Hallo dames, graag wil ik mijn hart hier ook even luchten. Vorige week dinsdag ben ik bevallen van onze dochter Ziva 20+4.Na een rommelige zwangerschap van een combinatietest van 3,1 mm ( kans 1/25) op downsyndroom, naar een goede uitslag van de niptest. Dachten we dat er geen vuiltje aan de lucht zou zijn bij de 20 w echo. Helaas niets was minder waar. Onze dochter had HLHS, hypoplasme linkerhartsyndroom. Helaas was het zo erg, dat de linkerkant helemaal niet ontwikkeld was en ze maar 30% kans had op overleven. En hebben we besloten te stoppen met de zwangerschap. Een zeer moeilijke keuze maar wel de beste keuze voor haar. De bevalling en het afscheid waren mooi en geven me ook rust, maar hoe nu verder?? Ik moet er erg aan wennen dat onze toekomst opeens is veranderd en dat er over 20 weken geen baby geboren word. Ik had al zoveel voor haar gekocht 😔 Ze was al zo mooi en compleet met 20 weken. Alleen haar hartje werkte niet. Ik heb ook 4 vriendinnen wat zwanger zijn. Zij moeten de komende tijd bevallen...ik vind het wel moeilijk dat hun wel een gezond kindje krijgen en wij niet. En misschien raar, maar de bevalling van Ziva heeft me laten inzien dat ik en mijn man dolgraag opnieuw willen proberen voor een kindje. Ziva was ons eerste kindje.Wij krijgen alle uitslagen 20 april. En dan ook hopelijk groen licht voor de toekomst. Hoe gaan jullie om met het verlies van jullie kindje? Of geven jullie het ern plekje? En na hoelang besloten jullie het weer opnieuw te proberen? Bedankt alvast voor jullie uitleg en tips!
Ik kan je niet helpen met je vragen, maar wil je heel veel sterkte toewensen in deze zware tijd. Ik hoop dat het jullie in de toekomst gegeven is om een gezond kindje te krijgen.
Wat ongelofelijk verdrietig. Gecondoleerd met het verlies van jullie dochterje Ziva. Toch wil ik jullie ook feliciteren, want zij heeft jullie papa en mama gemaakt. Wij hebben in Oktober 2014 afscheid genomen van onze zoon. Een enorm moeilijke en verdrietige tijd volgde. 6 weken later bleek ik tot mijn grote schrik alweer zwanger. Hoewel het verlangen naar een kindje in mijn armen om voor te zorgen enorm aanwezig was, was het toch een shock weer zwanger te zijn. De eerste weken waren ontzettend zwaar. Blijdschap en verdriet liggen dan zo dicht naast elkaar. Maar het vertrouwen groeide, en ik heb zelfs de roze wolk gezien. In September is onze prachtige dochter geboren. We zijn ontzettend dankbaar dat zij bij ons is, maar het gapende gat wat onze zoon achterliet zal nooit helemaal dichtgroeien. Hij hoort bij ons, en dat zal altijd zo blijven. Het verlangen naar een kindje in jullie armen is niet meer dan logisch. Je bent moeder geworden, maar je kan je moedergevoelens niet kwijt. Ik begrijp dan ook echt heel goed dat het moeilijk is, al die zwangere buiken om je heen. Hoewel je het hun gunt, gun je het jezelf ook. Ik hoop met heel mijn hart dat wanneer jullie eraan toe zijn, een groot wonder jullie gegeven zal zijn. En niet om jullie prachtige dochter te vervangen, maar om jullie armen te vullen. Heel veel sterkte, kracht en liefde toegewenst!
Inderdaad gefeliciteerd met de geboorte van jullie mooie dochter maar helaas ook gecondoleerd . Ook ik ben mijn dochtertje verloren, na een voldragen zwangerschap. Ze was helemaal gezond, er is geen oorzaak kunnen vinden. Je wereld stort in, het is ongelofelijk verdrietig. Hoe ga je ermee om...? Lastige vraag, het is niet echt een keuze. Je moet door, hoe erg ook. Tenminste dat was mijn manier. Inderdaad ook meteen weer de wens voor een ander kindje. Ik ben iemand die erover moet praten, en heb dus veel gehad aan mijn beste vriendinnen, maar ook aan lotgenotencontact (hier op t forum en op fb). Ik heb ook veel geschreven en was met haar foto's bezig (twee albums gemaakt). Ik heb een slinger gemaakt van alle hartjes waar mensen iets opgeschreven hadden tijdens het afscheid, ik heb sieraden "van haar", ik heb een herinneringspagina opgezet op fb, we hebben een boompje geplant. Ook heb ik een geboortekaartje voor haar gemaakt en gewoon verstuurd zoals gepland. Al deze dingen hielpen mij, ik wilde mijn liefde uiten voor haar. Ik ben ook heel boos geweest (op het ziekenhuis) en heb me ook terug getrokken uit bepaalde contacten (mensen die het niet begrepen of zwangeren om me heen). Ik denk dat dat heel belangrijk is, dat je jezelf toestemming geeft om te luisteren naar wat jij nodig hebt. Want je hebt zoiets heftigs meegemaakt, dit heeft alle zorg en aandacht nodig zodat je weer een beetje "herstelt" of "verder" kan. Mijn ervaring is ook dat het met horten en stoten gaat. De ene x denk je oh ik voel me wel oke, en dan hup, komt er weer zo'n enorme golf die onderuit haalt. Heb geduld met jezelf en je vriend en vraag ook of je vriendinnen dat hebben met jou. Ik heb ook met een psych gepraat, vond dat heel fijn, gewoon even een uurtje helemaal voor jouw gevoel. Ik wens je heel heel veel sterkte en hoop dat je je weg vindt om met dit verdriet om te gaan. De leegte en het gemis zullen altijd blijven maar het wordt echt iets beter te hanteren. Prachtige naam trouwens, Ziva. Veel geluk en blijf ook vooral praten met je vriend. Het kan je relatie sterker maken.
