Wat ik ook echt erg vond qua reactie was toen mijn moeder vertelde aan mijn Oma dat erbij mij PCO geconstateerd was dta mijn Oma zij: nou dat zit niet bij ons ind e familie hor! Dus komt niet bij onze kant weg, want wij hebben geen problemen om zwanger te worden. Vond zo vervelend opmerking en ook erg sneu voor mijn moeder. Zij maakt zich er namelijk erg druk om dat mijn andere 2 zussen het ook hebben.
jemig, lekkere reactie van je oma! alsof lang/kort over kinderen krijgen doen erfelijk is.. (niet dus) enne, ja heeeerlijk topic dat ' ieks ik ben na 10 jaar gestopt met de pil en meteen zwanger! ' ach ja.. ik kan t wel hebben (meestal) maar feit blijft dat het soms echt hard aankomt..
Hoi meiden, Ik wil jullie graag hart onder de riem steken! Wij zijn sinds vijf maanden de ouders van een prachtige zoon, ruim 2,5 jaar na het stoppen met de pil. Ik raakte na 1,5 jaar zwanger (na in het ziekenhuis onderzoeken en een baarmoederfoto gehad te hebben). Tot ons verdriet eindigde dit in een missed abortion. Twee maanden na de miskraam ik tot onze grote verbazing weer zwanger en negen maanden later had ik onze zoon in m'n armen. Ik wil zeker geen dooddoener hier neerzetten, maar jullie zeggen dat je de hoop niet moet verliezen!! Er worden zoveel vrouwen nog zwanger na een langere tijd. Houd die hoop en dat vertrouwen vast, al weet ik dat dat niet altijd meevalt. Ik heb periodes gehad dat ik het me niet kon voorstellen dat ik ooit (weer) zwanger zou raken en toch is het gebeurd. Toitoitoi, ook met het omgaan met ontactische opmerkingen. Groetjes, Marit
Hoi hoi, ben nieuwe hier en helaas ook net ronde 17 in gegaan We zijn al bij de gyn geweest, de zaadjes van m'n man zijn slecht 0,4 miljoen van de 20 miljoen die er moeten zitten en slecht bewegenlijk, nu mochen we pas eind augustus terug komen om het nog een keer te laten controleren en dan kijken wat ze verder kunnen doen. tis wel moeilijk soms die teleurstelling elke keer Liefs Dina
@marit: kijk, successtorys geven altijd moed!!! thanx! @dina: jemig, wat shit van de kwaliteit van het zaad... in augustus gaan ze kijken wat ze kunnen doen? icsi ofzo? ook jij veel succes en sterkte!!!
hallo ladies Wij zijn nou beland in ronde 21, jeetje hoe ga je er mee om? tja soms huil ik stiekem of praat ik er met me vriend over die me gelukkig helpt ik kan er gelukkig ook goed over hebben met mijn vriendin en zus de rest ook wel maar dan krijg je er inderdaad soms zo'n antwoord op van ja misschien ben je er toch teveel mee bezig :x snappen zullen ze het niet doen, dat gevoel wat je krijgt als je iemand met zo'n mooie zwangere buik ziet lopen. We zijn sinds mei doorverwezen door de huisarts en onder behandeling van de gyneacoloog hier zijn we onderzocht en tot nu toe is alleen de mobiliteit van mijn vriend zijn sperma iets minder 39% (normaal is 50%) terwijl de samenlevingstest goed was. Nou gaan we verder met de volgende stap in augustus/september na de vakantie dan word er een röntgenfoto van de baarmoeder en de eierstokken gemaakt en spoelen ze alles door dan krijgen we daar de uitslag van en mogen we een paar maanden zelf proberen als het dan nog niet lukt gaan ze naar de volgende stap en dat word dan inseminatie. Gelukkig heb ik het gevoel dat we wel alle steun krijgen vanuit het ziekenhuis. We laten ons niet kisten meiden kom op we gaan gewoon door Heel veel sterkte dikke knuffel sas
Hoi Dames, Kan me zo in jullie verhalen vinden. Wil jullie toch sterkte wensen want er is veel onbegrip van buitenaf als het gaat over een nog onbeantwoorde kinderwens. Ik heb ook pco, mag dan gelukkig schrijven dat het bij ons is gelukt na 20 maanden, van veel onderzoeken, pillen en spuiten. Hoop ook echt dat jullie verlangen naar een kindje word beantwoord. Ik las ook altijd gewoon de bladen en keek graag naar babyspullen maar dacht ook zometeen dan........ als jullie je er goed bij voelen lekker blijven kijken en lezen en vooral praten en je verdriet uiten want het is niet niets. Kennen jullie het boekje 'open zenuw' hier kon ik mezelf zo in vinden wie weet is het wat. Ik heb ook veel van me afgeschreven om alles kwijt te kunnen, dames heel veel sterkte en hoop dat jullie verlangen naar een kindje waarheid word!!
