Hallo, ik weet niet of dit het juiste topic is maar: na enige tijd heb ik toch maar besloten om aan jullie te vragen hoe of wat.. omdat het me helemaal niet lekker zit en ik me er niet lekker bij voel en het steeds erger wordt.. onze zoon is inmiddels 3 weken oud en de eerste twee weken was mijn man helemaal in de wolken en kon niet van de kleine afblijven en wilde de fles geven enz enz.. nu een week verder is hij continue sjacherijnig en wil niks met de kleine te maken hebben.. hij kijkt hem niet eens aan en doet of hij niet bestaat en ik moet alles alleen doen. hij geeft niet eens de fles of wil hem niet eens in bedje leggen of eruit halen als hij huilt. ik merk aan mezelf dat ik steeds depresiever word.. ik heb al vanaf het begin niet HET "ik ben mama" gevoel.. en heb geprobeerd om dit te veranderen maar omdat mijn man zo doet werkt het allemaal niet mee en lijkt het steeds erger te worden.. ik voel me schuldig tegenover ons zoontje omdat hij echt wel gewenst is maar ik gewoon een ander gevoel heb, kan bij alles wel in janken uitbarsten.. komt dit iemand bekend voor of heeft iemand raad!!
ik herken je gevoel, mijn vriend is geen baby fan en dat wist ik. heeft nu na 4 manden 2 luiers verschoond, 1 keer in bad gedaan en 4 flesjes gegeven. hij legt hem wel op bed en haalt hem eruit maar als ik thuis ben is hij vooral mijn verantwoordelijkheid. ik ben ook heel down voel me wel echt mama maar kan overal om huilen barst ook meerdere keren per week in huilen uit. maar mijn zoon is 4 maanden jou zoon 3 weken hou rekening met kraamtranen, ik heb ze niet echt gehad maar ze bestaan heb ik me laten vertellen ik heb me groot gehouden dus bij mij krijg ik het nu dubbel en dwars terug geloof ik.
Jee vervelend! Weet je waarom je je er zo naar over voelt? Voelt het als afwijzing naar je zoon? Naar jullie toe als gezin? Of heb je het gevoel dat je nu voor twee van hem moet houden omdat je man geen liefde uit naar hem toe? Verder is het heel normaal je niet meteen op en top mama te voelen hoor! Als ik tegen mijn dochter zeg "ja mama maakt je flesje klaar" denk ik nog wel es huh wat zeg ik nou? Ja verdorie ik ben moeder.. En je bent ook nog maar nét moeder he? Is er iemand met wie je hierover kan praten? Je moeder of een goede vriendin bijvoorbeeld? Zou ook praten met je man, juist in die prille weken lijkt lichamelijk contact en nabijheid van de ouders me belangrijk. Misschien valt je man de korte nachten zwaar? Of de verantwoording? Had hij andere verwachtingen? Als je weetwat erachter schuilt kan je zijn gedrag misschien wat beter begrijpen?
Hier heeft manlief ook ontzettend moeten wennen aan het vaderschap. Ik denk dat hij het van te voren iets te rooskleurig had ingezien en niet in kunnen schatten wat voor verantwoordelikkheid een kleine baby is. Ook IS de eerste tijd met je kindje erg heftig, je leven staat volledig op z'n kop. Daar kun je je van te voren niet op voorbereiden. In het geval van mijn man duurde het wel even voordat hij zich echt aan onze dochter ging hechten. Toen ze wat meer op hem ging reageren en spelletjes ging spelen werd het voor hem wat interessanter. Ze is ondertussen bijna 15 maanden en hijnis nu stapelgek op haar (en zij op hem), het heeft gewoon moeten groeien. Natuurlijk gaf dit heus weleens spanning tussen ons, maar ik ben blij dat ik altijd hem de ruimte heb gegeven om zn gevoel hierover te uiten. Ik denk sat dat bij hemzelf en bij mij wel voor acceptatie zorgde waardoor er juist een sfeer ontstond waarin hij onze dochter kon leren kennen... Wat betreft jezelf, je bent net 3 weken moeder, ook dat gevoel heeft soms tijd nodig om te groeien. Bovendien helpen de hormonen en wellicht het slaapgebrek er niet echt aan mee om je beste goedgehumeurde zelf te zijn. Give yourself a break, je hebt een topprestatie geleverd en de rest volgt vanzelf. Zolang je kindje zn natje en droogje krijgt en voldoende slaapt en jij niet de hele sag gillend gek word, dan doe je het wat mij betreft fantastisch. Het wordt echt beter over een paar weken. Sterkte!
