Wie is er ook getrouwd/samen met een man van een andere cultuur? Ik vind de cultuurverschillen bij de familie van mijn man en mijn eigen familie wel enigzins groot. Ik merk aan mezelf dat ik daarom ook een soort van dubbel gevoel erbij heb als ik mijn kindje bij hun moet brengen om op te passen, ofzoiets. De enige waar ik hem wel wil brengen is mijn eigen moeder, omdat ik weet dat haar en mijn principes hetzelfde zijn. 'Hoewel ik het vanbinnen niet 'eerlijk' vind dat schoonouders hem dan niet zo vaak zien, omdat ik me kan voorstellen dat je het zelf ook helemaal geweldig zou vinden als je een kleinkind hebt. Alleen, hebben mijn schoonouders 11 kleinkinderen waarvan er 4 continu wel om en om of per 2 over de vloer hebben of blijven slapen. En ja, eerlijk gezegd heb ik daar nu problemen mee. Ik wil voor mijn kleintje gewoon alle rust en aandacht. Ook is het nogal chaotisch als er altijd wel mensen over de vloer zijn (voor mij dan, ik ben veel rust gewend) en vind ik het gewoon te druk voor hem. Maar in hun cultuur is het gewoon normaal dat je altijd met familie samen bent en dus met wat meer man tegelijk. ik realiseer me wel dat het ook zijn familie is en dat we niet onder een steen leven, maar toch wil *ik* hem het liefst altijd bij mij hebben en opvoeden naar mijn ideeën. Ze zijn toch wel heel anders; kinderen snoepen zowat onbeperkt als het op tafel staat, ze nemen het niet zo nauw met als ze iets niet willen eten. Qua eten koken ze ook heel anders, zoals grote schotels met rijst en vlees terwijl ik hamer op de 200gr groente en twee stuks fruit per dag, om het zo maar te zeggen. En dat zijn nou net dingen die ik heel belangrijk vind straks. Waarschijnlijk omdat de zus van mijn man dus 4 kinderen heeft en ik het idee heb dat 4 voor hun gewoon te veel is om ze individueel alle aandacht te geven en zich continu met die kleine correcties bezig te houden... Voor hun is het enkel gewoon, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Er is altijd wel een mouwtje aan te passen, moeders doet het huishouden en ja de kinderen die spelen maar en die doen maar. Ze kleuren op de tafel, fietsen in huis, de kleinste staat met de schoentjes op de bank, trekt gewoon venijnig aan je oorbel als je dr oppakt en ze lachen er maar mee dat ze dat doet. Ik zou dan bij mijn kindje furieus zijn als hij dat deed bij bezoek. zij corrigeren hen niet goed naar mijn idee, terwijl ik voor mijn kindje wel gewoon alle waarden en normen fatsoenlijk wil leren en geen druktemakertje wil krijgen als hij altijd bij zoveel man is. Ze hebben dan gewoon geen tijd en puf om zich met die dingen bezig te houden met zoveel man... en de gedachte dat hij dan maar kan doen en laten en beinvloed wordt door wat die anderen maar doen, maakt me bang. Nu is hij het grootste gedeeltje toch bij mij, maar hij zal daar in de toekomst uiteraard ook meer over de vloer komen naarmate hij ouder wordt. Ik snap dat de oma/andere familie nou eenmaal graag verwendt, maar ik wil gewoon wel dat hij zich overal goed gaat gedragen, goed leert eten en alleen wat lekkers krijgt als hij gegeten heeft etc. die kleine dingetjes. En dat is gewoon moeilijk te accepteren voor mij, dat het bij hun nou eenmaal anders eraan toe gaat. Ik kan hem ook niet altijd bij mij houden. Maar het is gewoon een feit dat ik dat soort dingen graag in de hand heb. Bij NL gezinnen is het wat gestructureerder en de rust, reinheid, regelmaat worden wat meer in acht genomen naar