Onze dochter is nu 22 maanden en ik heb het idee dat de peuterpuberteit is begonnen. Het is sowieso een temperamentvol kind, die eerder ook wel eens driftig was uit frustratie. Maar nu is het anders. Ze wordt nu echt boos - krijst en blijft daar in hangen. Met name als het niet gaat zoals zij het wil, maar ook als het anders gaat dan "normaal". Ik heb al gemerkt dat ik veel kan voorkomen door steeds te vertellen wat we gaan doen en veel structuur in de dag te brengen. Maar soms gaat het toch fout. Vanmiddag bijvoorbeeld. Er kwamen vrienden met een jongetje van haar leeftijd. Hij pakte een boekje. Mijn dochter begon gelijk "mij" en ze allebei een boekje geven en uitleggen hielp niet. Ze ging meppen dus ik haal haar weg en zet haar bij ander speelgoed neer. Vervolgens gaat ze op de grond liggen en keihard huilen. Wat doen jullie op zo'n moment? Ik ben echt even op zoek naar een soort stappenplan. Zodat ik het tijd hetzelfde kan aanpakken.
Ooooh feest der herkenning. Mijn dochter begint ook al vroeg. Een echt stappenplan heb ik niet voor je. Vandaag heb ik ook meegemaakt dat mijn dochter een paar driftbuien had en dan inderdaad op de grond gaat zitten of laat vallen. Ik kan me voorstellen dat het helemaal vervelend is met visite erbij! Wat ik vandaag gedaan heb is 'niets'. Ik dacht laat ik eens kijken wanneer het ophoudt. Nou na de eerste keer duurde het vrij lang (weet ik niet meer precies maar het zal niet langer dan 10 min. zijn geweest hoor maar alles lijkt lang op zo'n moment haha), de tweede keer duurde het iets korter. Vanavond had ze er weer een en die duurde nog veel korter. Ik ben toen zelfs weggelopen (wat ze extra erg vindt). Ik ben van mening dat het toch uitproberen is. Ik weet eerlijk gezegd niet of het de manier is maar het werkt hier. Ze heeft door dat ik er toch niet op reageer waardoor het huilen korter duurt. Nogmaals met visite wordt je dan wel op de proef gesteld. Ik was vandaag alleen met haar dat scheelt. Oh en wat belangrijk is, positief gedrag bekrachtigen (en dus negatief gedrag negeren). Eigenlijk wel een beproefde behavioristische methode.
Hier begint het ook. Dochter is bijna 14m. Als ze dr zin niet krijgt gooit ze zich op de grond en gaat heel nep ontroostbaar janken. Ik blijf consequent (liever nu goed dan straks een echt probleem) en negeer het. Papa wil dr nog wel eens troosten en dr zin geven maar duidelijk gemaakt dat ie daar echt mee moet stoppen. Ze kan wel een kwartier in dr bui blijven hangen maar ze doet maar. Uiteindelijk geeft ze t op en gaat ze weer spelen.
Ik negeer hem volledig. Hij gaat ook dramatisch op de grond liggen krijsen maar ik stap gewoon over hem heen en ga door met waar ik mee bezig was. Als hij echt door blijft gaan dan ga ik spelen in zijn speelhoekje terwijl ik hem blijf negeren. Binnen no time stopt hij dan met huilen en komt nieuwsgierig bij me kijken.
Hier ook zo'n driftkikker van 17 maanden. Het enige wat hier helpt is negeren, negeren en nog meer negeren. Meestal is het dan met een minuut of 5 over. Papa wil nog wel eens toegeven maar het is echt een kwestie van consequent blijven.