ik ben nu 7 mnd gestopt en weet nu pas beetje hoe mn cyclus is. Zijn nu 2e ronde van serieus proberen. Maar 1e serieuze ronde verkeerd geklust, helaas. Ik geef de moed nog niet op, maar het blijft iets waarvan ik denk het nooit te kunnen krijgen. xxxxx
wat een herkenbare verhalen lees ik hier.... En idd die opmerking van; misschien moet je er niet zo mee bezig zijn:x:x JA HOE DAN!!!! Sinds vorig jaar mei zitten wij ook in de MMM. Ook bij mij is PCO geconstateerd. Eerst alleen tabletten geslikt maar ook dat hielp niet(meer). Nu spuit ik gonal-f en pregnyl. Heb gisteren voor het eerst IUI gehad omdat onze samenlevingstesten steeds negatief waren. Half april bleek ik zwanger te zijn helaas is dit geeindigd in een buiten baarmoederlijke zwangerschap en hebben ze mijn rechtereileider moeten verwijderen. Gelukkig kan ik op het moment weer positief denken....Ik werk op een kinderdagverblijf en dat maakt het soms wel extra moeilijk maar het is ook oh zo dankbaar werk. Ook ik lees ouders van nu en babywinkels vind ik toch wel errug leuk liefs Wen
In september zijn wij een jaar bezig.....soms baal ik ervan en dan beur ik mezelf weer op met de gedachten dat cijfers iedere maand meer in mijn voordeel gaan werken Ik denk dat ook dat je heel veel mazzel moet hebben als je meteen de 1e ronde zwanger wordt. Ik zie het een beetje als dobbelen. De een gooit meteen de 1e keer 6 en de ander doet daar 10 keer over. Een zwangerschap is nog vele malen complexer En de mooiste baby's bewaren ze voor het laatst
De ene keer heb ik het moeilijker dan de andere keer als ik ongi wordt. Maar ik denk maar zo "elke maand een stapje dichter bij het zwanger worden" En " een maand eerder of later maakt uiteindelijk niet veel uit" En zo sleep ik me door de maand heen. Al gaat me deze maand vrij goed af... geen ovutesten meer, ben het overzicht nu kwijt, maar het geeft toch een bepaalde rust! Groetjes Cyntje78
fijn zeg al die reactie's van jullie!! En dat mijn verhaal zo herkenbaar is!!! En ook bedankt voor de succesverhalen, altijd fijn!!!!Blijf nog even lekker dagdromen en hopen op de dag dat het zo mag zijn!
Wij zijn ook al heel wat jaartjes bezig voor de 2e.Ik heb me maar op andere dingen gestort,anders wordt je gek. Zijn nu op vakantie en in sept emigreren we naar Australie,dus gelukkig genoeg afleiding.
ik weet niet of ik namens iedereen kan spreken hier, maar ik vind zeker niet dat jij je aanstelt hoor, ik ben eigenlijk ook niet heel lang bezig, als ik de andere zo lees ik ben met 6 maanden wel zwanger geraakt, maar die roze wolk was met 6 weken al uitgelopen in een wolkbreuk; een miskraam. Aanvankelijk was ik er heel nuchter onder, moeder natuur beslist het lot en ik heb er zelf weinig over te zeggen (wat eigenlijk ook zo is) en zag het verder heel positief in, ik zou misschien toch snel daarna weer zwanger worden. maar nu zijn we inmiddels weer 4 maanden verder en nog steeds niet zwanger in mijn vriendenkring lopen 2 dikke buiken en 1 is er al bevallen, maar ik merk aan mezelf dat ik er heel veel moeite mee heb, en ga de confrontatie het liefst uit de weg. ik heb wel al een kinderwagen en een autostoeltje en nog wat kleinen dingetjes op zolder staan, dat zijn verjaardagskadootjes geweest toen ik zwanger was, maar voorlopig kijk ik er niet naar om, tot ik zeker weet dat ik weer mag genieten van een zwangerschap.