mijn idee. (vergeleken met de cultuur van mijn man) Ik hou gewoon zo van de regelmaat, dat ik wil dat hij straks ook gewoon om 19.00u naar bed gaat. En dan wil ik ook niet meer op bezoek gaan zo laat, want het kind gaat voor. En laat mijn man net tot 19.00u werken en dan bellen ze weer of we niet langs willen komen... Terwijl het bij zijn familie natuurlijk geen probleem is, als ze laat nog langskomen en een kindje van 1.5 om 22.00u nog rondloopt. Dus ja, moet ik me er maar deels bij neerleggen en er vrede mee hebben dat het er bij hun iets anders aan toe gaat, of? Soms vertellen ze anderen zo, kijkend naar mij, dat ik hun kleinkind maar niet wil brengen om te slapen bij hun. Nou, voor zover ik gewend ben in mijn familie, ben je in principe altijd bij je eigen ouders thuis en zie je je oma/opa als we samen op bezoek gaan. Maar hun willen het kind dan een hele dag en nacht... meenemen naar de kerk waar ze heen gaan... nou, voor mij hoeft dat allemaal niet zo, op zondag wil ik leuke dingen doen met ons gezinnetje. Ik ben thuismamma en ben er voor hem te zorgen, heb geen behoefte om hem dan weg te brengen. Maar in hun cultuur is het dus wel zo dat de oma's/opa's een grotere rol hebben. Ze hebben altijd een of meerdere van de 4 kinderen over de vloer van hun dochter. Zucht. Even van me afgeschreven. Iemand ervaring of een idee hoe met de verschillen om te gaan? Misschien overdrijf ik maar ik merk gewoon aan mezelf dat ik die verschillen nog groot vind. Mijn man overigens is daar heel gemakkelijk in, hij vindt alles wel goed zoals het bij mijn of zijn familie gaat. Hoe gaan jullie met de verschillen om, storen jullie je ook wel eens aan iets?
Ik snap wel wat je bedoeld. Onze dochter groeit ook met twee culturen op (beide geen Nederlands) maar zie ook verschillen. Manier van communiceren bijvoorbeeld is bij mijn schoonmoeder heel anders dan bij mijn moeder. En ik dacht een keertje: ik wil niet dat zij luidruchtig gaat worden. Want ik ben opgevoed met zachtjes praten met elkaar. Of bv. over bedtijd, ja... ik zie ook dat er andere kindjes zijn die daar over de vloer komen en nog tot laat opblijven. En ik vond dat eerst wel lastig om je eigen positie sterk in te nemen maar ik en mijn partner geven aan: nee, nu moet ze naar bed anders raakt ze uit haar ritme. Wat anderen met hun kinderen doen moeten zij weten, maar jij bepaalt over je eigen kind. Aan de andere kant, je kan echt niet alles in eigen handen houden en je moet stapje voor stapje voor jezelf bepaalde dingen loslaten anders maak je jezelf helemaal gek! Met jouw partner is zijn opvoeding immers toch ook wel goed gegaan (al is het op een andere wijze). Dus eigenlijk een beetje uit handen geven en een beetje aan je eigen regels houden. Maar het is inderdaad lastig om een balans te vinden, zoals alle balansen in je leven haha. Succes!
Dankjewel voor je reactie. Dat heb ik inderdaad ook, dat ik niet wil dat hij luidruchtig wordt of dingen gaat oppikken die ik hem liever niet wil leren. Maar je kunt je ook inderdaad niet gek maken om AL die dingetjes... want straks moet hij toch naar school en zal hij met allerlei situatie's om moeten gaan. Alleen moet ik mezelf dat maar eens vaak genoeg zeggen. Heb het er gewoon moeilijk mee. Ik hoop gewoon dat ze zich niet gekwetst voelen of mij heel anders gaan vinden omdat ik mijn 'regeltjes' heb enzo. Want zij zelf houden niet zo vast aan specifieke ritmes, het gaat een beetje zoals het die dag zal lopen...