Ik heb helaas geen antwoorden op je vragen, maar ik wil jullie wel even heel veel sterkte toewensen! Hopelijk krijgen jullie in april groen licht!
Gecondoleerd en gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter ziva! Wat een intens moeilijk besluit hebben jullie moeten nemen. Ook wij zijn onze zoon Lucas verloren na 20.1 weken zwangerschap. Hij is overleden aan een hersenbloeding. Het is nu 1,5 jaar geleden maar het blijft moeilijk. De ene dag gaat beter dan de andere. Wat mij erg heeft geholpen zijn, zijn foto's. Ik heb een mooi herinneringsboek gemaakt en een grote kist laten maken waar al zijn spulletjes en kleertjes inzitten. Hier kijk ik nog vaak in. Wat betreft verder zwanger worden is bij ons tot nu toe geen succes geweest. Tot twee keer toe zwanger en kindjes met kloppende hartjes die er weer mee stoppen. Het is angstig maar wat je zegt na het verlies van je kindje word die wens nog groter. Ook hier heel veel vriendinnen die zwanger zijn/ bevallen. Het is pijnlijk en ik probeer het niet te dicht bij te laten komen. Wat mij helpt is me te concentreren op onze situatie en niet teveel te kijken naar wat een ander heeft. Heel veel sterkte in deze hele moeilijke tijd!! Neem de tijd voor het verdriet en doe het op je eigen tempo.
Gecondoleerd met dit verlies. Helaas weet ik precies wat je meemaakt. Wij zijn onze zoon verloren met 22 weken, hij had een ernstige hersenafwijking die wat ons betreft niet met het leven verenigbaar was. De verwerking is een doorlopend proces. Al merk ik wel dat het minder moeilijk is om er over te praten en weer eens met andere dingen bezig te zijn. Ik denk nog wel heel veel aan mijn zoontje en mijn man en ik praten nog dagelijks over hem. Een tip van mij, praat veel over Ziva (mooie naam trouwens). Met alle mensen die naar je willen luisteren, en aan wie jij het kwijt wil natuurlijk. Dat heeft mij veel goed gedaan. En toon je verdriet. Ik heb (heel) veel gehuild, ook midden op straat bijvoorbeeld. Laat het komen. Het is hard en zwaar, maar je moet er helaas toch doorheen. En het belangrijkste, luister naar jezelf. Jij kent jezelf het beste en kan dus ook het beste bepalen waar je behoefte aan hebt. Ik merkte dat dit regelmatig verschilde. Onze kinderwens is sinds de doodgeboorte alleen maar groter geworden. Na ons laatste bezoek aan de gyn heb ik één menstruatie gewacht, nu zijn we weer aan het proberen. Wat wel veel spanning met zich meebrengt... De wens om echt voor een kindje te kunnen zorgen is niet uit te drukken in worden.
Gefeliciteerd met de geboorte van Ziva, een hele mooi naam! Zo verdrietig dat ze overleden is, gecondoleerd! Ik ben zelf in september bevallen van ons dochtertje. Bij de 20 weken echo bleek dat ze buiten de baarmoeder geen overlevingskansen had. Ik vind het nog steeds erg moeilijk, maar wij proberen ook weer zwanger te worden. Ik merk wel dat ik iedere keer als ik niet zwanger ben, toch wel weer erg van slag ben en ook weer meer bezig met het verlies van ons dochtertje. Het had nu zo anders kunnen zijn, ik was in januari uitgerekend..! Ik hoop ook snel weer zwanger te zijn. Niet om ons dochtertje te vervangen, maar wel zodat we kunnen zorgen voor een kindje, achter de kinderwagen kunnen lopen etc etc. Sterkte met de moeilijke periode die nog komen gaat!