ik voel me er gewoon niet lekker onder omdat ik juist graag wil dat mijn man zich er goed onder voelt en er wat aandacht aan besteed..en dat kan ik niet forceren. ik denk dat ik me schuldig voel tegenover mijn zoon dat ik daar niet voor kan zorgen.. en daarom lijkt het net of we geen gezinnetje zijn omdat we gewoon langs elkaar heen lopen de laatste dagen. ik weet niet waarom hij zo doet.. ik probeer zelfs in het donker de voeding te geven zodat hij er het minste last van heeft.. als hij dan vervolgens niet wakker is geworden dan vraag ik hem de ochtend of ie lekker heeft geslapen en dan zegt ie sjachie ja hoor.. net alsof hij de hele tijd wakker heeft gelegen terwijl dat niet zo is. waarom dit me dwars zit is omdat hij wel zegt tegen anderen dat hij op veel dingen trots is geweest in zijn leven maar dat zijn kindje het gene is wat niks kan overtreffen en dat hij daar het trotst op is.. en dat doet me zeer.. omdat ik weet dat hij er verder niet naar om kijkt en dan denk ik weer waarom zeg je dat als je er verder geen aandacht aan besteed.. hij zegt steeds, wat heb je aan een baby als ze zo oud zijn je kunt er niets mee. dus waarschijnlijk als hij ouder word en meer begint te doen dan zal hij het wel leuker vinden, maar vind het nu juist lastig omdat ik ook niet lekker in mijn vel zit en juist nu de aandacht van mijn man leuk vind door bv samen de kleine in badje te doen en even lekker knuffelen met zijn drieen op bed. ik heb eraan gedacht om met mijn moeder/zus te praten maar ik ben zo bang dat ze me niet serieus neemt als ik dit voorleg. niet zozeer omdat ze me niet geloven maar omdat ze denken dat alles helemaal goed gaat en we helemaal dolgelukkig zijn met de kleine..
Misschien is het een idee om eens met je verloskundige of je huisarts te praten hierover? Het laatste wat je wilt is dat jij wegzakt in een PND en dat je man zich overal van afkeert. Misschien is het allemaal zo erg niet, en helpt het als iemand je kan helpen relativeren. En misschien is het wel zo erg (of bezig zo erg te worden), dan heb je alle hulp nodig die je erbij kunt krijgen. Ook iemand die dolgelukkig is met haar baby kan overweldigd raken door alles wat op haar afkomt, of soms teleurgesteld zijn in het kersverse-moederschap. Dat is geen fout, dat is dan gewoon een feit. Accepteer wat je voelt. En misschien kun je een keer aan je man aangeven wat je dwars zit. Geef hem de ruimte om zijn gevoelens te uiten en accepteer die ook voor wat ze zijn. Veel mannen zijn geen baby-mens, voor hen wordt het pas echt leuk als er echte interactie komt. Had mijn vriend ook. (die heeft trouwens de eerste weken op de logeerkamer geslapen, zodat ik de nacht met de baby kon doorbrengen en hij nog enigszins uitgerust was overdag, dat werkte voor ons heel goed.) Maar ook al vinden ze het nog niet echt leuk, ze kunnen toch wel wat doen in de dagelijkse verzorging. Dat is zwaar genoeg...
Ik herken het eerlijk gezegd niet, mijn man heeft zich vanaf het begin heel betrokken gevoeld en altijd contact gemaakt met ons dochtertje. Hij heeft mij ook echt in de watten gelegd de eerste periode, was wakker als wij wakker waren (maar alleen omdat hij in die periode volledig thuis kon werken en dus niet om 9 uur op een kantoor hoefde te zijn, met een baan buitenshuis is dat heel anders), en nam een groot deel van de verzorging op zich. Wat je situatie betreft sluit ik me aan bij Bri. Als je het gevoel hebt niet gehoord te worden in je omgeving, stap naar je huisarts of verloskundige. Zij kunnen je hiermee verder helpen en je hoeft niet zo door te gaan. Het uitspreken tegenover je ha of verloskundige kan al veel opluchting geven. Het is geen taboe, die eerste weken zijn gewoon enorm gevoelig en stresserend. Ook is dit iets wat best vaak gebeurt denk ik, het is voor jou al heel wat om te verwerken wat er allemaal is gebeurd, bevalling, kraamperiode, kersvers moederschap, en dan ook nog relationele veranderingen. Heel normaal, maar het betekent niet dat je er geen hulp bij nodig zal hebben. Ook voor je man lijkt het me fijn als hij ook een uitlaatklep kan hebben. Waarschijnlijk is het vaderschap hem een beetje overvallen en weet hij niet goed hoe ermee om te gaan op dit moment. Voel je alsjeblieft niet schuldig naar je zoontje toe, hij heeft er heel veel aan als je dit serieus neemt en stappen zet.
