Nou ja, de titel zegt het al een beetje. Wij hebben een huilbaby gehad na een behoorlijk vervelende bevalling en het was een vreselijke tijd. Gelukkig is ons mannetje nu een pittig maar vrolijk kereltje. Ik geniet nu echt met vollen teugen van hem. Maar als ik aan die eerste tijd terug denk lopen de rillingen gewoon over mijn rug. Dat wil ik absoluut geen 2e keer mee maken. Maar goed, toch willen we wel héél graag een 2e kindje. Je wilt je kindje zowieso niet alleen laten (tenminste, wij niet) plus dat wij moeilijk kinderen kunnen krijgen. Door het laatste willen we eigenlijk weer beginnen als onze zoon ongeveer 1 jaar wordt. Maar nu komt het... ik heb zo'n énorme schrik dat het weer een huilbabytje wordt (mochten we uiteraard nog een keer zwanger worden natuurlijk) Natuurlijk kan je het van te voren niet zeggen maar toch zou ik graag van andere mama's willen horen hoe hun ervaringen zijn met een 1e huilbabytje en een 2e kindje.
Ik wil je niet afschrikken maar met Martijn hadden we het zwaar en helaas bij Emma ook en dan zelfs een stuk erger.. Maar ik zou je kinderwens er niet door in de weg laten staan. Wie weet gaat het goed en je bent er beter op voor bereid. Voor ons scheeld het een heleboel dat we weten dat het eerste jaar zwaar is en dat het steeds leuker en makkelijker word. Ik denk dat het verstandig is om vooraf al goeie afspraken te maken over wie wat doet en dat jullie allebei ook alleen tijd hebben met jullie kleine nu. Als ik nog tips heb, laat ik het weten.
Megan is in het begin heel erg ziek geweest en ze huilde van 7uur tot 23uur aan een stuk! Ik heb haar in de draag doek gehad en toen werd ze stil. daar zat ze dan bijna de hele dag in...........miss niet makkelijk maar wel minder stressvol Met een maand of 5 werd het minder en nu is het een hele vrolijke meis en huild ze nagenoeg nooit meer.
Happynienja: Haha nee geen leuk verhaaltje maar we houden er wel rekening mee natuurlijk. Het is inderdaad dat je er nu beter op voorbereid bent maar toch he... Bij andere mensen om ons heen is de 2e zo anders en dan hoop je steeds maar dat het ons ook gebeurd. Beetje krom misschien want we zouden gewoon al blij zijn als we een 2e kindje zouden mogen krijgen maar het gevoel is gewoon zo tegenstrijdig. Sloppyslayer: Mijn zoon heeft ook héél lang in de draagdoek gebivakeerd Nu huilt hij inderdaad ook bijna nooit, alleen als er écht iets is (of aan het drammen is )
hier een positief verhaal, dochter was een huilbaby.. tot 9 maanden heb ik lopen klungelen met dr en vond de eerste tijd echt verschikkelijk. Later bleek ze koemelkallergie te hebben en achteraf vermoedde ik ook reflux maar was natuurlijk een nieuwe mama, onzeker etc. Nu met ons zoontje leek na 2 weken de geschiedenis zich weer te gaan herhalen en was daar zo bang voor! Meteen krijsen in de box, max 8 uur per 24 uur slapen.. ik wilde dit niet weer meemaken maandenlang! Heb direct een afspraak gemaakt bij de huisarts en zat daar dus op vrijdagmorgen, kreeg meteen een verwijzing voor de kinderarts waar ik maandagochtend al terecht kon. Diagnose verborgen reflux, wat ik al vermoedde. Nu gaat het een stuk beterr! Hij is bijna 7 weken, slaapt lekker blokjes van 3 uur overdag.. s´nachts slaapt hij ook goed (al 6 uur achter elkaar!). Daarbij ben ik nu een stuk zekerder en meer ervaren en dat telt ook mee denk ik. Gek genoeg wacht ik nu nog steeds tot het 'gedoe weer gaat beginnen' maar het gaat nu al een maand gewoon goed hier en geniet veel meer van de babytijd.
Om t weer mee te maken is ook onze angst.. Wij hebben, ondanks dat we nu 38 en 34 jaar oud zijn, besloten om nog maar even te wachten.. Minstens een jaar nog.. Misschien ook nog wel 2 jaar...