Ook ik ben 8 januari bevallen van een meisje met een zeer ernstige hartafwijking Ook wij hebben na de 20 weken echo de keuze gemaakt om de zwangerschap af te breken. En ook ik moest heel erg wennen aan het andere toekomstplaatje het komende jaar. Bij mij wel 8 zwangere heel dichtbij (aantal hele goede vriendinnen, collega, schoonzus, nicht...) en nog een aantal zwangerschappen in de via via kennissenkring. En ook wij hebben nog sterker het verlangen in een kindje. Het enige verschil is dat het ons tweede kindje was en dat we al een vrolijk mannetje hebben rondrennen. We hebben een cyclus moeten wachten op uitslagen (die gelukkig goed waren. En nu nog een omdat ik geopereerd kan worden aan oud beenletsel. En daarna gaan we er toch echt weer voor. Dat gevoel had ik gelijk al heel sterk. Dit zegt uiteraard niks over je verdriet of je gemis. Dit en een verlangen naar een nieuw kindje kan in mijn ogen heel goed naast elkaar bestaan. Sterkte! Als je wil mag je me een prive berichtje sturen.
Gefeliciteerd & gecondoleerd met Ziva. Wat gebeurt er dan opeens veel in je leven he? Zo oneerlijk en zo onverwacht! Alles klaar voor jullie kindje en opeens is ze daar dan, maar ben je haar ook weer kwijt. Zo'n groot verdriet wat maar door weinig mensen gesnapt wordt. Voor mij is 21 weken geleden dat ik mijn meisje ben verloren na 23 weken zwangerschap. Mensen vragen mij of ik 'het' een plek heb gegeven, alsof je het wegstopt op een boekenplank om vervolgens het verdriet er heel af en toe af te pakken. Niets is minder waar. Dit verlies heeft een ontzettend grote plek in mijn hart en in mijn dagelijks leven. Ik was half februari uitgerekend en inmiddels staan ook verschillende vriendinnen van mij op knappen. Het merendeel van mijn omgeving weet niet goed hoe om te gaan met mij of wat te zeggen, zeker de zwangere meiden hebben geen idee. Die willen mij ook tegen hun buik beschermen en ik denk ook zichzelf beschermen tegen mijn verdriet. Tijdens de zwangerschap waren we vriendinnen, nu na mijn bevalling eigenlijk niet meer. Zij zijn er niet voor mij geweest en ik niet voor hun, ook al zijn de redenen logisch, een vriendschap scheurt dan teveel. Ik kan het ook niet aan hun babygeluk te zien. Hoeft ook niet. Dat komt ooit vanzelf weer een keer toch? Ik neem mijn tijd en luister naar mijn hart en hoofd waar ik mee kan dealen en waar mee niet. Ik voel dat ik langzaam klaar word om weer naar mijn kinderwens te kijken. Zolang ik de wens zie als een broertje of zusje voor ons engeltje kan ik het aan, maar als ik het los van elkaar zie voel ik me schuldig. Ik zou haar nooit willen vervangen en ben bang voor het schuld gevoel. Ben tevens ook bang voor een zwangerschap vol van angst, zorgen en misschien wel herhaling. Ik heb met mijn man afgesproken dat we nu de kinderwens even opzij zetten en op onszelf en ons meisje (het verlies) willen focussen. In juni willen we de vraag opnieuw aan onszelf stellen en stiekem denk ik dat we er samen naartoe aan het leven zijn om in juni klaar te zijn voor die enge stap. Ik kan alleen maar zeggen: luister naar je hart. Je armen hadden gevuld moeten zijn en zijn nu leeg, dat doet zeer. Een volgende zwangerschap kan eng zijn, maar kan ook troostend werken. Overleg met artsen, met je man en vooral met jezelf en dan hoop ik dat je tot een beslissing komt die je rust geeft. Heel veel sterkte Mylo!
Gecondoleerd met het verlies van Ziva. Het voelt zo oneerlijk he? Bij ons is het inmiddels 3 jaar geleden dat wij afscheid moesten nemen van ons dochtertje. Zij had ook HLHS. Ik herken je gevoel wel van het opnieuw zwanger willen worden. Ik heb toen eerst mijn menstruatie afgewacht na de bevalling en daarna zijn we er weer voor gegaan. Ik was vrijwel direct weer zwanger en we hebben toen een gezonde zoon gekregen. Mijn schoonzus was tegelijk zwanger met mij toen ik eerder moest bevallen, maar ik vond het zelf eigenlijk niet confronterend, maar dat is ook persoonlijk. De baby die zij kreeg was niet mijn baby, niet mijn dochtertje, dus ik had er ook geen pijnlijke gevoelens bij. Beetje moeilijk te verwoorden, maar hopelijk snap je wat ik bedoel. Ik wil je heel veel sterkte wensen voor de aankomende tijd!