Snap helemaal dat je het er soms moeilijk mee hebt. Het klopt niet met je eigen ideale beeld. En ik had dat ook een beetje... van straks gaan ze mij anders bekijken. Maar als je naast jouw waardevolle regels wél gezellig meedoet met dingen die buiten de opvoeding staan, dan merken zij ook wel dat het puur te maken heeft met jouw idee over de opvoeding van jouw kind. Dan zullen zij het ook zien als geven en nemen en respecteren zij jouw keuzes waarschijnlijk wel
Plus als je kindje ouder wordt, dan gaat hij zelf ook begrijpen wat jouw regels zijn. En tegen de tijd misschien uitleggen hoe ieder zijn eigen manier van leven heeft, maar dat dít jullie manier van leven is Maar probeer wel te investeren in op één lijn zitten met je partner.
Hier ook 2 culturen. Ben zelf nederlands en mijn man is turks. Ik merk ook heel erg het cultuurverschil. Toen mijn dochter pas werd geboren woonden mijn man en ik een tijdje bij mijn schoonmoeder in, ik merkte al snel dat wij beide andere opvattingen over de opvoeding hadden. Ik wilde haar niet steeds kwetsen door er tegen in te gaan, maar op een gegeven moment kun je het niet meer over je heen laten gaan. Ik heb een erg vast ritme als het om mijn dochter gaat, en dat gaat prima. Maar zodra ze bij mijn schoonfamilie is wordt alles met een korreltje zout genomen en zijn er ineens geen opvoed regels meer. En ik als moeder voel me dan best vaak gekleineerd in het bijzijn van de familie. Ook ik heb hetzelfde als wat jij beschrijft over jou moeder. Als mijn dochter bij mijn eigen moeder is maak ik me nergens druk om omdat ik weet dat wij precies op dezelfde lijn zitten en mijn moeder nooit iets zou doen waarvan ze weet dat ik dat liever niet heb. Ik merk ook aan mezelf dat ik soms geen 'zin' heb om bij mijn schoonfamilie langs te gaan, alleen om het feit dat ik dan de controle over mijn dochter kwijt ben. Momenteel ben ik zwanger van de tweede en mijn schoonfamilie is al druk aan het plannen over mijn bevalling en dat ze me moeten helpen met van alles en nog wat, terwijl ik hier niet om heb gevraagd. En ook geen zin heb dat er van alles wordt geregeld als ik straks daadwerkelijk moet bevallen. Ik heb totaal geen hekel aan mijn schoonfamilie, want het zijn stuk voor stuk lieve schatten. Maar de cultuurverschillen staan er soms wel tussen in, helaas.
Helemaal mee eens! Vooral de laatste regel, jullie moeten samen het eens worden over jullie je kind willen opvoeden. Dan sta je samen sterkt tegenover beide kanten van je familie. En ja, je kind gaat echt wel leren dat het thuis anders is als bij opa/oma. Mijn man en ik zijn allebei nederlands maar toch zijn hier ook genoeg verschillen in opvoeden hoor! Wij merken ook dat wij als ouders de lijn uitzetten in de opvoeding en wij beslissen samen wat wij wel willen en niet willen voor onze kids!
Het is met twee culturen meer geven en nemen. Ga niet zo vaak naar mijn schoonfamilie en ze zijn gelukkig ook niet z.n kliekje maar als ze bij elkaar zijn wel. Daar gaan de kinderen ook heel laat naar bed. Ze kijken me gek aan als ik zeg geen honing voor het eerste jaar bijvoorbeeld. Maar daar in tegen hebben ze wel wat meer geduld en kinderen worden als prinsjes en prinsesjes opgevoed heb ik het idee. Kan niet uit leggen precies wat ik bedoel maar als ik daar ben laat ik me nederlandseachter grond even gaan en doe ik mee. Thuis probeer ik ook te schipperen. Maar het blijft lastig.