Ik lees hier even mee.. Hier ook een zwangerschap met allerlei complicaties.. een hel van een bevalling.. mijn zoontje en man moesten gelijk met spoed naar ander zh waar hij geopereerd werd nog dezelfde dag.. een verschrikkelijke kraamtijd.. hectingen gescheurd.. een te geel zoontje.. weer terug naar het zh.. en noem maar op.. en toen we dachten dat we alles gehad hadden.. werd zijn voorkeurshouding een dwanstand.. en begon het huilen.. iedere week afspraken bij de osteo, kinderfysio, kinderarts en neuroloog.. en vandaag de conclusie.. ondanks alle inzet ook nog een helmpje.. eindelijk gaat het met mijn bekken iets beter door de afspraken bij de osteo en bekkenfysio maar heb ik nog steeds een bmverzakking.. zucht.. maar mijn zoontje heeft gehuild tot 13 weken, daarna was duidelijk waar het huilen vandaan kwam.. hij had gewoon pijn.. van de stress, daarom ook zijn hele verkrampte houding en zijn scheve groei.. dat was mijn zogehete roze wolk.. gelukkig ben ik iets te realistisch om het van te voren ook roze in te schatten.. maar zo had ik het me ook niet voorgesteld.. ondanks ik nog steeds een bmverzakking heb, gaat het eindelijk goed hier.. en natuurlijk komen van links en rechts langzaam de vragen.. of we een 2de willen.. bladiebladiebla.. en ook mijn man was er wel eens benieuwd naar hoe ik erover denk... nou NEEEE dus.. denk ik nu.. maar kan me voorstellen dat ik alles nog eens wil meemaken, maar dan "anders" zoals het gebruikelijk is.. ben dus ook bang dat ik weer door die hel van eerste 3 maanden moet... (buiten de rest om) zo zeg, nu ik dit getypt heb merk ik wel dat ik het langzaam achter me laat en het steeds positiever zie.. gelukkig is ons mannetje van huilbaby naar lachebekje gegaan.. maar die eerste 3 maanden.. zucht... dus ik lees nog even mee
Hier ook een huiler gehad en nog steeds een heel gevoelig, zacht kind dat echt goed begeleid moet worden. Er zijn hier meer redenen dat de plannen voor een tweede nog even in de koelkast staan ondanks dat ik al ouder ben, maar weer een huiler en/of een kind met allerhande problemen, dat zou ons inziens met een peuter ernaast alleen maar zwaarder zijn.
Hier nog een huiler. Ten minste de eerste 2,5 maand dan. Ze bleek reflux te hebben (moest ik wel zelf ontdekken en bewijzen want de huisarts en de arts bij het cb vonden dat ik overdreef :x). Toen vertelde een collega mij over de osteopaat en dat ik dat eens moest proberen. Direct na de eerste keer waren alle overgebleven klachten weg! Ze sliep goed, voorkeurshouding was weg en ze huilde niet meer Wij zijn nu begonnen voor een tweede maar ik weet wel dat wanneer die er is, hij/zij direct langs de osteo gaat ter controle. Mij heeft het in ieder geval niet tegen gehouden om een tweede te willen. Ik denk dat maar zo, het zijn maar een paar maandjes en achteraf ben je het zo weer "vergeten"
Heey meiden, Zo herkenbaar wat ik hier lees. Ons zoontje heeft ook veel gehuild (naja gekrijst eigenlijk) Ik heb een zwangerschapsvergiftiging gehad waardoor hij te vroeg geboren is (36+1) en te licht was (2070 gram). Hij ontwikkelde een heel sterke voorkeur naar links en boog zijn hele lichaam gespannen in een C-vorm. Na behandeling van een osteopaat is hij ontzettend veranderd. Hij had een geboorte trauma en zijn nekje zat helemaal vast. Logisch dat hij veel huilde, hij had ook veel pijn. Na ongeveer 4 maanden kwam ineens de ommekeer. Ons mannetje begon ineens lekker vrij te bewegen en zich steeds lekkerder in zijn velletje te voelen. Hij lacht nu bijna de hele dag.. heerlijk om dat te zien! Ik moet zeggen dat ik die 4 maanden al snel vergeten ben. Maar een tweede?? Nee nu even niet.. Logisch ook dat je als vader en moeder eerst je draai moet hebben gevonden en ook die hele periode van ontzwangeren hebt doorlopen. Volg je gevoel.. ze zeggen wel eens: alles komt goed... en uiteindelijk is dat ook zo!! groetjes Wendy
Mijn zoontje heeft ook erg veel gehuild... kiss-syndroom, reflux, maar hij was/is vooral heel aanhankelijk en hij had/heeft heel veel geborgenheid nodig. Toch willen wij heel graag een tweede kindje, en ik heb het gevoel dat ook al lopen de eerste maanden weer zo dat wij dat wel aankunnen als gezin. Ook ben ik nu een stuk wijzer, en ben ik niet meer zo onzeker waardoor ik beter op mijn moedergevoel zal durven te vertrouwen.
@zogelukkig: ik bedoelde ook niet dat dat bij iedereen werkt hoor, mijn bij Eva heeft dat super gewerkt. Het was zeker niet specifiek tegen jou gericht.
De osteopaat werkte super, was er echt blij mee! Het ging daardoor beter met zijn nek, beter met zijn darmen, hij poepte beter, sliep beter, maar het huilen bleef helaas wel......
