Mijn bevalling heeft 31 uur geduurt. Er zijn een hoop dingen die ik ook niet helemaal meer weet. Vooral die eerste momenten dat hij op mijn buik lag en de eerste keer aan de borst leggen weet ik niet zo goed meer. Was toen ook zo uitgeput. Weet wel nog dat ik dacht "Nu al klaar?! Dat is snel" Vind dit erg jammer, maar er zijn ook genoeg dingen die ik wel nog goed weet. Hoe emotioneel mijn man was bijvoorbeeld.
Ik herinner me beide bevallingen nog heel goed. Van de tweede ben ik alleen het moment waarop hij echt geboren werd een beetje kwijt. Dat ging namelijk met zo'n ontzettend oergeweld, dat ik even compleet van de wereld was. Ik ging van 4 cm naar baby eruit in 10 minuten, dus misschien kun je je daar iets bij voorstellen. De eerste keer moest ik drie kwartier persen en daar herinner ik me echt nog elke minuut van. Zelfs hoe het voelde, steeds een stukje vooruit en dan schoof hij weer een stukje terug. Alleen de pijn ben ik bij beide vergeten. Ik weet nog dat ik tijdens de ontsluitingsweeën van de tweede mopperde dat het niet eerlijk was dat je de pijn vergat, want anders was ik er nooit aan begonnen. Ik heb me tijdens de bevalling ook heilig voorgenomen om het deze keer neit te vergeten, zodat ik niet nog een keer zo stom zou zijn om een baby te willen, maar nu, 5 maanden later, kan ik het me weer niet herinneren. Alleen nog dat ik dat dacht dus, gek he?
Ik herinner mij de meeste stukken wel, maar vind het moeilijk ze in de juiste volgorde en met de juiste tijdsduur te plaatsen. Dan denk ik dat iets heel lang heeft geduurd, maar als ik het beredeneer snap ik dat dat niet kan. En andersom. Of ik kijk de foto's terug en aan de tijden die daarop staan weet ik wanneer iets gebeurd moet zijn, en dan kan ik me dat ook helemaal niet herinneren (eerste keer aanleggen - ik dacht echt dat het ongeveer een uurtje heeft geduurd, maar op de foto's zie ik dat hij al na 15-20 minuten bij me ligt...) Iemand anders (vriend, vk, foto's) kan dat misschien wel invullen, maar daarmee komt mijn geheugen nog niet terug; ik heb sommige dingen gewoon echt anders ervaren en onthouden. 't Is misschien wel jammer, maar het is niet anders.
ik weet eigenlijk heel erg veel nog alleen de echte pijn in mijn rug en toen het hoofdje stond weet ik niet meer. Ook het tijdsbesef ben ik helemaal kwijt, heb 84 minuten geperst en voor mij leek het niet zo heel lang.
Esmee is geboren dmv een spoed ks. Het ging allemaal zo snel. Toen Esmee eenmaal geboren was daalde mijn bloeddruk en ben ik even weg geweest. Ik was suf van de morfine en kan me de eerste keer aan de borst etc niet herrinneren. Gelukkig hadden we onze digitale camera bij ons en hebben we van alles foto's. WIj praten er veel over en mijn vriend verteld dan de dingen die ik heb "gemist" dit voelt wel prettig.. De traantjes bij mijn vriend kan ik me nog wel herrinneren!
omdat ik dit topic al een keer gezien had toen ik nog moest bevallen.. heb ik aantekeningen gemaakt van het moment dat mijn water brak. Gelukkig heeft mijn vriend het op een gegeven moment over genomen, want ik had het toch echt niet meer kunnen doen. We hebben dus nu thuis ene soort van bevallingsdagboek... met tijden en teksten die ik geuit heb.. en gedachten van hem. Heel fijn en intiem om dat door te lezen.. je bent tijdens de weeën immers toch wel erg egocentrisch bezig ( tenminste ik wel.. had geen aandacht voor de wereld om me heen). Ik heb een spoed keizersnee gehad en daar weet ik eigenlijk nog wel alles van..tot het moment dat mijn dochter met mijn vriend naar de aankleedkamer was.. daarna weet ik eigenlijk niks meer tot ik weer op zaal gelegd werd bij ze.
Ik weet eigenlijk alles nog, tot grote verbazing van de vk en vpl. Vanaf het moment dat ik aan het infuus ging om ingeleid ging worden tot aan het moment dat ik onder nacose ging omdat ik veel bloed verloor. Aan de ene kant vind ik dat heel prettig (tot het moment dat Roan geboren werd), maar de herrinering van het vele bloedverlies beangstigd me nog steeds. Ik voelde me echt heel high worden en later heb ik gehoord dat ik zo wit als een pier was. Zelfs mijn lippen waren wit. Als ik hier aan terug denk, denk ik steeds iets te ver....wat als ze er niet op tijd bij geweest waren...etc. Gelukkig is het goed afgelopen en weet ik ook dat ik dit niet moet doen hoor, maar als ik dan weer dat lieve gezichtje van Roan voor me zie dan ben ik toch maar weer blij dat ik het mee mag maken!
Er is geen dag uit mijn leven die ik mij zo gedetailleerd herinner als die van mijn bevalling. Ik weet zelfs nog wat voor schilderijtjes er op de gang van het ziekenhuis hingen.
Oh dat soort details weet ik ook nog heel goed! Typisch. Nu is Yelena bijna jarig, en dan zie ik ineens weer die herfstachtige verschijnselen. En dat heb ik nu echt gekoppeld aan de bevalling. Die dag dat ze geboren werd was het heel zonnig. Tegen de tijd dat ze er was, kwamen er alleen maar stormen over.
Dit zou mijn verhaal kunnen zijn. Ik voelde het precies zo. Eenmaal terug uit het ziekenhuis heb ik alles zo gedetailleerd mogelijk opgeschreven, zodat ik het nooit meer kan vergeten. Het is toch een van de meeste bijzondere ervaringen uit mijn leven geweest!