Ach meis, wat heftig Gefeliciteerd met jullie zoontje Benjamin en wat fijn dat Still mooie foto's heeft kunnen maken. Hopelijk ben je er lichamelijk snel bovenop. En verder wens ik jullie enorm veel kracht en liefde toe om met dit verlies te leven.
Gefeliciteerd met je zoontje. Wat een mooie naam! Hopelijk herstel je lichamelijk snel en kan je het een plekje geven. Sterkte!
Gefeliciteerd met jullie zoon Benjamin en gecondoleerd met jullie verlies. Jullie waren er deels op voorbereid, maar dat neemt niets weg van het gemis en verdriet waar jullie nu mee achter blijven. Heel veel sterkte!
Meid heel erg veel sterkte. Gefeliciteerd met jullie zoontje Benjamin. Heel verdrietig dat hij niet langer bij jullie mocht zijn.
Lieve Jajo, gefeliciteerd met de geboorte van Benjamin maar voornamelijk ook ontzettend gecondoleerd met jullie grote verlies. Ik hoop dat je fysiek snel weer aansterkt. Veel sterkte ook met de verwerking, ik vind het echt heel erg voor jullie.
Gefeliciteerd Jajo! Je bent moeder geworden van een prachtige zoon! Tevens ook gecondoleerd! Fijn dat Still foto's heeft gemaakt! Heel veel sterkte met het verlies...
Toch even een kleine update. Vandaag is het 5 dagen geleden dat ik bevallen ben van onze zoon. Donderdag was toch wel een diepte punt, kraamtranen, enorme borsten en het verdriet. Nu 2 dagen later voel ik me een stuk beter, ik ben wel snel moe, na 2 uurtjes wandelen ben ik gesloopt. Maar het vloeien is al bijna over, mijn borsten lijken niet meer op die van de oh zo geliefde lolo Ferrari, maar gewoon weer op die van een jonge meid. Gister kregen we alle foto's van stichting stil binnen, wat ongelofelijk bijzonder is dat. Ontzettend dankbaar dat zij zo'n diep triest moment zo mooi hebben vastgelegd. Wat ben ik achteraf blij dat we niet op de dag dat we hoorde dat onze zoon ernstige skelet afwijkingen had, de zwangerschap konden afbreken. Mijn eerste reactie was, dit moet weg uit mijn lichaam. Maar door de dagen heen zijn onze gedachte hierover veranderd. We hebben hem de naam gegeven die we al weken daarvoor voor hem bedacht hadden, we hebben hem vast gehouden en afscheid genomen. Trots keek ik gister naar de foto's hiervan. In mijn hoofd en hart weet ik dat dit de enige juiste keuze voor ons en voor onze zoon was. Het is goed zo. Wij zijn 4 januari met zijn tweetjes naar huis gegaan, maar boven al zijn wij die dag ouders geworden.
Sterk! B heeft jullie iets geels moois gegeven, jullie zijn papa en mama. Het is intens verdrietig dat hij niet langer bij jullie mocht zijn, maar de momenten met hem pakt niemand jullie meer af. Sterkte de komende periode, het zal met vlagen enorm zwaar zijn, maar zo te lezen vechten jullie je samen hier doorheen.
Toch weer even schrijven.. Precies 2 weken na de bevalling begon ik me beter te voelen. Die avond heb ik lang met mijn vriend gepraat, ik had het gevoel dat hij makkelijk door kon, doordat hij weer aan het werk was, een opleiding aan het doen was en daardoor dus alle afleiding had. Ik zat thuis, alleen en alleen met mijn verdriet. Ik was bang dat het voor hem weinig betekend had, omdat hij in die 2 weken zo makkelijk door leek te gaan. Aan de andere kant wist ik hoe erg hij het vond, we hadden samen in bed liggen huilen, hij had een schitterende brief voor Benjamin geschreven en een stukje over de bevalling, over trots en troost, beide kan ik nu nog steeds niet lezen zonder in huilen uit te barsten. Ondanks dat ik in mijn hoofd wist hoe erg hij het vond, voelde ik het niet meer. Ik was boos op mezelf dat ik dat dacht en voelde. Ik vond het moeilijk om dit uit te spreken, maar toch heb ik het gedaan. Hierna hebben we nog uren gepraat en sinds dien voel ik me echt beter. Iedereen beleeft verdriet op een andere manier en dat is hier dus ook bij. Ik wilde het liefst snel weer aan het werk, maar mijn baas stak daar een stokje voor. Nadat ik mijn vader begin augustus plotseling was verloren (hij was net 60) en nu deze zwangerschap moest afbreken, vond hij dat ik rust nodig had, tijd voor mezelf om alles op een rijtje te zetten en de pijn te voelen. Iedereen