Hier ook de eerste 11 weken een enorm gekrijs. Wat was ik blij als het avond was, want dan sliep hij wel. Door over te stappen naar andere voeding en hulp van een osteopaat werd dat gekrijs veel minder naar nog maar 3 uur per dag. Pas toen hij een maand of 6/7 was, begon hij beter in zijn vel te zitten en kon ik ook echt gaan genieten van hem ipv te denken: hoe kom ik deze dag door. Mij houdt het echt tegen om voor een 2e te gaan ondanks dat het ergens al wel kriebelt. Nou spelen er meer dingen mee (financien, woonruimte en manlief die dus ook absoluut niet wil ), maar ik zou het dus niet zo snel achter elkaar aan kunnen. Het heeft van mij ook aardig wat gevergd doordat ik er grotendeels ook alleen voor stond en de momenten dat ik rust had, nodig had voor mijn studie. Daardoor ben ik totaal aan mezelf voorbij gegaan en begin ook sinds korte tijd pas zelf weer lekker in mijn vel te zitten. Ik zou zeggen: doe wat je gevoel je ingeeft. Zou je het nog eens aankunnen en dan nu met een dreumes/peuter er bij? Als dat mogelijk is, en je bent er klaar voor: ga er dan voor. Je weet dat er uiteindelijk ook een einde komt aan die periode omdat je het al eens hebt meegemaakt, maar je moet het wel aan kunnen! Sterkte met je keuze!
Ook hier een huilbaby... en heel lang geroepen dat we met een tweede mooi nog even een tijd gingen wachten. Maar nu toch net de knoop doorgehakt dat we er wel voor gaan, ondanks het feit dat Thirza hier door alle problemen die er geweest zijn, nog steeds niet doorslaapt. Het begon gewoon te veel te kriebelen, we zaten/zitten hier echt midden in een baby-boom en ik wil gewoon heel graag nog een kindje erbij, (mijn man staat daar wat anders in, die vindt het prima en leuk, maar moet niet zo nodig: heeft ook al twee wat oudere kids (bijna 8 en 10) uit een eerdere relatie). Maar goed, even in het kort: Thirza had kiss-syndroom en toen dat opknapte door de behandeling van de osteopaat, kwam langzaam allemaal andere klachten steeds sterker opzetten. Toen we met het bijvoeden begonnen met een yoghurttoetje, bereikte dat een hoogtepunt en bleek dat uiteindelijk KMA te zijn, met eczeem. Toen dat onder controle was, kwamen de oorontstekingen (weer) opzetten en 2 maanden terug is Thirza geopereerd aan haar neusamandel en heeft ze buisjes gekregen. Ik reken er eigenlijk wel een beetje op dat baby2 dezelfde problemen zal hebben als Thirza: bij KMA heb je natuurlijk een sterk verhoogde kans dat dat weer voorkomt, als je eenmaal een kindje hebt met KMA... Maar... een neef van mij heeft precies hetzelfde gehad met hun dochtertje, en dus ook anderhalf jaar drama en ellende waar ze volledig van uitgeput waren. Ze hebben nu sinds een dik half jaar een tweede erbij en die had van precies dezelfde dingen weer last. Alleen waren ze nu een stuk wijzer en assertiever en stonden door alles wat uiteindelijk bij hun oudste wel gediagnosticeerd was, nu een stuk sterker in hun schoenen, dus ze hebben gewoon gelijk actie op alles kunnen zetten en het gaat gewoon hardstikke goed met hun tweede kindje en ze kunnen nu dus wel genieten, (al een tijdje hoor ). Dus ik ga er ook maar van uit dat als we straks idd alle ellende weer opnieuw krijgen, dat ik dan weet wat er gebeuren moet. Ik heb bij Thirza ook steeds gezegd dat er een boel ellende voorkomen had kunnen worden als HA en CB wat proactiever en nauwkeuriger waren geweest... dat zal me bij nummer 2 echt niet nog eens gebeuren, (dan evt liever een overbezorgde moeder die spoken ziet ).
Hier 2 huilbabys tegelijk (wat was ik blij dat de derde tenminste tevreden was) een half jaar lang. Beide met flinke reflux (na 1 jaar nog steeds aan medicijnen), zoontje die zich flink overstrekte en zeer gevoelig was voor prikkels. Moest lang ingebakerd worden. Dochtertje die alleen in onze armen in slaap viel, tot 6-7 maanden moesten we elke avond een uur boven zitten met haar met schemerlicht en klassieke muziek zodat ze ietsje tot zichzelf kwam (terwijl beneden nog 2 babys lagen). Het is heel zwaar om een huilbaby (of 2) te hebben met nog meer kinderen ernaast, maar het zou mij niet weerhouden om voor een volgens kindje te gaan. En zoals Rozemarijke het zegt, bij een volgend kindje ben je veel beter voorbereid, je hebt alles al een keer meegemaakt, dus dat helpt heel erg. Je voelt je denk ik al minder machteloos, en je zult veel sneller kunnen ingrijpen.
Ja, dat vergeet ik weleens; dat je het bij die tweede allemaal al een keer gezien hebt en meer weet en je ook niet meer zo snel met een kluitje in het riet laat sturen!
exact wat je zegt zogelukkig (en moeders boven haar).. ik had het hier na 2 weken ook wel gezien met onze kleine man. Met onze dochter heb ik maanden lopen sukkelen en wanneer het dan weer even 2 dagen goed ging had ik weer 'hoop' maar vielen dan direct weer terug in het oude patroon van het huilen. Wilde dat niet nog een keer laten gebeuren.