Voor iedereen is het moeilijk als je niet snel zwanger wordt al je nu een half jaar bezig bent of 3 jaar. Ik hoop voor iedereen het beste.
Wij zijn inmiddels 2,5 jaar bezig. En tuurlijk Riv, voor iedereen is het wachten moeilijk, maar je gaat wel door verschillende fases, in ieder geval is/was dat zo in ons geval. En ik vind de fase waar ik nu doorheen ga een stuk moeilijker dan de fase waar ik inzit toen ik 'nog maar' een half jaar of een jaar bezig was. Als de IUI poging die we net hebben gehad mislukt, de 6e poging, is onze enige kans nog IVF. Daarna houdt het op. En dat is verschrikkelijk moeilijk om te bevatten en om mee om te gaan. Dat is niet te vergelijken met eimand die een half jaar bezig is en onzeker is of het ooit wel gaat lukken. Maar goed, ik wil mijn berichtje niet plaatsen om met mijn vingertje te wijzen of om te promoten hoe zielig ik wel niet ben omdat wij langer bezig zijn, want dat is niet zo. Hoe ik er mee omga? Ik ga er gewoon mee om, ik heb geen keus. Ik ontwijk kraamvisites met mensen die ik nooit meer zie, ik ontwijk teveel babypraat. Maar verder zet ik mijn masker met glimlach op en leef gewoon door. Heel af en toe in de veiligheid van ons huis, samen met mijn man, komt er een huilbui omdat ik intens verdrietig ben, amar toch het leven gaat door. Niet alles blijft stilstaan rond mijn probleem helaas. Sterkte allemaal meiden, ik hoop dat wij allemaal onze grootste wens mogen zien uitkomen.
tuurlijk snap ik jou. Wij krijgen nou onze tweede iui woensdag insiminatie. Wij zijn nu bijna 4 jaar bezig en dat is ook wel frustrerend. Ik denk dat iedereen op een andere manier ermee omgaat. Het kan mij wel voorstellen dat je weet dat ivf de enigste optie is dat je het dan wel moeilijker hebt dan dat je net bezig bent. Ik hoop dat iedereen geluk mag hebben. Liefs Riv.
hoi allemaal, ik wil ook graag mijn verhaal vertellen over hoe ik er mee om ga. wij zijn nu bijna 2 jaar bezig. we hebben november vorig jaar allerlei testen gehad en daaruit bleek dat het zaad van mijn man niet helemaal goed is. uit de eerste test kwam zelfs dat het er maar 0.1 procent leefde. echter hebben we het daarna nog eens laten testen en toen bleek het gelukkig 27% te zijn maar ook dat is natuurlijk niet super best. in december ben ik ondanks dat wel op de natuurlijke manier zwanger geraakt. maar helaas is na 7 weken het hartje gestopt. nu vroegen wij ong. 3 maanden geleden of wij toch weer het traject in mogen. en toen werd ons doodleuk door de gyn. gezegd: "jullie hebben bewezen dat jullie het zelf kunnen dus ga je gang ook al kan het nu ook weer 1,5 tot 2 jaar duren." je wil niet weten hoe wij hiervan baalden. tevens werd er gezegd je bent nog jong dus het kan altijd nog. ik ben 34 en volgens mij begint dit toch wel mee te tellen. onlangs zijn we getrouwd en door de voorbereidingen hiervoor heb ik het verdriet om de miskraam niet goed verwerkt en merk ik dat ik er nu echt heel erg mee zit. heb ook geregeld huilbuien. en dan elke maand weer op nieuw de teleurstelling gek worden we er van. en die stomme opmerking waar jullie het ook al over hadden van probeer het los te laten, je moet er niet te veel mee bezig zijn. dat is makkelijk gezegt. zij temperaturen niet elke dag en klussen op "zogezegt verplichte tijden" en elke maand word je toch weer ongesteld. HOE KUN JE HET DAN LOS LATEN !?!?!?! ik hoop voor iedereen dat het snel raak is en dat we allemaal een heel mooi wondertje krijgen. liefs en succes allemaal enne hou vol