Ben benieuwd wat jouw man zijn mening hierover is. Ik lees nu vooral wat jij vindt, maar opvoeden doe je naar mijn idee samen. Jouw man voelt zich denk ik meer gelijk aan hoe je schoonouders het doen, zo is hij ook opgevoedt. Voor je kind is het toch juist mooi dat het bij opa en oma net weer een beetje anders gaat dan thuis. Dat is juist zo mooi aan 2 culturen. Mijn meiden vinden het bijv, prachtig om bij opa en oma met zijn allen van 1 groot bord te eten. Ja en dat ze die dag wat minder gezonde dingen bijkrijgen daar worden ze toch ook niet slechter van. Juist al die verschillen maakt hun alleen maar rijker.
Bedankt voor jullie reactie's! Tja, zoals ik al zei is het voor mijn man allemaal wel prima zoals het bij beider families gaat. Hij is een beetje neutraal. Het weegt hem niet zó zwaar als ik, maar hij respecteert en waardeert mijn motivatie om het voor ons kindje zo fijn mogelijk te doen qua structuur en rust, want hij vindt eigenlijk wel dat het idd beter is voor het kind. Daar hebben we samen veel over gesproken. Hij vindt het alleen maar positief dat ik me om zijn welzijn bekommer, en het is denk ik alleen maar een moederinstinct dat ik me zo'n (mss wel overdreven) zorgen maak over hoe hij (toch wel voor een groot deel) opgetrokken zal worden aan de andere zijde van zijn familie. Ik ben gewoon van het overbezorgde type. Ik ben me ervan bewust dat het ook een toevoeging gaat zijn aan zijn leven, maar meer wat betreft de gang van zaken verder (niet echt regels of structuur, alles mag en alles kan want ach, het zijn maar kinderen) heb ik moeite mee... Dat zijn toch belangrijke punten, ik zal hem er in de toekomst toch vaker heen brengen.
Thuis hanteer ik ook een ritme, maar als ik op bezoek ben bij mijn eigen familie of mijn schoonfamilie laat ik dat een beetje varen. Dan gaat de kleine inderdaad later naar bed, eet op andere tijden, maar ik zie ook dat ze enorm veel lol heeft en het naar haar zin heeft. Zodra we weer thuis zijn, pakt ze het ritme zonder problemen weer op. Toen ze pas was geboren, had ik daar grote moeite mee, maar toen ik zag dat het echt geen negatief effect had op haar, liet ik de gedachte los dat ik altijd en overal hetzelfde ritme moet hanteren. Ik heb geleerd dat rigiditeit en altijd de controle willen hebben, helemaal van geen meerwaarde is voor je kind. Als je je kindje af en toe los kunt laten, wordt je daar zelf relaxter van én je kindje wordt er ook nog eens flexibeler van.
Ik denk dat het er ook een beetje aan ligt hoe vaak je kindje naar je schoonfamilie zou gaan. Een vaste dag per week: dan zou ik mijn regels 'gehandhaafd' willen zien, het gaat dan volgens mij niet om oppassen maar om mede-opvoeden. Als je kindje niet structureel naar je schoonfamilie gaat, maar af en toe een logeerpartijtje, dan zou ik er minder moeite mee hebben. Mijn ouders passen een vaste dag op, in ons huis, met onze regels. Gaat onze zoon uit logeren, dan mag het wat losser. Succes met beslissen!