nou gisterenavond kwamen onze lieve buurtjes op kraambezoek, en aangezien de buurvrouw nogal babygek is kwamen ze natuurlijk op het gesprek uit hoe het bevalt zo'n kleine baby.. ze waren met zijn twee boven en toen vertelde mijn man dat hij het wel zwaar vond.. mede omdat hij nog niet veel met de kleine kan en omdat hij het allemaal erg wennen vind.. en toen kwam het... hij kan er niet tegen als hij huilt.. hij weet dan niet wat hij ermee moet doen en waarom hij huilt..en voelt zich dan niet prettig. aangezien een baby soms huilt is dit natuurlijk een lastige zaak.. ( handig zo'n babyfoon dat je stiekem kan meeluisteren haha) na dat het bezoek gegaan is heb ik hem gevraagd/ gezegd dat het niet erg is dat hij dit niet leuk vind en er niet mee om kan gaan zolang hij het maar tegen me verteld.. dus gisterenavond was echt zo lief.. hij ging naar boven en begon de luier te verschonen en riep mij om het badje klaar te maken.. want hij wilde hem lekker in bad doen. dus toen hebben we lekker met zijn "drieen" gebadderd en daarna heeft hij de fles gegeven en zelfs nog even geknuffeld... en hem lekker in zijn bedje gestopt. zo'n heerlijk gevoel dat even alles van me af viel en ik heerlijk heb geslapen. ( tot de volgende voeding natuurlijk maar gelukkig was die pas 5,5 uur later ) dus hopelijk wat dit de aanzet voor een gezelliger geheel.. bedankt dames voor de lieve woorden en hulp
heb een x gelezen dat mannen ONBEWUST jaloers zijn op pasgeboren baby's. Alle aandacht daarheen, geen passie met vrouw etc. vond t niet heel gek klinken
De eerste periode is gewoon pittig en op de een of andere manier weten moeders beter als vaders wat ze moeten doen. Mijn man vindt een baby ook niet heel leuk, idd omdat je er niets mee kunt en zij de interactie die je hebt met je kindje minder goed aanvoelen. Maar dat wordt vanzelf meer. Ik geef zo nu en dan gewoon ons kindje aan mijn man, in bad (samen in bad vindt hij wel leuk), of met een fles op de bank of ik vraag gewoon heel gericht of hij bijv ff de luier wil verschonen. Vind die hechting toch belangrijk en bovendien heb ik dan de aandacht voor ons peutermeisje. Maw hij moet wel. Verder doet een goed gesprek idd wonderen. Jullie komen er vast wel uit.
Mijn man vond het ook echt verschrikkelijk als ons meisje huilde en hij haar niet stil kon krijgen. Hij heeft me zelfs een keer gebeld of ik al bijna naar huis kwam. Voor de rest deed hij wel alles gewoon. Maar weet dus een beetje hoe het bij jullie is/was. Neem 'm over als hij huilt of geef tips. Laat zien hoe jij hem stil krijgt. Dan bouwen ze vanzelf een band op. Een tijd geleden zei mijn man ook dat hij het nu helemaal niet meer erg vindt als ze huilt. Hij kan er nu tegen. Echt fijn.
Maar vaak vinden mannen het ook "lastig" als ze huilen en juist doordat wij de kleine dan meestal overpakken wordt dit een gewoonte. Ik zag het bij mijn man en ook bij andere om me heen. Zodra de baby gaat huilen wordt mama geroepen!! Nu moet ik wel zeggen dat we in die tijd erg jong waren,manlief was toen 21 en is ondertussen al bijna 28. ( maar niet veel wijzer hoor! Hahah)
Mijn vriend is een hele betrokken vader. Alleen hij dacht dat als de baby er eenmaal was, hij zijn leven als vanouds weer op kon pakken. Dat is natuurlijk niet zo. Je bent nu een gezin en daardoor veranderd je leven. Je moet veel meer rekening houden met elkaar en met de baby. Mijn vriend had zich daar nogal op verkeken. Hij heeft 1 beste vriend. Die twee zijn ontzettend hecht. Voordat de baby er was kwam hij heel vaak bij ons over de vloer. Maar nu met een baby kan dat gewoon niet. Daar moest mijn vriend best aan wennen.
Mannen hebben bijna niks met baby's. Voor de meeste mannen wordt het pas leuk als ze feedback (lachen als je bijvoorbeeld gek doet) geven (toen draaide mijn vriend helemaal bij) of als ze gaan lopen en ze met hun echt kunnen spelen. Mijn vriend kon ook niet tegen het huilen (en soms nog niet). Hij weet niet wat er is of wat hij moet doen. Het is onzekerheid van de man (gaf hij ook toe). Het wordt echt wel beter, maar veel komt even op jou neer. Wil niet zeggen dat jij alles moet doen en alles moet accepteren.
Fijn dat alles weer op zn pootjes terecht is gekomen. Hier het tegenovergestelde, moet soms vragen dat ik hem eens mag verschonen. Dus ik klaag niet, al hoewel hij in het huishouden wel iets meer mag doen