in mijn omgeving was het met hem eens. Ergens was ik boos, " wat weet de wereld nu van mijn verdriet en hoe ik dit verwerk" dacht ik. Ik kon boos worden om de kleinste dingen "je bent sterk, je red het wel" zeiden mijn vrienden. Net als of het minder erg is als je sterk bent dacht ik kwaad. Na 2 weken verdwenen langzaam de hormonen uit mijn lijf en werd ik weer meer mezelf. Ik kon dingen weer beter relativeren en zag in dat die tijd voor mezelf heel goed was. Ik werd zo geconfronteerd met mijn eigen verdriet dat ik er wel doorheen moest, ik moest hier mee dealen of ik het nu leuk vond of niet. Afleiding is leuk, maar daardoor kan je het niet echt een plekje geven. Omdat de gyn zei dat het geen probleem was om gelijk weer zwanger te worden, wilde we er ook meteen weer voor gaan. Het vloeien heeft totaal 3 weken geduurd, wat miste ik het om in bad te gaan of even naar de sauna. En dan nog maar niet te spreken over het feit dat ik al heel snel na de bevalling weer zin had in seks. Niemand hoorde ik hier over, is dit wel normaal, zo snel na het verlies van een zwangerschap? Het schijnt iets met het veranderen van je hormonen te maken te hebben. (toch fijn dat internet) Ik begon een week na de bevalling met tempen en deed 2x een zwangerschapstest, om te kijken of het HCG al uit mijn lijf was. Afgelopen vrijdag heb ik mijn eisprong gehad. Op alle mogelijke manieren bevestigd, ovulatietesten, tempen en ovulatie pijn, hoe bedoel je er mee bezig zijn? Nu is het weer afwachten, ik kan me niet voorstellen dat het in 1x raak is, aan de andere kant er is maar 1x voor nodig. Mentaal merk ik dat het een stuk beter met me gaat, ik voel me goed en ben niet meer zo verdrietig. Nu is 16/2 de grote dag, dan krijgen we te horen of het inderdaad thanatofore dysplasie was, of toch een andere afwijking. Vannacht zijn we terug gekomen van een weekje zon en nu ga ik weer langzaam beginnen met werken.
De wereld weet inderdaad niets van hoe jij je verdriet verwerkt of verwerken moet. Je doet het op jouw manier en als ik het zo lees doe je het harstikke goed. Maar wat zegt dat weinig he. Ik heb ook een omgeving vol mensen die tegen mij zeggen dat ik het goed doe en dat ik sterk ben. Leuk gezegd, maar ik heb er zo weinig aan! Toch is het goed het je zo af en toe te laten zeggen en zo je onderbewustzijn op te laten peppen. Dus bij deze: je bent sterk Heel veel sterkte en het allerbeste voor jou en je vriend!
Heftig om je verhaal te lezen. Ik dacht afgelopen augustus na een miskraam bij 15 weken dat ik met een week terug aan het werk zou zijn. Ik schrok toen de gynaecoloog me vertelde dat ik wel 6 weken nodig zou hebben voor ik misschien weer zo ver zou zijn. Hij had gelijk en ik kon pas na 5,5 week weer rustig aan gaan opbouwen. Fysiek ging het na 2-3 weken wel weer, maar mentaal (1e zwangerschap na 7 jaar proberen en 2 IVF pogingen) had ik er veeel langer voor nodig. Nu pas kan ik me ook weer normaal concentreren.
Wat verdrietig NiBu. Hoe lang/kort is het geleden voor je? Ik herken de moeite met concentratie. Ik heb best wat focus en concentratie nodig op mijn werk. Maar het is (nog) niet eens de helft van wat het was voor ik mijn meisje kreeg en verloor..
Op 18 augustus vorig jaar is mijn Benjamin levenloos geboren. De gyn heeft me daarna al vrij snel doorverwezen naar een psycholoog en ik heb ook een aantal sessies gehad met een begeleidingsgroep vanuit het ziekenhuis. Pas begin dit jaar merkte ik echt duidelijk dat ik me weer goed kan concentreren, al is het er gaandeweg wel op vooruit gegaan. Voor mij heeft het dus best veel tijd gekost.
Beetje nibu, ook heftig! En de zelfde schitterende naam als ons zoontje. Jullie zijn zo enorm lang bezig eerst, weten ze hoe het kwam dat je bevallen bent? En ben je al weer aaan het proberen? Sterkte! Hier gaat het goed, soms heb ik een enorme rot dag, m'n eisprong had ik gister verwacht, maar nog geen positieve ovulatietest te bekennen. Dan ben ik even zo boos en verdrietig dat ons kindje niet gezond was en we weer opnieuw moeten beginnen. Gelukkig zakt dat al vrij snel weer weg.