Ik herken het ook zeker!! Ik heb een Turkse man en ben zelf Nederlandse. Maar ben het ook wel met Mamma van Maryam eens. In het begin zat ik overal bovenop en wilde heel duidelijk maken dat het op mijn manier zou moeten gaan. Maar ik bedacht me ook dat ik het dan misschien later voor mijn dochtertje lastig maak. Zij moet hier toch ook aan wennen en nu zijn ze nog flexibel en passen ze zich makkelijk aan. En ik wil niet dat zij straks een soort van buitenbeentje wordt omdat haar mama haar hiervoor "beschermde". Ik merk inderdaad dat wanneer ze daar heeft geslapen, ze daarna thuis gewoon weer het ritme oppakt. Ik heb wel aangegeven dat ik bijv wil dat ze in bed wordt gelegd als ze moe wordt en niet de hele tijd op de arm gedragen wordt. Wat ik wel ontzettend storend vind is de bemoeizucht van anderen en steeds de vragen waarom ik iets zus of zo doe... En de overtuiging dat de manier waarop mijn schoonfamilie het doet de beste is... Maar goed, ik ben nu wat rustiger als in het begin en kan dus ook op een rustige manier uitleggen hoe ik het wil. Maar ik heb mijn eigen familie niet in de buurt wonen en vind het voor mijn dochtertje ook fijn om haar familie goed te leren kennen...ondanks dat ik soms liever thuis ben. Maar ik merk wel dat mijn schoonfamilie aan mijn blik kan zien dat ik het niet leuk vind en gaat het allemaal al iets gemakkelijker. Ze laten het aan mij over. Kijk goed naar je kind en probeer ontspannen te zijn, dan zal je kind dat ook zijn. Vergeet niet dat je voor deze ook mooie cultuur hebt gekozen en ontneem dit je kindje niet. Wanneer je kindje hier erg lastig op reageert, kun je dit altijd uitspreken en zien ze dit mogelijk zelf ook..? Succes X
Ik lees in je eerste post heel veel IK VIND, en MIJN kind. Zoals al iemand al zei, je kind is niet alleen van jou, maar ook van je man. En of jij het graag wilt of niet, de cultuur waar jij zoveel tegenhebt qua opvoeding, is ook de cultuur van jullie kind. je kindje is toch voor de helft van andere afkomst? Daar horen ook andere dingen bij, en ook de manieren die de familie van je man (en van je kind!) hanteren. Ik zou toch een middenweg kiezen. Ik snap dat je een bepaalde structuur wilt voor je dochter, maar zo af en toe laten varen en je kind flexibel leren zijn, daar wordt ze alleen maar beter van. Het zou voor jezelf en voor je dochter misschien makkelijker zijn als jij je niet zo krampachtig houdt aan je eigen aangeleerde regels. En natuurlijk is het altijd makkelijker om het kind bij je eigen moeder achter te laten. Jij bent ook het product van je moeders opvoeding en waarden en normen, dus is het volkomen logisch dat jij eens bent met je eigen moeder. Maar kun je je niet voorstellen dat je man wellicht helemaal kriebelig wordt van de opvoeding die jou moeder prefereert?
Ik herken het wel wat je schrijft. "Gelukkig" wonen mijn schoonouders in het buitenland. Toen wij hun gingen bezoeken was ons zoontje 4 maanden oud, maar ik had een enorme stressvolle tijd achter de rug, hersenvliesontsteking, 2 urineweginfecties, verborgen reflux, zelf pnd en daarna burn out. Toen hij eindelijk na 3 maanden goed begon te eten, en zij mij op vakantie , hem en mij constant kwamen storen ( fles proberen af te pakken want hij had toch genoeg) tijdens het voeden werd ik helemaal kwaad. En dat er niet zo wild met hem omgegaan kon worden ( netjes gevraagd) en het toch werd gedaan, waardoor mijn zoontje weer veel last kreeg van reflux was voor mij langzamerhand genoeg. Nu is dit gevoel wel minder aan het worden en hopelijk de volgende keer als ik ga hebben we niet meer zoveel stress. En tuurlijk hebben de meiden gelijk van het kind is de helft van de andere cultuur. Maar de bemoeizucht vind ik flink irritant.
