Voor heel veel dingen eigenlijk... Voor de duidelijkheid; het is niet dat het mijn dagelijks leven beinvloed, maar ik denk zoveel over dingen na dat ik mezelf bang zit te maken. Een aantal voorbeelden; - Wij wonen in de Randstad, wat als mijn meisje echt gaat leren fietsen (nu nog met zijwieltjes met papa of mama ernaast lopend), het is hier overal zo druk. En eens moet je toch de weg op gaan... - Zet het nieuws aan, lees de krant; allemaal ellende....En tja, je hoeft maar 1 gek tegen te komen denk ik dan... Gevolg; ben vervolgens als de dood dat mijn kids iets overkomt (misbruik, ontvoering, mishandeling etc) - Mijn moeder is werkelijk de goedheid zelf. Met als gevolg dat ze voor jan en alleman klaarstaat. Een prachtige eigenschap natuurlijk. Maar hoe vaak lees je niet dat hier misbruik van gemaakt wordt met beroving, mishandeling etc. als gevolg. Mijn moeder zou, gezien haar leeftijd, gezondheid en goedheid een 'geweldige' prooi zijn.... Soms denk ik dat een van de oplossingen is; vertrekken uit de Randstad en de 'rust' opzoeken. Maar al google-end zie ik dat veel vormen van criminaliteit (misbruik, mishandeling etc) juist voorkomen daar waar het rustiger is.... Sorry voor dit lange verhaal. Ms. moest ik het gewoon even van me afschrijven. Als ik het zelf teruglees lijk ik wel een of andere angsthaas of tikkie depri iemand. Maar dat ben ik gelukkig absoluut niet. Ik geniet van onze kinderen, heb een waanzinnige man, sta vol in het leven en geniet echt. Maar ik zou alles zo graag vrediger willen zien... Groet van een soms nogal bange maar zeer gelukkige moeder
Ik denk dat het vrij normaal is dat je bang bent dat er iets gebeurd met iemand die dicht bij je staat. Moet er zelf ook niet aan denken wat er allemaal kan gebeuren ( ook hier schieten de ergste dingen door mijn hoofd als mijn man toch wel erg laat thuis is van het werk etc ) maar denk idd dat je het zelf moet zien los te laten voor het wel je leven gaan beinvloeden
Ken je gevoel wel een beetje hoor. Ik kijk niet meer naar opsporing verzocht achtige programma's, want dan durf ik straks nergens meer heen Ik heb zelf 25 jaar midden in de randstad gewoon (wel een dorp), maar moet zeggen dat ik me daar een stuk veiliger voelde dan nu in brabant. In A'dam durfde ik s'avonds na collega gewoon op het station te staan, nou dat doe ik hier dus echt niet hoor. Ik ben dus ook zo iemand die zichzelf gek kan praten. We zijn toevallig op vakantie geweest afgelopen maand en daar was alles zo lekker rustig en kon je de deuren open laten staan. Manlief had ook een beetje de neiging om te gaan emigreren, haha.
Ik herken dat emigreren-idee helemaal. Komt bij ons regelmatig ter sprake. Echter, we zijn zo dol op NL. En zo lijkt het net of alle shit hier gebeurd en elders niet..... Naar Opsporing Verzocht kijk ik uit een soort 'plichtsgevoel' (slaat nergens op, ik weet het). Hoop altijd dat ik iemand herken en zo kan helpen het misdrijf op te lossen....
Ik weet precies wat je bedoelt. Ik heb hetzelfde sinds de kleine geboren is, of eigenlijk sinds het besef gekomen is dat er een kleine ging komen. Je ziet ineens wat er allemaal fout zou kunnen gaan en je wilt hem/haar daarvoor beschermen. Ik denk dat het bij je moedergevoel hoort .
Ik snap wel wat je bedoelt hoor! Ik heb soms dat ik er een paar dagen heel erg last van heb! Rot is dat hé.. Maar niet heel gek na al die nare en rottige berichten van tegenwoordig.
Ben toch wel blij dat er meer zijn die dit herkennen In mijn omgeving hoor ik gauw dat ik niet zo moet doemdenken... Tja, als het een ander kan gebeuren denk ik dan.... Vraag me weleens af of er een plaats op aarde is (lees: land) waar het wel veilig is..... Ja, daar ga ik weer!?
soms denk ik ook zo hoor, vooral als ik dan alle ellende op tv zie, of lees in de krant. Dan durf ik ook bijna nergens meer naar toe . En wbt de kids.. ja ik ben ook als de dood dat hun wat overkomt.. maar als het goed is hebben alle moeders dag gevoel