar even ( je hoeft natuurlijk niet door te gaan maar heeft mij wel geholpen). 2e poging had ik geen hoop en daardoor ging die ronde me goed af. De derde ronde nóg minder hoop, was er helemaal niet mee bezig, maar de klap was enorm ( werd paar dagen voor NOD ongesteld dus had t ook nog niet verwacht.) Ik was zoooo verdrietig! Veel gehuild in mn mannetjes armen. Ook nu hielp het me weer dat we meteen doorgingen, daardoor moest ik me snel over de teleurstelling heenzetten.
Nu de vierde IUI. Nog 1 wachtweek te gaan. Daarna wordt het IVF. Ik heb het vermoeden dat een laatste mislukte IUI veel los gaat maken. Omdat we hebben besloten om dan een aantal maanden niets doen, ben ik wel bang om in het verdriet te blijven hangen. Maar goed, we zullen zien..

Wat mij helpt is dat ik een blog bijhoudt. Ik schrijf van me af, schrijf gedichten. En meekletsen in de verschillende topics helpt ook. Soms even de frustraties van me af slaan op het matras. Het is elke keer anders.

Ik wens jullie veel sterkte in deze iui achtbaan.
[ ATTACH]232827[/ATTACH]


Misschien kun je wat herkenning vinden in mn blog, link hieronder.
Dikke knuffel!

 

hey meiden!
hier een eerste icsi-behandeling gehad in september 2011 die begon al heel erg snel als teleurstelling...
punctie was gedaan en toen moest me vriend zaad afgeven wat dus geen resultaat gaf er was niets te vinden alleen ontstekingen... wij hebben toen besloten om het even te laten rusten (omdat het beter uit zou komen kwa met de bruiloft waar we dus heel veel afleiding aan hebben gelukkig) en wouden rond maart/april weer verder dus moest me vriend eind feb. zaad inleveren weer om te laten kijken of er al weer wat was alleen weer een teleurstelling... nu moet ie vrijdag weer en dan 2 weken erna weer een uitslag als dat weer niks is dan zal die waarschijnlijk een operatie moeten krijgen... al met al tot nu toe alleen maar teleurstellingen en ermee omgaan blijft giga moeilijk gelukkig heb ik wel een basin die ook in de mmm heeft gezeten dus daar kan ik goed mee praten en die begrijpt het ook allemaal.
dus als je de mogelijkheid hebt om met iemand erover te praten is dat heel fijn

 

Wij zijn dertien jaar bezig geweest voor deze zwangerschap.

We moesten meteen met ICSI beginnen ivm weinig/zeer slecht zaad.

Dat die eerste 2 pogingen plus cryopogingen mislukten was echt heel erg. Dan zie je je kansen vervliegen.
Je krijgt er maar drie vergoedt.

De derde werd ik dan wel zwanger van een tweeling ging helaas mis.

Dan stort je wereld in. We waren bij eerste icsi begonnen met adoptie procedure, en die liep sowieso door.

Dat gaf steun en moed.

Maar omdat de wachtlijsten mega lang waren zijn we overgestapt naar Gent voor donorzaad. Dan koop je dus rietjes, 6 stuks voor (dacht ik uit mijn hoofd) 800 euro.

Das te betalen, die druk als van bij de icsi was meteen weg, lukte het niet, dan kochten we toch nieuwe rietjes!

Ik werd bijna altijd zwanger van de rietjes, kwamen er in Gent achter dat ik Hashimoto heb, dus ws oorzaak van de miskramen.

Na de zoveelste missed abortion kregen we te horen dat we een zoontje kregen uit CHina!! WAUW!!

We hadden nog 2 rietjes over, of die weg mochten, nou we hadden daarvoor betaald en dachten, we maken ze op.....en kijk naar mijn banner...........ben gewoon zwanger en goed ingesteld op de medicatie voor Hashimoto..en nog 1 rietje over

Hoe gingen we om met teleurstellingen? Een grote zak chips en bergen chocolade, samen janken en samen overal tegenaan schoppen.....uithuilen en weer vooruit kijken!!

En godzijdank zijn we zo sterk geweest om door te gaan!!

Ik ben nu 33 jaar en man 34 jaar, we hebben nu een prachtige zoon uit china en er komt een broertje voor hem bij dit jaar!

Doorzetten en een lange adem, en een portie geluk (ook ivm leeftijd van jou en partner) kom je ver.

 

Wow respect ukoldaatje..

OOk de rest respect
Zoals iemand hierboven al typte.. het is voor iedereen persoonlijk hoe met de teleurstelling om te gaan..
. Het beste wat je kan doen,is toegeven aan je gevoel wat het ook is en niet luisteren naar wat andere vinden dat je moet doen,voeln. het is jouw/jullie gevoel..

heel veel succes hopelijk krijg je niet teveel teleurstellingen en ben je snel zwanger.. ik duim voor je.. xxx

 

ukoldaatje--> heftig allemaal zo te lezen hoor... maar nu toch zwanger! echt super is toch helemaal fijn voor zo`n kindje om er een broertje bij te krijgen dan zijn dan ook weer de leuke kanten om te lezen he.

deb--> heerlijk even he om alles te uiten gelijk heb je hoor en wat betreft anderen in je omgeving dat is wel echt k*t om te zien dan... ik merk het zelf ook om me heen elke keer als me vriend en ik rond een spannende periode zitten met uitslagen komt er weer iemand vertellen dat diegene zwanger is... de laatste keer was 4 weken geleden dat een hele goede/beste vriendin zwanger is dat was echt een klap want op 1 of andere manier is dan dan zo dichtbij maarja je gunt het wel iedereen je vraagt je alleen af wanneer je zelf aan de beurt bent he.