Boos zijn mag, maar als ze lang of hard willen krijsen doen ze dat maar op hun eigen kamer, als ze klaar zijn mogen ze weer komen. De oudste een paar keer laten schrikken onder de koude kraan (handdoek ernaast om gelijk te drogen) omdat hij er soms echt in bleef hangen. Dan was de enigste manier de kraan en daarna flink knuffelen. Als het buiten gebeurd laat ik ze even gaan (als ik boos ben wil ik dat ook tonen) zolang ze niet in de weg liggen. Na 1 of 2 minuutjes doe ik een poging om ze te laten opstaan en lief mee te lopen, zo niet, dan blijven ze nog maar even liggen
Herkenbaar hoor! Wat ik het belangrijkst vind, is dat je kind altijd weet dat hij/zij veilig is en serieus genomen wordt. Rond 2 jaar komt het besef een los individu te zijn en gaan ze inderdaad hun grenzen verkennen en uittesten. Kun je je voorstellen hoe angstig het moet zijn zo klein te zijn en opeens te 'weten' dat je geen verlengstuk van je moeder (bv) bent? Dat je alleen bent en dat jouw gedrag invloed heeft? Dat gevoel is vaak de bron van frustratie. Op een onbewust niveau zijn ze op zoek naar geborgenheid en veiligheid. Best logisch toch? Een soort opnieuw kaders aanbrengen in hun wereldje. Natuurlijk betekent dit niet dat je alles maar hoeft te accepteren en toelaten. Het is júist aan jou als ouder om die kaders te stellen. Dus maak duidelijk wat wel en niet mag. En als er iets gebeurt dat echt niet kan, consequent zijn in het gevolg. Op deze manier weet je kind waart hij aan toe is en dat is belangrijk en prettig. Mocht het iets zijn dat niet wereldschokkend is, maar hooguit vervelend of irritant (bv speelgoed afpakken), kun je volstaan met "ik begrijp dat je het niet leuk vindt dat hij hiermee speelt" oid. Verder niets. Dit geeft aan dat je ziet wat er gebeurt, dat je begrip hebt voor de frustratie, maar dat de wereld niet vergaat. Bovendien geeft je je kind de mogelijkheid zelf een oplossing te bedenken. Mocht hierop alsnog een hysterische reactie volgen, kun je dat gedrag benoemen en hierop reageren. Bv "Je weet heel goed dat je anderen niet mag slaan. Omdat je dat wel hebt gedaan, breng ik je nu naar bed." (of wat dan ook de sanctie is voor dit soort gedrag) Soms helpt het als je nog een laatste waarschuwing geeft, maar dat weet je zelf. En verder vooral jezelf blijven vertellen dat het erbij hoort en dat jouw kind de allerliefste van de hele wereld is. Als je kind voelt dat je je ergert aan hem of haar, ben je verder van huis. (je kunt je voorstellen dat dit een gevoel van veiligheid niet bevordert!) Veel geduld toegewenst! PS En accepteer ook van jezelf dat je het gewoon soms niet trekt en een kort lontje hebt. Helemaal prima! Aan een ideale ouder heeft een kind weinig, aan een echt mens des te meer.
Hier had hij ook net na het jaar al driftbuien, maar die verschieten bij degene die hij nu krijgt. Toen hij jonger was, was het even kort en kon je hem snel afleiden. Vandaag zijn eerste mega driftbui, na al een week driftiger dan normaal te zijn. Hij duurde een half uur en begon door vermoeidheid. Hij kon niet meer duidelijk maken wat er was en wat hij wilde (kan hij normaal wel heel goed), dus heb hem op bed gelegd. Ben zelf boven gebleven en na 10-15 minuten viel hij eindelijk in slaap. Ik vond het moeilijk, maar heb het verder genegeerd.