Dankejwel voor jullie reacties. Het is fijn om een beetje herkenning terug te vinden. @Adi, je moet het niet zo kribbig opvatten. Ik gebruik inderdaad veel 'ik vind' omdat ik mijn irritatie wil uiten, niet de irritatie van mijn man. En zoals ik al zei is mijn man heel neutraal en vindt hij het best hoe we het kindje gaan opvoeden, ik ben immers wel degene die elke dag weer het meest in de weer is met ons kindje. En ja ik heb gekozen voor een leven met iemand van een andere cultuur, maar dat neemt niet weg dat ik mij niet mag storen aan een -lack of- opvoeding die ik waarneem. Ik hoef toch niet klakkeloos daarmee in te stemmen als ik hem daarheen breng? Mijn eigen moeder respecteert onze wensen ook, ook al zou ze het anders doen. Het verschil is dat zij wel bij alles informeert en het zo wil doen als wij het willen, niet zoals zij per definitie denkt dat het goed is. En ik zie aan de reactie's van anderen dat dit vaker het geval is. Punt is dat ik gewoon mijn eigen frustratie hier wou delen. Ik weet ook wel dat het niet alleen mijn beslissingen zijn, had net zogoed ons kunnen schrijven want mijn man en ik liggen op één lijn. @onswondertje, de fles AFPAKKEN? :S Jemig, dat gaat wel ver.
Wat betreft de hoeveelheid tijd die het met het kindje doorbrengt, ja inderdaad, hij werkt erg veel dus het grootste gedeelte komt op mij neer en dat is meer noodzaak dan keuze. Wat betreft de opvoeding, ja dat is meer mijn persoonlijke mening, ik zie hoe het eraan toegaat en daar spiegel ik mijn eigen meningen aan, dat doet iedereen wel. Ik vind het gewoon een belangrijk punt. Mijn openingspost mag kribbig klinken maar ik ben een erg zachtaardig persoon in real life zegmaar, ik uit mijn mening niet zo snel en krop het op. Daarom dat ik het hier even eruit wou gooien, kijken of het herkenbaar is. En ja met 'die drukte' bedoel ik inderdaad een meer chaotische familie dan hoe ik het gewend ben (en wij zijn ook met z'n 3en thuis). Je hebt een ongestructureerde drukte of een gewoon leuke drukte die vanzelf ontstaat met meer man. Als kinderen echt stout zijn en het wordt gewoon genegeerd, dat vind ik gewoon niet kunnen. En daar is mijn kindje dan ook bij, die gaat dat ook normaal vinden. Wat betreft de aandacht, het gaat mij gewoon om aandacht als in quality time als ik hem naar opa/oma breng, maar er zijn altijd zo veel man aanwezig. Ik vind eht gewoon te druk voor zo'n kleintje op dit moment.
hoe oud is je kindje nu eigenlijk? Ik merk namelijk nu mijn meiden ouder zijn dat ik het allemaal wat makkelijker los kan laten, maar dat ik inderdaad met mijn jongste nog wat voorzichter ben. Maar ondanks de enorme cultuurverschilllen bij ons houdt mijn schoonfamilie ook erg rekening met wat ik vind. Ze vragen het niet altijd maar laten door hun afwachtige houding wel merken dat ze eerst willen weten wat ik belangrijk vind. De oudere meiden hobbelen al zo mee met de verschillen dat het voor hun niet meer uitmaakt dat het daar anders gaat dan thuis. Thuis kunnen ze soms wel helemaal hieperdepiep zijn van een dagje opa en oma, maar dat is de volgende dag ook weer over. Zo is dat op zich met de jongste ook wel alleen die uit dat door te huilen en slecht slapen en daar kan ik niet zo goed tegen mede omdat ik dat gewoon zielig vind als ze helemaal uit haar ritme is. Maar goed ook zij wordt ouder en gaat het straks erg naar haar zin krijgen daar. Mijn ouders zijn inderdaad meer hetzelfde zoals mij, maar daarintegen horen ze daar bijna continu nee, omdat mijn ouders nogal zuinig op hun spulletjes zijn. Ik zie ook dat hoe klein ze nu nog zijn ze al steeds een beetje meer voorkeur beginnen te krijgen voor waar ze het leuker vinden.