Onze oudste heeft ook zo'n periode gehad. Vooral voor hij goed leerde praten, zo rond de leeftijd van 1.5 was het bar en boos. Hij lag uitgebreid keihard met zijn hoofd op de vloer te bonken van kwaadheid. Praten en troosten werkte absoluut averechts. Ik sluit me wel aan bij het verhaal over veiligheid / geborgenheid. Ik bleef dus in de buurt. Vaak ging ik bij hem in de buurt op de grond zitten, maar wel half afgewend. Zodra de boosheid overging in verdriet / schrik nam ik hem gelijk bij me om te troosten. Het is een fase die voorbij gaat, terugkomt, weer overgaat, nog eens langskomt en ook dan weer voorbijgaat. Inmiddels ben ik wat minder van het troosten en meer van negeren. Een kind van 1,5 kan zijn eigen emoties nog totaal niet reguleren. Van een kind van 3,5 mag je al iets meer verwachten. Althans: onze zoon kan zo'n bui in veel situaties best beperken. Hij had nu weer een periode van veel huilen en boos worden, maar het lijkt nou weer minder te worden. Deze laatste periode negeerde ik hem vaak en besprak ik na zo'n bui even wat er aan de hand was. Meestal heeft hij dan ook wel echt behoefte aan een knuffel en die krijgt hij dan ook gewoon.
Je komt zo kalm en adequaat over gewoon nieuwsgierigheid. Ik dacht: of die heeft 20 kinderen en laat zich niet opjutten of ze heeft er geen en heeft een heel ideaalbeeld in haar hoofd. Maar ik heb het mis je laat je gewoon niet opjutten! Goede eigenschap!!!
Dankjewel! Al is het voor een ander altijd makkelijk praten hè? Ik heb een praktijk voor kindercoaching waar ik vooral met ouders werk die tegen dit soort dingen aanlopen. Vandaar. Heb ervoor geleerd zegmaar.
Wanneer mijn oudste in een driftbui komt dan helpt alleen negeren. Zodra hij is afgekoeld bespreek ik even wat er is gebeurd en daarna knuffelen. Zo maak ik duidelijk dat ik zijn gedrag op dat moment niet tolereer maar dat ik hem evengoed lief vindt. In het openbaar heb ik hem ook wel eens onder mn arm meegenomen richting auto, je hebt niet altijd de mogelijkheid om tien minuten of langer te wachten. Verder zijn driftbuien (hier tenminste) goed te voorkomen door te vertellen wat we wanneer en hoe gaan doen. Voorspelbaarheid is heel belangrijk. En hoe ouder ze worden, hoe beter het gaat. Mijn oudste is een echte kletskous en kan nu dus heel goed vertellen wat hij wel en niet wil. En dat is voor iedereen prettig. Als hier een ruzie ontstaat over speelgoed tussen mijn zoontje en een speelkameraadje, dan neem ik het speelgoed af. Zodra de kinderen zijn afgekoeld krijgen ze het speeltje terug.
Schoot me nog te binnen: onderschat ook de invloed van honger en slaap niet! Soms heeft pedagogisch beleid helemaal geen zin en moeten ze gewoon iets eten danwel slapen! (beetje open deur, maar juist daarom soms makkelijk over het hoofd te zien!)
Pfff hoe herkenbaar. Hier een mannetje van bijna 21 maanden. Erg tempramentvol van zichzelf... Maar nu....OMG!! Wat wij doen...negeren, negeren, negeren! Of het helpt? Ik weet het niet. Daar komen we wel achter. Maar anders kost het zoveel energie.
Hier is het inderdaad slaap en dan niet meer open kunnen staan voor praten...dat is de enige keer dat ik hem in bed laat huilen...
hier ook af en toe heen driftig mannetje, en soms echt zonder reden voor mijn gevoel.... bijv. omdat ik hem kleren aan wil doen smorgen en hij daar geen zin in heeft. ook vaak aan tafel. hij eet eerst al zijn vlees op en gaat dan naar onze borden wijzen, omdat wij nog vlees hebben liggen. als hij dan niet krijgt gaat hij gillen huilen en blijft maar die die die roepen. negeren werk hier dus NIET. Wij zetten hem (als we aan tafel zitten) met stoel en al op de gang. daar laten we hem dan een paar minuten staan. hij wordt dan altijd heel snel rustig, en als we hem terughalen gaat hij meestal gewoon eten. dan knuffelen we even en is alles weer goed. bij andere driftbuien, zeker buitenshuis, probeer ik hem altijd af te lijden. dat werkt meestal ook goed.